[[ มาต่อแล้วค่ะ ]] บอกเล่าความคิดถึงของอังศุมาลินที่มีต่อโกโบริในคู่กรรม 2

เข้าไปอ่านกระทู้เดิมได้ที่ลิ้งค์นี้เลยนะคะ >>

http://pantip.com/topic/30352939  

เนื่องจากเราแตกกระทู้ไม่เป็นค่ะ
่
ละครจบไปแล้วหวังว่าจะยังคงไม่เบื่อกันนะคะ ขอโทษที่เข้ามาต่อให้ช้าด้วยค่ะ เหตุเกิดจากคอมพิวเตอร์ไม่ค่อยดีค่ะ เลยไม่สะดวก
ที่จะพิมพ์ข้อความยาวๆเท่าไหร่ค่ะ

มาเริ่มกันเลยนะคะ ...

******************************************************************************************
" ตัวจะแต่งงานกับเขาเสียได้ไหม ? "
บ้าน..เงียบสงัดแม้แต่ลมก็มิไหว ปลาตะเพียนสีแดงซีดลง ดอกเฟื่องฟ้าขาวกระจายเกลื่อนชาน

.. สงครามทำให้่ชีวิตผมไม่ยืนยาวนักหรอก ในยามนั้นผมคงพาเอาความสุขติดตามไปในโลกหน้าด้วย คุณเองก็จะได้เป็นอิสระ
และได้พบกับคนที่คุณรักด้วย ..

" ไม่ "  คำตอบสุภาพเด็ดเดี่ยว "ขอบใจนัส อย่าห่วงเค้าเลย เค้าทำไม่ได้ และ ไม่มีวันทำด้วย "  ใช่.. เธอมีอิสระ
ที่จะรักใครด้วยหัวใจทั้งหมด เธอได้รักแล้ว ให้ไปจนหมดสิ้นแล้ว ไยจะเหลือสำหรับใครอีก .. ลมเริ่มพริ้วโชยชาย กระแสเย็นๆ
ผ่านแขนไปอย่างอ่้อนโยน ดุจปลอบประโลม

วนัสก้มศรีษะ รับรู้ถึง ความพ่ายแพ้ตลอดกาล


____________________________________________________________________________________________

อังศุมาลินแน่ใจ  ใช่... หากบุคคลอันเป็นที่รักของเธอยังมีชีวิตอยู่ เขาต้องพูดเฉกเช่นนี้ .. ตายอย่างมีเกียรติ ดีกว่าอยู่อย่างปราชัย
เพียงแต่เํธอสงสัย... เขาจะทำอย่างไรนะ

เธอจะืทำเหมือนนายทหารหนุ่มพวกนั้นไหม ?

วันนี้เํธอได้ตายอย่างมีเกียรติแล้ว เธอไม่ต้องขืนข่มกับความอัปยศ เพราะ ความพ่ายแพ้ ..

.. สิ้นชาติ สิ้นเกียรติ อัปยศ
สิ้นหมด สิ้นชีพ ยังได้ ..

กระดูกตรงหัวใจชิ้นหนึ่งในโถเบญจรงค์คงอยากกล่าวดังนี้ น่าแปลกที่เธอ รู้จักเขาเท่าๆกับที่รู้จักตัวเอง
"วันนี้ฉันดีใจจริงๆนะที่คุณตายไปเสียก่อน... โกโบริ "

ถ้าเธออยู่ .. เธอจะต้องอยู่เข้่าค่ายเชลย แล้ว ฉันกับลูกจะทำอย่างไร ..หญิงสาว ทอดสายตาเหม่อมอง มองไม่เห็นภาพใดๆตรงหน้า
ไม่ได้ยินเสียงสนทนาด้วยซ้ำ.. นาน.. ช้า .. เธอเม้มริมฝีปาก ไหลเหยียดตรง

" ไม่หรอก ฉันไม่มีวันยอม เราจะหนีไปด้วยกัน อยู่ตรงไหนก็ได้ ฉันจะไม่มีวันยอมให้เขากักขังเธอเหมือนสัตว์  "