ถึง คุณบอย-คุณปราณประมูล-คุณสันต์ค่ะ พอจะเขียนบทใหม่ เป็นเรื่อง ข้ามเวลาหาโกโบริ ได้มั้ยคะ

เราแอบฝันแค่ว่าตอนจบ มีถ่ายตัดมาว่า พศ. 2556  อังศุมาลินเป็นนักศึกษาสาวไทยที่มาเรียนต่อที่ประเทศญี่ปุ่น เนื่องจากชาติที่แล้วพ่อโกเป็นฝ่ายจากบ้านเกิดไปพบอัง ชาตินี้เลยให้อังเป็นฝ่ายมาหาโกบ้าง อังศุมาลินในชาตินี้เธอเป็นหญิงไทยที่มีใจหลงไหลในประเทศญี่ปุ่น ชอบฟังเสียงซามิเซง ชอบกวีและบทกลอนของประเทศญี่ปุ่น เธอรู้สึกรักและคุ้นเคยกับภาษาญี่ปุ่นตั้งแต่ยังเป็นเด็กๆ ในชาตินี้อังศุมาลินเป็นหญิงสาวที่เข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว ไม่ต่างจากอดีตชาติของเธอ ที่ผิดแปลกไปเห็นจะเป็นแววตาที่สดใสมากกว่าเดิมและดวงตาที่เปิดเผยความใน .. เธอมักจะบอกกับแม่ของเธอเสมอว่าเธอรู้สึกเหมือนเคยได้ยินได้ฟังภาษาญี่ปุ่นและคุ้นเคยกับคนญี่ปุ่นมาแล้วเนิ่นนาน.. เธอจึงตัดสินใจมาเรียนต่อที่นี่.. เธอพูดเสมอว่า แม่คะ หนูเชื่อว่าต้องมีใครหรืออะไรรอหนูอยู่แน่ๆค่ะ !  เธอลงจากเครื่อง.. ออกเดินทางจากสนามบิน แบกกระเป๋าด้วยความทุลักทุเล... เธอเหลือบไปเห็นด้านหลังของนักศึกษาหนุ่มชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งที่คาดว่าน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ.. อังศุมาลินนิ่ง.. อึ้ง.. รู้สึกคุ้นเคยกับด้านหลังของชายหนุ่มคนนั้นเหลือเกิน....  เวลาผ่านไป 1 ปี อังศุมาลินยังคงเฝ้าครุ่นคิดถึงด้านหลังของชายหนุ่มคนนั้น... จนเมื่อเวลาของพรหมลิขิตทำงาน ... ณ สวนธารณะแห่งหนึ่งของประเทศญี่ปุ่นในยามเย็น... อังศุมาลินเดินทอดกายปล่อยใจไป.. พร้อมกับดอกซากุระที่บานสะพรั่ง... อากาศดูเหมือนจะหนาวเย็นสำหรับคนในเขตประเทศร้อน เธอจึงใช้มือกอดตัวเองเป็นระยะๆ .. เธอยังคงเฝ้าถามตัวเองว่าจนถึงบัดนี้ เธอกำลังรออะไร! อะไรที่ขาดหายไปในชีวิตเธอ..  ทำไม เธอถึงรู้สึกว่าชีวิตนี้ยังเติมไม่เต็ม.. ทั้งที่เธอมีพร้อมทุกอย่างทั้งครอบครัวที่สมบรูณ์แบบและอบอุ่น คนรักหรอ? ก็ไม่นะ เพราะตั้งแต่เธอเติบโตเป็นหญิงสาวที่ถึงแม้จะไม่ได้สวยหยาดเยิ้มแต่เธอก็สวยพิษชวนมองและมีชายหนุ่มจำนวนไม่น้อยมาหลงรักเธอ... แต่เธอกลับไม่เคยสนใจใครเลยซักคน! เธอเดินเหม่อลอยครุ่นคิด ทันใดนั้น โอ้ยย! อังศุมาลินล้มลง พร้อมกับเหลือบไปเห็นกระดานวาดรูป ... นี่มันรูปเรานิน่า! เสียงชายหนุ่มใสๆลอยมาอย่างเขินอายนิดๆ เป็นภาษาญี่ปุ่น " พอดีผมเห็นคุณนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ริมแม่น้ำนะครับ เลยขอแอบวาดรูปหน่อย" น้ำเสียงนั้นมีแววความทะเล้นซ่อนอยู่ อังศุมาลินปัดเศษดินที่ติดอยู่ตามกางเกง แต่ ไม่วายรู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นช่างคุ้นเคย ชายหนุ่มคนนั้นพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นต่อ " พอดีผมรีบไปหน่อย ผมต้องขอโทษที่เดินชนคุณ" ชายหนุ่มพูดพลางยิ้มทั้งหน้าทั้งตา.. อังศุมาลินก้มหน้าก้มตาปัดเสื้อสีขาวที่เปื้อนพื้น ชายหนุ่มส่งมือให้เธอ แต่ เลือกที่จะลุกขึ้นมาเองด้ว... ทันทีที่เห็นดวงหน้าของชายหนุ่มคนนั้น ... เขาเป็นหนุ่มน้อยรูปงาม ผิวขาว ดวงตาเรียวยาว ปากเป็นสีแดงระเรื่อ .. เธอ นิ่ง อึ้ง จ้องหน้าเขาเหมือนตกอยู่ในภวังค์ .. จนชายหนุ่มต้องพูดขึ้นมาอีกครั้งเป็นภาษาอังกฤษ Can you speak english ? อังศุมาลินยังคงนิ่งอึ้ง.. ชายหนุ่มจึงถามต่อเป็นภาษาอังกฤษด้วยน้ำเสียงร่าเริงว่า " Are you cold? "  อังศุมาลินยังคงนิ่ง..ความเงียบเกิดขึ้น.. ผู้คนจางหายไป.. สายตาของทั้งคู่ประสานกัน ... รอยยิ้มของชายหนุ่มจางหายไป.. เหลือแต่สีหน้าของความซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก... เหมือนมีมนตร์สะกดบางอย่างให้ทั้งคู่ค่อยๆ เลื่อนตำแหน่งมือ จนมือทั้งสองข้างถูกกอบกุมไว้ด้วยกัน.. ทันทีที่มือของคนทั้งสองได้สัมผัสกัน.. น้ำตาของคนทั้งคู่ๆก็ค่อยๆเอ่อจนล้นตา และเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของกันและกันอีกครั้ง.. อังศุมาลินและเขาคนนั้นรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อก.. ความซาบซึ้งใจ.ความตื้นตัน . ความโหยหาอาทร และความปลื้มปิติ อย่างบอกไม่ถูก ถาโถมเข้ามาอย่างไร้เหตุและผล ...  น้ำตาของทั้งคู่ค่อยไหลออกมา.. ชายหนุ่มบีบกระชับมืออังศุมาลิน... ทั้งสองยิ้มทั้งน้ำตา ... อังศุมาลิน พูดขึ้นมาเป็นภาษาญี่ปุ่น " คุณรอชั้นนานไหมคะ " ชายหนุ่มคนนั้นพูดตอบ
" ไม่นานหรอก ผมรอคุณได้เสมอ"  พร้อมกับรอยยิ้มอันบริสุทธิ์ปลอบประโลมใจหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าและเป็นรอยยิ้ม ที่อังศุมาลินแสนจะคุ้นเคยมานานแสนนาน จบบริบรูณ์   .....    

" อดีตของเราได้สิ้นสุดลงแล้ว แต่ เรากำลังจะเริ่มต้น อนาคต ของเราอีกครั้ง "                    

            
ไม่ว่า    ที่นี่    ฤาที่ไหน
หนทาง    ไกลใกล้    ไม่หวั่น
จะตาม    ทุกรอย    ย่างก้าวนั้น
หากรู้    ยอดขวัญ   อยู่ที่ใด                                              


ปอลอ... จินตนาการของเรามาจากเคยอ่านหนังสือ Only love is real นะคะ ว่า คู่แท้ จะสามารถจำกันได้ด้วยสัมผัส..ถ้าได้สัมผัสกันเมื่อไหร่.. อาจจะจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ทั้งหมด.. หรือไม่ได้เลย... แต่ จะเกิดความรู้สึกปลื้มปริ่ม.. อยากร้องไห้ .. ซาบซึ้ง รักและคุ้นเคยกับคนนี้เหลือเกินแบบไร้เหตุผล เหมือนตกอยู่ในภวังค์ค่ะ                                                                            

ปอลอ. 2  ไร้สาระข้ามได้นะคะ เกิดจากจินตนาการขำๆของเราเองค่ะ แอบเขินเล็กน้อย.. คิดได้เป็นตุเป็นตะเชียว ฮ่าฮ่า