อย่างที่รู้ๆกันอยู่ ที่ผ่านๆมาผมไม่ค่อยว่างๆมาพบปะแฟนขับเท่าไหร่
+กับสติสัมปชัญญะไม่ค่อยครบ ตามกระแสวันไหนๆพี่ไทยก็เมานั่นแหละครับ
ช่วงนี้เลยค่อนข้างจะตกข่าวไปหน่อย ...
แต่พอวันนี้ที่กลับมาครับ หลายต่อหลายกระทู้ หลายต่อหลายข้อความ
ที่ได้พาดพิงถึงตัวเองผม มันทำให้ผมเองนั้น เกิดความรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ .. ลึกๆข้างใน
ผมก็เข้าใจนะครับว่า คุณๆเหล่านั้นชิ่มชอบและชื่นชมผมมากแค่ไหน
แต่ถึงกับต้องตั้งกระทู้บอกความในใจกันถึงพริกถึงขิงกันขนาดนี้เลยหรอครับ
ซึ่งตัวผมเองก็พยายาม " รักนะแต่ไม่แสดงออก " เก็บๆไว้ ไม่ออกอาการเกินงามนะ
แต่ครานี้ มันยากเกินที่ผมจะเก็บไว้ได้อีกต่อไปครับ
คุณๆลองนึกภาพตามดูครับ ผมคนนี้ ผู้ที่ซึ่งตัวตนจริงๆนั้น ออกจะบอบบางใสซื่อน่าถนุถนอม
จิตใจโอบอ้อมอารี แบบกิริยาวาจาก็แสนจะสุภาพเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ขนาดนี้ ....
ณ ตอนนี้กำลังถูกกระทำผู้ฝ่ายเดียว อย่างไร้กำลังต่อสู้ขัดขืน (สืบเนื่องจากอาการด้านบนอ่ะนะ)
กำลังโดนคุณๆเหล่านั้น กระทำซ้ำแล้วซ้ำเหล่า กัดย้ำให้แผลที่มีอยู่แล้วลึกลงลึกลงไปเรื่อยๆ
โดนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด ... " ผมก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดได้และเจ็บเป็นนะ "
เพียงแต่จะคิดได้มากได้น้อยแค่ไหน อันนั้นแล้วแต่อารมณ์ ณ ตอนนั้นๆอีกที
ซึ่งผมอยากให้พวกคุณๆรู้ไว้นะ ... หลายต่อหลายข้อความที่พิมพ์ไปนั้น ผม " มีเจตนาดีเสมอมา "
ผมก็แค่อยากให้ใครสักคนเค้ายิ้มได้ก็แค่นั้นเอง ก็ผมเข้าใจนะว่า ...
1000 คน อาจจะยิ้มให้ข้อความของผม 100 คน ใน 100 คนอาจจะหัวเราะให้่สัก 10 คน
และใน 10 คน อาจจะเข้าใจในความคิดผม สัก 1 คน ... เพียงแค่นี้ ผมก็ยอมครับ
ซึ่งตัวผมเองก็เหมือนกับคนอื่นๆทั่วไปนั่นแหละครับ ที่ไม่ต้องการเอาความเครียดซีเรียสมาใส่หัว
ใครๆก็อยากยิ้มได้กันทั้งนั้น เพราะชึวิตจริงมันเหนื่อยแค่ไหนกับชีวิต ผมว่าคุณๆก็คงรู้ดีอยู่แล้ว
อาจจะดูเข้าใจอยากไปสักหน่อย สำหรับคุณๆที่จริงจังกับชีวิตอ่ะนะ แต่ลองเปิดใจมองถึง ...
" เจตนาที่แท้จริง " ที่ผม ... ไม่เคยอยากให้ใครต้องร้องไห้เพราะข้อความของผมนะ
( 17 เม.ย 56 เวลา 14.15 น. ข้อความจากใจลึกๆของผู้ชายหน้าตาดีคนนึงว่าไว้ ....................... )
กลับมาอยู่หน้าคอม ... ด้วยความรู้สึกว่า ... " หัวใจผมกำลังร้องไห้ " (กระทู้ระบาย)
+กับสติสัมปชัญญะไม่ค่อยครบ ตามกระแสวันไหนๆพี่ไทยก็เมานั่นแหละครับ
ช่วงนี้เลยค่อนข้างจะตกข่าวไปหน่อย ...
แต่พอวันนี้ที่กลับมาครับ หลายต่อหลายกระทู้ หลายต่อหลายข้อความ
ที่ได้พาดพิงถึงตัวเองผม มันทำให้ผมเองนั้น เกิดความรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ .. ลึกๆข้างใน
ผมก็เข้าใจนะครับว่า คุณๆเหล่านั้นชิ่มชอบและชื่นชมผมมากแค่ไหน
แต่ถึงกับต้องตั้งกระทู้บอกความในใจกันถึงพริกถึงขิงกันขนาดนี้เลยหรอครับ
ซึ่งตัวผมเองก็พยายาม " รักนะแต่ไม่แสดงออก " เก็บๆไว้ ไม่ออกอาการเกินงามนะ
แต่ครานี้ มันยากเกินที่ผมจะเก็บไว้ได้อีกต่อไปครับ
คุณๆลองนึกภาพตามดูครับ ผมคนนี้ ผู้ที่ซึ่งตัวตนจริงๆนั้น ออกจะบอบบางใสซื่อน่าถนุถนอม
จิตใจโอบอ้อมอารี แบบกิริยาวาจาก็แสนจะสุภาพเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ขนาดนี้ ....
ณ ตอนนี้กำลังถูกกระทำผู้ฝ่ายเดียว อย่างไร้กำลังต่อสู้ขัดขืน (สืบเนื่องจากอาการด้านบนอ่ะนะ)
กำลังโดนคุณๆเหล่านั้น กระทำซ้ำแล้วซ้ำเหล่า กัดย้ำให้แผลที่มีอยู่แล้วลึกลงลึกลงไปเรื่อยๆ
โดนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด ... " ผมก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดได้และเจ็บเป็นนะ "
เพียงแต่จะคิดได้มากได้น้อยแค่ไหน อันนั้นแล้วแต่อารมณ์ ณ ตอนนั้นๆอีกที
ซึ่งผมอยากให้พวกคุณๆรู้ไว้นะ ... หลายต่อหลายข้อความที่พิมพ์ไปนั้น ผม " มีเจตนาดีเสมอมา "
ผมก็แค่อยากให้ใครสักคนเค้ายิ้มได้ก็แค่นั้นเอง ก็ผมเข้าใจนะว่า ...
1000 คน อาจจะยิ้มให้ข้อความของผม 100 คน ใน 100 คนอาจจะหัวเราะให้่สัก 10 คน
และใน 10 คน อาจจะเข้าใจในความคิดผม สัก 1 คน ... เพียงแค่นี้ ผมก็ยอมครับ
ซึ่งตัวผมเองก็เหมือนกับคนอื่นๆทั่วไปนั่นแหละครับ ที่ไม่ต้องการเอาความเครียดซีเรียสมาใส่หัว
ใครๆก็อยากยิ้มได้กันทั้งนั้น เพราะชึวิตจริงมันเหนื่อยแค่ไหนกับชีวิต ผมว่าคุณๆก็คงรู้ดีอยู่แล้ว
อาจจะดูเข้าใจอยากไปสักหน่อย สำหรับคุณๆที่จริงจังกับชีวิตอ่ะนะ แต่ลองเปิดใจมองถึง ...
" เจตนาที่แท้จริง " ที่ผม ... ไม่เคยอยากให้ใครต้องร้องไห้เพราะข้อความของผมนะ
( 17 เม.ย 56 เวลา 14.15 น. ข้อความจากใจลึกๆของผู้ชายหน้าตาดีคนนึงว่าไว้ ....................... )