ผมแอบรักพี่ที่ทำงานด้วยกันครับ แต่บอกก่อน ผมเป็นคนทำงานไม่ค่อยเก่ง ผมไม่หล่อไม่สมาร์ท ผมไม่มีรถ ผมคุยไม่ค่อยเก่ง ผมไม่ใช่ผู้ชายที่จะเดินเข้าไปคุยกับพี่เค้าแบบที่คนอื่นกล้า เช่นเดินเข้าไปคุยเล่นๆ ไปกินขนมด้วยกัน ผมจะกล้าเดินไปคุยเฉพาะเรื่องงาน ช่วงแรกผมกับพี่เค้าเราได้ทำงานร่วมกันบ่อยๆ พี่เค้าก็สอนงานเราบ้าง พี่เค้านิสัยดี คุยสนุก อบอุ่น ใจดีมาก ตอนแรกๆผมก็ได้แต่แอบชอบ จนนานวันเข้า ผมพบว่าพี่เค้าเป็นผู้หญิงที่ผมตามหามาทั้งชีวิต ผมคิดถึงพี่เค้าทุกวินาที ผมรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่จะทำสิ่งต่างๆให้ดีที่สุดเท่าที่ชีวิตจะทำได้ เพื่อได้ใกล้ชิดกับพี่เค้ามากขึ้น
ผมพยายามศึกษางานมากขึ้นเพื่อจะได้เก่งขึ้น แต่ ผมก็มักจะทำงานพลาดเสมอ จนช่วงหลังๆผมรู้สึกว่า พี่เค้าเริ่มออกห่างจากผม เริ่มไม่อยากคุยกับผมเหมือนเดิม เริ่มคุยเรื่องงานกับผมแบบตึงเครียดมากขึ้น ผมเข้าใจครับว่าพี่คงเซ็งกับคนที่ทำงานไม่เก่ง แต่ผมก็จะพยายามมากขึ้น พัฒนาตัวเองมากขึ้น
ผมรู้ว่าพี่เค้ามีคนที่มาจีบอยู่ และดูเหมือนว่าพี่เค้าจะชอบคนๆนั้นด้วย เค้าเก่ง หน้าตาดี การศึกษาดีกว่าผม เค้าคุยเก่ง คุยสนุก เค้ามีรถ เค้าเข้าสังคมเก่ง เค้าทำงานเก่ง เค้าดีทุกอย่าง ผมเข้าใจว่าผมสู้เค้าไม่ได้เลยซักเรื่อง ผมมาทีหลัง ผมเจ็บปวดที่ทุกคนในออฟฟิศเห็นดีเห็นงามกับการที่พี่กับเค้าดูเหมือนจะจีบกัน เป็นแฟนกัน ผมก็ควรจะยินดีไปด้วย(ไม่ใช่เหรอ)
แต่สิ่งนึงที่ผมไม่รู้ว่าพี่เค้าจะรู้รึเปล่าว่า "ผู้ชายคนนั้นเค้ามีแฟนอยู่แล้ว" ใช่แล้ว ผมอยู่หอใกล้กับผู้ชายคนนั้น ผมเห็น ผมรู้ ผมเห็นแฟนผู้ชายคนนั้นขับรถออกไปซื้อของกลับจากโลตัส จะถอยเข้าที่จอดรถ ผมยังไปช่วยเข็นรถออกให้แฟนของผู้ชายคนนั้น ถอยรถเข้าเลย
ผมเห็นผู้ชายคนนั้น ขับรถไปกับแฟนหลายครั้ง ผมก้ไม่รู้สึกอะไร จนมารู้ว่าผู้ชายคนนั้นมาจีบพี่คนที่ผมแอบรัก ผมไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกยังไง เมื่อพี่คนที่ผมแอบรักก็ดูเหมือนจะมีใจให้ด้วย
ผมเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ ที่ไม่มีโอกาส ทำสิ่งดีๆให้พี่เลย ไม่มีโอกาสทำคะแนนเลย วันที่เค้ามาชวนพี่ไปดูหนังที่โต๊ะ ผมได้ยินนะ ผมเจ็บนะที่พี่ตกลงไปกับเค้า ผมอยากหนีไปให้ไกล หนีไปจากโต๊ะทำงาน แต่ทำไมพวกเราสามคนต้องมานั่งโต๊ะทำงานติดกันด้วย ผมอึดอีดมาก แต่ถ้าออกไปก็ไม่มีกิน
ผมคงต้องรอ อดทนรอ ในวันที่พี่ได้รู้ความจริง (ผมไม่รู้นะ พี่อาจจะรู้อยู่แล้วว่าชายคนนั้นมีแฟนแล้ว แต่ก็ยังเต็มใจ) จนถึงวันนั้นหากพี่เสียใจ เศร้า ร้องไห้ ผมสัญญาว่าจะเป็นคนที่อยู่ปลอบใจพี่ เช้ดน้ำตาให้พี่(ถ้าพี่ให้โอกาส) ผมไม่เคยคิดจะหลอกลวง หรือ โกหกที่จะรักพี่ แต่ในตอนนี้ ผมแค่ไม่มีโอกาส และ ไม่อยู่ในสถานะที่จะรักพี่ได้
แต่ผมจะรอต่อไป
แอบรักและรู้สึกดีกับผู้หญิงคนนึง แต่แทบไม่มีโอกาสทำสิ่งดีๆให้เธอเลย
ผมพยายามศึกษางานมากขึ้นเพื่อจะได้เก่งขึ้น แต่ ผมก็มักจะทำงานพลาดเสมอ จนช่วงหลังๆผมรู้สึกว่า พี่เค้าเริ่มออกห่างจากผม เริ่มไม่อยากคุยกับผมเหมือนเดิม เริ่มคุยเรื่องงานกับผมแบบตึงเครียดมากขึ้น ผมเข้าใจครับว่าพี่คงเซ็งกับคนที่ทำงานไม่เก่ง แต่ผมก็จะพยายามมากขึ้น พัฒนาตัวเองมากขึ้น
ผมรู้ว่าพี่เค้ามีคนที่มาจีบอยู่ และดูเหมือนว่าพี่เค้าจะชอบคนๆนั้นด้วย เค้าเก่ง หน้าตาดี การศึกษาดีกว่าผม เค้าคุยเก่ง คุยสนุก เค้ามีรถ เค้าเข้าสังคมเก่ง เค้าทำงานเก่ง เค้าดีทุกอย่าง ผมเข้าใจว่าผมสู้เค้าไม่ได้เลยซักเรื่อง ผมมาทีหลัง ผมเจ็บปวดที่ทุกคนในออฟฟิศเห็นดีเห็นงามกับการที่พี่กับเค้าดูเหมือนจะจีบกัน เป็นแฟนกัน ผมก็ควรจะยินดีไปด้วย(ไม่ใช่เหรอ)
แต่สิ่งนึงที่ผมไม่รู้ว่าพี่เค้าจะรู้รึเปล่าว่า "ผู้ชายคนนั้นเค้ามีแฟนอยู่แล้ว" ใช่แล้ว ผมอยู่หอใกล้กับผู้ชายคนนั้น ผมเห็น ผมรู้ ผมเห็นแฟนผู้ชายคนนั้นขับรถออกไปซื้อของกลับจากโลตัส จะถอยเข้าที่จอดรถ ผมยังไปช่วยเข็นรถออกให้แฟนของผู้ชายคนนั้น ถอยรถเข้าเลย
ผมเห็นผู้ชายคนนั้น ขับรถไปกับแฟนหลายครั้ง ผมก้ไม่รู้สึกอะไร จนมารู้ว่าผู้ชายคนนั้นมาจีบพี่คนที่ผมแอบรัก ผมไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกยังไง เมื่อพี่คนที่ผมแอบรักก็ดูเหมือนจะมีใจให้ด้วย
ผมเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ ที่ไม่มีโอกาส ทำสิ่งดีๆให้พี่เลย ไม่มีโอกาสทำคะแนนเลย วันที่เค้ามาชวนพี่ไปดูหนังที่โต๊ะ ผมได้ยินนะ ผมเจ็บนะที่พี่ตกลงไปกับเค้า ผมอยากหนีไปให้ไกล หนีไปจากโต๊ะทำงาน แต่ทำไมพวกเราสามคนต้องมานั่งโต๊ะทำงานติดกันด้วย ผมอึดอีดมาก แต่ถ้าออกไปก็ไม่มีกิน
ผมคงต้องรอ อดทนรอ ในวันที่พี่ได้รู้ความจริง (ผมไม่รู้นะ พี่อาจจะรู้อยู่แล้วว่าชายคนนั้นมีแฟนแล้ว แต่ก็ยังเต็มใจ) จนถึงวันนั้นหากพี่เสียใจ เศร้า ร้องไห้ ผมสัญญาว่าจะเป็นคนที่อยู่ปลอบใจพี่ เช้ดน้ำตาให้พี่(ถ้าพี่ให้โอกาส) ผมไม่เคยคิดจะหลอกลวง หรือ โกหกที่จะรักพี่ แต่ในตอนนี้ ผมแค่ไม่มีโอกาส และ ไม่อยู่ในสถานะที่จะรักพี่ได้
แต่ผมจะรอต่อไป