อึดอัดใจ แม่บ้านมีนิสัยชอบลักขโมย

แม่บ้านที่พูดถึง คือแม่บ้านของเจ้านายค่ะ มีนิสัยชอบหยิบของๆคนอื่นไปใช้โดยไม่ขอ!! ติดชื่อไว้ก็ไม่รู้ว่าอ่านไม่ออกหรือไม่สนใจนะ คือ เป็นคนพม่าอ่ะค่ะ ภาษาไทยเขียนแล้ว อังกฤษเขียนแล้ว ถ้ามีอีกว่าจะไปเปิดเว็บแกะตัวหนังสือพม่ามาเขียนชื่อเลยอ่ะ  

มาเข้าเรื่องดีกว่า ที่ทำงานเราเป็นออฟฟิศเล็กๆ โรงเรียนกวดวิชาในสโมสรหมู่บ้านแห่งหนึ่งน่ะค่ะ มีเจ้านาย กับเราและเพื่อนร่วมงานอีก 1 คน อยู่กัน 3 คน แฮปปี้ แต่จะไม่แฮปปี้ตรงแม่บ้านค่ะ แรกๆเราก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง

ครั้งแรกสุด เราเคยซื้อโฟมล้างหน้ามาวางไว้ที่โต๊ะทำงาน เพราะเราเป็นคนหน้ามันง่าย อยู่ในห้องแอร์ทั้งวันยังมันได้เลยค่ะ เลยต้องซื้อโฟมล้างหน้าติดไว้เผื่อล้างหน้าตอนสายๆ หรือเย็นๆ แต่ทว่า เช้ามา โฟมล้างหน้าหายไปแล้ว เราเลยไปคุ้ยค้นทุกที่ ตู้ โต๊ะ ขอกระทั่งค้นห้องทำงานเจ้านาย เพราะเผื่อเจ้านายหยิบผิดไป (เขาก็ไม่ว่าอะไร ให้ค้นค่ะ เขาบอกเผื่อเขาหยิบผิดจริงๆ) แต่แทบพลิกออฟฟิศหาก็หาไม่เจอนะคะ วันนั้นเลยนั่งหงุดหงิดทั้งวัน เพราะหน้ามันเยิ้ม คันๆๆๆ ฮะๆ เซเว่นก็อยู่ไกลโพดๆ ร้านค้าแถวที่ทำงานจำได้ว่าโฟมหมดพอดี

ครั้งที่ 2 ก็คือวันต่อมา เราซื้อมาใหม่เมื่อวานตอนเย็นจากร้านค้าใต้หอพัก เอามาวางไว้ที่โต๊ะทำงาน ทั้งวันปกติ ไม่มีอะไรนะคะ แต่พอกลับหอไป เช้าวันต่อมา หายอีกแล้ว!!!! ไอ้เราก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ...  เดินไปซื้อโฟมมาใหม่ เพราะวันนี้มีของแล้ว แปะกระดาษเขียนชื่อเราว่า "ของบลู" ตัวโตๆ แต่เช้าวันต่อมาก็หายไปอีก เราก็หงุดหงิดแล้วค่ะ อ่ะ อ่านไทยไม่ออก แต่พม่าน่าจะอ่านอังกฤษได้นะ ก็ซื้อใหม่แล้วแปะป้ายไปว่า "BLUE"

แต่ทว่าวันต่อมาก็หายไป......

เราเลยเอาไปบอกเจ้านาย แบบว่า เนี่ย หายไปประจำเลย แม่บ้านเขาคิดว่าเราไม่เอารึเปล่า ฝากถามหน่อยได้มั๊ยคะ เพราะยังไงเขาก็คนในบ้านเจ้านาย ให้เจ้านายลองถามก่อน เจ้านายบอกว่า อ้อ ได้ เดี๋ยวลองถามให้ดูนะ

เช้าวันเสาร์ เป็นวันที่เราต้องเข้างานช่วงเช้า (เข้างานเช้า เสาร์-อาทิตย์ วันอื่นเข้าบ่าย) แม่บ้านคนนี้จะมาตั้งแต่ 8 โมงครึ่ง เพราะฉะนั้นวันที่เราเข้าบ่ายเราจะไม่เจอเขา วันนั้นเราเริ่มพกกระัดาษซับมันแล้วล่ะ ยัดมันไว้ในประเป๋าตังเลย เราก็นั่งประจำที่ แม่บ้านก็ปัดกวาดเช็ดถูไป เจ้านายก็ถามเลย "คุณ(ชื่อแม่บ้าน) เห็นโฟมล้างหน้าของบลูบ้างมั๊ยครับ" แล้วแม่บ้านตอบทันทีเลย "ไม่รู้ค่ะ ไม่ได้เอาไปเลยนะ"

เอ๊อะ... มองในแง่ดี คือเขาพูดผิด... แต่... แต่ เขาพูดไทยคล่องอ่า T___T

เจ้านายก็หันมามองเราแบบ "นั่นไง" คือแบบ ถามว่าเห็นมั๊ย แต่บอก ไม่ได้เอาไป... พยายามไม่คิดมาก แต่เพื่อนเราก็โดน จาน ช้อนส้อม เอาไว้กินข้าว โดนเก็บเรียบหมดทั้งๆที่ล้างเองแล้ว ต้องซื้อใหม่


แล้วล่าสุดนี่คือ... ต้องใช้คำว่า ไม่อยากให้อภัย..

เราประกวดวาดภาพกับเพจๆหนึ่งในเฟสบุค ซึ่งได้รางวัลพิเศษเป็นแก้วของทางเพจ เราดีใจมากกกกกกก ถึงจะส่งมาแล้วกูแก้วหัก เราก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะมันเป็นของที่มีคุณค่าทางใจจริงๆ ใบใหม่ที่ทางเพจส่งมาให้ เราก็เอาไปไว้ที่หอ ส่วนแก้วใบนี้ พอซ่อมหูเสร็จ เราก็วางไว้บนโต๊ะทำงานเราเหมือนเดิม รอกาวแห้ง

แต่เชื่อมั๊ยคะ ว่าหาย.....

เราจนปัญญา เจ้านายก็ไม่รู้เรื่อง เพื่อนเราก็ไม่รู้เรื่อง
คือ 1. เจ้านายจะเอาไปทำไม เพราะเขามีแก้วแบล็คแคนย่อนของเขาแล้ว 2. เพื่อนเราจะเอาไปทำไมเขาก็มีแก้วเหมือนกัน มีแต่เราที่ไม่มีแก้ว

จนกระทั่ง 2 วันต่อมา เจ้านายวานให้เพื่อนเราไปทำสปาเก็ตตี้โดยใช้ครัวบ้านเจ้านายได้ (บ้านเจ้านายใกล้ที่ทำงาน) เพื่อนเรากลับมาบอกเราว่า "บลู เราเจอแก้วเธออยู่ในครัวบ้านอาจารย์อ่ะ แม่บ้านเขาเอามาใช่รินน้ำกินเลย เราเห็นกับตา แก้วเพจนั้น หูหักๆด้วย"

แน่นอนค่ะ มีใบเดียวแน่นอน แก้วที่เป็นลายพิเศษประกวดได้มานี่

เราเสียใจ เราโมโหมาก เจ้านายบอกเราว่าอนุญาติให้เข้าบ้านเจ้านายไปทวงได้เลย เย็นนี้เราจะไปเอาค่ะ....
คือว่า อยากได้เราไม่ว่า แต่ทำไมต้องขโมยไป  อยากได้ แต่ไม่กล้าขอ แต่มาขโมยมันไม่ถูก...

อยากได้เราซื้อให้ก็ได้... แบบว่า สั้นๆคือ เสียความรู้สึกอ่ะค่ะ T T

เจ้านายเราบอกว่า ทีหลังโดนขโมยอีก หักหน้าได้เลยไม่ต้องเกรงใจ เพราะเจ้านายเองยังโดนประจำค่ะ ฟูริคาเกะ(ผงโรยข้าว)เป็นโหล เอาไปกินคนเดียวหมเฃด ทั้งๆที่ซองนึงกินได้ตั้งหลายมื้อ หลายคน เฮ้อ


ปล. ขอแท็คห้องชานเรือนอันเป็นที่สิงสู่ ฮะๆๆ

คนท้องต้องไม่เครียดเนอะ TwT