ลองปฏิบัตธรรม เจริญอานาปานสติ แบบงานอดิเรกนึกได้ก็ทำเป็นเวลา 5-6 ปีแล้ว
แล้วค่อยๆทดสอบภุมิธรรมของตัวเอง เห็นชัดว่า มองโลกเป็นของธรรมดามากขึ้น
ร่างกายเราก็แค่หุ่นให้เราเชิด สักวันมันก็ไป
.........แต่เราก็แพ้ความอยาก...กิเลศของทั้งร่างกายและตัวเองเป็นประจำเช่น
....รู้ว่าอาหารเป็นเพียงสิ่งที่หล่อเลี้ยงสังขารกายให้อยู่รอด....แต่เวลาอาหารไม่อร่อยมันกินไม่ได้ กินไม่ลง
จำเป็นต้องกินอาหารที่อร่อยเพื่อรักษาร่างกายไว้......แพ้ตัวเอง
....จิตใจมันอยากได้สิ่งของ....ต้องถ่อร่างกายไปหลายร้อยกิโล เพื่อได้แค่ให้ไปดู....
...ที่บ้านเลี้ยงเป็ดไก่....ต้องจับให้เขาเพื่อเอาไปฆ่า....รู้ว่าบาป...แต่ต้องทำ...ไม่มีใครทำ
พอได้เงินก็ไม่สำนึก...กลับเห็นเป็นของธรรมดา ที่เราเอาไว้เลี้ยงตัวเองอีก....เฮ้อ.....
รู้สึกว่าช่วงนี้...พลาดบ่อยเหลือเกิน แพ้ตัวเองบ่อยเหลือเกิน พวกท่านเคยเป็นหรือไม่ แล้วแก้ยังไงให้ดีขึ้นครับ
**รู้สึกท้อทุกครั้ง....ที่เห็นว่าตัวเองแพ้ตัวยเอง***
แล้วค่อยๆทดสอบภุมิธรรมของตัวเอง เห็นชัดว่า มองโลกเป็นของธรรมดามากขึ้น
ร่างกายเราก็แค่หุ่นให้เราเชิด สักวันมันก็ไป
.........แต่เราก็แพ้ความอยาก...กิเลศของทั้งร่างกายและตัวเองเป็นประจำเช่น
....รู้ว่าอาหารเป็นเพียงสิ่งที่หล่อเลี้ยงสังขารกายให้อยู่รอด....แต่เวลาอาหารไม่อร่อยมันกินไม่ได้ กินไม่ลง
จำเป็นต้องกินอาหารที่อร่อยเพื่อรักษาร่างกายไว้......แพ้ตัวเอง
....จิตใจมันอยากได้สิ่งของ....ต้องถ่อร่างกายไปหลายร้อยกิโล เพื่อได้แค่ให้ไปดู....
...ที่บ้านเลี้ยงเป็ดไก่....ต้องจับให้เขาเพื่อเอาไปฆ่า....รู้ว่าบาป...แต่ต้องทำ...ไม่มีใครทำ
พอได้เงินก็ไม่สำนึก...กลับเห็นเป็นของธรรมดา ที่เราเอาไว้เลี้ยงตัวเองอีก....เฮ้อ.....
รู้สึกว่าช่วงนี้...พลาดบ่อยเหลือเกิน แพ้ตัวเองบ่อยเหลือเกิน พวกท่านเคยเป็นหรือไม่ แล้วแก้ยังไงให้ดีขึ้นครับ