สืบเนื่องจากกระทู้นี้
http://pantip.com/topic/30301718
สวัสดีพี่น้องทุกท่านครับ
ที่ผมมาเล่าเหตุการณ์ให้ทุกท่านฟังนี้ไม่ใช่จะให้ทุกท่านที่จะ ซูฮกผมในเรื่องของความเป็นลูกผู้ชาย แต่ผมรักเธอเป็นห่วงเธอที่สุด
เลยอยากจะบอกให้ฟังการที่เราจะรักใครสักคนเมื่อพูดไปแล้วก็ต้องทำให้ได้ ในวันนี้เรารับสิ่งที่เค้าเป็นหรือเคยเป็นไม่ได้
แล้ววันหน้าเราจะใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันอย่างไร ในเมื่อต่างคนต่างไม่ยอมรับอดีตของกันและกัน อย่าหวังเลยว่าจะอยู่ด้วยกันได้
ผมอายุยังไม่มาก อาจจะยังไม่เข้าใจในเรื่องครอบครัวเหมือนหลายๆท่าน แต่ผมก็มีครอบครัว พ่อแม่ผมอายุก็มากแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังทะเลาทุ่ม
เถียงกันผมก็ถามว่าอยู่ด้วยกันมาได้ยังไงตั้งนาน พ่อกับแม่ผมตอบว่า "เพราะความรัก" ไม่งั้นอยู่ด้วยกันไม่ได้
คำว่ารักเราพูดได้ครับ ใครๆก็พูดได้ เด็กอนุบาลก็ยังมีแฟน ก็ยังบอกรักกันได้ โตมาหน่อยก็เด็กประถม มัธยมจนเข้ามหาลัย ก็พูดคำว่ารักได้
แต่จะมีซักกี่คนที่เข้าใจในความรักจริงๆ ในฐานะที่ผมเป็นคริสเตียนก็ขอยกข้อพระคัมภีร์ขึ้นมาพูดนิดหน่อย (ยังอยู่ห้องเดิมนะครับ อิอิ)
"ความรักนั้นอดทนนาน ความรักไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งผยอง ไม่ช่างจดจำความผิด แต่เชื่อในส่วนดีของเขาอยู่เสมอ" (1โครินธ์13:4-7)
หลายคนถามว่าทำไมผมถึงทนกับแฟนผมที่มีอดีตหรือรักเธอได้ คำตอบผมมาจากพระคัมภีร์ตอนนี้ ผมไม่ได้มีเจตนาจะประกาศศาสนาหรือ
ว่าทำให้ความเชื่อของทุกท่านเปลี่ยนไปนะครับ แต่ผมแค่อยากจะบอกว่าสิ่งเหล่านี้ที่ได้ทำให้ผมรักแฟนผมได้ ถึงแม้เธอจะมีอดีตที่ไม่ดีก็ตาม
คุณล่ะ? คำสัญญาที่เคยให้ไว้กับคุณที่คุณรักว่า....................... แต่เมื่อในวันนี้กลับเป็นอีกอย่าง คุณยังจะรักเขาอยู่หรือไม่?
ผมย้ำกับแฟนผมอยู่เสมอว่า เธอไม่ต้องกังวลอีกแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าผมจะรับเรื่องในอดีตของเธอไม่ได้ เพราะเรากลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว
แต่เราจะเดินไปด้วยกันด้วยความรักที่ผมมี ล่าสุดเธอบอกผมว่าตั้งแต่เคยมีแฟนมาไม่เคยมีใครดีเหมือนเธออีก(มุขเดิม อิอิ) แต่ผมว่าเธอพูด
จากใจเธอจริงๆ เธอบอกว่าเธอขอโทษที่เพิ่งมาบอกเรื่องนี้เพราััะเธอกลัวว่าผมจะรับไม่ได้ และทิ้งเธอไป
ผมก็บอกกับเธอว่า ทุกสิ่งที่ผมทำให้คุณไม่ได้หวังว่าุคุณจะรักผมแต่ผมทำไปเพราะว่าผม "รักคุณ" แต่ในความเป็นคน ผมก็ยังอยากจะรู้
ผมเลยถามเธอว่า "แล้วคุณรักผมหรือเปล่า?" เธอบอกผมได้เต็มปากเลยว่า "รัก" ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่คนที่ผมรักเค้า เค้าก็รักผมด้วย
หลายท่านอาจจะคิดว่าผมก็พูดได้ซิว่ายอมรับได้ แต่ถ้าปัญหาเกิดขึ้นมาอีกล่ะ ผมจะทำยังไง จะอ้างนู้นอ้างนี่หรือเปล่า?
นี่เป็นจุดเริ่มของคำว่ารักของผม ที่พร้อมจะใช้ชีวิตอยู่กับคนที่รักผมจริงๆ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ดีพร้อม แต่ถ้าเธอรักผม เราก็จะไปด้วยกัน
ยังไงผมก็รักคุณเสมอ
ยังไงผมก็รักคุณเสมอ (ภาค2)
สวัสดีพี่น้องทุกท่านครับ
ที่ผมมาเล่าเหตุการณ์ให้ทุกท่านฟังนี้ไม่ใช่จะให้ทุกท่านที่จะ ซูฮกผมในเรื่องของความเป็นลูกผู้ชาย แต่ผมรักเธอเป็นห่วงเธอที่สุด
เลยอยากจะบอกให้ฟังการที่เราจะรักใครสักคนเมื่อพูดไปแล้วก็ต้องทำให้ได้ ในวันนี้เรารับสิ่งที่เค้าเป็นหรือเคยเป็นไม่ได้
แล้ววันหน้าเราจะใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันอย่างไร ในเมื่อต่างคนต่างไม่ยอมรับอดีตของกันและกัน อย่าหวังเลยว่าจะอยู่ด้วยกันได้
ผมอายุยังไม่มาก อาจจะยังไม่เข้าใจในเรื่องครอบครัวเหมือนหลายๆท่าน แต่ผมก็มีครอบครัว พ่อแม่ผมอายุก็มากแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังทะเลาทุ่ม
เถียงกันผมก็ถามว่าอยู่ด้วยกันมาได้ยังไงตั้งนาน พ่อกับแม่ผมตอบว่า "เพราะความรัก" ไม่งั้นอยู่ด้วยกันไม่ได้
คำว่ารักเราพูดได้ครับ ใครๆก็พูดได้ เด็กอนุบาลก็ยังมีแฟน ก็ยังบอกรักกันได้ โตมาหน่อยก็เด็กประถม มัธยมจนเข้ามหาลัย ก็พูดคำว่ารักได้
แต่จะมีซักกี่คนที่เข้าใจในความรักจริงๆ ในฐานะที่ผมเป็นคริสเตียนก็ขอยกข้อพระคัมภีร์ขึ้นมาพูดนิดหน่อย (ยังอยู่ห้องเดิมนะครับ อิอิ)
"ความรักนั้นอดทนนาน ความรักไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งผยอง ไม่ช่างจดจำความผิด แต่เชื่อในส่วนดีของเขาอยู่เสมอ" (1โครินธ์13:4-7)
หลายคนถามว่าทำไมผมถึงทนกับแฟนผมที่มีอดีตหรือรักเธอได้ คำตอบผมมาจากพระคัมภีร์ตอนนี้ ผมไม่ได้มีเจตนาจะประกาศศาสนาหรือ
ว่าทำให้ความเชื่อของทุกท่านเปลี่ยนไปนะครับ แต่ผมแค่อยากจะบอกว่าสิ่งเหล่านี้ที่ได้ทำให้ผมรักแฟนผมได้ ถึงแม้เธอจะมีอดีตที่ไม่ดีก็ตาม
คุณล่ะ? คำสัญญาที่เคยให้ไว้กับคุณที่คุณรักว่า....................... แต่เมื่อในวันนี้กลับเป็นอีกอย่าง คุณยังจะรักเขาอยู่หรือไม่?
ผมย้ำกับแฟนผมอยู่เสมอว่า เธอไม่ต้องกังวลอีกแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าผมจะรับเรื่องในอดีตของเธอไม่ได้ เพราะเรากลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว
แต่เราจะเดินไปด้วยกันด้วยความรักที่ผมมี ล่าสุดเธอบอกผมว่าตั้งแต่เคยมีแฟนมาไม่เคยมีใครดีเหมือนเธออีก(มุขเดิม อิอิ) แต่ผมว่าเธอพูด
จากใจเธอจริงๆ เธอบอกว่าเธอขอโทษที่เพิ่งมาบอกเรื่องนี้เพราััะเธอกลัวว่าผมจะรับไม่ได้ และทิ้งเธอไป
ผมก็บอกกับเธอว่า ทุกสิ่งที่ผมทำให้คุณไม่ได้หวังว่าุคุณจะรักผมแต่ผมทำไปเพราะว่าผม "รักคุณ" แต่ในความเป็นคน ผมก็ยังอยากจะรู้
ผมเลยถามเธอว่า "แล้วคุณรักผมหรือเปล่า?" เธอบอกผมได้เต็มปากเลยว่า "รัก" ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่คนที่ผมรักเค้า เค้าก็รักผมด้วย
หลายท่านอาจจะคิดว่าผมก็พูดได้ซิว่ายอมรับได้ แต่ถ้าปัญหาเกิดขึ้นมาอีกล่ะ ผมจะทำยังไง จะอ้างนู้นอ้างนี่หรือเปล่า?
นี่เป็นจุดเริ่มของคำว่ารักของผม ที่พร้อมจะใช้ชีวิตอยู่กับคนที่รักผมจริงๆ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ดีพร้อม แต่ถ้าเธอรักผม เราก็จะไปด้วยกัน
ยังไงผมก็รักคุณเสมอ