การเดินทางของเราเริ่มจากการปั่นออกจากบ้านไปทางวัดพุทธบูชา.....เราสองคนเดินทางแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต....ผมเองก็ไม่เคยที่จะปั่นมาแบบนี้นานมากแล้ว.....หากย้อนไปก็คงสักสิบกว่าขวบกับน้องชายในตอนนั้น...แต่สำหรับวันนี้เราสองคน...มันสุดยอดมาก.....เราปั่นกันแบบครั้งแรกของทั้งผมและเธอ.......
เราปั่นมาได้สักระยะผมพยายามปั่นตามหลังเพื่อกันรถและแนะนำอย่างจริงๆจังตลอดทาง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่นิ่ง...แต่เธอก็ทำได้ดีในระดับที่ผมเองรู้สึกประทับใจจริงๆ.....จากนั้นเราสองคนก็ปั่นเข้าวัดหลวงพ่อโอภาสี.....ลัดเลาะไปตามเส้นทางข้างวัดหลังวัด...ซึ่งของบอกเหมือนกันว่า.....เส้นทางไม่เคยมาเหมือนกันทั้งคู่....ผมเองมาอยู่ที่นี่สิบกว่าปีแล้ว ครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกเช่นเดียวกับเธอ......
ด้วยความที่ไม่เคยมา และผมเองก็งงเหมือนกัน แต่ก็พยายามโชว์พาวว่าเคยมาแล้วก็เนียนๆไป....ทำทุกอย่างให้ดูโปร...อิอิอิ..จำได้แค่ว่า...หลังวัดมีเส้นทางทะลุออกไปซอย..พุทธบูชา สามหก...ก็มั่วไปตามป้าย..ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเส้นทางสายนี้ไกลพอสมควร..และยังมีสะพานให้พยายามปั่นขึ้นกันอีก....
ผมเองก็ดูแลควบคุมไปแบบเกาะติดใกล้ชิดมากเพราะ..เราก็กลัวรถเหมือนกัน....ตรงไหนไม่แน่ใจลงจูง....เดิน..เข็น....ทุกครั้งผมก็ต้องเช็คสีหน้าและความตื่นเต้นของเธอเสมอๆ.....บางช่วงของถนน ของซอยซึ่งยากๆ ผมก็ต้องจูงข้ามถนนกันตอนที่รถไม่มีจริงๆ.....สุดท้ายเราก็ทะลุซอยออกมาปากทางสี่แยกซอยสามหกจนได้.....
จากนั้นก็ปั่นย้อนกลับเพื่อกลับบ้าน.....ก่อนที่เราจะแวะตลาดนัดวัดพุทธกันนิดหน่อย......เราปั่นมาเรื่อยๆตามประสาพ่อลูก....สักพักก็ได้ยินเสียงถามมาว่า "ป่ะป๋า..เอาเงินมาป่าว..." ลูกสาววัยสิบขวบเอ่ยถาม...."หิวน้ำ อ่ะดิ"....ผมแซว.....เธอยิ้มๆหน้าแดงระเรื่อ...ดูแล้วน่ารักมาก.."โอเค...ป่ะป๋าว่าเราแวะดื่มน้ำกันดีกว่า...." เธอดีใจมาก....
จากนั้นการเดินทางทริปแรกในชีวิตของการเป็นพ่อเป็นลูกกันครั้งนี้ก็ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ....และเราก็มีชื่อทริปที่เธอเป็นคนตั้งชื่อซะดิบดีว่า.."ขี่รถชมกรุง" แต่สำหรับระยะทางนั้นก็ เกือบ แปดกิโลนิดๆ....ผมเองเห็นตัวเลขก็ยังตกใจ...แต่วันนั้นก็เป็นจุดเล็กๆที่ทำให้ผมกับลูกสาวมีความสุขแบบเราๆ แบบที่ผมเคยทำในตอนเด็กๆและอยากให้เป็นแบบนี้ต่อไป... จริงๆเรื่องนี้มันเริ่มจากการหาร้านเพื่อสูบลมยางให้รถจักยานลูกแค่นั้นเอง.......ที่เหลือคือกำไรและสร้างประสบการณ์ล้วนๆ....ครับ
ทริปแรกในชีวิต......
เราปั่นมาได้สักระยะผมพยายามปั่นตามหลังเพื่อกันรถและแนะนำอย่างจริงๆจังตลอดทาง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่นิ่ง...แต่เธอก็ทำได้ดีในระดับที่ผมเองรู้สึกประทับใจจริงๆ.....จากนั้นเราสองคนก็ปั่นเข้าวัดหลวงพ่อโอภาสี.....ลัดเลาะไปตามเส้นทางข้างวัดหลังวัด...ซึ่งของบอกเหมือนกันว่า.....เส้นทางไม่เคยมาเหมือนกันทั้งคู่....ผมเองมาอยู่ที่นี่สิบกว่าปีแล้ว ครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกเช่นเดียวกับเธอ......
ด้วยความที่ไม่เคยมา และผมเองก็งงเหมือนกัน แต่ก็พยายามโชว์พาวว่าเคยมาแล้วก็เนียนๆไป....ทำทุกอย่างให้ดูโปร...อิอิอิ..จำได้แค่ว่า...หลังวัดมีเส้นทางทะลุออกไปซอย..พุทธบูชา สามหก...ก็มั่วไปตามป้าย..ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเส้นทางสายนี้ไกลพอสมควร..และยังมีสะพานให้พยายามปั่นขึ้นกันอีก....
ผมเองก็ดูแลควบคุมไปแบบเกาะติดใกล้ชิดมากเพราะ..เราก็กลัวรถเหมือนกัน....ตรงไหนไม่แน่ใจลงจูง....เดิน..เข็น....ทุกครั้งผมก็ต้องเช็คสีหน้าและความตื่นเต้นของเธอเสมอๆ.....บางช่วงของถนน ของซอยซึ่งยากๆ ผมก็ต้องจูงข้ามถนนกันตอนที่รถไม่มีจริงๆ.....สุดท้ายเราก็ทะลุซอยออกมาปากทางสี่แยกซอยสามหกจนได้.....
จากนั้นก็ปั่นย้อนกลับเพื่อกลับบ้าน.....ก่อนที่เราจะแวะตลาดนัดวัดพุทธกันนิดหน่อย......เราปั่นมาเรื่อยๆตามประสาพ่อลูก....สักพักก็ได้ยินเสียงถามมาว่า "ป่ะป๋า..เอาเงินมาป่าว..." ลูกสาววัยสิบขวบเอ่ยถาม...."หิวน้ำ อ่ะดิ"....ผมแซว.....เธอยิ้มๆหน้าแดงระเรื่อ...ดูแล้วน่ารักมาก.."โอเค...ป่ะป๋าว่าเราแวะดื่มน้ำกันดีกว่า...." เธอดีใจมาก....
จากนั้นการเดินทางทริปแรกในชีวิตของการเป็นพ่อเป็นลูกกันครั้งนี้ก็ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ....และเราก็มีชื่อทริปที่เธอเป็นคนตั้งชื่อซะดิบดีว่า.."ขี่รถชมกรุง" แต่สำหรับระยะทางนั้นก็ เกือบ แปดกิโลนิดๆ....ผมเองเห็นตัวเลขก็ยังตกใจ...แต่วันนั้นก็เป็นจุดเล็กๆที่ทำให้ผมกับลูกสาวมีความสุขแบบเราๆ แบบที่ผมเคยทำในตอนเด็กๆและอยากให้เป็นแบบนี้ต่อไป... จริงๆเรื่องนี้มันเริ่มจากการหาร้านเพื่อสูบลมยางให้รถจักยานลูกแค่นั้นเอง.......ที่เหลือคือกำไรและสร้างประสบการณ์ล้วนๆ....ครับ