วันนี้คุณช่วยคนพิการ แล้วหรือยัง

ผมขออนุญาตเล่าเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้น ไม่ได้ต้องการว่าคือฮีโร่ ซึ่งตอนผมทำผมยังไม่รู้ว่าทำเพราะอะไร...แต่ใจก็ทำไปแล้ว

เรื่องของเรื่องคือ วันนี้ช่วงประมาณบ่าย 2 โมงท่ามกลางอากาศร้อนจัดผมกำลังขับรถไปทำงานบนถนนกรุงเทพ-นนท์ พอดีระหว่างทางผมเห็น คนตาบอดคนหนึ่ง(เห็นเขาถือไม้นำทาง) ใกล้ๆกับป้ายรถเมล์ ผมก็มองไประหว่างขับ พอขับรถเลยไปก็ยังเหลียวหลังมามอง ซึ่งห่างจากน้องคนนั้นประมาณ 2 ช่วงเสาไฟฟ้า ผมจึงตัดสินใจจอดรถข้างทาง แล้วเดินไปหาคนตาบอดคนนั้น พอไปถึงน้องเขา ผมก็เริ่มสนทนาดังนี้
ผม : น้องครับ กำลังไปไหนครับ
น้อง : ผมกำลังรอรถสาย 32 ไปบิ๊กซี  ครับ
ผม : พี่กำลังไปที่นั่น พี่ไปส่งนะ
น้อง : ได้ครับ
ผม : ขอโทษครับ น้องไปทำอะไรที่บิ๊กซี ครับ(ถามเพื่อต้องการพาให้ไปใกล้ที่สุด)
น้อง : ผมไปต่อรถเมล์ อีกสายหนึ่งครับ
ผม : น้องไปที่ไหนล่ะครับ
น้อง : ผมกำลังไปลานออกกำลังกาย หน้าศาลากลางจังหวัดนนท์ ครับ
ผม : งั้นพี่ไปส่งให้ถึงที่หมายเลยนะ
น้อง : (ยิ้มอย่างภูมิใจ) ผมกำลังไปซ้อมกีฬา ครับ ผมเป็นนักกีฬา
ผม : อ้าว เล่นกีฬาอะไรอะครับ
น้อง : ผมเป็นนักกีฬา โบว์ลิ่งเป็นอาชีพครับ ทางสมาคมคนตาบอด เขาให้เงินเดือนผม เดือนละ x,xxx บาทพร้อมออกค่าหอให้
ผม : เยี่ยมมากเลยครับ พี่ยินดีด้วยนะครับ
น้อง : ผมสู้ตลอดครับพี่
ผม : (ยิ้ม ) แล้วพูดว่า น้องเจ๋งมากเลยครับ แล้วผมก็ส่งน้องเขาถึงที่หมาย

เมื่อผมส่งน้องเขาเสร็จ ผมรู้สึกว่าคนเราต้องสู้ ไม่ว่าเราเจออะไรมา อาจมีบางคนที่หนักกว่า แต่เขาก็ยิ้มสู้ .....แล้วทำไมเราถึงไม่สู้ อย่าท้อ กันนะครับ

พร้อมกันนี้อยากฝากว่า ถ้าเราเจอคนพิการ ไม่ว่าแบบไหนก็ตาม ขอให้เราพร้อมช่วยเขาเถอะครับ ผมมองว่าผมช่วยเขาไม่ทำให้ผมเสียเวลาเลยครับ

ขอบคุณที่ทนอ่านกันนะครับ