เรื่องราวของผมไม่ได้เริ่มต้นบนรถเข็น แต่มันเริ่มต้นขึ้นในสายตาของผู้คนรอบข้าง ผมชื่อ "ดิน" และตั้งแต่จำความได้ โลกของผมก็แคบลงเรื่อยๆ เพราะทุกคนรอบตัวไม่ว่าจะเป็นครอบครัว เพื่อน หรือคนในหมู่บ้าน ต่างก็มองผมด้วยสายตาสมเพชและพูดประโยคเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาว่า "พิการอย่างแกจะไปทำอะไรได้" ประโยคนั้นกัดกินใจผมจนแทบไม่เหลือความหวัง
จนกระทั่งผมอายุ 15 ปี ผมเห็นพี่ชายเตรียมตัวจะไปทำงานที่ชลบุรี ผมรู้ว่านี่คือโอกาสเดียวที่ผมจะได้หลุดพ้นจากสายตาเหล่านั้น ผมตัดสินใจหนีออกจากบ้าน แอบซ่อนตัวในรถกระบะของพี่ชายที่กำลังมุ่งหน้าสู่โลกที่ไม่รู้จัก เมื่อมาถึงชลบุรี พี่ชายถึงกับตกใจที่เห็นผมซ่อนตัวอยู่ในรถ แต่เขาก็ไม่ได้โกรธ และพาผมไปหาที่พัก
ชีวิตใหม่ของผมเริ่มต้นขึ้นที่พัทยากลาง ผมกับพี่ชายได้งานทำที่ร้านซ่อมคอมพิวเตอร์เล็กๆ ผมใช้เวลา 3 ปีที่นั่น เรียนรู้งานจนชำนาญ ได้รับความไว้วางใจจากเจ้าของร้าน ชีวิตเหมือนจะไปได้ดี แต่แล้วโควิด-19 ก็พรากทุกอย่างไปจากเรา
เมื่อร้านปิดตัวลง ผมกับพี่ชายก็กลายเป็นคนตกงาน พี่ชายบอกว่าเราต้องหาทางเรียนต่อเพื่ออนาคตที่ดีกว่า เพื่อนของพี่ชายแนะนำวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่หนองคาย ซึ่งเปิดรับนักศึกษาที่มีความพิการ พี่ชายจึงโทรไปบอกลุงให้มารับผมและพาไปส่งที่นั่น ผมไม่เต็มใจเลยสักนิด ผมไม่ต้องการกลับไปเป็นภาระของใคร และไม่ต้องการถูกมองด้วยสายตาแบบเดิมอีกแล้ว แต่ผมก็ไม่มีทางเลือก
การเดินทางจากชลบุรีสู่หนองคายเป็นการเดินทางที่ยาวนานและเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ แต่เมื่อผมมาถึงวิทยาลัยแห่งนี้ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทันที คุณครูที่นี่แตกต่างจากที่ผมเคยเจอที่สุรินทร์อย่างสิ้นเชิง ไม่มีสายตาสมเพช มีแต่รอยยิ้มและการให้กำลังใจ คุณครูมองเห็นสิ่งที่ผมเป็น ไม่ใช่สิ่งที่ผมขาดไป พวกเขาทำให้ผมเชื่อว่า "ความพิการทางกายไม่ใช่ข้อจำกัดของหัวใจ"
ที่นี่... ชีวิตของผมได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ผมได้พบกับ
คุณครูจันทร์ ครูพละผู้ใจดี ท่านเป็นคนแรกที่มองเห็นศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในตัวผม ครูจันทร์สังเกตเห็นว่าผมมีช่วงแขนที่แข็งแรงกว่าเด็กคนอื่นๆ และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง
"ดิน... ครูว่าเธอมีแรงเยอะนะ ลองมาเล่น
ยกน้ำหนัก ดูไหม?" ครูจันทร์เอ่ยชวนผมในวันหนึ่ง ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมจะทำอะไรแบบนี้ได้ แต่รอยยิ้มและแววตาที่เชื่อมั่นของครูทำให้ผมตอบตกลง
การฝึกซ้อมของผมเริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจัง ทุกวันหลังเลิกเรียน ครูจันทร์จะมาฝึกสอนผมด้วยตัวเอง เหล็กกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ผมฝึกยก ฝึกท่าทาง ฝึกเพิ่มน้ำหนัก จนมือของผมด้านชาและไหล่ของผมปวดร้าว ครูจันทร์คอยเป็นโค้ช เป็นกำลังใจ และเป็นคนที่เชื่อในตัวผมเสมอ
วันแล้ววันเล่า สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า ผมไม่เคยหยุดพัฒนาตัวเอง ผมเข้าร่วมการแข่งขันระดับท้องถิ่นหลายครั้ง แรกๆ ก็แพ้บ้าง ชนะบ้าง แต่ผมไม่เคยท้อแท้ ทุกความพ่ายแพ้คือบทเรียน ทุกชัยชนะคือแรงผลักดัน จนกระทั่งความมุ่งมั่นของผมเป็นผล ผมได้รับคัดเลือกให้เป็น
นักกีฬายกน้ำหนักตัวแทนจังหวัดหนองคาย!
เส้นทางสู่การแข่งขันระดับประเทศไม่ใช่เรื่องง่าย ผมต้องฝึกซ้อมหนักกว่าเดิม ต้องเดินทางไปเก็บตัว ต้องปรับตัวเข้ากับเพื่อนร่วมทีมและโค้ชคนใหม่ ความกดดันถาโถมเข้ามา แต่ผมก็ผ่านมันไปได้ ผมรู้ว่าผมไม่ได้สู้แค่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อครูจันทร์ เพื่อครอบครัวที่ยังรอคอยที่บ้าน และเพื่อพิสูจน์ให้โลกเห็นว่า "ข้อจำกัดทางกายไม่ใช่ข้อจำกัดของจิตใจ"
ผมไม่ประสบความสำเร็จถึงขั้นเป็นแชมป์โลกในตอนนั้น แต่การได้เป็นตัวแทนจังหวัด ได้เข้าร่วมการแข่งขันระดับประเทศ ได้พบเจอผู้คนมากมาย ได้เรียนรู้จากคู่แข่ง ได้สัมผัสถึงคำว่า "สปิริตนักกีฬา" มันคือประสบการณ์อันล้ำค่าที่หล่อหลอมให้ผมเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคใดๆ
หลังจากจบเส้นทางนักกีฬา ผมกลับมาที่หนองคายพร้อมกับไฟในใจที่ยังลุกโชนอยู่ ผมเรียนจบด้านบริหารธุรกิจ เพราะผมเชื่อว่า "การใช้พลังอย่างถูกต้อง" และ "การพัฒนาตัวเองอย่างต่อเนื่อง" ที่ผมได้เรียนรู้จากการยกน้ำหนัก สามารถนำมาใช้ในโลกธุรกิจได้
ผมเริ่มต้นธุรกิจเล็กๆ จากศูนย์ มันคือธุรกิจที่เกี่ยวกับอุปกรณ์กีฬาสำหรับผู้พิการ ผมใช้ประสบการณ์ของตัวเอง ความเข้าใจในสิ่งที่ผู้พิการต้องการ และความมุ่งมั่นที่ไม่เคยลดละ แน่นอนว่าเส้นทางนี้เต็มไปด้วยขวากหนาม การเริ่มต้นธุรกิจมันยากกว่าการยกบาร์เบลให้ขึ้นเสียอีก ผมล้มลุกคลุกคลาน เจอกับความผิดหวังมากมาย แต่ทุกครั้งที่ท้อ ผมจะนึกถึงวันที่ผมถูกเลือกเป็นตัวแทนจังหวัด นึกถึงเสียงปรบมือ นึกถึงแววตาของครูจันทร์ และเสียงจากบ้านเกิดที่บอกว่าผมทำอะไรไม่ได้ ซึ่งเป็นแรงผลักดันให้ผมก้าวต่อไป
ล้อรถเข็นของผมอาจจะหยุดนิ่งในบางครั้ง แต่ล้อแห่งความฝันของผมไม่เคยหยุดหมุน
ผมนำความมุ่งมั่น ความอดทน และการวิเคราะห์สถานการณ์ที่ได้จากการยกน้ำหนักมาปรับใช้กับการทำธุรกิจ ผมมองหาช่องทางใหม่ๆ พัฒนาสินค้าให้ตอบโจทย์ และสร้างทีมงานที่มีใจรักและเข้าใจในสิ่งที่ผมทำ
วันเวลาผ่านไป ธุรกิจของผมเติบโตขึ้นเรื่อยๆ จากร้านเล็กๆ ในหนองคาย กลายเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงในระดับภูมิภาค ผมไม่ได้เป็นเพียงนักกีฬา แต่ผมได้กลายเป็น
นักธุรกิจ ที่ประสบความสำเร็จ ผมสร้างงาน สร้างอาชีพ และที่สำคัญที่สุดคือ ผมได้สร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้คนมากมาย
ทุกวันนี้ ผมยังคงเป็น "ดิน" เด็กชายจากสุรินทร์ที่นั่งอยู่บนรถเข็น แต่รถเข็นคันนี้ได้พาผมไปไกลกว่าที่เคยจินตนาการไว้มากนัก มันพาผมผ่านสนามแข่งขัน ผ่านอุปสรรคทางธุรกิจ และพาผมมาถึงจุดที่ผมสามารถมองย้อนกลับไป และบอกกับตัวเองได้อย่างภาคภูมิใจว่า... "ผมทำได้"
เรื่องราวของผมอาจจะเป็นเพียงหนึ่งในล้าน แต่ผมหวังว่ามันจะจุดประกายให้ใครบางคนได้รู้ว่า ไม่ว่าชีวิตจะโยนน้ำหนักเท่าไหร่มาให้เรา สิ่งสำคัญคือเราต้องไม่ยอมแพ้ และยกมันขึ้นให้ได้... เพราะบางที การยกครั้งนั้นอาจจะนำพาเราไปสู่ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเราก็เป็นได้
แล้วคุณล่ะ... ในชีวิตนี้ มีอะไรที่คุณ "ยก" มันขึ้นมาได้แล้วหรือยัง?
This is a powerful concept! Here's the English translation and some options for a novel title based on
เรื่องราวของผมไม่ได้เริ่มต้นบนรถเข็น แต่มันเริ่มต้นขึ้นในสายตาของผู้คนรอบข้าง ผมชื่อ "ดิน" และตั้งแต่จำความได้ โลกของผมก็แคบลงเรื่อยๆ เพราะทุกคนรอบตัวไม่ว่าจะเป็นครอบครัว เพื่อน หรือคนในหมู่บ้าน ต่างก็มองผมด้วยสายตาสมเพชและพูดประโยคเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาว่า "พิการอย่างแกจะไปทำอะไรได้" ประโยคนั้นกัดกินใจผมจนแทบไม่เหลือความหวัง
จนกระทั่งผมอายุ 15 ปี ผมเห็นพี่ชายเตรียมตัวจะไปทำงานที่ชลบุรี ผมรู้ว่านี่คือโอกาสเดียวที่ผมจะได้หลุดพ้นจากสายตาเหล่านั้น ผมตัดสินใจหนีออกจากบ้าน แอบซ่อนตัวในรถกระบะของพี่ชายที่กำลังมุ่งหน้าสู่โลกที่ไม่รู้จัก เมื่อมาถึงชลบุรี พี่ชายถึงกับตกใจที่เห็นผมซ่อนตัวอยู่ในรถ แต่เขาก็ไม่ได้โกรธ และพาผมไปหาที่พัก
ชีวิตใหม่ของผมเริ่มต้นขึ้นที่พัทยากลาง ผมกับพี่ชายได้งานทำที่ร้านซ่อมคอมพิวเตอร์เล็กๆ ผมใช้เวลา 3 ปีที่นั่น เรียนรู้งานจนชำนาญ ได้รับความไว้วางใจจากเจ้าของร้าน ชีวิตเหมือนจะไปได้ดี แต่แล้วโควิด-19 ก็พรากทุกอย่างไปจากเรา
เมื่อร้านปิดตัวลง ผมกับพี่ชายก็กลายเป็นคนตกงาน พี่ชายบอกว่าเราต้องหาทางเรียนต่อเพื่ออนาคตที่ดีกว่า เพื่อนของพี่ชายแนะนำวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่หนองคาย ซึ่งเปิดรับนักศึกษาที่มีความพิการ พี่ชายจึงโทรไปบอกลุงให้มารับผมและพาไปส่งที่นั่น ผมไม่เต็มใจเลยสักนิด ผมไม่ต้องการกลับไปเป็นภาระของใคร และไม่ต้องการถูกมองด้วยสายตาแบบเดิมอีกแล้ว แต่ผมก็ไม่มีทางเลือก
การเดินทางจากชลบุรีสู่หนองคายเป็นการเดินทางที่ยาวนานและเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ แต่เมื่อผมมาถึงวิทยาลัยแห่งนี้ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทันที คุณครูที่นี่แตกต่างจากที่ผมเคยเจอที่สุรินทร์อย่างสิ้นเชิง ไม่มีสายตาสมเพช มีแต่รอยยิ้มและการให้กำลังใจ คุณครูมองเห็นสิ่งที่ผมเป็น ไม่ใช่สิ่งที่ผมขาดไป พวกเขาทำให้ผมเชื่อว่า "ความพิการทางกายไม่ใช่ข้อจำกัดของหัวใจ"
ที่นี่... ชีวิตของผมได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ผมได้พบกับ คุณครูจันทร์ ครูพละผู้ใจดี ท่านเป็นคนแรกที่มองเห็นศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในตัวผม ครูจันทร์สังเกตเห็นว่าผมมีช่วงแขนที่แข็งแรงกว่าเด็กคนอื่นๆ และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง
"ดิน... ครูว่าเธอมีแรงเยอะนะ ลองมาเล่น ยกน้ำหนัก ดูไหม?" ครูจันทร์เอ่ยชวนผมในวันหนึ่ง ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมจะทำอะไรแบบนี้ได้ แต่รอยยิ้มและแววตาที่เชื่อมั่นของครูทำให้ผมตอบตกลง
การฝึกซ้อมของผมเริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจัง ทุกวันหลังเลิกเรียน ครูจันทร์จะมาฝึกสอนผมด้วยตัวเอง เหล็กกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ผมฝึกยก ฝึกท่าทาง ฝึกเพิ่มน้ำหนัก จนมือของผมด้านชาและไหล่ของผมปวดร้าว ครูจันทร์คอยเป็นโค้ช เป็นกำลังใจ และเป็นคนที่เชื่อในตัวผมเสมอ
วันแล้ววันเล่า สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า ผมไม่เคยหยุดพัฒนาตัวเอง ผมเข้าร่วมการแข่งขันระดับท้องถิ่นหลายครั้ง แรกๆ ก็แพ้บ้าง ชนะบ้าง แต่ผมไม่เคยท้อแท้ ทุกความพ่ายแพ้คือบทเรียน ทุกชัยชนะคือแรงผลักดัน จนกระทั่งความมุ่งมั่นของผมเป็นผล ผมได้รับคัดเลือกให้เป็น นักกีฬายกน้ำหนักตัวแทนจังหวัดหนองคาย!
เส้นทางสู่การแข่งขันระดับประเทศไม่ใช่เรื่องง่าย ผมต้องฝึกซ้อมหนักกว่าเดิม ต้องเดินทางไปเก็บตัว ต้องปรับตัวเข้ากับเพื่อนร่วมทีมและโค้ชคนใหม่ ความกดดันถาโถมเข้ามา แต่ผมก็ผ่านมันไปได้ ผมรู้ว่าผมไม่ได้สู้แค่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อครูจันทร์ เพื่อครอบครัวที่ยังรอคอยที่บ้าน และเพื่อพิสูจน์ให้โลกเห็นว่า "ข้อจำกัดทางกายไม่ใช่ข้อจำกัดของจิตใจ"
ผมไม่ประสบความสำเร็จถึงขั้นเป็นแชมป์โลกในตอนนั้น แต่การได้เป็นตัวแทนจังหวัด ได้เข้าร่วมการแข่งขันระดับประเทศ ได้พบเจอผู้คนมากมาย ได้เรียนรู้จากคู่แข่ง ได้สัมผัสถึงคำว่า "สปิริตนักกีฬา" มันคือประสบการณ์อันล้ำค่าที่หล่อหลอมให้ผมเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคใดๆ
หลังจากจบเส้นทางนักกีฬา ผมกลับมาที่หนองคายพร้อมกับไฟในใจที่ยังลุกโชนอยู่ ผมเรียนจบด้านบริหารธุรกิจ เพราะผมเชื่อว่า "การใช้พลังอย่างถูกต้อง" และ "การพัฒนาตัวเองอย่างต่อเนื่อง" ที่ผมได้เรียนรู้จากการยกน้ำหนัก สามารถนำมาใช้ในโลกธุรกิจได้
ผมเริ่มต้นธุรกิจเล็กๆ จากศูนย์ มันคือธุรกิจที่เกี่ยวกับอุปกรณ์กีฬาสำหรับผู้พิการ ผมใช้ประสบการณ์ของตัวเอง ความเข้าใจในสิ่งที่ผู้พิการต้องการ และความมุ่งมั่นที่ไม่เคยลดละ แน่นอนว่าเส้นทางนี้เต็มไปด้วยขวากหนาม การเริ่มต้นธุรกิจมันยากกว่าการยกบาร์เบลให้ขึ้นเสียอีก ผมล้มลุกคลุกคลาน เจอกับความผิดหวังมากมาย แต่ทุกครั้งที่ท้อ ผมจะนึกถึงวันที่ผมถูกเลือกเป็นตัวแทนจังหวัด นึกถึงเสียงปรบมือ นึกถึงแววตาของครูจันทร์ และเสียงจากบ้านเกิดที่บอกว่าผมทำอะไรไม่ได้ ซึ่งเป็นแรงผลักดันให้ผมก้าวต่อไป
ล้อรถเข็นของผมอาจจะหยุดนิ่งในบางครั้ง แต่ล้อแห่งความฝันของผมไม่เคยหยุดหมุน
ผมนำความมุ่งมั่น ความอดทน และการวิเคราะห์สถานการณ์ที่ได้จากการยกน้ำหนักมาปรับใช้กับการทำธุรกิจ ผมมองหาช่องทางใหม่ๆ พัฒนาสินค้าให้ตอบโจทย์ และสร้างทีมงานที่มีใจรักและเข้าใจในสิ่งที่ผมทำ
วันเวลาผ่านไป ธุรกิจของผมเติบโตขึ้นเรื่อยๆ จากร้านเล็กๆ ในหนองคาย กลายเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงในระดับภูมิภาค ผมไม่ได้เป็นเพียงนักกีฬา แต่ผมได้กลายเป็น นักธุรกิจ ที่ประสบความสำเร็จ ผมสร้างงาน สร้างอาชีพ และที่สำคัญที่สุดคือ ผมได้สร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้คนมากมาย
ทุกวันนี้ ผมยังคงเป็น "ดิน" เด็กชายจากสุรินทร์ที่นั่งอยู่บนรถเข็น แต่รถเข็นคันนี้ได้พาผมไปไกลกว่าที่เคยจินตนาการไว้มากนัก มันพาผมผ่านสนามแข่งขัน ผ่านอุปสรรคทางธุรกิจ และพาผมมาถึงจุดที่ผมสามารถมองย้อนกลับไป และบอกกับตัวเองได้อย่างภาคภูมิใจว่า... "ผมทำได้"
เรื่องราวของผมอาจจะเป็นเพียงหนึ่งในล้าน แต่ผมหวังว่ามันจะจุดประกายให้ใครบางคนได้รู้ว่า ไม่ว่าชีวิตจะโยนน้ำหนักเท่าไหร่มาให้เรา สิ่งสำคัญคือเราต้องไม่ยอมแพ้ และยกมันขึ้นให้ได้... เพราะบางที การยกครั้งนั้นอาจจะนำพาเราไปสู่ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเราก็เป็นได้
แล้วคุณล่ะ... ในชีวิตนี้ มีอะไรที่คุณ "ยก" มันขึ้นมาได้แล้วหรือยัง?