[กระทู้ระบาย] เหตุเกิดจากความเหงา .. ที่ทำให้รู้เธอสำคัญเพียงใด #

[กระทู้ระบาย]  เหตุเกิดจากความเหงา .. ที่ทำให้รู้เธอสำคัญเพียงใด #


ใครขี้เกียจอ่าน .. กดปิดได้เลยนะคะ อาจจะยาว ออกแนวเวิ่นเว้อจิตตกค่ะ :'(
อยากระบายเรื่อยเปื่อยเฉยๆ ..

ตอนนี้แฟนเราได้เดินต่างไปต่างประเทศเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าเราทำใจเรื่องนี้มาเกือบปี
แต่ช้าก่อน .. ฟังดูเหมือนไปนาน แต่ความจริงไปแค่สามสี่เดือนเท่านั้น
แต่ช้าก่อนรอบสอง .. สำหรับเรา มันโหดร้ายเหมือนไปสักสามปีเห็นจะได้

ตั้งแต่คบกันมา ไม่เคยมี moment ห่างกันไกลเลย ไม่ว่าจะมัธยม หรือมหาลัย
ปิดเทอม? โห เรียนพิเศษ ทำงานพิเศษด้วยกัน
ขนาดช่วงน้ำท่วม .. เรากับแฟนอพยพตามครอบครัวไปคนละทิศละทาง คนละจังหวัด
ห่างแค่สี่ห้าวันไม่เจอหน้ากัน เรามีนอยด์ น้ำตาร่วง
สักสองอาทิตย์เราร้องไห้โฮเลย .. (ไม่ต้องย้ำค่ะ TT รู้ว่า จขกท บ้ามาก)
พอเค้าเห็นเราร้องไห้ .. เขาลงทุนนั่งรถตู้ข้ามจังหวัดเพื่อมาหาเรา มาทานข้าวด้วยกันแค่มื้อเดียว แล้วกลับไป
T___T

ตอนไปส่งเขาที่สนามบิน เราไม่ร้องนะ ยิ้มให้ ออกแนวอึนๆ มึนๆ พอเขาลับตาไปก็ยังอึนอยู่
แบบ .. ไปแล้วจริงเหรอ?
พอกลับบ้านมาเท่านั้นล่ะ .. ร้องไห้ประหนึ่งโดนทิ้ง

เคยถามตัวเองเหมือนกัน .. ว่าที่คบกันมานานป่านนี้ เรารักกันหรือเราผูกพัน?
ก็ไม่เคยให้คำตอบตัวเองได้

แต่วันนี้ .. ตอนนี้ เขาไม่อยู่ข้างเราเหมือนเคย
เช้าเย็นไม่มีใครมารับมาส่ง
ข้าวกลางวันไม่มีใครถ่อมาหาเรา เพื่อมาทานข้าวด้วยกันอีกแล้ว
ไม่มีคนโทรปลุกเหมือนทุกเช้า ..
(ตรงที่เขาทำงาน ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ค่ะ อินเตอร์เน็ตก็ต้องเดินผ่านป่าผ่านดง ผ่านอุณหภูมิติดลบถึงจะมี wifi freeให้ใช้)
การติดต่อสื่อสารกันดารมาก .. จนบางทีเราแอบหลอนว่านี่ไปประเทศที่พัฒนาแล้ว หรือประเทศโลกที่ 3 กันแน่ 555

เขาทำให้เรารู้เลยว่า .. เราก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้เหมือนเดิม
รู้แค่ เราขาดเขาไม่ได้จริงๆ .. ยิ่งคิดย้อนไปถึงวันที่เรามีปัญหากัน
วันนั้นเราคิดได้แม้กระทั่งว่า เราคบกันมานานเท่าไหร่ เราจะคบเค้าต่อจากวันที่เกิดเรื่องไปอีกเท่านั้น
แล้วจะบอกเลิกกลางอากาศ พร้อมบอกเค้าว่า เราตั้งใจ !
คิดแล้วก็ละอายใจ .. คิดไปได้อย่างไร?

ตั้งแต่วันที่เค้าลับตาเราที่สนามบิน ..
เราเช็คเที่ยวบินเค้าตลอด แลนดิ้งหรือยัง?
พอเกินเวลา เราเป็นห่วง กินไม่ได้ นอนไม่หลับ
ยิ่งเกินเวลาไปสองชั่วโมง เราห่วงแทบบ้า (แม้ว่าเป็นเวลาที่ธรรมดามากสำหรับการดีเลย์)

ตอนนั้น .. รู้เลยว่าห่วงมากแค่ไหน

เค้าพยายามติดต่อเราทุกหนทางที่ทำได้
แต่ก็นั่นแหละ ความกันดารและความไม่รู้ ทำให้การติดต่อสื่อสารลำบากมาก
ทันทีที่เค้า facetime มาได้สายแรก เราโมโหต่อว่าเค้าอย่างรุนแรง โมโหจนร้องไห้
จนเพื่อนที่ไปด้วยกันต้องมาบอกเราว่า อย่าว่าแฟนเราเลย

เพราะ .. เค้าเป็นคนเดียวในกรุ๊ปที่พยายามหา wifi ตลอดเวลา
และติดต่อเมืองไทยเป็นคนแรกทุกครั้ง .. ใครในกรุ๊ปอยากรู้ว่าใช้เน็ตได้มั้ย ทุกคนถามแฟนเราหมด
เราได้แต่อึ้ง รู้สึกผิดไปตามระเบียบ ..

วันก่อน อากาศหนาว -11 แฟนเรายอมนั่งรถเมล์จากที่พัก เพื่อไปที่ shop ซื้อ wifi รายชั่วโมงใช้ชั่วคราว
เพื่อ facerime กลับมาหาเรา ตกเย็น ยอมนั่งตากลมหนาวเพื่อใช้ไวไฟฟรีอีกสถานที่นึง
เราได้แต่อึ้ง ..

ขอบคุณเธอมากจริงๆ

เนื้อหาในกระทู้ .. ไม่มีอะไรมากไปกว่า
รู้เลยว่าขาดเขาไม่ได้ .. ทำให้เรานึกย้อนไปในชีวิตที่ผ่านมา
เรามีเขาเคียงข้างมาตลอด บางเวลาแอบรำคาญที่เขาคอยมาจู้จี้จุกจิก
แต่วันนี้ .. ที่เราไม่มีแล้ว เราโหยหามันมากเหลือเกิน

ตอนนี้ได้แต่บอกตัวเอง .. อย่าคิดมาก เลิกร้องไห้
เดี๋ยวเขาก็กลับมา ^^

ปล. ใครที่อ่านถึงตรงนี้ ขอบคุณมากค่ะ เพราะมันเวิ่นเว้อชวนง่วงเหลือเกิน
ขอบคุณสำหรับพื้นที่เวิ่นเว้อค่ะ*



"เหตุเกิดจากความเหงา .. ที่ทำให้รู้เธอสำคัญเพียงใด
ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ
ยิ่งห่างเหินเท่าไหร่ .. ก็ยิ่งรู้ว่าเป็นเธอ .. ที่ฉันรักหมดหัวใจ"