[คู่กรรม] ว่าด้วย โกโบริ นายช่าง......

ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย  ในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น (ครวญเพลง พี่ตั้ม สมประสงค์ )

ตำแหน่งนายช่างนี่ ย่อมาจากนายช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ชิมะๆ



โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  อยากจะเขกกะบาลจริงๆๆ
ทำไมช่วงนี้เลือดจะไปลมจะมาใช่ไหม อะไรนิดอะไรหน่อยก็น้อยใจ



ผมเล่นเพลง..... (โทษทีชั้นลืมชื่อ ) ผมคิดถึงคุณ  แต่คุณคงไม่ได้สนใจอะไรมัน (ตัดพ้อกันเข้าไป ๆๆ)
// โอยยยยยยยยย  แม่อังมาชะเง้อคอยาว หูผึ่ง นั่งพับเพียบเรียบร้อยรอฟังตั้งแต่ได้ยินแกเกากีตาร์ประจำตัวแกแล้วววว



คืนนี้ฉันจะสวดมนต์ให้คุณนะคะ  >> ไม่เป็นไร คุณสวดให้คนที่คุณรอเถอะ
// โอยยยยยยยยยยยย    ชอบให้ร้ายใส่นักใช่ไหม พูดดีด้วยก็ไม่ชอบ ห๊าาาา



พยาย๊ามเหลือเกิ๊นน ทั้งล้มเลิกงาน คืนเรือนหอ
// โอยยยยยยยยยย  เพลียลงตับ



วนัส กลับมาเอาสัญญาของตัวคืนไป เอาคืนไป
// โอยยยยยยยยยยยย นี่ก็อีกคน บอกไปตรงๆ ชัดๆต่อหน้าพอโกไปเลยได้ไหม มาพิร่ำรำพันให้พวกชั้นฟังเนี้ยะ ชั้นจะช่วยได้ไหม ห๊าา แม่อั๊งงงงงงงง



เอาเข้าไป คนนึงก็ติสต์แตกศิลปินใหญ่น้อยใจตลอด ตลอด  คนนึงก็ปากแข็ง
เออ พวกแกมันคงคู่กรรมกันจริงๆนั่นแหละ เหมาะสมกันอย่างกับอะไรทั้งหมดบนโลกนี้แล้วล่ะชั้นคิดว่านะ




ใครก็ได้ช่วยส่งคลิปแอบถ่ายแม่อังรำพันอยากพ้นจากพันธะสัญญาส่งไปให้พ่อโกมันฟังหน่อย + ส่งเพลงห้ามใจไปให้ด้วยนะ
จะขอบคุณมาก



เออ ว่าแต่เมื่อคืน  ชั้นโดนต้ม มาเสพคลิปละครไม่เจออะไรเลย อุตส่าห์ รอแล้วรอเล่า


ไหนล่ะ  คืนส่งตัว
ไหนล่ะ ช่วยถอดชุดกิโมโน
ไหนล่ะ ช่วยลบหน้า
ไหนล่ะ นอนเคียงกันแค่ฉากกั้นเราสอง
ไหนล่ะไหนนนนนนนนนนนน  

ชั้นและหมู่มวล สิงห้องหอ เพดาน เก้อเลย งุงิๆ





[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เปลวไฟตะเกียงพลิ้วปลิวตามแรงลม พลันเสียงหวอสัญญาณเตือนภัยดังยาวขึ้น แม่อรโผล่มาจากห้องท่าทีตื่นตกใจ
      
       “หวออีกแล้ว”
       อังศุมาลินวางมือจากขิมทันทีเช่นกัน โกโบริรีบผุดตัวขึ้นนั่ง
       “คุณจะไปอู่หรือคะ”
       “ไม่ต้อง มีคนแทนผมอยู่แล้ว ใจเย็นๆ ไม่เป็นไรหรอก”
       เสียงยายตื่นไอโขลกๆ ออกมาจากห้อง
       “อร อร...ยายอัง”
       แม่อรรีบเข้าไปรับ “เดี๋ยวคะแม่ เดี๋ยว”
       โกโบริลุก ช่วยอังศุมาลินเก็บขิม
       “ยังมีเวลาใจเย็นๆ” โกโบริเดินไปที่ห้องยาย “ก่อนออกจากห้องอย่าลืมดับตะเกียง ปิดประตูหน้าต่างนะครับ คุณแม่”
      
       ครู่ต่อมาอังศุมาลิน แม่อร และยาย พร้อมกระเป๋า เสื่อ และผ้าห่มก้าวลงบันไดมา มีโกโบริตามดูแล พยุงยาย เสียงครางกระหึ่มของฝูงบินแว่วมาแต่ไกล
       “ค่อยๆ ระวังตกบันได ระลอกนี้ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นอะไร จะอันตรายก็รอบขากลับ” โกโบริบอก
       อังศุมาลิน แม่อร ก้าวนำลงไปก่อน เหลือโกโบริคอยพยุงยายก้าวลง ก่อนหันมาปิดประตูเป็นคนสุดท้าย
      
       ทั้ง 4 คน อยู่ที่ท้องร่องในสวนแล้ว แม่อรนั่งเบียดยายศร คลุมโปงอยู่ด้วยกัน มีอังศุมาลินนั่งถัด มาและมีโกโบรินั่งเหยียดยาวยันคูอีกด้านหนึ่งอย่างสบาย เสียงเครื่องบินระลอกถัดมาเพิ่งบินผ่านไปอีก ขณะที่เสียงระเบิดสะเทือนอยู่ไกลๆ ยังดังต่อเนื่อง
       โกโบริเอ่ยขึ้น “คงอีกนาน หลับก่อนก็ได้”
       “โอย ใครเขาจะหลับลงละพ่อ”
       แม่อร กะยายศร คลุมโปงกันไป โกโบริสอดมือมาดึงตัวอังศุมาลินให้เอนไปหา อังศุมาลินค่อยๆ โน้มตัวตาม พิงศีรษะกับต้นแขนอย่างวางใจ
       โกโบริกระซิบบอกเบาๆ “หลับเสีย ผมอยู่นี่ไม่ต้องกลัว”
       อังศุมาลินถอนใจยาว เสียงระเบิดยังดังน่ากลัวต่อเนื่อง
       โกโบริก้มมองอังศุมาลินเป็นระยะ มองบนท้องฟ้าบ้าง อังศุมาลินค่อยๆ หลับตาลง รู้สึกอบอุ่น และปลอดภัย
      
       เวลาผ่านไปเสียงหวอดังยาวปลอดภัย แม่อรกับยายที่คลุมโปงอยู่เปิดพรวดออกมา ยายถอนใจดังสูดอากาศปลอดโปร่งโล่งใจ แม่อรหันมามองข้างๆ
       “ตื่นเถอะ ฮิเดโกะ..ฮิเดโกะ”
       โกโบริเรียกสะกิดอังศุมาลิน อังศุมาลินงัวเงียผงกศีรษะขึ้นมา
       “เฮ้อ ลูกคนนี้ระเบิดลงโครมๆก็หลับอยู่ได้” แม่อรบ่น
       อังศุมาลินอยู่ในอาการงัวเงีย “หนูตื่นแล้ว”
       “แล้วเมื่อกี้ใครหลับให้พ่อดอกมะลินั่งปัดยุง” ยายว่า
       “แหม ก็…”
       อังศุมาลินขยับลุกแก้เก้อ เพราะเถียงไม่ออก โกโบริลุกตามเดินอ้อมไปหายาย คอยพยุง
       “ขึ้นเรือนเถอะ ผมจะพยุงคุณยายเอง”
       “ขอบใจละพ่อคุณ หูตาคนแก่มันไม่ค่อยเห็น” ยายบอก
       อังศุมาลินขยับเก็บม้วนเสื่อ แม่อรก้าวนำขึ้นไปบนคูเพื่อช่วยรับยาย
       อังศุมาลินก้าวตามรั้งท้ายขึ้นมาจากคู โกโบริที่พยุงยายนำไปหันมามองห่วง อังศุมาลินปัดตัว ปัดมือไปมา มองไปที่คนทั้งสามที่เดินนำไป
      
       พลันรู้สึกประหลาด แต่ดีมากๆ ที่มีโกโบริมานำแทนเธออยู่ตรงหน้า ก่อนออกเดินตาม
ไม่นานหลังจากนั้น โกโบริจุดตะเกียงตรงหัวเสาจนติดสว่าง อังศุมาลิน แม่อร และยายทิ้งตัวนั่งอยู่ที่ยกชาน
      
       “ผมไปดูที่ครัวก่อน เผื่อหาอะไรร้อนๆ มากินกันก่อนเข้านอน”
       “ฉันไปดูเองคะ”
       “ไม่เป็นไร คุณนั่งพักไปเถอะ”
       โกโบริหันเดินหายเข้าครัวไป
      
       เวลาต่อมาโกโบริยืนคว้างหมุนอยู่ในครัว ตะเกียงในครัวสว่างขึ้น โกโบริหันไป อังศุมาลินมายืนอยู่ข้างตะเกียงหน้าประตูครัว โกโบริไปยืนมองเครื่องกระป๋องที่วางอยู่หลังตู้กับข้าว
       “มีนมผง กาแฟ”
       “ฉันทำเอง ออกไปเถอะค่ะ”
       “ผมช่วย”
       อังศุมาลินเดินไปจุดไฟอย่างคล่องแคล่ว ก่อนหันมายกกาน้ำไปวาง แล้วเดินไปหยิบแก้วกาแฟมาให้สามใบ
       “ทำไมแค่สามใบ”
       “ของคุณ ของคุณแม่กับคุณยาย” อังศุมาลินว่า
       “แล้วของคุณ”
       “ไม่ค่ะ ฉันไม่หิว”
       โกโบริมอง ท่าทีฉงนอาการงวยงง
      
       ทุกคนอยู่ตรงชานเรือน แก้วนมถูกยื่นมาตรงหน้า อังศุมาลินเงยหน้ามอง มีแม่อร และยายนั่งยกจิบอยู่ข้างๆ โกโบริเป็นคนยื่นให้ สีหน้าภูมิใจกึ่งคะยั้นคะยอ
       “ของคุณ ผมทำมาให้”
       “ขอบคุณ แต่บอกแล้วว่าไม่หิว”
       “นิดเดียว ไม่เป็นไรหรอก คุณยังผอมอยู่นะ ควรกินอะไรมากๆ”
       “ไม่ไหวจริงๆ นี่คะ” อังศุมาลินว่า
       โกโบริเป็นห่วงไม่หาย “หมู่นี้ผมสังเกตดูคุณไม่ค่อยกินอะไรเลย ข้าวก็กินนิดเดียว บางทีก็ไม่กิน”
       อังศุมาลินไม่ตอบ
       “ดูคุณไม่สบายนะ ไปหาหมอมั้ย หรือจะให้ผมพาหมอมานี่”
       “ไม่ต้องค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”
       แม่อร ยายศรจิบ มองสองคนไปมา
       “นอกจาก เอ่อ..แค่เหนื่อยๆ นิดหน่อย” อังศุมาลินว่า
       “งั้นคุณก็อย่าทำอะไรมากไปนักซิ เข้าใจนะ” โกโบริ ห่วง พูดไปยิ้มไป “ฮิเดโกะ...เอาน่านี่ดื่มเสียหน่อย กำลังอุ่นๆ”
       อังศุมาลินรับแก้วมาเขินๆ ยกขึ้นดมๆ ก่อนเงยหน้ามายิ้มแหย
       “เหม็นคาวออก”
       โกโบริบอกเสียงห้วน ท่าทีขึงขัง “กลั้นใจ แล้วดื่มให้หมด นี่เป็นคำสั่ง”
       อังศุมาลินทำตาม แต่ดื่มไปได้หน่อยทำท่าจะขย้อนออกมา
       โกโบริคะยั้นคะยอ “อีกหน่อย เอาให้หมด”
       อังศุมาลินดื่มต่อจนหมด ทำหน้าแหย ผะอืดผะอม
       “นี่ละดีมาก เดี๋ยวจะเลื่อนยศให้…”
       โกโบริหัวเราะชอบใจ
       ทันใดนั้น อังศุมาลินก็วิ่งพรวดไปที่หน้าต่าง พลางอาเจียนออกมาหมด
       “ฮิเดโกะ...เป็นอะไรน่ะ”
      
       แม่อร และยายศร สบตากัน นัยน์ตาแวววาวเจิดจ้า


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สติแตกกกกกกกกกก