ตั้งแต่ติดโกโบบี้ ก็ต้องตามอ่านใน manager ทุกตอน....แต่ไม่มีตอนไหนทรมานใจเท่าเช้าหลังคืนรำโทนอีกแล้ว 55555



[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พระอาทิตย์แย้มแสงหลังก้อนเมฆ แต่ท้องฟ้าโดยรวมยังมืดมิดอยู่ ลำแสงแรกยามรุ่งเช้าจางๆ สาดส่องผ่านหน้าต่างมากระทบลายเส้นบนฉากกั้นในห้องนอน
       
       ผ้าแพรเพลาะยับย่น ในมืออังศุมาลินที่จิกขยำขยุ้มผ้านั้นไว้แน่น มองเรื่อยไล่ขึ้นมาเห็นอังศุมาลินนอนหงายผมยุ่งเผ้ากระจาย
       อังศุมาลินนอนลืมตาเหม่อมองเพดานนิ่ง เม้มริมฝีปากแน่น สองมือกุมจับขอบผ้าห่มแพรที่คลุมปิดร่าง ไม่ยอมขยับเขยื้อนตัว
       โกโบรินอนตะแคง มองหน้าอังศุมาลินนิ่งๆ ตรงหัวไหล่มีรอยฟันอังศุมาลินที่กัด และเป็นรอยแดงช้ำเหวอะ
       โกโบริเดือดเนื้อร้อนใจด้วยความรู้สึกผิดมากกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้
       “ฮิเดโกะ..ผมเสียใจ”
       โกโบริลูบๆ ผมอังศุมาลินอย่างทะนุถนอม แล้วก้มลงจุมพิตหน้าผากขาวซีดของอังศุมาลินที่ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ
       “ผมเป็นคนผิดเอง..เพราะ..ผมรักคุณเหลือเกิน”
       อังศุมาลินยังคงนิ่งเหมือนเดิม
       “ผมเลว คุณจะให้ผมทำยังไง ผมยอมทั้งนั้น”
       อังศุมาลินเหมือนไม่มีชีวิต ปล่อยให้โกโบริขอโทษอยู่อย่างนั้น
       “ผมเมามาก ผมไม่ทันยั้งคิด ผมรู้แต่ว่า..ผมรักคุณ..ผมรักคุณ..ผมรักคุณ..อย่าโกรธผมเลย ฮิเดโกะ”
       อังศุมาลินเหม่อมอง แววตาเลื่อนลอย เหมือนคนที่คิดไม่ออก ว่าชีวิตจะไปยังไงต่อ
       “พูดกับผมซักนิดเถอะ ผมเสียใจจริงๆ นะ..ฮิเดโกะ โกรธผม ด่าว่าผม ทำอะไรๆ ผมก็ได้ทั้งนั้น...แต่อย่านิ่งอย่างนี้ ผมใจไม่ดี” โกโบริพร่ำรำพันขอโทษไม่เลิกรา
       อังศุมาลินยังนิ่ง เหมือนหุ่นที่ไม่มีชีวิตไปแล้ว แต่ประกายตาวูบไหวปวดร้าว
       “พูดอะไรก็ได้...สักนิดเถอะ”
       อังศุมาลินนิ่ง
       โกโบริร้อนรน ขยับตัว จับมืออังศุมาลินขึ้นมา แล้วจับมืออังศุมาลินมา ตบๆๆๆ ที่ใบหน้าตน
       ทว่ามือของอังศุมาลินไม่มีปฏิกิริยา เหมือนจับมือหุ่นที่ไร้ชีวิตไร้แรง
       โกโบริจับมืออังศุมาลินให้กระชับขึ้น แล้วจับมาตบๆๆ ให้แรงขึ้นอีก เพื่อให้ตนเจ็บจริงๆ
       แต่มืออังศุมาลินยังคงปล่อยวาง
       โกโบริยอมแพ้ เอามืออังศุมาลินมาจูบอย่างดูดดื่ม แล้ววางมืออังศุมาลินอย่างอ่อนโยน ทะนุถนอม แล้วผวาเข้าไปกอดอังศุมาลินแน่น ด้วยความกลัวจับขั้วหัวใจว่าจะสูญเสียไปเพราะความเกลียดที่อังศุมาลินจะมีต่อตนมากขึ้นอีกหรือเปล่า
       อังศุมาลินยังนอนนิ่ง เหมือนวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว ดวงตาเหม่อลอย
       
       น้ำในคลองไหลไปเรื่อยเอื่อย แสงสะท้อนเงินยวงเทาชมพูทองๆ เงินๆ ของอาทิตย์ยามเช้าส่องกระทบ กอดอกผักตบชวาสีม่วง ไหลไปตามน้ำ แลเห็นผึ้งตอมดอมดมดอกไม้สวยงาม
       ส่วนในห้องนอน อังศุมาลินยังคงนอนนิ่งงันในอ้อมกอดโกโบริ
       “ผมจะไม่โทษเหล้า ไม่โทษความเมา...เพราะผม..ไม่ได้ทำไปโดยไร้สติ แต่ผมผิดที่ข่มสติไว้ไม่อยู่ สติที่ผมพยายามข่มไว้ตลอดมา ผมผิด..ตรงที่รักคุณมากจนเกินไป มากจน...เวลาปกติ ผมไม่กล้าผิดสัญญา แต่ความเมามันทำให้...”
       โกโบริพูดต่อไม่ออก พลางถอนใจยาว และหนักหน่วง
       “เอาเป็นว่า..ผมไม่เคยเสียสัญญากับใคร นอกจากครั้งนี้...ฮิเดโกะ แต่ไม่ว่าอย่างไรผมก็ยังรักคุณ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกลึกซึ้งเพียงนี้ ผมรู้แต่ว่า ชั่วชีวิตของคนเรา หากจะเลือกรักใครได้สักคนด้วยหัวใจทั้งหมด ผมก็ได้เลือกแล้ว ทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณไม่ชอบผมเลย”
       สีหน้าอังศุมาลินเศร้าลงเหมือนยอมรับฟัง แต่แล้วกลับตัดสินใจ พลิกตะแคงหันหลังให้
       โกโบริยิ่งสะเทือนใจมาก “ผมเคยถามตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมผมจะต้องรักคุณ เพราะรักแล้วก็มีแต่ความทุกข์ตลอดมา ทุกข์เพราะผิดหวัง ทุกข์เพราะสลัดความรู้สึกเหล่านั้นไม่ได้ และยังทุกข์..เพราะรู้ดี ว่าคุณมีคนอื่นที่ไม่ใช่ผม”
       คำพูดนี้กระแทกเข้าใบหน้าอังศุมาลิน จนเจ็บปวดขึ้น
       โกโบริไม่เห็นสีหน้าอังศุมาลินแล้ว ไม่รู้ว่าอังศุมาลินรู้สึกยังไง ได้แต่กอดไว้จากข้างหลัง ตั้งใจสารภาพทั้งหมดแบบเปิดใจ
       “วันที่เราแต่งงานกัน คุณรู้ไหม ฮิเดโกะ ผมอยากบอกใครๆ ทั้งโลกว่า คุณเป็นของผมแล้ว ถึงผมจะแตะต้องคุณไม่ได้แม้ปลายเล็บ แต่ผมก็พอใจ คงเหมือนกับเด็กที่ได้ของที่ตัวรักมาเก็บใส่ตู้ไว้ดูคนเดียว ผมอาจเห็นแก่ตัวไปบ้าง แต่ก็เพราะรักอย่างเดียว! ผมคิดว่าจะพอใจเพียงแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ ไปอย่างนั้นจนถึงวันที่เราจากกัน”
       ดวงตาของอังศุมาลินวูบไหวขึ้น แต่ไม่ร้องไห้
       
       ดวงอาทิตย์ลอยตัวสูงขึ้น จนเหนือทิวมะพร้าวริมคลอง กระรอกน้อยกระโดดไประหว่างต้นไม้หาอาหารเปลือกไม้สุดโปรด
       ขณะที่อังศุมาลินยังคงนอนหันหลังให้โกโบริ พยายามรวมรวมความคิดตัวเอง โกโบริตัดสินใจ ลุกขึ้น นั่งคุกเข่าสารภาพจริงจังอย่างซามูไร
       “จริงๆ นะครับ...ฮิเดโกะ..ผมคิดเสมอมาจริงๆ ว่าสงครามทำให้ชีวิตผมคงไม่ยืนนานนักหรอก ผมตั้งใจไว้ว่า...ในยามนั้น...ผมคงพาความสุขจากความรู้สึกที่ได้ชื่นชมคุณเพียงในฝันแค่นั้น...ติดตามไปในโลกหน้าด้วย คุณเองก็จะได้เป็นอิสระ ได้ไปพบกับคนที่คุณรักเขาอย่างจริงใจ”
       โกโบริเมียงมอง แล้วตัดสินใจ เอื้อมมือไปแตะแขนเบาๆ สัมผัสรับรู้ว่าอังศุมาลินตัวแข็งทื่อ แล้วจังหวะต่อมาตัดสินใจ พลิกขยับตัวหันกลับมานอนหงาย ภาษากายแสดงความหวงตัวมาก ดึงผ้าแพรปิดถึงคอ เหมือนประกาศว่าอย่ามาแตะ
       โกโบริหดมือกลับ ก้มหัวลง “ผมไม่คิดเลย ว่าจะมีเวลาที่..ผมคุมตัวเองไม่ได้ คุมสติไม่อยู่ขนาดนี้ ผมเสียใจเหลือเกิน ผมไม่หวัง...ว่าคุณจะรักผมได้ ผมขอหวังเพียงว่า..คุณจะยอมยกโทษให้..ได้ใช่ไหม..ฮิเดโกะ”
       โกโบริมองหน้า ดวงตาอังศุมาลินวาววับขึ้นมา
       โกโบริใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าอังศุมาลินอย่างทะนุถนอม พูดแผ่วเบา ก้มลงไปจนชิดใกล้
       “ยกโทษให้ผมนะ..ฮิเดโกะ”
       อังศุมาลินสบตานิ่ง เย็นชา ตอบด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ชัดเจนจับขั้วใจ
       “ไม่มีวัน...ไม่มีวัน”
       โกโบริสบตาคู่นั้นใกล้ ถึงกับผงะ แล้วถอยออกมา
       อังศุมาลินหันมามองตาม “ไม่มีวัน..ที่ฉันจะลืมความเกลียดครั้งนี้”
       ความหวังที่จะได้รับการอภัยเป็นศูนย์ โกโบริใจแป้วเหมือนโดนฟาดด้วยแส้ครางออกมาแผ่วๆ
       
       “ฮิเดโกะ”

.........................
ตรงฝั่งที่มีฉากกั้น โกโบริล้างหน้าล้างตาที่ริมหน้าต่าง ด้วยเหยือกน้ำและอ่างที่โต๊ะล้างหน้า เสร็จแล้วคว้าหาผ้าเช็ดหน้า ที่ราวแขวนผ้า มีผ้าขนหนูของอังศุมาลินพาดอยู่
       โกโบริหยิบมา แล้วเอามาดม หลับตาลงด้วยความซาบซึ้งในกลิ่นหอมนั้น โกโบริเช็ดๆ หน้า แล้วเช็ดมาที่บ่าที่มีน้ำเปื้อน แล้วสะดุ้ง แผลที่อังศุมาลินกัด เจ็บมาก
       แต่โกโบริทำหน้าสะใจ เอามือแตะเบาๆ ที่แผลนั้น
       โกโบริมาดูที่กระจกตรงโต๊ะล้างหน้า ดูแผลตัวเองในเงากระจก แล้วยิ้มออกมาอย่างปวดร้าวแต่สาแก่ใจ สมน้ำหน้าตัวเอง



โกโบบีจ๋า ถ้าเป็นเค้านะ ตัวเองไม่ได้ออกจากห้องแบบนี้แน่