[คู่กรรม]เมื่อแม่อังและพ่อโกหนีระเบิด

กระทู้สนทนา

จาก manager ค่ะ เป็นตอนหนีระเบิด มโนไปก่อนว่าฉากจริงจะเป็นอย่างไร
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เวลาต่อมา อังศุมาลินอยู่บนรถรางแล้วยืนเกาะหลังรถ ข้างหน้าต่างใจลอย ผู้คนโดยสารในรถรางยืนเบียดเสียดแน่นขนัด

       ชายคนที่หนึ่งเอ่ยขึ้น “ตะปูใช้แล้วนี่ล่ะ ถอนเอามาทุบให้ตรง แล้วรวมๆ ไว้เยอะๆ ช่างขายได้ราคาดีนะเว้ย”
       ชายคนที่สองว่าเสริม “ขายให้พวกญี่ปุ่นล่ะสิ เวลานี้ มีแต่พวกมันแหละ ที่มีเงิน”
       หญิงที่นั่งอีกด้านหนึ่งชวนคุยขึ้น “อยากได้ไหม บัตรปันส่วน ชั้นจะขายต่อ ขอกำไรนิดหน่อย”
       “แหม เซ็งลี้ฮ้อจังนะ มีขายมากหรือเปล่า อิฉันน่ะอยากซื้อยาแก้โรคปอด จะเอาไปขายต่อที่บ้านนอก เวลานี้หาไม่ได้เลย มีเงินก็หาไม่ได้ รู้จักใครที่มียาแก้อักเสบอะไรพวกนี้ไหมล่ะ” หญิงคนที่สองว่า
       ข้างๆ รถราง มีมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างแล่นแซงไป
       “ทุ้ย..นั่งรถซะโก้ ตอนนี้ก็มีแต่ไอ้พวกเวรตะไลนี่แหละ ที่มีเงินซื้อน้ำมันมาเติมรถวิ่งกัน ไม่ต้องมาเกาะรถรางแบบเรา” ชายคนที่หนึ่งด่าไล่หลัง
       อังศุมาลินมองไป แล้วชะงัก ด้านหลังพลขับ คนที่นั่งหลัง คือโกโบริ แต่สวมหมวกบังหน้า นั่งกอดอก เคร่งขรึมผ่านไปอย่างเร็ว
       อังศุมาลินเม้มปาก เมินหน้าไปอีกทาง ภาพตอนโกโบริกอดจูบผุดขึ้นมาหลอกหลอน
       อังศุมาลินพยายามสลัดความคิด รีบเอามือลูบหน้า
       “เมื่อวานแม่ค้าอ้อยตรงข้ามธรรมศาสตร์ก็เสร็จไปอีกราย” หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
       “ทำไมล่ะ” หญิงอีกคนถาม
       หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “ก็ไอ้พวกนี้มันฉุดไปรุมโทรมน่ะสิ แล้วเอาศพมาทิ้งในดงหญ้าข้างบ้านฉัน ที่จริงตอนพวกมันฉุดไปน่ะ มีคนเห็นตั้งเยอะ แต่เขาไม่กล้ายุ่ง”
       ชายคนที่สองบอกอีก “ใครจะกล้าเข้าไปช่วย มันจะได้ฟันคอขาดปะไร”
       รถรางแล่นไป จนทันรถมอเตอร์ไซค์คันนั้น ที่ขี่ไม่เร็วนัก
       ชายคนที่สอง พยักพเยิดหน้าไปที่โกโบริ “นี่ไง ไอ้พวกนายทหารซามูไร ไอ้พวกนี้ ใจมันร้ายนัก”
       อังศุมาลินฟังคำทั้งหมด มองดูโกโบริที่ยังนั่งกอดอกนิ่ง แล้วซักพัก รถรางช้าลง มอเตอร์ไซค์แล่นเลยนำหายไป
       อังศุมาลินคิดถึงเหตุการณ์ตอนที่โกโบริปกป้องเอาตัวบังให้อังศุมาลินจากระเบิด แล้วพูดว่า “ฮิเดโกะ ผมรักคุณ”
       คนขับรถรางเคาะระฆังเก๊งๆ แล้วทันใด เสียงหวอก็ดังโหยหวนขึ้น
       อังศุมาลินสะดุ้ง มึนๆ เหมือนตื่นจากภวังค์ ทุกคนตกใจ รถรางจอดลงทันทีแบบกระชากกระชั้น
       “หมอมาแล้ว ตัวใครตัวมันคร้าบ...”
       คนขับว่าแล้ววิ่งลงไป จอดรถรางทิ้งไว้ เห็นผู้คนวิ่งลงแบบแทบจะเหยียบกัน
       อังศุมาลินจะลง แต่คนเบียดผลัก อัดกันไปมา เอะอะวี้ดว้าย ไม่เปิดทางให้ อังศุมาลินยืนมึนชา
       ในที่สุดอังศุมาลินเริ่มอ่อนแรง ขี้เกียจแย่งชิง ถอยกลับไป แล้วนั่งลงอย่างระโหย เหมือนประชดชีวิต มองดูผู้โดยสารอื่นๆ ที่แย่งกันลงจากรถไปจนหมด
       จนคนลงหมด เสียงคนที่เอะอะแย่งชิงเงียบลง อังศุมาลินจึงลุกขึ้น เดินคนเดียวไปหาประตู โดยเสียงหวอดังต่อเนื่อง
       ยังไม่ทันถึงประตู ทหารญี่ปุ่นร่างสูงใหญ่หน้าหื่นคนหนึ่งก็พรวดพราดขึ้นมา แล้วสอดส่ายสายตามาเจอหน้าอังศุมาลินพอดี
       อังศุมาลินผงะ ถอยโดยสัญชาติญาณ
       ทหารญี่ปุ่นยิ้มมุมปาก “โอ..โชคดีจริงๆ เลย...ไม่นึกเลย...ว่าจะได้มาเจอนางฟ้า”
       ว่าพลางทหารเดินร่างทะมึนเข้ามา ใกล้เข้ามาๆๆ อังศุมาลินกลัวสุดขีด พยายามมองหาช่องจังหวะ หนี แล้วพอทหารนั้นเดินขวางทาง อังศุมาลินมองหาช่อง แล้ววิ่งจะลอดหนี แต่ทหารคนนั้นไวกว่าคว้าแขนไว้ทันที
       อังศุมาลินกรี๊ดๆ ตะโกนขอความช่วยเหลือ “อ๊าย ช่วยด้วยๆๆ”
       ทหารคนนั้นรวบตัวอังศุมาลินเข้ามา หัวเราะหื่นเหมือนคนโรคจิต
       “แบบนี้สิ สนุกแน่ๆ”
       อังศุมาลินกรี๊ด “ช่วยด้วย อย่ายุ่งกะช้านๆ”

       ทหารจับอังศุมาลินกดลงไปกับที่นั่ง โดยมีเสียงหวอดังกลบ ทหารคนนั้นหัวเราะร่า ก้มลงมา
แต่แล้วทันใดนั้น ร่างทหารหื่นคนนั้นก็เด้งกลับ เหมือนโดนดึงกระชากหงายไปอย่างแรง อังศุมาลินมองอย่างตะลึง งง ทหารคนนั้นโดนมือใครคนหนึ่งหนึ่งกระชากไป แล้วตบๆๆ ไม่ยั้ง อังศุมาลินลุกมา ตัวสั่น

       ที่แท้เป็นโกโบริ ที่ลากทหารนั้นลงจากรถ เอาไปโยนให้พลขับมอเตอร์ไซค์พ่วง สั่งเสียงกร้าว
       “ทหารญี่ปุ่นทำตัวเลวกับผู้หญิงแบบนี้ จะต้องได้รับการทำโทษอย่างสาสม เอาตัวไป”
       พลขับลากทหารนั้นไป อัดๆๆ อีกหลายที แล้วจับร่างโยนลงที่พ่วงข้าง แล้วออกรถไป
       อังศุมาลินมองหากระเป๋าถือที่ตกไปบนพื้นรถ เก็บมา เอามากอดไว้ กำลังจะลง
       โกโบริโผล่มาอีกที หน้าดุดัน
       “ไปไหนมา ทำไมมาเที่ยวซุกซนอยู่อย่างนี้” โกโบริกระชากแขน
       อังศุมาลินมัวแต่ช็อก พูดไม่ออก
       “นี่ถ้าผมไม่กลับมาทางนี้ แล้วได้ยินเสียงคุณ จะเป็นยังไง”
       “พวกคนเลว...เลวชาติ”
       สีหน้าโกโบริสลดลง “ทหารในสงคราม...มันก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้น”
       ขาดคำ เสียงเครื่องบินทิ้งระเบิดบินโฉบใกล้เข้ามา
       “นี่ถ้าคุณเป็นอะไรไป..ผมคง...”
       พลันเสียงทิ้งระเบิดลงดังวี้ด ตามด้วยเสียงตูมใหญ่

       ทั้งสองยืนจ้องหน้ากันตาโพลง ขณะที่รถทั้งคันไหวยวบเขย่าอย่างแรง

       ทั่วทั้งท้องถนนละแวกท่าเตียน โล่งไม่มีคนเลย ราวกับเมืองร้าง เห็นมีรถยนต์ พาหนะบางอย่างที่ถูกทิ้งไว้คาถนนบ้าง ตึกรามบ้านช่อง บ้างปิด บ้างปิดไม่หมด บางหลังเปิดโล่ง

       บนท้องฟ้า เครื่องบิน บินมาอีกหมู่ โกโบริจูงอังศุมาลินวิ่งมา มีหมาวิ่งเตลิดอยู่ตัวหนึ่ง มีคนที่หมอบ ไปไหนไม่ได้ ตัวสั่นอยู่ตรงท่อระบายน้ำ
       ข้างหน้าไม่ไกลนัก ยังมีคนบางกลุ่ม วิ่งหนีกันอยู่ อังศุมาลินสะดุด หน้าคว่ำล้มคะมำไป โกโบริคว้าไว้
       “วิ่งไหวไหม”
       อังศุมาลินมองหน้าโกโบริ พลางพยักหน้าให้
       ทันใดนั้น ระเบิดลงมาที่สถานที่ราชการ ที่อยู่หลังกำแพง ตรงที่ สองคนวิ่งผ่านมา แถวๆ รถราง
       ตึกถล่มระเบิดกระจายอยู่ข้างหลัง     อังศุมาลินหันไปดูอาการช็อกๆ
       แรงระเบิดทำให้ ทั้งสองกระเด็นหัวพุ่งล้มลง โกโบริเอาตัวกันรับการกระแทก ปกป้องอังศุมาลินไว้
       พอสะเก็ด เศษปูน เศษกระเบื้องกระเด็นสงบลงบ้าง โกโบริรีบประคองให้ลุกขึ้น
       “เจ็บไหม”
       “ไม่ค่ะ”
       “ตรงนี้คงเป็นเป้าหมายโจมตี ต้องรีบไป เดี๋ยวจะมีระลอกหลังมาซ้ำ”
       ทั้งสองรีบไป

       ครู่ต่อมา ทั้งสองจูงกันวิ่งเลี้ยวมาในซอย ที่ท่าทางร้างๆ ลมพัดแรง กระดาษและเศษข้าวของปลิวสวนมา กลิ้งๆ ตามแรงลมไปตามถนน
       อังศุมาลินมองไป แล้วชะงัก ชี้ไป เห็นหลุมหลบภัย
       “ทางขวามือ..มีที่หลบภัยใหญ่ค่ะ นั่งไงคะ ตรงระหว่างเสาไฟทาสีขาวนั่น”
       ทั้งสองรีบลากกันไปที่ประตู ระหว่างเสาไฟขาว ที่หน้าหลุม ประตูบานใหญ่ปิดสนิท
       อังศุมาลินรีบเข้าไปเคาะๆๆ แล้วทุบๆๆ “เปิดหน่อย ใครอยู่ข้างในช่วยเปิดด้วยค่ะ มีคนอยู่ข้างนอกสองคน เร็วๆค่ะ ช่วยเปิดด้วยค่ะ”
       ในหลุมหลบภัยนั้นมีคนอัดประมาณหนึ่ง ตอนแรกไม่ได้ยิน มัวแต่กลัวกัน
       ระหว่างนั้นเครื่องบิน บินมาอีก มีเสียงระเบิดลงมา ระเบิดเพลิงลงที่ตึกแถวถัดในถนนเมื่อครู่ ทั้งสองหันไปดู ตึกระเบิดเป็นลูกไฟ ลุกโพลงแดงฉาน
       “เปิดด้วยค่ะๆ “อังศุมาลินร้องไห้ออกมา
       โกโบริทนไม่ไหว เข้าไปทุบปังๆๆ “เปิดด้วยครับๆ เร็วๆ ด้วย”
       ทันใด ประตูเปิดออกผาง โกโบริจะนำเข้าไป คนในประตูซึ่งสวมหมวกเบเร่สีขาวเด่น
       “อ้าว ไอ้ยุ่นนี่หว่า ที่นี่ไม่ต้อนรับไอ้ยุ่นโว้ย!”
       ประตูปิดปังใส่หน้า ทั้งสองผงะ
       ระเบิดลงอีก ที่ใกล้ๆ ไฟลุกโพลง
       อังศุมาลินร้องกรี๊ด “ช่วยด้วยๆๆ ค่ะ” โถมตัวเข้าไปพยายามเคาะประตูนั้นอีก
       โกโบริสุดทน รีบกระชากอังศุมาลินออกมา
       “ระเบิดเพลิง...แถวนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว รีบไปดีกว่าคุณ”

       อังศุมาลินวิ่งหลุนๆไปตามการดึงลากฉุดของโกโบริ
      บนท้องฟ้าเวลานั้น เครื่องบินบินมาอีกลำ ขณะที่ทั้งสองวิ่งมาได้สักพัก มีเสียงอีกตูม โกโบริดึงอังศุมาลินโดดลงไปในท่อน้ำที่เปิด มีคนบางคนหมอบอยู่บ้างแล้วเหมือนกัน เศษวัสดุต่างๆ กระจายข้ามหัวไปเต็มๆ

       ครั้นพอทุกอย่างสงบลง โกโบริเงยมามอง แล้วเห็นมีหมวกเบเร่ขาวปลิวหลุนๆๆ ผ่านหน้าไป แล้วคว่ำลง
       โกโบริมองดูหมวกนั้น อย่างงุนงง แล้วหันไปตรงที่หลุมหลบภัย ระหว่างเสาไฟขาว 2 อันนั้น บัดนี้กลายเป็นหลุมกว้าง ไฟลุกท่วม มีแขนขาคนโผล่มา
       “หมด..หมดแล้ว”
       อังศุมาลินหันไปชะโงก เห็นหลุมนั้น ผงะ ทันใดนั้น มีอะไรบางอย่างปลิวมาตกตรงหน้า ทั้งสองหันมาดู
       มันคือแขนคนผู้หญิง มีแหวนสวมที่นิ้วยังกระดิกๆ อยู่ อังศุมาลินถึงกับเข่าอ่อน
       โกโบริพยายามดึงรั้งอังศุมาลินให้ปีนขึ้นจากท่อ “ไป...คุณ ขึ้นมาเร็ว...เราต้องไปต่อ ตรงนี้ไม่ปลอดภัย”
       อังศุมาลินลุกไม่ขึ้น ร่างกายอ่อนแรง “คุณ...ไปเถอะ ทิ้งฉันไว้ตรงนี้ ฉัน...ไปไม่ไหวแล้ว”
       โกโบริจับตัวเขย่าแรงๆ เรียกสติ “ฮิเดโกะ! ทำใจดีๆ ไว้ ตรงนี้กำลังโดนกระหน่ำด้วยระเบิดเพลิง อยู่ช้าไม่ได้”
       “ไป..ไปเถอะ..ทิ้งฉันไว้..ไปสิ ไปเร็วๆ ไป” อังศุมาลินทั้งผลักและตีๆๆ โกโบริ สติหลุดแล้ว
       โกโบริมองดู แล้วก็เข้าใจ ว่าอังศุมาลินตกใจกลัวจนสติหลุดกระเจิงไปแล้ว
       โกโบริแหงนมองบนฟ้า เห็นเครื่องบินกำลังบินมา ตัดสินใจ ปีนขึ้นจากท่อ แล้วกัดฟันดึงตัวอังศุมาลินขึ้นมา จับพาดบ่า แล้ววิ่งไปอย่างเต็มแรง

       โกโบริแบกอังศุมาลิน มายืนกลาง 4 แยกร้าง แล้วแหงนมองฟ้า ดูทิศทางเครื่องบิน รอบๆ มีพวกตึกพัง กองอิฐหิน เศษซาก
       เห็นขบวนเครื่องบิน ปูพรมผ่านไปทางเหนือ โกโบริมองตาม จนหันไปข้างหลัง แล้วจึงตัดสินใจ วิ่งสวนทางไปทางใต้

       ระหว่างทางนั้น มีแต่อาคารที่โดนระเบิด ถนนเป็นบ่อหลุม ท่อประปาแตกน้ำฉีดจากพื้นเป็นฝอย ขณะเดียวกันก็มีตึกที่กำลังโดนไฟลุกไหม้โหมกระหน่ำ

       โกโบริเดินฝ่าไป พอดีรถดับเพลิงกำลังพยายามจะดับไฟอาคารที่ไหม้ขวางอยู่ โกโบริมองไปข้างหลัง ตึกสองข้างที่ผ่านมาก็กำลังไฟลุก ทำท่าจะพังอยู่แล้ว

       แต่โกโบริตัดสินใจ ลุยไปข้างหน้าแทน
       พนักงานดับเพลิงร้องบอก “อย่ามาทางนี้ อันตรายๆ”
       โกโบริหันไปข้างหลัง จะกลับไป ทันใดนั้น ตึกสีเหลืองสองข้างนั้นกำลังพังของหล่นลง
       โกโบริจนตรอก มองไปข้างหน้า ตรงกองตึกที่เจ้าหน้าที่พยายามดับเพลิงอยู่ บางส่วนไฟดับแล้ว เป็นเพียงซากดำๆ
       โกโบริมองดูอังศุมาลินบนบ่า “ไม่ต้องกลัวนะ เราจะต้องรอด”
       อังศุมาลินไม่รับรู้ ซุกหน้าที่ข้างบ่าโกโบริแน่น โกโบริตัดสินใจ ลุยไปตรงที่พวกดับเพลิงกำลังทำงานอยู่
       พวกดับเพลิงมองอย่างตกใจ
       โกโบริบุกไปบนกองวัสดุ ลดเลี้ยว ข้าม มุด ลอด แล้วพอเหยียบไปบนกองกำแพงพังๆ ที่มีควันของไฟที่มอดแล้วลอยคลุ้ง กำแพงที่เหยียบอยู่นั้นดันพัง ทรุดฮวบลง ทั้งสองร่วงลงไปในกองวัสดุที่ยุบตัวฮวบพร้อมกัน
       ทั้งสองกลิ้งอยู่ในกองวัสดุเถ้าถ่านที่เปียกชื้น แต่บางส่วนก็ยังเป็นถ่านสีแดง