......... เพชรในพระไตรปิฎก
ให้นึกถึงสิ่งที่เรียกว่า " เพชร " เพชรใน
พระไตรปิฎกนั้นมีอยู่ คือสิ่งที่จะดับทุกข์ได้ ใน
ฐานะเป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา มีอยู่อย่าง
สมควรที่จะเรียกว่าเพชร แล้วแถมยังมีเครื่องมือ
สำหรับขุดเพชรในพระไตรปิฎกนั่นเอง
หัวใจของพระพุทธศาสนา
ทีนี้ เราจะพูดกันถึงข้อที่ว่า พระไตรปิฎก
นั้นมีค่าอย่างไร ส่วนไหนมีค่าเท่าไร ? คนงมงาย
บางคนมักจะพูดว่า เหมือนกันทั้งหมดเลย รวม
ทั้งหีบทั้งลังทั้งกล่อง กระทั่งกระสอบห่อชั้นนอก
เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนาไปหมด อย่างนี้
มันไม่ถูก มันต้องเอาเฉพาะที่เป็นเพชรที่ดับทุกข์
ได้ว่าเป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา
แต่สิ่งที่เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนานั้น
อาจจะหยิบออกมาได้หลายชนิดหลายอย่างหรือ
หลายรูปแบบ เรื่องอริยสัจก็ดี คาถาพระอัสสชิ
ก็ดี ปฏิจจสมุปบาทก็ดี ตถตาหรือสุญญตาก็ดี
ล้วนแต่เรียกได้ว่า หัวใจของพระพุทธศาสนา
ทั้งนั้น แต่ว่ามันเป็นหัวใจในแง่ของ ปริยัติบ้าง
หัวใจในแง่ของปฏิบัติบ้าง หัวใจในแง่ของปฏิเวธ
บ้าง
ทีนี้อะไรเล่าที่จะเป็นหัวใจทีเดียวได้หมด
ของทั้งปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ? นั่นคือ พระพุทธ
ภาษิตที่ได้ตรัสไว้ว่า สพฺเพ ธมฺมา นาลํ อภินิเว
สาย แปลว่า " สิ่งทั้งหลายทั้งปวง อันใคร ๆ
ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น ( ว่าเป็นตนหรือของตน )
สพฺเพ ธมฺมา นาลํ อภินิเวสาย นั่นแหล่ะ
เป็นตัวเพชรเม็ดเดียวในพระไตรปิฎก หรือใน
พระพุทธศาสนา แต่ขยายออกไปเป็นรูปจำลอง
รูปอื่น ๆ ได้หลายอย่าง
มีคำตรัสไว้ที่ถือเป็นหลักได้ว่า ผู้ใด
ได้ยินได้ฟังคำว่า " สิ่งทั้งหลายทั้งปวง อัน
ใคร ๆ ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น " ผู้นั้นชื่อว่า ได้ยิน
ได้ฟังทั้งหมดในพระพุทธศาสนา ผู้ใดได้ปฏิบัติ
เพื่อความไม่ยึดมั่นถือมั่น ผุ้นั้นเชื่อว่า ได้ปฏิบัติ
ทั้งหมดในพระพุทธศาสนา ผู้ใดได้รับผลของ
การปฏิบัติ ในความไม่ยึดมั่นถือมั่นแล้ว ผุ้นั้น
ชื่อว่า ได้รับผลทั้งหมดที่พึงได้รับจาก พระ
พุทธศาสนา
ดังนั้น ธรรมะข้อนี้จึงเป็นหัวใจของพระ
พุทธศาสนา ทั้งในแง่ของปริยัติ ทั้งในแง่ของ
ปฏิบัติ และทั้งในแง่ของปฏิเวธ ขอให้ท่าน
ทั้งหลาย ได้รับเอาเพชรในพระพุทธศาสนา
ที่เป็นชั้นหัวใจ คือพระธรรมที่เป็นคำสรุปหลัก
ในพระพุทธศาสนาทั้งหมด
การที่พูดว่ามี ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์
นั้น เป็นการสมมุติกันเองทีหลัง ถ้าจะว่ากันให้
ถึงที่สุดแล้ว เพชรนั้นมีเม็ดเดียวเท่านั้นแหล่ะ
แต่มันกระจายเรื่องราวออกไปได้มาก เป็นเรื่อง
ลักษณะ อาการ คุณค่า และอะไร ๆ ของเพชร
เม็ดนั้น จนกระทั่งถึงวิธีขุดเพชรอย่างไร กี่สิบ
กี่ร้อยวิธีก็นำมากล่าวไว้หมด
( จากหนังสือ " การขุดเพชร ในพระไตรปิฎก "
ของท่าน พระพุทธทาส ภิกขุ )
จากคุณ : samma
เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 16:49:39
The Matrix Really . Pt 1 . " เพชร " ในพระไตรปิฏก ... หัวใจ ของ " พระพุทธศาสนา "
ให้นึกถึงสิ่งที่เรียกว่า " เพชร " เพชรใน
พระไตรปิฎกนั้นมีอยู่ คือสิ่งที่จะดับทุกข์ได้ ใน
ฐานะเป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา มีอยู่อย่าง
สมควรที่จะเรียกว่าเพชร แล้วแถมยังมีเครื่องมือ
สำหรับขุดเพชรในพระไตรปิฎกนั่นเอง
หัวใจของพระพุทธศาสนา
ทีนี้ เราจะพูดกันถึงข้อที่ว่า พระไตรปิฎก
นั้นมีค่าอย่างไร ส่วนไหนมีค่าเท่าไร ? คนงมงาย
บางคนมักจะพูดว่า เหมือนกันทั้งหมดเลย รวม
ทั้งหีบทั้งลังทั้งกล่อง กระทั่งกระสอบห่อชั้นนอก
เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนาไปหมด อย่างนี้
มันไม่ถูก มันต้องเอาเฉพาะที่เป็นเพชรที่ดับทุกข์
ได้ว่าเป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา
แต่สิ่งที่เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนานั้น
อาจจะหยิบออกมาได้หลายชนิดหลายอย่างหรือ
หลายรูปแบบ เรื่องอริยสัจก็ดี คาถาพระอัสสชิ
ก็ดี ปฏิจจสมุปบาทก็ดี ตถตาหรือสุญญตาก็ดี
ล้วนแต่เรียกได้ว่า หัวใจของพระพุทธศาสนา
ทั้งนั้น แต่ว่ามันเป็นหัวใจในแง่ของ ปริยัติบ้าง
หัวใจในแง่ของปฏิบัติบ้าง หัวใจในแง่ของปฏิเวธ
บ้าง
ทีนี้อะไรเล่าที่จะเป็นหัวใจทีเดียวได้หมด
ของทั้งปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ? นั่นคือ พระพุทธ
ภาษิตที่ได้ตรัสไว้ว่า สพฺเพ ธมฺมา นาลํ อภินิเว
สาย แปลว่า " สิ่งทั้งหลายทั้งปวง อันใคร ๆ
ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น ( ว่าเป็นตนหรือของตน )
สพฺเพ ธมฺมา นาลํ อภินิเวสาย นั่นแหล่ะ
เป็นตัวเพชรเม็ดเดียวในพระไตรปิฎก หรือใน
พระพุทธศาสนา แต่ขยายออกไปเป็นรูปจำลอง
รูปอื่น ๆ ได้หลายอย่าง
มีคำตรัสไว้ที่ถือเป็นหลักได้ว่า ผู้ใด
ได้ยินได้ฟังคำว่า " สิ่งทั้งหลายทั้งปวง อัน
ใคร ๆ ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น " ผู้นั้นชื่อว่า ได้ยิน
ได้ฟังทั้งหมดในพระพุทธศาสนา ผู้ใดได้ปฏิบัติ
เพื่อความไม่ยึดมั่นถือมั่น ผุ้นั้นเชื่อว่า ได้ปฏิบัติ
ทั้งหมดในพระพุทธศาสนา ผู้ใดได้รับผลของ
การปฏิบัติ ในความไม่ยึดมั่นถือมั่นแล้ว ผุ้นั้น
ชื่อว่า ได้รับผลทั้งหมดที่พึงได้รับจาก พระ
พุทธศาสนา
ดังนั้น ธรรมะข้อนี้จึงเป็นหัวใจของพระ
พุทธศาสนา ทั้งในแง่ของปริยัติ ทั้งในแง่ของ
ปฏิบัติ และทั้งในแง่ของปฏิเวธ ขอให้ท่าน
ทั้งหลาย ได้รับเอาเพชรในพระพุทธศาสนา
ที่เป็นชั้นหัวใจ คือพระธรรมที่เป็นคำสรุปหลัก
ในพระพุทธศาสนาทั้งหมด
การที่พูดว่ามี ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์
นั้น เป็นการสมมุติกันเองทีหลัง ถ้าจะว่ากันให้
ถึงที่สุดแล้ว เพชรนั้นมีเม็ดเดียวเท่านั้นแหล่ะ
แต่มันกระจายเรื่องราวออกไปได้มาก เป็นเรื่อง
ลักษณะ อาการ คุณค่า และอะไร ๆ ของเพชร
เม็ดนั้น จนกระทั่งถึงวิธีขุดเพชรอย่างไร กี่สิบ
กี่ร้อยวิธีก็นำมากล่าวไว้หมด
( จากหนังสือ " การขุดเพชร ในพระไตรปิฎก "
ของท่าน พระพุทธทาส ภิกขุ )
จากคุณ : samma
เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 16:49:39