อรกัญญาเดินหน้ายุ่งเข้ามาในบ้าน เธอถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินขึ้นชั้นบนไม่ใช่เธอโกรธเคืองหรืออะไร เธอเพียงแค่ยังไม่อยากเจอหน้าพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นตอนนี้ แต่ดูเหมือนความพยายามของเธอจะไม่เป็นผลเอาเสียเลย
“จ๊ะเอ๋...กลับมาแล้วเหรอลูก พ่อนึกว่าลูกจะไปทานข้าวเย็นกับแฟนเสียอีก” หญิงสาวสะดุ้ง กรอกตาแล้วหันมาสบตากับผู้เป็นพ่อที่มายืนอยู่ที่บันได้ขั้นแรก เธอเดินกลับมาและยกมือไหว้ ก่อนจะตอบง่ายๆ ว่า
“เอ๋เหนื่อยค่ะ แล้วเราก็ไม่ได้นัดกัน”
“แต่พ่อว่า เอ๋น่าจะพาเขามาแนะนำให้พ่อรู้จักนะ ไหนๆ เอ๋ก็คบหากับเขา ก็น่าจะพามาใหว้ผู้หลักผู้ใหญ่” เชื่อเธอเถอะ พ่อของเธอไม่ได้อยากเจอแฟนที่เธออ้าง พ่อของเธอต้องการต้อนเธอให้จนมุมมากกว่า
หญิงสาวแค่ยิ้มน้อยๆ “แล้วเอ๋จะพามาค่ะ เจอกันตอนอาหารเย็นนะคะพ่อ” คุณประสิทธิ์ลูบศีรษะลูกสาว ก่อนจะเดินกลับเข้าไปให้ห้องนั่งเล่น อรกัญญาเหนื่อยเกินกว่าจะยืนอยู่ตรงนั้น เธอรีบดิ่งขึ้นห้องพร้อมกับโทรศัพท์หาเพื่อนสาว
“วี่! ฉันทนไม่ไหวแล้วเธอต้องหาผู้ชายให้ฉันนะ!” พูดออกไปอย่างนั้นไม่ได้เกรงใจเลยว่าเพื่อนสาวที่ได้ยินจะถึงกับสำลักน้ำหวานที่กำลังดื่มอยู่ ไอค่อกแค่กตอบกลับมาพักใหญ่ กว่าจะหาคำพูดเจอ
“ยัยบ้า! พูดจาอะไรอย่างนี้”
“ฉันไม่ไหวแล้ว พ่อไล่บี้ฉันเรื่องแฟน ฉันต้องทำยังไงดี”
“ก็บอกแล้วว่าหาผู้ชายสักคนมาแอ๊บ เพื่อนตาโอ๋นั่นน่ะเข้าท่าแล้ว หน้าตา รูปร่างการศึกษา สร้างโปรไฟล์หลอกๆ ขึ้นมาก่อน แล้วค่อยว่ากัน” กวีณาพูดพร้อมกับอาการถอนหายใจ แต่คนฟังกลับส่ายหน้าดิกราวกับเฟชไทม์ให้เพื่อนสาวได้เห็นหน้า
“ไม่เอา...เขาเด็ก”
“โอ้ยยย งั้นฉันก็ไม่รู้จะไปเสกผู้ชายที่ไหนมาให้แกแล้ว วันๆ ฉันก็ดูแต่เกาหลี แกก็รู้จะให้ฉันไปหาซื้อตามเซเว่นมาให้หรือไง... เอ๋ บางทีนะ บางทีการเอาเพื่อนของตาโอ๋มาอาจจะดีก็ได้ แก้ขัดไปก่อนพอพ่ออ่อนลงก็ค่อยแก้ไขไป มากดดันจะเอาให้ได้ดังใจแกน่ะ ใครจะไปช่วยได้” ก็ถ้ากวีณาเป็นโดเรม่อนเธอจะล้วงไปในกระเป๋าแล้วดึงผู้ชายตามสเปกเพื่อนออกมา เรื่องมันจะได้จบๆ
“....” อรกัญญาพูดไม่ออก ทั้งที่จริงๆ เรื่องนี้มันแก้ไขได้ไม่ยากไม่ใช่หรือ เธอแค่เดินไปคุยกับพ่อแม่อย่างที่กวีณาแนะนำแต่แรก ผัดผ่อนไปก่อนอาจจะดีขึ้น แต่...เธอก็ท่ามากจนเกินไป แล้วตอนนี้จะให้ไปโกหกพ่อแม่แทน...มันจะดีเหรอ?
“แกคิดให้ดีๆ เอ๋... ถ้าแกไม่ใช้วิธีนี้ก็ย้อนกลับไปใช้วิธีที่ฉันบอกแต่แรกว่าไปขอร้องให้พ่อของเธอหยุดเรื่องนี้ไว้ก่อน มันไม่ได้คอขาดบาดตายอะไรขนาดนั้น”
“ขอบใจนะวี่” เธอตอบเพื่อนไปแค่นั้นก่อนจะขอวางสาย นั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง...
เธอไม่ชอบเด็กเลยจริงๆ ไม่ชอบเอามากๆ
แต่เธอจะต้องแต่งงานกับผู้ชายอายุน้อยกว่าน่ะเหรอ? ถึงขอร้องพ่อของเธอก็คงแค่ประวิงเวลาไว้ สุดท้ายก็แต่งอยู่ดี เธอต้องหาทางสลัดเรื่องนี้ให้เด็ดขาด...
ต้องเด็ดขาด...
สมาร์ทโฟนเครื่องสวยถูกยกขึ้นมาอีกครั้ง มันถูกเชื่อมสัญญาณไปหาเบอร์ของ “ตาโอ๋”
“โอ๋...เรื่องที่บอกกับพี่วันก่อนน่ะ หมายถึงเพื่อนที่เจอกันวันนี้หรือเปล่า....”
....................................................................
...............................................
..........................
.......
[!!!] รักต้มตุ๋น 3
“จ๊ะเอ๋...กลับมาแล้วเหรอลูก พ่อนึกว่าลูกจะไปทานข้าวเย็นกับแฟนเสียอีก” หญิงสาวสะดุ้ง กรอกตาแล้วหันมาสบตากับผู้เป็นพ่อที่มายืนอยู่ที่บันได้ขั้นแรก เธอเดินกลับมาและยกมือไหว้ ก่อนจะตอบง่ายๆ ว่า
“เอ๋เหนื่อยค่ะ แล้วเราก็ไม่ได้นัดกัน”
“แต่พ่อว่า เอ๋น่าจะพาเขามาแนะนำให้พ่อรู้จักนะ ไหนๆ เอ๋ก็คบหากับเขา ก็น่าจะพามาใหว้ผู้หลักผู้ใหญ่” เชื่อเธอเถอะ พ่อของเธอไม่ได้อยากเจอแฟนที่เธออ้าง พ่อของเธอต้องการต้อนเธอให้จนมุมมากกว่า
หญิงสาวแค่ยิ้มน้อยๆ “แล้วเอ๋จะพามาค่ะ เจอกันตอนอาหารเย็นนะคะพ่อ” คุณประสิทธิ์ลูบศีรษะลูกสาว ก่อนจะเดินกลับเข้าไปให้ห้องนั่งเล่น อรกัญญาเหนื่อยเกินกว่าจะยืนอยู่ตรงนั้น เธอรีบดิ่งขึ้นห้องพร้อมกับโทรศัพท์หาเพื่อนสาว
“วี่! ฉันทนไม่ไหวแล้วเธอต้องหาผู้ชายให้ฉันนะ!” พูดออกไปอย่างนั้นไม่ได้เกรงใจเลยว่าเพื่อนสาวที่ได้ยินจะถึงกับสำลักน้ำหวานที่กำลังดื่มอยู่ ไอค่อกแค่กตอบกลับมาพักใหญ่ กว่าจะหาคำพูดเจอ
“ยัยบ้า! พูดจาอะไรอย่างนี้”
“ฉันไม่ไหวแล้ว พ่อไล่บี้ฉันเรื่องแฟน ฉันต้องทำยังไงดี”
“ก็บอกแล้วว่าหาผู้ชายสักคนมาแอ๊บ เพื่อนตาโอ๋นั่นน่ะเข้าท่าแล้ว หน้าตา รูปร่างการศึกษา สร้างโปรไฟล์หลอกๆ ขึ้นมาก่อน แล้วค่อยว่ากัน” กวีณาพูดพร้อมกับอาการถอนหายใจ แต่คนฟังกลับส่ายหน้าดิกราวกับเฟชไทม์ให้เพื่อนสาวได้เห็นหน้า
“ไม่เอา...เขาเด็ก”
“โอ้ยยย งั้นฉันก็ไม่รู้จะไปเสกผู้ชายที่ไหนมาให้แกแล้ว วันๆ ฉันก็ดูแต่เกาหลี แกก็รู้จะให้ฉันไปหาซื้อตามเซเว่นมาให้หรือไง... เอ๋ บางทีนะ บางทีการเอาเพื่อนของตาโอ๋มาอาจจะดีก็ได้ แก้ขัดไปก่อนพอพ่ออ่อนลงก็ค่อยแก้ไขไป มากดดันจะเอาให้ได้ดังใจแกน่ะ ใครจะไปช่วยได้” ก็ถ้ากวีณาเป็นโดเรม่อนเธอจะล้วงไปในกระเป๋าแล้วดึงผู้ชายตามสเปกเพื่อนออกมา เรื่องมันจะได้จบๆ
“....” อรกัญญาพูดไม่ออก ทั้งที่จริงๆ เรื่องนี้มันแก้ไขได้ไม่ยากไม่ใช่หรือ เธอแค่เดินไปคุยกับพ่อแม่อย่างที่กวีณาแนะนำแต่แรก ผัดผ่อนไปก่อนอาจจะดีขึ้น แต่...เธอก็ท่ามากจนเกินไป แล้วตอนนี้จะให้ไปโกหกพ่อแม่แทน...มันจะดีเหรอ?
“แกคิดให้ดีๆ เอ๋... ถ้าแกไม่ใช้วิธีนี้ก็ย้อนกลับไปใช้วิธีที่ฉันบอกแต่แรกว่าไปขอร้องให้พ่อของเธอหยุดเรื่องนี้ไว้ก่อน มันไม่ได้คอขาดบาดตายอะไรขนาดนั้น”
“ขอบใจนะวี่” เธอตอบเพื่อนไปแค่นั้นก่อนจะขอวางสาย นั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง...
เธอไม่ชอบเด็กเลยจริงๆ ไม่ชอบเอามากๆ
แต่เธอจะต้องแต่งงานกับผู้ชายอายุน้อยกว่าน่ะเหรอ? ถึงขอร้องพ่อของเธอก็คงแค่ประวิงเวลาไว้ สุดท้ายก็แต่งอยู่ดี เธอต้องหาทางสลัดเรื่องนี้ให้เด็ดขาด...
ต้องเด็ดขาด...
สมาร์ทโฟนเครื่องสวยถูกยกขึ้นมาอีกครั้ง มันถูกเชื่อมสัญญาณไปหาเบอร์ของ “ตาโอ๋”
“โอ๋...เรื่องที่บอกกับพี่วันก่อนน่ะ หมายถึงเพื่อนที่เจอกันวันนี้หรือเปล่า....”
....................................................................
...............................................
..........................
.......