(ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ตั้งเป้นกระทู้สนทนา บัตรผ่านไม่สามารถตั้งได้ วิธียืนยันด้วย SMS ก็หาไม่เจอจริงๆค่ะ)
ยาวหน่อยนะคะ แอบอัดอั้น T__T
เราจบมาแล้ว 1 ปีจากมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆของประเทศ (ที่ชื่อมักจะมาคู่กันเสมอ) เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง(แบบเส้นยาแดง)
ระหว่างเรียนทำกิจกรรมเยอะ ได้รับตำแน่งสำคัญๆของคณะบ้าง ฝึกงานกับบริษัทที่มีชื่อเสียง
คะแนน TOEIC ได้เกิน require (ของบริษัทส่วนใหญ่)ประมาณ 100 คะแนน
คณะที่จบ เป็นคณะที่การทำงานส่วนใหญ่จะใช้การประยุกต์จากที่เรียน ไม่ได้มีเป็นวิชาชีพ
แต่บางสาขาจบมาก็จะมีงานที่ค่อนข้างตรงสาย แต่เราไม่ได้เรียนสายนั้นมา
มัธยมปลายฯ สายวิทย์-คณิต โรงเรียนค่อนข้างมีชื่อ GPA 3.7 กว่าๆ
จาก profile ข้างต้น ดู"คร่าวๆ"แล้วก็ถือว่าดีใช่ไหมคะ พอที่จะไปสู้กับคนอื่นไหว
แต่!!! อย่าเพิ่งหมั่นไส้เราเลยนะคะ เพราะเนื้อหาที่เราจะพิมพ์ต่อไปนี้ มันไม่ได้ดูดีเหมือนด้านบนเลย
ตอนนี้เราว่างงาน เพราะเพิ่งลาออกจากที่เก่าด้วยเหตุผลบางอย่างที่เชื่อว่าคนฟังฟังแล้วรับได้
แต่เหตุผลจริงๆ คือ เรา"กดดันตัวเอง"ค่ะ
ที่ทำงานที่เก่า เราคาดว่าเราได้งานเพราะโปรไฟล์ (จริงๆเขาต้องการคนที่มีประสบการณ์ แต่เราไม่มี-ต้องขอขอบพระคุณมากจริงๆค่ะ)
แน่นอนว่าบริษัทคาดหวังถึงการพัฒนาตนเองของเรา แต่เรารู้สึกว่าตัวเราไม่พัฒนาเลย
เราสงสารบริษัท เราสงสารตัวเอง เราจึงตัดสินใจลาออกมา ด้วยระยะเวลาในการทำงานไม่ถึงครึ่งปี แม้ที่ทำงานจะดีมากๆก็ตาม
ที่เราบอกว่าเราไม่พัฒนา คือ เราไม่เคยศึกษาความรู้เพิ่มเติม เราไม่กล้าที่จะลงมือทำ เราไม่มั่นใจเลยว่าเราจะทำได้
เรารู้สึกหมดไฟ(ทั้งๆที่เพิ่งจบ) รู้สึกได้ถึงความขี้เกียจของตัวเอง --> ซึ่งมันเป็นนิสัยที่แย่มากๆ
งานที่เก่าแม้เราจะชอบ แต่เรายังไม่คิดที่จะพัฒนาตัวเอง ถ้าเป็นงานที่เราไม่ชอบ คงยิ่งไม่้องพูดถึง
ถ้าถามตัวเองว่าชอบอะไร เราตอบไม่ได้ค่ะ เราเหมือนคนที่ดำเนินชีวิตแบบเรื่อยเปื่อย
หลายคนบอก เรียนจบ ก็เหมือนจุดเปลี่ยนของชีวิต ไม่แปลกที่จะรู้สึกแบบนี้...เราเข้าใจค่ะ แต่เราคิดว่าเราเรื่อยเปื่อยมากเกินไป
ใต้เส้นประเป็นรายละเอียดปลีกย่อย ถ้าเพื่อนๆเห็นว่ามันยาวก็ข้ามก็ได้นะคะ
แต่ว่าถ้าอ่านได้ก็ดีค่ะ (อ่านเถอะน้าาา) เพราะพวกนั้นคือ"ความคิด"ของเราล้วนๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดของเราที่มีต่อตัวเองเป็นประมาณนี้ค่ะ
- เราอึด เราถึก เราลุย แต่คงเป็นเพราะความกลัว ความไม่มั่นใจในตนเอง ทำให้เราแทบจะไม่กล้าทำอะไรเลย
- ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ที่บ้านมีธุรกิจกิจ รู้สึกว่ายิ่งทำให้ความกระตือรือร้นลดลง
- ได้รับความคาดหวังมาก บางครั้ง เรายังแอบคิด ถ้าเลือกได้ ก็อยากกลับไปจบมหาลัยธรรมดาที่ไม่มีคนรู้จัก
- รู้สึกไม่ดีกับตัวเองบ่อยครั้ง ทั้งในเรื่องของความคิด ความสามารถ เช่น ไม่ฉลาด ไม่มีไหวพริบ ไม่ทันคน ความคิดช้า ถ้าต้องสัมภาษณ์ เรารับรู้ได้เลยว่าการตอบของเราไม่ดี ตอบแบบซื่อๆ ตอบแบบไม่มีศิลปะ ไม่รู้จักนำจุดขายของตัวเองมาเสนอ ความคิดความอ่านของคำตอบเด็กมัธยมยังดีกว่าด้วยซ้ำ รู้ผลตั้งแต่ยังไม่ได้ออกจากห้องสอบ ของแบบนี้เข้าใจค่ะว่าต้องซ้อม ต้องฝึกจนเจนสนาม เราก็กำลังทำอยู่ค่ะ
- สาขาที่เราจบมา ไม่ได้มีงานตรงสาย เรายิ่งไปไม่เป็นเลย ชอบมีคนถามคิดยังไงถึงเลือกมาเรียนสาขานี้ เรายิ่งคิดมาก ถ้าย้อนเวลาได้ เราคงไม่เลือกเรียน
- เราเป็นคนตั้งใจเรียน แต่ความจำก็ธรรมดา ต้องอ่าน 3-4 รอบ จึงได้เกรดสวยๆมา
- เลือกเรียนวิชาที่ได้เกรดง่าย เพราะยังมองสิ่งที่เรียกว่า"เกียรตินิยม" ทั้งๆที่บางคน เลือกเรียนวิชาที่อยากเรียน เนื้อหาแน่นๆ แต่เราเรียนชิวๆ (แต่หลายวิชาที่เราเลือกก็ไม่ชิว)
- จบมา ความรู้คืนอาจารย์ จะเอามาประยุกต์ใช้ก็มืดแปดด้าน
- กิจกรรมเราทำเยอะ แต่ได้แค่มีส่วนร่วม ไม่เคยได้ทำจริงๆจังๆ เหมือนเป็นลูกมือตลอด
- ความสามารถพิเศษไม่มี เพื่อนบอกเราเก่ง แต่พอถามก็ตอบไม่ได้ว่าเราเก่งตรงไหน
- บริษัทใหญ่ๆ เราไม่กล้าไปสมัคร เพราะกลัวตอบคำถามแบบใช้ไขสันหลังคิด แม้คะแนนภาษาจะไม่ได้ขี้เหร่ แต่มั่นใจว่าถ้าเอาไปใช้จริงง่อยมากๆ ไม่เพียงพอต่อการเอาไปใช้ในการทำงานแน่นอน
- ถ้าเลือกงานได้โดยที่ไม่ต้องคำนึงถึง"สิ่งใดๆในชีวิตเลย"เราอยากเป็นพนักงานฝ่ายผลิตค่ะ งาน Routine งานชิวๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก เรื่อยๆ แต่แบบนั้นยิ่งนานความรู้คงยิ่งหาย สมองก็ใช้งานได้ไม่เต็มที่ มันก็คงทำให้เรายิ่งรู้สึกไม่ดี เราจึงได้แค่คิด
- เป้าหมายในชีวิตตอบได้เลยค่ะว่า "ไม่รู้"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆค่ะ ทั้งความคิดและพฤติกรรมมาก เห็นใจพ่อแม่ เราจบแล้วแต่ยังเป็นภาระท่านอยู่
ความคิด – ไม่มั่นใจในตนเอง ชอบคิดว่าตนเองไร้ศักยภาพ ทำให้ไม่กล้าคิดกล้าลงมือทำเกือบทุกๆอย่าง
พฤติกรรม - ชีวิตไร้จุดมุ่งงหมายถึงขีดสุด ไร้แรงผลักดันในชีวิต ทำตัวเรื่อยเปื่อย
นึกถึงความลำบากของพ่อแม่ที่เลี้ยงเรามา ยังกระตุ้นเราไม่พอ นึกถึงความสบายในอนาคต ก็ยังกระตุ้นเราไม่ได้
เราแย่ๆมากเลยค่ะ เรารู้ตัวเองดี
เหมือนหลายๆอย่าง เรารู้ เราเข้าใจ เรามีเหตุผลว่าสิ่งใดควร/ไม่ควร แต่เหมือนเราไม่มีแรงผลักดันในชีวิตมากพอ
เรายังใช้ชีวิตไปเรื่อยเปื่อย ยิ่งตอนนี้น้องๆหลายคนก็ยิ่งจบแล้ว เรายิ่งเคว้งค่ะ
ตอนนี้เหนื่อยกับตัวเองมากๆค่ะ ขนาดแค่เขียนกระทู้นี้ยังใช้เวลาเป้นชั่วโมง... แล้วจะทำอะไรกินเนี่ย?
ขอบคุณทุกๆคนนะคะ ที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ ทั้งๆที่เนื้อหาจะงงไปบ้างก็ตาม
เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ท่านใดอยากแสดงความเห็นก็ทำได้เลยเต็มที่และตามสบายค่ะ เผื่อเราจะได้มีสติกลับมา
"ไฟในตัว"กลับมาลุกอีกครั้ง!!
ปล. Tag ลุมพินี เพราะสงสัยค่ะว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า ประเมินแล้วเหมือนมีแนวโน้มกลายๆ เราควรที่จะไปพบจิตแพทย์ใช่ไหมคะ
ทำยังไงกับอนาคตของชีวิตดี หาทางไปไม่ถูกเลยค่ะ (กระทู้ขอกำลังใจ คำติ คำชม ฯลฯ)
ยาวหน่อยนะคะ แอบอัดอั้น T__T
เราจบมาแล้ว 1 ปีจากมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆของประเทศ (ที่ชื่อมักจะมาคู่กันเสมอ) เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง(แบบเส้นยาแดง)
ระหว่างเรียนทำกิจกรรมเยอะ ได้รับตำแน่งสำคัญๆของคณะบ้าง ฝึกงานกับบริษัทที่มีชื่อเสียง
คะแนน TOEIC ได้เกิน require (ของบริษัทส่วนใหญ่)ประมาณ 100 คะแนน
คณะที่จบ เป็นคณะที่การทำงานส่วนใหญ่จะใช้การประยุกต์จากที่เรียน ไม่ได้มีเป็นวิชาชีพ
แต่บางสาขาจบมาก็จะมีงานที่ค่อนข้างตรงสาย แต่เราไม่ได้เรียนสายนั้นมา
มัธยมปลายฯ สายวิทย์-คณิต โรงเรียนค่อนข้างมีชื่อ GPA 3.7 กว่าๆ
จาก profile ข้างต้น ดู"คร่าวๆ"แล้วก็ถือว่าดีใช่ไหมคะ พอที่จะไปสู้กับคนอื่นไหว
แต่!!! อย่าเพิ่งหมั่นไส้เราเลยนะคะ เพราะเนื้อหาที่เราจะพิมพ์ต่อไปนี้ มันไม่ได้ดูดีเหมือนด้านบนเลย
ตอนนี้เราว่างงาน เพราะเพิ่งลาออกจากที่เก่าด้วยเหตุผลบางอย่างที่เชื่อว่าคนฟังฟังแล้วรับได้
แต่เหตุผลจริงๆ คือ เรา"กดดันตัวเอง"ค่ะ
ที่ทำงานที่เก่า เราคาดว่าเราได้งานเพราะโปรไฟล์ (จริงๆเขาต้องการคนที่มีประสบการณ์ แต่เราไม่มี-ต้องขอขอบพระคุณมากจริงๆค่ะ)
แน่นอนว่าบริษัทคาดหวังถึงการพัฒนาตนเองของเรา แต่เรารู้สึกว่าตัวเราไม่พัฒนาเลย
เราสงสารบริษัท เราสงสารตัวเอง เราจึงตัดสินใจลาออกมา ด้วยระยะเวลาในการทำงานไม่ถึงครึ่งปี แม้ที่ทำงานจะดีมากๆก็ตาม
ที่เราบอกว่าเราไม่พัฒนา คือ เราไม่เคยศึกษาความรู้เพิ่มเติม เราไม่กล้าที่จะลงมือทำ เราไม่มั่นใจเลยว่าเราจะทำได้
เรารู้สึกหมดไฟ(ทั้งๆที่เพิ่งจบ) รู้สึกได้ถึงความขี้เกียจของตัวเอง --> ซึ่งมันเป็นนิสัยที่แย่มากๆ
งานที่เก่าแม้เราจะชอบ แต่เรายังไม่คิดที่จะพัฒนาตัวเอง ถ้าเป็นงานที่เราไม่ชอบ คงยิ่งไม่้องพูดถึง
ถ้าถามตัวเองว่าชอบอะไร เราตอบไม่ได้ค่ะ เราเหมือนคนที่ดำเนินชีวิตแบบเรื่อยเปื่อย
หลายคนบอก เรียนจบ ก็เหมือนจุดเปลี่ยนของชีวิต ไม่แปลกที่จะรู้สึกแบบนี้...เราเข้าใจค่ะ แต่เราคิดว่าเราเรื่อยเปื่อยมากเกินไป
ใต้เส้นประเป็นรายละเอียดปลีกย่อย ถ้าเพื่อนๆเห็นว่ามันยาวก็ข้ามก็ได้นะคะ
แต่ว่าถ้าอ่านได้ก็ดีค่ะ (อ่านเถอะน้าาา) เพราะพวกนั้นคือ"ความคิด"ของเราล้วนๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดของเราที่มีต่อตัวเองเป็นประมาณนี้ค่ะ
- เราอึด เราถึก เราลุย แต่คงเป็นเพราะความกลัว ความไม่มั่นใจในตนเอง ทำให้เราแทบจะไม่กล้าทำอะไรเลย
- ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ที่บ้านมีธุรกิจกิจ รู้สึกว่ายิ่งทำให้ความกระตือรือร้นลดลง
- ได้รับความคาดหวังมาก บางครั้ง เรายังแอบคิด ถ้าเลือกได้ ก็อยากกลับไปจบมหาลัยธรรมดาที่ไม่มีคนรู้จัก
- รู้สึกไม่ดีกับตัวเองบ่อยครั้ง ทั้งในเรื่องของความคิด ความสามารถ เช่น ไม่ฉลาด ไม่มีไหวพริบ ไม่ทันคน ความคิดช้า ถ้าต้องสัมภาษณ์ เรารับรู้ได้เลยว่าการตอบของเราไม่ดี ตอบแบบซื่อๆ ตอบแบบไม่มีศิลปะ ไม่รู้จักนำจุดขายของตัวเองมาเสนอ ความคิดความอ่านของคำตอบเด็กมัธยมยังดีกว่าด้วยซ้ำ รู้ผลตั้งแต่ยังไม่ได้ออกจากห้องสอบ ของแบบนี้เข้าใจค่ะว่าต้องซ้อม ต้องฝึกจนเจนสนาม เราก็กำลังทำอยู่ค่ะ
- สาขาที่เราจบมา ไม่ได้มีงานตรงสาย เรายิ่งไปไม่เป็นเลย ชอบมีคนถามคิดยังไงถึงเลือกมาเรียนสาขานี้ เรายิ่งคิดมาก ถ้าย้อนเวลาได้ เราคงไม่เลือกเรียน
- เราเป็นคนตั้งใจเรียน แต่ความจำก็ธรรมดา ต้องอ่าน 3-4 รอบ จึงได้เกรดสวยๆมา
- เลือกเรียนวิชาที่ได้เกรดง่าย เพราะยังมองสิ่งที่เรียกว่า"เกียรตินิยม" ทั้งๆที่บางคน เลือกเรียนวิชาที่อยากเรียน เนื้อหาแน่นๆ แต่เราเรียนชิวๆ (แต่หลายวิชาที่เราเลือกก็ไม่ชิว)
- จบมา ความรู้คืนอาจารย์ จะเอามาประยุกต์ใช้ก็มืดแปดด้าน
- กิจกรรมเราทำเยอะ แต่ได้แค่มีส่วนร่วม ไม่เคยได้ทำจริงๆจังๆ เหมือนเป็นลูกมือตลอด
- ความสามารถพิเศษไม่มี เพื่อนบอกเราเก่ง แต่พอถามก็ตอบไม่ได้ว่าเราเก่งตรงไหน
- บริษัทใหญ่ๆ เราไม่กล้าไปสมัคร เพราะกลัวตอบคำถามแบบใช้ไขสันหลังคิด แม้คะแนนภาษาจะไม่ได้ขี้เหร่ แต่มั่นใจว่าถ้าเอาไปใช้จริงง่อยมากๆ ไม่เพียงพอต่อการเอาไปใช้ในการทำงานแน่นอน
- ถ้าเลือกงานได้โดยที่ไม่ต้องคำนึงถึง"สิ่งใดๆในชีวิตเลย"เราอยากเป็นพนักงานฝ่ายผลิตค่ะ งาน Routine งานชิวๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก เรื่อยๆ แต่แบบนั้นยิ่งนานความรู้คงยิ่งหาย สมองก็ใช้งานได้ไม่เต็มที่ มันก็คงทำให้เรายิ่งรู้สึกไม่ดี เราจึงได้แค่คิด
- เป้าหมายในชีวิตตอบได้เลยค่ะว่า "ไม่รู้"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆค่ะ ทั้งความคิดและพฤติกรรมมาก เห็นใจพ่อแม่ เราจบแล้วแต่ยังเป็นภาระท่านอยู่
ความคิด – ไม่มั่นใจในตนเอง ชอบคิดว่าตนเองไร้ศักยภาพ ทำให้ไม่กล้าคิดกล้าลงมือทำเกือบทุกๆอย่าง
พฤติกรรม - ชีวิตไร้จุดมุ่งงหมายถึงขีดสุด ไร้แรงผลักดันในชีวิต ทำตัวเรื่อยเปื่อย
นึกถึงความลำบากของพ่อแม่ที่เลี้ยงเรามา ยังกระตุ้นเราไม่พอ นึกถึงความสบายในอนาคต ก็ยังกระตุ้นเราไม่ได้
เราแย่ๆมากเลยค่ะ เรารู้ตัวเองดี
เหมือนหลายๆอย่าง เรารู้ เราเข้าใจ เรามีเหตุผลว่าสิ่งใดควร/ไม่ควร แต่เหมือนเราไม่มีแรงผลักดันในชีวิตมากพอ
เรายังใช้ชีวิตไปเรื่อยเปื่อย ยิ่งตอนนี้น้องๆหลายคนก็ยิ่งจบแล้ว เรายิ่งเคว้งค่ะ
ตอนนี้เหนื่อยกับตัวเองมากๆค่ะ ขนาดแค่เขียนกระทู้นี้ยังใช้เวลาเป้นชั่วโมง... แล้วจะทำอะไรกินเนี่ย?
ขอบคุณทุกๆคนนะคะ ที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ ทั้งๆที่เนื้อหาจะงงไปบ้างก็ตาม
เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ท่านใดอยากแสดงความเห็นก็ทำได้เลยเต็มที่และตามสบายค่ะ เผื่อเราจะได้มีสติกลับมา
"ไฟในตัว"กลับมาลุกอีกครั้ง!!
ปล. Tag ลุมพินี เพราะสงสัยค่ะว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า ประเมินแล้วเหมือนมีแนวโน้มกลายๆ เราควรที่จะไปพบจิตแพทย์ใช่ไหมคะ