ทำใจยอมรับกับความเปลี่ยนแปลงยังไงดีครับ

ตอนนี้เรียกได้ว่า ผม เป็นคนไม่ปกติ แล้ว ก็คงไม่ผิดนักครับ

เนื่องจาก ไม่สามารถที่จะทำกิจกรรมหนักๆ แบบที่เคยทำได้เมื่อก่อนแล้ว

เช่น เล่นกีฬา วิ่ง หรือ อะไรต่างๆ

เรื่องของเรื่องคือผมมีอาการปวดหลังเรื้อรัง เนื่องมาจากหมอนรองกระดูกสันหลังเสื่อมครับ

สาเหตุก็เนื่องมาจากการไปเล่นเวท แล้วยกผิดท่านั่นล่ะครับ (ทั้งที่ระวังมากแล้ว) แต่การยกนั้นเป็นการยกเซฟช่วยเพื่อน ตัวเองเลยเจ็บ

จากวั้นนั้นถึงวันนี้ ก็ กว่า 6 เดือนแล้ว ที่เป็นมา

อาการโดยรวมคือ ปวดเอว หน้าขา ฝ่าเท้า ข้างซ้าย

ถ้าวันไหนเดินเยอะ หรือ นั่งนาน หน่อย ก็จะเรียกได้ว่า มีอาการร้าวเลยล่ะครับ

จริงๆแล้วผมก็รู้สึกอึดอัดนะครับที่ไม่สามารถทำอะไรได้แบบเดิม

แต่พอไปเจอในเว็ปบางที คนที่เค้าพิการ สูญเสีย อวัยวะ ต่างๆ เค้ายังหนักกว่าเรามาก

แต่บางครั้งก็ยังไม่รู้ว่า หากมันไม่หาย ต้องเป็นไปตลอด ผมจะทำใจยอมรับมันได้อย่างไรครับ

เพราะผมเพิ่งอายุ 20 กว่า แล้วต้องอยู่กับความรำคาญ เจ็บปวดเมื่อยแบบนี้ไปอีกนาน

อยากจะขอคำแนะนำ กำลังใจ หรือประสบการณ์ มาแชร์กันหน่อยครับ

บางทีก็คิดว่าอาจจะเป็นเรื่องของเวรกรรมมั๊ย เพราะสมัยเด็ก อยู่ ตจว ค่อนข้างซน ทำบาป ผิดศีลข้อ 1 บ่อยๆ

อยากจะไปปฏิบัติธรรม แต่ด้วยเวลาไม่อำนวย จึงพยายามทำเองที่ห้อง ตอนเลิกงานบ้าง ครับ