Spoil : Assassination Classroom - 32 "คาบเรียนสายสัมพันธ์"

มาถึงน้องอิโตนะก็มีหนวดเป็นสีดำแถมกะลังอาละวาดอยู่
อิโตนะโชว์ความโหดด้วยการโดดใส่จารย์ (ในขณะที่อาจารย์ยังยิ้มหน้าแป้นแร้นอยู่.....ช่วยกลัวซักนิดก็ดีนะจารย์....)
ทว่า จู่ๆก็มีอะไรพุ่งเข้าคอของอิโตนะ
ปรากฎว่า เป็นชิโระที่ยิงอะไรซักอย่าง (น่าจะเป็นยาสลบ) เข้าคอน้องอิโตนะแล้วก็พาตัวออกไป
ทว่า จารย์ไม่ยอม จะขอคุยด้วยหน่อย
เพราะ "ผมมีเรื่องจะถามเยอะเป็นภูเขาเลากาเลยล่ะครับ คุณชิโระ"

ทว่าชิโระก็ไม่ฟังอะไรละ จะกลับลูกเดียว
อาจารย์ก็รั้งไว้ด้วยหนวด  เพราะยังไม่ได้เก็บอิโตนะเข้าฮาเร็ม
กลายเป็นว่าชุดชิโระทอจากวัสดุที่ต่อต้านเซลล์อาจารย์ อาจารย์เลยไม่สามารถแตะตัวชิโระได้เลย
ชิโระที่เห็นว่าอิโตนะอาละวาดหนักข้อไปหน่อย เลยคิดจะพาตัวกลับ ก็ไม่รู้หรอกว่าจะเอากลับไปทำอะไร แต่บอกแค่ว่า "จะพาไปเรียนพิเศษที่บ้าน"
ชิโระพล่ามอยู่คนเดียว ว่าอิโตนะเป็นเด็กวัยรุ่น เลยไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ
"และด้วยนิสัยเจ้านั่น คงจะไม่หนีไปไหนจนกว่าจะมีนาปีหน้าสินะ"
"ห้องเรียนนี้ น่าสนุก หึๆๆๆ"
"คงจะครึ้มฟ้าครึ้มฝน เหมือนกับอากาศวันนี้ล่ะนะ ห้องเรียนนี้น่ะ...."

หลังจากที่ชิโระพาอิโตนะออกไป อาจารย์ก็ทำหน้าเขินอาย
จุดอ่อนของอาจารย์ ข้อที่ 19  เมื่อเผยด้านซีเรียสให้คนอื่นเห็น จะเขินจะอาย
......
สาวหัวหยิกนามคิราระ บอกว่า "เวลาจารย์โกรธก็เท่ดีออก"
"ไปได้หนวดนั่น มาจากไหน！！！" นั่นน่ะ....
อาจารย์แกบอกว่า อุตส่าห์มีภาพลักษณ์ดีๆ พอเผยไอ้ภาพลักษณ์ที่ไม่เคยให้ใครเห็นแบบนี้มันเขิน
"หมดแล้ว ภาพลักษณ์ที่สร้างมา" แกว่างี้

แต่จู่ๆเจ๊บิทช์ก็เปลี่ยนเรื่อง
เจ๊แกว่า "เด็กอิโตนะนั่นน่ะ มี"หนวด" งอกออกมาจริงๆสินะ"
นักเรียนก็คล้อยตาม ว่า "นี่ๆจารย์ เล่าเรื่องระหว่างจารย์กับอิโตนะให้ฟังหน่อยเถอะ"
นักเรียนต่างอยากรู้เรื่องของอาจารย์  อาจารย์ก็บอกว่า
"นั่นสินะครับ เป็นนักเรียน ก็ต้องมีสิทธิรู้เรื่องราวของอาจารย์บ้างเป็นธรรมดา"
"ช่วยไม่ได้...จะบอกให้ก็ได้ครับ"
"จริงๆอาจาร์น่ะนะ..."
"เป็นสิ่งมีชีวิตดัดแปลงโดยฝีมือมนุษย์เชียวนะครับ ！！！"
..........
นักเรียนก็ "เอ้อ แล้ว?)
จารย์ : เนี๊ยยยยยย ตอบสนองได้จืดจริ๊ง ！！！！
พวกนักเรียนก็พูดว่า  "นี่ ไอ้ปลาหมึกที่มีความเร็วมัคยี่สิบมันไม่มีจริงหรอกเนอะ"
"ก็คิดได้แค่ว่าต้องเป็นมนุษย์ต่างดาวแน่ๆล่ะ"
"แต่ว่านะ เห็นว่าอิโตนะเป็นน้องชายนี่"
"สงสัยสร้างมาทีหลังอาจารย์มั้ง"
จารย์ : เด็กพวกนี้มันร้าย.....

นางิสะทำหน้าบ้องแบ๊วเข้าไปถามจารย์ว่า "จารย์ แล้วทำไมพอเห็นหนวดของอิโตนะแล้วต้องโกรธด้วยล่ะ?"
"แล้วก็ เหตุผลที่เกิดขึ้นมา"
"และ เหตุผลที่มาห้อง E ด้วย"
จารย์ : น่าเสียดายนะครับ คุยเรื่องนี้กันที่นี่ท่าจะไม่เหมาะ
จารย์ : หากอาจารย์ทำลายล้างโลกได้ เรื่องนี้รู้ไปก็จะรกสมองเปล่าๆนะครับ
จารย์ : กลับกัน ถ้าพวกคุณฆ่าอาจารย์ได้  คุณก็จะรู้เรื่องของอาจารย์ในภายหลังเองนะครับ
จารย์ : ใช่แล้วล่ะครับ วิธีที่จะได้รู้ มีเพียงวิธีเดียว
จารย์ : ลองฆ่าอาจารย์ดูสิครับ
จารย์ : เป้าหมายและผู้สังหาร นี่เป็นสายสัมพันธ์เพียงหนึ่งเดียวที่เชื่อมพวกคุณและอาจารย์เอาไว้
จารย์ : หากจะหาคำตอบของคำถามนั้น
จารย์ : วิธีการหาคำตอบ คงจะต้องเป็นการฆ่าเพียงอย่างเดียวซะแล้วล่ะครับ
และก็หมดชั่วโมงเรียนวันนี้
(ก่อนออกจากห้องยังมิวายจะโชว์เขิน)

ก็พอเลิกเรียน เด็กๆก็ไปหาคาราสุมะ ที่กำลังต่อเติมอะไรซักอย่างอยู่
เพื่อให้คาราสุมะสอนวิชาการลอบสังหารให้เก่งกว่านี้
พวกนักเรียนบอกว่า "พวกหนูคิดอยู่ตลอดว่า "เรื่องลอบสังหารน่ะ สุดท้ายแล้วใครกันนะที่จะทำ" และส่วนใหญ่ก็เป็นคนนอกที่เข้ามาทุกที"
"นั่นสิ แต่พอเราได้เห็นอิโตนะวันนี้แล้วก็คิดได้ว่า"
"ไม่มีใคร ที่อยากจะลงมือฆ่าด้วยตัวเองเลย"
"ต่อไปถ้าพวกผมเจอนักฆ่าที่เหนือชั้นกว่าพวกเรามาฆ่าอาจารย์อีก พวกผมก็ไม่รู้ว่าจะพยายามไปเพื่ออะไร"
"เพราะงั้น ในเวลาที่กำหนดนี้ พวกหนูคิดได้แล้วว่าจะต้องฆ่าให้ได้ เพราะนั่นมันคือหน้าที่ของพวกหนู"
"พวกผมจะฆ่า แล้วหาคำตอบในเรื่องที่อยากรู้ของอาจารย์มาให้ได้เลยครับ"
คาราสุมะ : ความคิดเปลี่ยนไปหน่อยแล้วนะ แถมมีสายตาที่ดีแบบนั้นอีก
คาราสุมะ : เอ้า แต่ว่าตอนนี้หลังเลิกเรียน ถ้าอยากจะให้ฝึกมันก็ต้องเข้มกันหน่อยนะ
นักเรียน : ค้าบ/ค่า
เริ่มด้วยการฝึกปีขึ้นเชือกความสูง 20 เมตรนะ เริ่มได้ ！！！
นักเรียน : เข้มป๊ายยยย ！！！
จบ

สรุป ชิโระกับน้องอิโตนะมาเพื่อสร้างปริศนาให้คลุมเครือกว่าเดิม
เสียดายอาจารย์ยังไม่ทันเก็บคุณน้องอิโตนะเข้าฮาเร็มเลย จะมีบทอีกมั้ยเนี่ย

แถมปกเล่ม 3 สีชมพูสวยงาม