สารภาพว่าผมได้ทำเรื่องที่ไม่ควรจะทำลงไปครับ ท้าวความก่อนว่าตอนนี้ผมเรียนอยู่ต่างประเทศอายุเลยเบญเพศมานิดหน่อย ที่นี่ทำให้ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งครับอ่อนกว่าผม 1 ปีรู้จักกันที่นี่มา 1 ปี ผมกับเธอถือว่าสนิทกันพอตัวเพราะที่นี่เราทั้งคู่ไม่ค่อยค่อยมีใคร ผมคิดว่าเธอเป็นคนขี้เหงาพอตัวมักจะให้ผมไปอยู่เป็นเพื่อนบ่อยๆ จนเกือบจะเผลอใจเป็นแฟนกันแต่สุดท้ายไม่ใช่แฟนกันเพราะคยกับแล้วเธอไม่ยอมรับผมเป็นแฟนด้วยประโยคที่ว่า คนอย่างเธอชั้นไม่เอาเป็นแฟนหรอก เพราะผมไม่ใช่ บริการเธอไม่ดี ไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่ในแบบที่เธอต้องการและไม่เหมือนแฟนเก่าของเธอ ซึ่งผมเข้าใจและยอมรับนะเพราะผมมีโลกส่วนตัวนิดนึงและก็ต้องแบกภาระคิดเรื่องที่บ้านวุ่นวายเยอะพอสมควร
ผมยอมรับว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีมากไม่เคยเอาเปรียบใคร มีน้ำใจ ไปไหนหมั่นซื้อของให้คนอื่นเสมอ ซึ่งผมประทับใจตรงนี้มาก ส่วนข้อเสียมีแค่ช้าแต่ในฐานะอื่นจะเล่าให้ฟังต่อไป ส่วนผมมีข้อเสียคือช้าเหมือนกันและเป็นคนไม่ค่อยละเอียดละชอบทำอะไรเองคนเดียว และไม่ชอบให้คนอื่นมาช่วยถ้าไม่ร้องขอ
หลังจากนั้นผมก็พยายามทำให้เธอบ้างแต่ไม่ทุกเรื่องเพราะผมที่มีแนวความคิดว่าเธอมาอยู่นี่ก็น่าจะหัดลองทำอะไรเองบ้าง และผมค่อนค้างซีเรียสเรื่องความเท่าเทียมซึ่งประเด็นนี้ทำให้ผมรู้สึกเธอไม่ค่อยชอบผม แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะเธอก็มักจะเรียกผมไปทำกับข้าวให้เรียกไปนอนด้วยเป็นเพื่อนแต่ผมนอนโซฟา(ไม่ใช่ไปมีอะไรๆกันนะและไม่เคยด้วย) พอสนิทกันมากเข้าและด้วยความที่ผมเป็นคนง่ายๆ(ซึ่งเธอไม่ชอบเพราะความเป็นคนเจ้าระเบียบ)และวางตัวผิดดันไปเเล่นง้องแง้งน่ารักแบบแมวกับเธอ ทำให้เธอมักจะข่มผมตลอดซึ่งแรกๆก็เฉยๆ แต่หลังๆมาเธอเริ่มหยิกและตีผมเวลาผมทำอะไรผิดเรื่องง่ายๆเช่นลืมเช็ดโต๊ะหลังล้างจาเป็นต้น ซึ่งผมไม่ชอบเอามากๆทำให้อารมณ์ผมมักจะไม่ดีแต่พยายามอดทนอยู่ตลอด ซึ่งผมก็ งง ว่าไม่ได้ยอมรรับเราเป็นแฟนแต่ทำกับเราอย่างงี้เลยเหรอ จนบางครั้งไม่ไหวก็พยายามตุยกับเธอเรื่องนี้ด้วยหน้าไม่พอใจนิดๆแต่คุยด้วยเหตุผลเธอก็ไล่ผมออกจากห้องบ้าง หนักสุดคือพอผมพูดจี้ใจดำบ้างเรื่องซึ่งในมุมมองผมมันก็จริงเธอก็ผลักผมตบหน้าผม พอถามความคิดเธอ เธอบอกว่าผมทำผิดผมเอาแต่เถียงฉอดๆ ซึ่งผมพยายามจะอธิบายเหตุผลอยู่ตลอดแต่เธอก็หาว่าผมแก้ตัว ซึ่งหลายๆครั้งทำให้เพลียไม่อยากพูดแต่ผมใช้วิธีเธอทำยังไงผมทำอย่างงั้นกับเธอเพื่อให้เธอได้คิด ซึ่งหลายครั้งเธอโมโห(แต่ที่เธอทำกับผมดันไม่คิด เฮ้อ.....) หลายเหตุการณ์ที่เจอเธอน่าจะเป็นคนผิดแต่ไปๆมาดันเป็นผมผิดซะงั้น
ผมไม่รู้จะไประบายให้ใครฟังก็เขียนไดอารี่เหมือนกับว่าเธอเพื่อระบายความในใจเป็นส่วนตัว(แต่ด้วยคำสุภาพและประชดประชัน เช่น ทีคุณช้าผมไม่เคยว่าอะไรคุณแต่พอผมช้าคุณทำกับผมเหมือนไปฆ่าพ่อคุณอย่างงั้นแหละ ซึ่งเธอว่าแรงมากแต่เธอดันไม่คิดนะ) ซึ่งทำก็สบายใจและผมก็ไม่ได้เก็บมาคิดอีก แต่เธอดันมาเจอเข้า ก็กลายเป็นว่าเธอว่าผมด่าผู้หญิง หลังจากนั้นเธอจะประชดผมด่าผมพูดแต่เรื่องลบๆตลอด เหมือนมีอคิติกับผม ทำให้บางครั้งผมรู้สึกเสียใจมากว่าเรามันไม่ดีขนาดนี้เลยเหรอ แต่เธอก็ยังเรียกผมไปช่วยเธออยู่กับเธอบ่อยๆแต่ผมก็พยายามไม่ทำออะไรนั่งเฉยๆเพื่อจะได้ไม่ทำอะไรผิด
หลังจากนั้นมาจะทะเลาะกันบ่อยมาก เธอมักจะอ้างเรื่องผมด่าเธอซึ่งผู้หญิง พูดไม่ดีกับเธอ เธอมักจะอ้างว่าผมพูดลบกับเธอก่อนตอนแรกๆซึ่งทุกครั้งผมอยากให้กำลังใจเธอ เช่น เห็นไหมคนนั้นยังทำได้ทำไมเธอจะทำไม่ได้ ผมทำร้ายเธอ(ไม่ได้ไปตบตีเธอนะเพราะผมไม่ชอบไปทำร้ายใคร เกิดจากความประมาทเล็กน้อยๆของผม เช่น ชงน้ำร้อนให้เธอแล้วน้ำหกใส่เธอนิดหน่อย, เดินเข้าไปนั่งข้างเธอแล้วเผลอเหยียบเท้านิดนึง) กลายเป็นว่าผมตบตีเธอซะงั้น ผมพยายามอดทนอยู่มากจนระเบิดใส่เธอไปแบบร้องไห้เลยครั้งนึงเรื่องตีผมหยิกผมเธอก็หยุดไปซักพัก
ซึ่งช่วงอารมณ์เธอดีๆเธอจะน่ารักมากจะมาเอาใจ แต่พอเธอร้ายซึ่งเยอะกว่าดีมากเธอจะเป็นพูดกระแนะกระแหผมเรื่อยๆ พูดว่าผมไม่ดีอย่างโง้นอย่างงี้ (แต่เธอบอกว่าเธอไม่ได้ว่าหรือด่าเพราะไม่ได้ใช้คำหยาบคาย) จนผมไม่ค่อยอยากยุ่งกับเธอ ไม่อยากไปหา และมักจะเกิดเหตุการณ์ที่ผมไปช่วยอะไรเธอเธอมักจะอารมณ์เสียกับการกระทำของผม ผมทำไม่ถูกใจเธอซะอย่าง(ในใจก็คิดว่าทำไมไม่ไปทำเองฟะ) ประมาณว่าไปช่วยทีไรโดนด่าตลอด ครั้งสุดท้ายเธอให้ผมช่วยทำการบ้านแต่ผมไม่ได้ช่วยเต็มที่เพราะอยากให้เธอทำเองมากกว่าผมก็แค่ช่วยปรึกษาเท่านั้น แต่เธอก็ทำท่าไม่พอใจหงุดหงิดกับการช่วยเหลือของผม ถามดีๆหลายครั้งก็ไม่ตอบ ตอบไม่ดีบ้าง
จนผมเริ่มทนไม่ไหวเลยเย็บๆเธอไปว่าที่มาช่วยเธอผมก็เสียสละเวลาของผมมาช่วยนะ ผมก็มีงานต้องทำเยอะเหมือนกัน จนเธอโมโหว่าเวลาของเธอมันมีค่าใช่ไหมกลับไปเลย ครั้งนี้ทำให้ผมโกรธมาก ว่าเธอไม่เห็นใจกันเลย ผมช่วยเธอก็ตั้งหลายครั้ง พยายามพูดดีๆกับเธอเสมอ จนคุมอารมณ์ไม่อยู่
สุดท้ายผมได้ตะคอกว่าเธอแบบสุดเสียงเนื่องจากอัดอั้นกับพฤติกรรมของเธอมานานจนเธออิ้ง พอรู้สึกว่าเธอไม่สำนึกจึงตามด้วยคำหยาบคายมากเนื่องจากทนไม่ไหวจริงๆ เธอก็ตบตีผมตามสูตร แต่ผมก็ยังตะคอกเธอพร้อมกับร้องไห้ และบอกเธอว่าถ้าคุณทำดีๆกับผมผมจะมาตะคอกคุณว่าคุณอย่างงงี้เหรอ และเดินออกไปเลย
แต่จริงๆผมก็ไม่ควรจะทำเลยด้วยประการทั้งปวง ผมทำไปเพราะขาดสติมาและสำนึกผิดจริงๆ ผมควรไปขอโทษที่ตะคอกกับพูดหยาบกับเธอไหมและทำยังไงดีครับ เพราะผมโทรไปหาเธอเพื่อขอโทษเธอก็ถามคำตอบคำ คิดว่าเธอจะสำนึกไหมครับ ผมควรจะไปยุ่งกับเธอต่อไหม จริงๆผมก็แคร์ในส่วนดีของเธอนะ ถ้าจะรักษาความสัมพันธ์ต่อแต่จะวางตัวใหม่ให้เธอเกรงใจกันบ้างควรทำอย่างไร ถ้ามีอะไรแนะนำหรือจะด่าผมเชิญครับ
ปล. ขอบคุณที่นั่งอ่านครับ
ปล. อยากให้คนอยู่ด้วยกันเอาใจเขามาใส่ใจเรามากๆพูดดีคิดดีทำดีคิดบวกอดทน ผมว่ารับรองไม่เกิดปัญหาแน่ๆ เพียงแต่ของผมดันพยายามไม่พอเท่านั้นเอง
ไม่น่าเลย.... ขอคำปรึกษาหน่อยครับ
ผมยอมรับว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีมากไม่เคยเอาเปรียบใคร มีน้ำใจ ไปไหนหมั่นซื้อของให้คนอื่นเสมอ ซึ่งผมประทับใจตรงนี้มาก ส่วนข้อเสียมีแค่ช้าแต่ในฐานะอื่นจะเล่าให้ฟังต่อไป ส่วนผมมีข้อเสียคือช้าเหมือนกันและเป็นคนไม่ค่อยละเอียดละชอบทำอะไรเองคนเดียว และไม่ชอบให้คนอื่นมาช่วยถ้าไม่ร้องขอ
หลังจากนั้นผมก็พยายามทำให้เธอบ้างแต่ไม่ทุกเรื่องเพราะผมที่มีแนวความคิดว่าเธอมาอยู่นี่ก็น่าจะหัดลองทำอะไรเองบ้าง และผมค่อนค้างซีเรียสเรื่องความเท่าเทียมซึ่งประเด็นนี้ทำให้ผมรู้สึกเธอไม่ค่อยชอบผม แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะเธอก็มักจะเรียกผมไปทำกับข้าวให้เรียกไปนอนด้วยเป็นเพื่อนแต่ผมนอนโซฟา(ไม่ใช่ไปมีอะไรๆกันนะและไม่เคยด้วย) พอสนิทกันมากเข้าและด้วยความที่ผมเป็นคนง่ายๆ(ซึ่งเธอไม่ชอบเพราะความเป็นคนเจ้าระเบียบ)และวางตัวผิดดันไปเเล่นง้องแง้งน่ารักแบบแมวกับเธอ ทำให้เธอมักจะข่มผมตลอดซึ่งแรกๆก็เฉยๆ แต่หลังๆมาเธอเริ่มหยิกและตีผมเวลาผมทำอะไรผิดเรื่องง่ายๆเช่นลืมเช็ดโต๊ะหลังล้างจาเป็นต้น ซึ่งผมไม่ชอบเอามากๆทำให้อารมณ์ผมมักจะไม่ดีแต่พยายามอดทนอยู่ตลอด ซึ่งผมก็ งง ว่าไม่ได้ยอมรรับเราเป็นแฟนแต่ทำกับเราอย่างงี้เลยเหรอ จนบางครั้งไม่ไหวก็พยายามตุยกับเธอเรื่องนี้ด้วยหน้าไม่พอใจนิดๆแต่คุยด้วยเหตุผลเธอก็ไล่ผมออกจากห้องบ้าง หนักสุดคือพอผมพูดจี้ใจดำบ้างเรื่องซึ่งในมุมมองผมมันก็จริงเธอก็ผลักผมตบหน้าผม พอถามความคิดเธอ เธอบอกว่าผมทำผิดผมเอาแต่เถียงฉอดๆ ซึ่งผมพยายามจะอธิบายเหตุผลอยู่ตลอดแต่เธอก็หาว่าผมแก้ตัว ซึ่งหลายๆครั้งทำให้เพลียไม่อยากพูดแต่ผมใช้วิธีเธอทำยังไงผมทำอย่างงั้นกับเธอเพื่อให้เธอได้คิด ซึ่งหลายครั้งเธอโมโห(แต่ที่เธอทำกับผมดันไม่คิด เฮ้อ.....) หลายเหตุการณ์ที่เจอเธอน่าจะเป็นคนผิดแต่ไปๆมาดันเป็นผมผิดซะงั้น
ผมไม่รู้จะไประบายให้ใครฟังก็เขียนไดอารี่เหมือนกับว่าเธอเพื่อระบายความในใจเป็นส่วนตัว(แต่ด้วยคำสุภาพและประชดประชัน เช่น ทีคุณช้าผมไม่เคยว่าอะไรคุณแต่พอผมช้าคุณทำกับผมเหมือนไปฆ่าพ่อคุณอย่างงั้นแหละ ซึ่งเธอว่าแรงมากแต่เธอดันไม่คิดนะ) ซึ่งทำก็สบายใจและผมก็ไม่ได้เก็บมาคิดอีก แต่เธอดันมาเจอเข้า ก็กลายเป็นว่าเธอว่าผมด่าผู้หญิง หลังจากนั้นเธอจะประชดผมด่าผมพูดแต่เรื่องลบๆตลอด เหมือนมีอคิติกับผม ทำให้บางครั้งผมรู้สึกเสียใจมากว่าเรามันไม่ดีขนาดนี้เลยเหรอ แต่เธอก็ยังเรียกผมไปช่วยเธออยู่กับเธอบ่อยๆแต่ผมก็พยายามไม่ทำออะไรนั่งเฉยๆเพื่อจะได้ไม่ทำอะไรผิด
หลังจากนั้นมาจะทะเลาะกันบ่อยมาก เธอมักจะอ้างเรื่องผมด่าเธอซึ่งผู้หญิง พูดไม่ดีกับเธอ เธอมักจะอ้างว่าผมพูดลบกับเธอก่อนตอนแรกๆซึ่งทุกครั้งผมอยากให้กำลังใจเธอ เช่น เห็นไหมคนนั้นยังทำได้ทำไมเธอจะทำไม่ได้ ผมทำร้ายเธอ(ไม่ได้ไปตบตีเธอนะเพราะผมไม่ชอบไปทำร้ายใคร เกิดจากความประมาทเล็กน้อยๆของผม เช่น ชงน้ำร้อนให้เธอแล้วน้ำหกใส่เธอนิดหน่อย, เดินเข้าไปนั่งข้างเธอแล้วเผลอเหยียบเท้านิดนึง) กลายเป็นว่าผมตบตีเธอซะงั้น ผมพยายามอดทนอยู่มากจนระเบิดใส่เธอไปแบบร้องไห้เลยครั้งนึงเรื่องตีผมหยิกผมเธอก็หยุดไปซักพัก
ซึ่งช่วงอารมณ์เธอดีๆเธอจะน่ารักมากจะมาเอาใจ แต่พอเธอร้ายซึ่งเยอะกว่าดีมากเธอจะเป็นพูดกระแนะกระแหผมเรื่อยๆ พูดว่าผมไม่ดีอย่างโง้นอย่างงี้ (แต่เธอบอกว่าเธอไม่ได้ว่าหรือด่าเพราะไม่ได้ใช้คำหยาบคาย) จนผมไม่ค่อยอยากยุ่งกับเธอ ไม่อยากไปหา และมักจะเกิดเหตุการณ์ที่ผมไปช่วยอะไรเธอเธอมักจะอารมณ์เสียกับการกระทำของผม ผมทำไม่ถูกใจเธอซะอย่าง(ในใจก็คิดว่าทำไมไม่ไปทำเองฟะ) ประมาณว่าไปช่วยทีไรโดนด่าตลอด ครั้งสุดท้ายเธอให้ผมช่วยทำการบ้านแต่ผมไม่ได้ช่วยเต็มที่เพราะอยากให้เธอทำเองมากกว่าผมก็แค่ช่วยปรึกษาเท่านั้น แต่เธอก็ทำท่าไม่พอใจหงุดหงิดกับการช่วยเหลือของผม ถามดีๆหลายครั้งก็ไม่ตอบ ตอบไม่ดีบ้าง
จนผมเริ่มทนไม่ไหวเลยเย็บๆเธอไปว่าที่มาช่วยเธอผมก็เสียสละเวลาของผมมาช่วยนะ ผมก็มีงานต้องทำเยอะเหมือนกัน จนเธอโมโหว่าเวลาของเธอมันมีค่าใช่ไหมกลับไปเลย ครั้งนี้ทำให้ผมโกรธมาก ว่าเธอไม่เห็นใจกันเลย ผมช่วยเธอก็ตั้งหลายครั้ง พยายามพูดดีๆกับเธอเสมอ จนคุมอารมณ์ไม่อยู่
สุดท้ายผมได้ตะคอกว่าเธอแบบสุดเสียงเนื่องจากอัดอั้นกับพฤติกรรมของเธอมานานจนเธออิ้ง พอรู้สึกว่าเธอไม่สำนึกจึงตามด้วยคำหยาบคายมากเนื่องจากทนไม่ไหวจริงๆ เธอก็ตบตีผมตามสูตร แต่ผมก็ยังตะคอกเธอพร้อมกับร้องไห้ และบอกเธอว่าถ้าคุณทำดีๆกับผมผมจะมาตะคอกคุณว่าคุณอย่างงงี้เหรอ และเดินออกไปเลย
แต่จริงๆผมก็ไม่ควรจะทำเลยด้วยประการทั้งปวง ผมทำไปเพราะขาดสติมาและสำนึกผิดจริงๆ ผมควรไปขอโทษที่ตะคอกกับพูดหยาบกับเธอไหมและทำยังไงดีครับ เพราะผมโทรไปหาเธอเพื่อขอโทษเธอก็ถามคำตอบคำ คิดว่าเธอจะสำนึกไหมครับ ผมควรจะไปยุ่งกับเธอต่อไหม จริงๆผมก็แคร์ในส่วนดีของเธอนะ ถ้าจะรักษาความสัมพันธ์ต่อแต่จะวางตัวใหม่ให้เธอเกรงใจกันบ้างควรทำอย่างไร ถ้ามีอะไรแนะนำหรือจะด่าผมเชิญครับ
ปล. ขอบคุณที่นั่งอ่านครับ
ปล. อยากให้คนอยู่ด้วยกันเอาใจเขามาใส่ใจเรามากๆพูดดีคิดดีทำดีคิดบวกอดทน ผมว่ารับรองไม่เกิดปัญหาแน่ๆ เพียงแต่ของผมดันพยายามไม่พอเท่านั้นเอง