อยากปรึกษาปัญหาครอบครัวค่ะ เรียนหนังสือไม่ค่อยรู้เรื่องแล้ว T T

ไม่รู้จะไปพูดกับใครอ่าค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ที่มาปรึกษาในนี้ ไม่อยากพูดกับเพื่อน หรืออื่นๆหนะค่ะ เหมือนเรื่องในครอบครัว ไม่อยากให้เค้ามองไม่ดี ก็พยายามเก็บมาเรื่อยๆค่ะ จนจะสามสิบแล้ว..มันก็ยังไม่หายไป ตอนนี้เรียนป.เอกอยู่เมกาค่ะ อยากหนีที่บ้าน ไม่อยากรับรู้อะไร จริงๆ มันมาจากคนแค่คนเดียวค่ะ ที่ทำให้รู้สึกอึดอัด คือพ่อเราเองค่ะ เค้ามีอารมณ์รุนแรง เราโดนด่าเป็นตัวอะไรต่อมิอะไร โดนตบ โดนทำร้ายตั้งแต่เด็กๆ ค่ะ พ่อกับแม่ชอบทะเลาะกัน โวยวายเสียงดังบ่อยๆ เราเป็นพี่คนโตมีน้องชายอีกสองคนค่ะ ที่บ้านใช้อารมณ์ตลอด ก็พยายามไม่ซึมซับมาค่ะ พยายามนิ่งๆ และหนี ใช้เหตุผลในการตอบ ไม่ใช้คำหยาบเลยค่ะ (แต่ถ้าน้องเรา ก็ไม่สนล่ะค่ะ จะพ่อจะแม่ มันก็ไม่ยั้งปากเลย)

ด้วยอะไรแบบนี้ เราก็พยายามรักตัวเอง และไม่สร้างปัญหากับคนในบ้าน เลี่ยงๆ ค่ะ พยายามนิ่งๆ เฉยๆ แต่มันก็มีทะเลาะบ้าง แต่เมื่อคนไม่มีเหตุผลอารมณ์ร้อน มันก็ยากที่จะคุยกันได้ เราก็เลือกที่จะหนีมาตลอดค่ะ ไม่ต่อต้าน และพยายามยอมรับ ว่านี่ก็คือคนทำให้เราเกิดมามีชีวิตบนโลกนี้ พยายามมองในแง่ดีที่เคยได้รับ ตอนเราทำงานหลังจบโท เราก็ให้เงินในแต่ละเดือนตลอดค่ะ แต่ไม่ค่อยพูดด้วยเท่าไหร่ค่ะ ไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากยุ่งด้วยเลย จนก่อนเราจะมาเมกา เราทะเลาะกับน้องเรา พ่อเรามาร่วมแจม ด่าเราอีกแล้ว ทั้งๆที่เราพยายามทำใจมาตลอด พยายามลืมแผลในใจที่ได้รับมาตั้งแต่เด็กจนโตป่านนี้ มันก็ไม่เหลือค่ะ เราไม่รู้สึกอะไรกับพ่อเราเลย มีก็เหมือนไม่มี ไม่ต้องการ ไม่อยากได้ ไม่เอาอีกแล้ว เค้าเคยขอโทษเรานะคะ ที่ตบเราตั้งแต่เด็กๆ ใช้อารมณ์อาละวาดใส่เรา จนทำให้เราทำตัวห่างๆออกไปจนทุกวันนี้ เราก็พยายามทำใจค่ะ แต่มันเกินจะทำใจได้อีกแล้ว เค้าทำร้ายเราอีกแล้ว ครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ไม่มีเหตุผล มีแต่อารมณ์ เหมือนเราเป็นหมาเป็นแมว ไม่ใช่คน ด่ามาแต่ละคำ ไร้ค่ามากๆ เราไม่อยากมีปัญหา เราเลยอยู่ห่างๆ ตอนนี้ก็ห่างมาอีกซีกโลกค่ะ ตั้งแต่ป.ตรีมา เราก็ไม่รบกวนที่บ้านค่ะ ได้ทุนเรียนจนตอนนี้เรียนเอกค่ะ ก็เหมือนว่าจะไม่มีอะไร ต่างคนต่างอยู่ เราก็ไม่คุยกับพ่อเราเลย แต่ก็คุยกับแม่เป็นส่วนใหญ่

ตอนนี้เราเหมือนโดนคุกคามในที่ๆเรารู้สึกว่าเป็นตัวเราและเราปลอดภัย พ่อเราadd lineเรามาค่ะ และส่งรูปหรืออะไรมาเพื่อจะทักทายเรา แล้วยังadd facebookเรา มาเมนท์รูปเราถ่ายรับปริญญากับเพื่อน ซึ่งตรงนี้ มันคือที่ๆเราส่วนตัวมาก เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีเข้าถึงทุกกลุ่มอายุจริงๆค่ะ เราก็ตั้งไว้หมดเลยค่ะ ว่าไม่ให้ทีบ้านเห็นโพสหรือรูปค่ะ แล้วยิ่งพ่อเราพยายามติดต่อเราผ่านสื่อออนไลน์ต่างๆ เราไม่เคยตอบค่ะ ทำเป็นไม่เห็น แต่ในใจ เราเจ็บมากค่ะ ร้องไห้บ่อยมาก จนเรียนไม่รู้เรื่อง อ่านหนังสือสอบไปร้องไห้ไป เพราะเรารู้สึกว่าเราโดนคุกคามในที่ๆเรารู้สึกสงบ และปลอดภัยอ่าค่ะ จนเราไม่สงบอีกต่อไป คิดแผนฆ่าตัวตายทุกวัน อยากหนีไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับเราอีก เราจะกลับไปไทยช่วงปิดเทอม เอาของที่ชาวบ้านฝากซื้อไปให้ หลังจากนั้นอาจจะหายไปเลย ไม่ต้องให้ใครมาติดต่อเราได้อีก ถ้ายังมาตามเราอีก เราจะฆ่าตัวตาย เราไม่อยากเกิดมา เราอยากหายไปค่ะ แม้ตอนนี้ เรามีหน้าที่การงานที่ดี แต่เรื่องครอบครัว มันแย่มากค่ะ

ถ้าสงสัยว่าเราไม่คุยกับที่บ้านเหรอ แม่เรามีปัญหากับพ่อเราอยู่แล้ว เราไม่อยากเพิ่มปัญหาให้ แต่แม่เราก็รู้ค่ะ ว่าเราไม่อยากยุ่งกับพ่อเรา ทุกคนในบ้านรู้ค่ะ พ่อเราเองก็รู้ตัว แผลในใจเราก็คงไม่มีวันหายอีกแล้ว พยายามหลายครั้ง แล้วต้องเจอรุนแรงกลับมาทุกครั้ง แบบไม่มีเหตุผล มีแต่อารมณ์ล้วนๆ จนเราไม่รู้ว่าเรายังมีค่าความเป็นคนอยู่รึเปล่า แต่เราก็เก็บไว้ในใจ ไม่ค่อยแสดงออกมาค่ะ ไม่ก้าวร้าว แต่เก็บเงียบ(ถ้าน้องเราจะโจ่งแจ้งเลย) ไม่ทำตัวประชดชีวิต รักดีมาตลอดค่ะ แต่เราไม่รู้จะทำยังไงต่อค่ะ ดีที่สุดสำหรับเราคือ อยู่ห่างๆหนะค่ะ ถ้าเข้ามาใกล้เราอีก เราอาจจะเป็นบ้า ประสาทได้ ทุกวันนี้ เวลาเรียน เราต้องหยิกตัวเองให้รู้สึกตัว และไม่ร้องไห้ออกมา เราเสียใจกับทุกอย่าง พยายามสวดมนต์ให้ใจสงบ แต่มันอาจจะยังไม่ดีพอ พยายามทำอะไรไม่ให้ฟุ้งซ่าน (ซึ่งก็มีงานที่ต้องทำเยอะมาก แต่ไม่ค่อยมีสมาธิทำเท่าไหร่อ่าค่ะ) ตอนนี้เราจิตตกหนักมาก คิดฆ่าตัวตายทุกวัน แต่พยายามคิดไว้ว่ายังตายไม่ได้ สมบัติชาวบ้านฝากซื้อมีเยอะมาก เต็มตู้เสื้อผ้า ต้องเอากลับไปไทยก่อน เงินในบัญชีที่ได้จากมหาลัยที่นี่ ต้องหอบกลับไปให้แม่ก่อน ถ้าตายทีนี่ เดี๋ยวเค้าไม่รู้บัญชี เงินจะจมที่เมกา ซึ่งไม่ชอบประเทศขี้งกนี่เท่าไหร่ พยายามคิดต่างๆ เพื่อไม่ให้ทำร้ายตัวเอง ยิ่งเจอlineกับในfb ก็กระตุ้นจังเลย ไม่อยากaddก็ไม่ได้ ตอนแรกไม่ได้รับadd แต่พวกอาๆก็มาถามว่าaddไปยัง จนต้องaddค่ะ

ขอโทษนะคะ ที่ระบายยืดยาว ไม่เคยบอกใครเลยค่ะ กระทั่งเพื่อนสนิทที่ไว้ใจมากๆ (เราค่อนข้างไว้ใจเพื่อนมากกว่าคนที่บ้านไปแล้วล่ะค่ะ เป็นที่ปรึกษาต่างๆ) อยากได้คำแนะนำอ่าค่ะ ว่าจะทำยังไงดี อาจจะดูโง่นะคะ แต่มันเป็นimprinting มาตั้งแต่เด็ก และถูกตอกย้ำมาตลอด กับภาพความรุนแรง ยากที่จะลบไปจากสมองค่ะ ถ้าลืมได้ก็อยากจะลืม เพราะเมื่อกลับมาในหัวอีกเราก็เหมือนคนบ้าค่ะ ยิ่งตอนนี้อยู่ที่เมกาคนเดียว ตายเงียบๆง่ายค่ะ เราไม่อยากโทษที่บ้าน หรือใครนอกจากตัวเองค่ะ เราก็พยายามรักตัวเอง ไปในทางที่ดี ที่ตอนนี้ก็กำลังดีค่ะ (น้องเราไม่ชอบเรา เพราะเราได้ดีเกินหน้า และอิจฉาเราค่ะ แอบเกิดปมในใจกับเราอีกต่างหาก ทำให้เราก็ไม่อยากยุ่งกับน้องเราเหมือนกัน เพราะเราไม่ได้ทำอะไรให้ แต่ชอบมาโทษเรา ด่าเราเยี่ยงแมงสาปข้างถนนเช่นกันค่ะ) เป็นเหมือนต้องใส่หน้ากาก ปิดความเปราะบางตัวเองไว้ข้างใน ทำตัวนิ่งๆ แล้วตอนนี้ หน้ากากก็ใกล้แตกล่ะค่ะ  

ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ และขอโทษที่รบกวนเวลาค่ะ