คือเราเป็นคนที่อารมณ์ร้อน,หงุดหงิด ง่ายมาก ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็ด่า จนทำให้คนรอบข้างกลัว เสียใจ คือเราเป็นแบบนี้มานานแล้ว อยากปรับปรุงตัวเพื่อนก็คือตีตัวออกห่างหมดเลยเพราะนิสัยแย่ๆของเรา
คือเราก็เริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองดู
แต่พอทนไม่ไว้จริงๆ ก็เผลอทำอะไรแย่ๆใส่คนรอบข้างไปแล้ว พอมาทบทวนอีกทีก็รู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นออกไป จะกลับไปขอโทษก็ไม่กล้าพอ ปล่อยให้มันผ่านๆไป แล้วให้เขามาคุยกับเราก่อนเอง
เราก็ทำแบบนี้ทุกครั้ง เราก็คิดว่าเขาคงไม่เป็นไร แต่...อีกใจนึงไม่ได้คิดอย่างนั้น เรารู้อยู่แก่ใจว่าเราต้องทำยังไง ถ้าเราปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายพูดคุยกับเราก่อนแบบนี้ไปเรื่อยๆ แล้วถ้าครั้งต่อไปเราทำตัวแย่ๆใส่อีกแล้วเขาไม่เป็นฝ่ายมาคุยกับเราก่อนล้ะ เราอาจเสียเพื่อนไปก็ได้
ไม่ใช่แค่กับเพื่อน แต่เป็นกับทั้งพ่อแม่และหลาน เราสงบสติอารมณ์ไม่ได้เลย
พอเริ่มมีสติ ก็ร้องไห้ฟูมฟายที่พูดจาแย่ๆใส่ทำให้พ่อแม่เหนื่อยใจอีก
ตอนเราอารมณ์ไม่ดีเพื่อนจะตีตัวออกห่าง
ไม่มีใครมาปลอบเราเลยไม่มีเพื่อนคนไหนบอกให้เราใจเย็นๆเลยสักคน
พอเราอารมณ์ดีเพื่อนๆก็เริ่มเข้ามาหา
เราน้อยใจมากเลยนะที่ตอนเรากำลังแย่สุดแต่เพื่อนๆในกลุ่มคือถอยห่างหมดเลยปล่อยให้เราเผชิญกับสิ่งแย่ๆอยู่คนเดียว
เพื่อนที่ดีคือเพื่อนที่คอยให้กำลังใจตอนเพื่อนกำลังแย่ปะวะ ถึงแม้ตอนนั้นเราจะโกธรแค่ไหนแต่ก็อยากมีคนคอยบอกให้ใจเย็นๆไม่ใช่ตีตัวออกห่างไป ถึงแม้จะน่ากลัวแค่ไหน ก็ดีกว่าให้เพื่อนอยู่กับสิ่งแย่ๆปะวะ🖤
และไม่เคยมีเพื่อนคนที่เรากล้ารพยานความรู้สึกได้เลย มีเก็บแต่ไว้คนเดียวไม่เคยบอกใคร เพราะรู้ว่าถึงแม้จะพูดออกไปก็ไม่มีเพื่อนไหนที่รับฟังสิ่งที่เรากำลังทนอยู่แน่นอน
มีวิธีทำให้ใจเย็นกว่านี้ไหม ควบคุมไม่ได้จริงๆ
คือเราก็เริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองดู
แต่พอทนไม่ไว้จริงๆ ก็เผลอทำอะไรแย่ๆใส่คนรอบข้างไปแล้ว พอมาทบทวนอีกทีก็รู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นออกไป จะกลับไปขอโทษก็ไม่กล้าพอ ปล่อยให้มันผ่านๆไป แล้วให้เขามาคุยกับเราก่อนเอง
เราก็ทำแบบนี้ทุกครั้ง เราก็คิดว่าเขาคงไม่เป็นไร แต่...อีกใจนึงไม่ได้คิดอย่างนั้น เรารู้อยู่แก่ใจว่าเราต้องทำยังไง ถ้าเราปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายพูดคุยกับเราก่อนแบบนี้ไปเรื่อยๆ แล้วถ้าครั้งต่อไปเราทำตัวแย่ๆใส่อีกแล้วเขาไม่เป็นฝ่ายมาคุยกับเราก่อนล้ะ เราอาจเสียเพื่อนไปก็ได้
ไม่ใช่แค่กับเพื่อน แต่เป็นกับทั้งพ่อแม่และหลาน เราสงบสติอารมณ์ไม่ได้เลย
พอเริ่มมีสติ ก็ร้องไห้ฟูมฟายที่พูดจาแย่ๆใส่ทำให้พ่อแม่เหนื่อยใจอีก
ตอนเราอารมณ์ไม่ดีเพื่อนจะตีตัวออกห่าง
ไม่มีใครมาปลอบเราเลยไม่มีเพื่อนคนไหนบอกให้เราใจเย็นๆเลยสักคน
พอเราอารมณ์ดีเพื่อนๆก็เริ่มเข้ามาหา
เราน้อยใจมากเลยนะที่ตอนเรากำลังแย่สุดแต่เพื่อนๆในกลุ่มคือถอยห่างหมดเลยปล่อยให้เราเผชิญกับสิ่งแย่ๆอยู่คนเดียว
เพื่อนที่ดีคือเพื่อนที่คอยให้กำลังใจตอนเพื่อนกำลังแย่ปะวะ ถึงแม้ตอนนั้นเราจะโกธรแค่ไหนแต่ก็อยากมีคนคอยบอกให้ใจเย็นๆไม่ใช่ตีตัวออกห่างไป ถึงแม้จะน่ากลัวแค่ไหน ก็ดีกว่าให้เพื่อนอยู่กับสิ่งแย่ๆปะวะ🖤
และไม่เคยมีเพื่อนคนที่เรากล้ารพยานความรู้สึกได้เลย มีเก็บแต่ไว้คนเดียวไม่เคยบอกใคร เพราะรู้ว่าถึงแม้จะพูดออกไปก็ไม่มีเพื่อนไหนที่รับฟังสิ่งที่เรากำลังทนอยู่แน่นอน