หน้าเปิด
ต่อจากตอนที่แล้ว ฮายาเตะกับมาเรียได้รู้เรื่องที่นางิไปเขียนการ์ตูนบนเขาแล้วซึ่งมาเรียก็อยากจะถามอยู่ว่าไปภูเขาแล้วจะช่วยให้เขียนการ์ตูนได้ดีขึ้นได้ยังไง ฮายาเตะบอกก็ไม่รู้เหมือนกัน มาเรียเลยถามฮายาเตะว่าไม่อยู่กับนางิเหรอ ฮายาเตะบอกนางิบอกให้เขาไปช่วยลูกะ มาเรียเลยถามฮายาเตะว่าแล้วฮายาเตะจะไปช่วยอะไรลูกะในเมื่อลูกะเองก็เชื่อถือได้ไม่เหมือนนางิ ฮายาเตะยอมรับเพราะนางิจนาดชั้นในตัวเองเก็บอยู่ไหนยังไม่รู้เลย ที่ชาร์ตมือถือก็หาไม่เจอทำเอาทุกคนต่างต้องคอยช่วยนางิ แต่มาเรียก็พอรู้ว่าที่นางิมีดีกว่าลูกะก็ตรงที่ลูกะสุขภาพไม่ค่อยดี ฮายาเตะบอกใช่เขาเลยหวังอยู่ว่าลูกะจะได้ฟื้นตัวขึ้นที่บ่อน้ำร้อนหมู๋บ้านสายรุ้ง
ฮายาเตะเลยบอกเขาจะไปหมู่บ้านสายรุ้งเลยถามมาเรียจะไปด้วยมั้ย มาเรียเลยสงสัยว่าแล้วทำไมจะให้เธอไปด้วย ฮายาเตะบอกก็ถ้านางิไม่อยู่มาเรียก็ไม่มีอะไรจะทำน่ะสิ ได้ยินแบบนี้มาเรียเลยฉุนพูดเลยว่าฮายาเตะพูดเล่นกับเธอแรงไปแล้วนะ ฮายาเตะเลยรีบบอกไม่ใช่แบบนั้นก็แค่มาเรียไม่เคยมีธุระส่วนตัวอะไรเพราะที่ผ่านมาคอยแต่ดูแลนางิ มาเรียเลยบอกเธอเองก็มีธุระของตัวเองเหมือนกันนะเลยบอกให้ฮายาเตะไปดูแลลูกะซะ ฮายาเตะก็เลยขอตัวเลย
พอฮายาเตะไปแล้วมาเรียก็คิดบ่นในใจว่าฮายาเตะไม่เชื่อถือเธอว่าไม่เคยทำอะไรของตัวเองเลยสักนิด คิดเลยว่าตัวเธอเองก็มีสิ่งที่จำทำเหมือนกัน มาเรียก็เลยมานั่ง..... นั่ง..... นั่งมองเพดาน.... จับผมตัวเองเล่น.... เปิดทีวี.... หาว.... แล้วก็นอนกลางวัน
มาเรียเริ่มรู้ตัวแล้วว่าอย่างที่ฮายาเตะพูดเลย เธอไม่มีอะไรจะทำจริงๆ พอนางิไม่อยู่บ้านก็เท่ากับเธอไม่ต้องทำอาหารเย็น ไม่ต้องซักรีด ไม่ต้องมาคอยแก้ปัญหาสรรพัด ไม่ต้องทำอะไรเลย!! ทำเอาคิดแล้วว่านั้นหมายความว่านางิเป็นพวกที่ก่อปัญหาได้ตลอด แต่จะมาหลับกลางวันเพราะดูทีวีตอนกลางวันแบบนี้ก็คิดเลยว่ามันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกนีทกันพอดีสิ มาเรียเลยลุกขึ้นคิดว่าเธอต้องหาอะไรทำสักอย่างแล้ว
ตอนนั้นเองที่มาเรียเห็นทีวีกำลังฉากการแข่งเบสบอลระดับม.ปลาย มาเรียก็คิดเลยว่ากีฬานี่แหละ ใช้เวลาแบบนี้มาออกกำลังกายดีกว่า ด้วยแสงอาทิตย์ส่องประกายแบบนี้เป็นช่วงเวลาฤดูร้อนของวัยรุ่นไม่ใช่เหรอไง(*มาเรียยังอายุ 17 นะอย่าลืม) เมื่อคิดได้แบบนี้ก็ตัดสินใจแล้วว่าเอาแบบนี้แหละ ลุยเลย!!
มาเรียเลยเอาลูกเบสบอลมาเล่นขว้างใส่กำแพงแล้วก็ตกแมะที่พื้น ขว้างใส่กำแพงแล้วก็ตกแมะที่พื้นอีก ขว้างไปสองรอบมาเรียก็คิดได้แล้วว่าไม่ใช่แล้ว แบบนี้ช่วงเวลาวัยรุ่นของเธอมันก็ไม่ส่องประกายกันพอดี มีแต่จะชวนเศร้าเพิ่มขึ้นซะมากกว่า แถมเธอก็ไม่ได้คิดจะไปโคชินเอ็นซะหน่อย
ตอนนั้นเองที่ฮินะเข้ามาถามมาเรียว่าทำอะไรอยู่จนมาเรียตกใจ มาเรียตกใจที่ว่าฮินะก็อยู่ด้วยเหรอ ฮินะบอกเธอพึ่งกลับมา มาเรียเลยถามฮินะว่าอยากให้เธอทำอะไรรึเปล่า จะอาหารหรือซักรีดก็ได้ ฮินะบอกไม่มีเพราะเธอทำอาหารกินเองแล้วและก็ซักรีดเองแล้วด้วยทำเอามาเรียพูดไม่ออกเลย คิดเลยว่าน่าเบื่อจริงๆเลย ฮินะจะขยันเกินไปแล้วเหลือๆให้เธอทำบ้างไม่ได้เหรอไง
มาเรียเลยถามฮินะกำลังคิดจะไปทำอะไรรึเปล่า ฮินะบอกไม่เชิงแต่พอดีเธอถูกนางิเรียกให้ไปขอให้ช่วยวิจารน์อะไรหน่อยก็เลยว่ากำลังจะออกไป แล้วฮินะก็ขอตัวเลย
มาเรียเลยคิดว่าทั้งๆที่เธอกำลังนั่งเฉยไม่มีอะไรทำแต่นางิกลับเรียกฮินะแทนที่จะเป็นเธองั้นเหรอ แต่มาคิดดูก็เข้าใจอยู่เพราะเธอเองก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการ์ตูนเลยสักนิดถึงเรียกเธอไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ นางิไม่อาจพึ่งเธอได้เลย มาเรียที่นึกเสียใจเรื่องนี้ก็เลยคิดแล้วว่า....
มาเรีย: (ถ้างั้นก็...)
มาเรีย: (วาดการ์ตูนของตัวเองเลยเป็นไง!!!)
ว่าแล้วมาเรียก็เอากระดาษเปล่ามาตั้ง เตรียมเครื่องมือ ดินสอ ลุยวาดทันที คิดเลยว่านางิคอยดูเธอเอาทุกอย่างใส่ไว้ในการ์ตูนนี้ให้ดี จะแสดงให้เห็นว่าเธอเองก็ทำได้และจะทำให้ดีกว่าด้วย!!
การ์ตูนของมาเรียเลยออกมาเป็นตัวเองที่เป็นผลไม้ที่ชื่อ ฮอบจัง ที่ขี้อายและจะกลายเป็นสีแดงเวลาที่รู้สึกอาย พอมีกระรอกมาให้ดอกไม้และบอกรักก็อายจนแดงไปทั้งหัว สัตว์อื่นๆก็เช่นกัน ฮอบจังเลยเป็นที่นิยมของคนไปทั่วทั้งป่า ทุกคนต่างรักฮอบจังเลยยิ่งทำให้ฮอบจังแดงมากเข้าไปใหญ่....... และนี้คือเรื่องราวของฮอบจังที่กลายเป็นผู้คุมกฎของจักรวาล
มาเรียที่เขียนก็รู้ตัวแล้วว่าเขียนออกทะเลไปซะแล้ว ความเบื่อหน่ายนั้นทำให้มาเรียรู้แล้วว่าการ์ตูนมันยากจริงๆ
จบตอน
ปล. อาทิตย์นี้พี่เทพงดนะครับ พอดีอาทิตย์ที่แล้วลืมบอก
[Spoil] Hayate no Gotoku! - 395
ต่อจากตอนที่แล้ว ฮายาเตะกับมาเรียได้รู้เรื่องที่นางิไปเขียนการ์ตูนบนเขาแล้วซึ่งมาเรียก็อยากจะถามอยู่ว่าไปภูเขาแล้วจะช่วยให้เขียนการ์ตูนได้ดีขึ้นได้ยังไง ฮายาเตะบอกก็ไม่รู้เหมือนกัน มาเรียเลยถามฮายาเตะว่าไม่อยู่กับนางิเหรอ ฮายาเตะบอกนางิบอกให้เขาไปช่วยลูกะ มาเรียเลยถามฮายาเตะว่าแล้วฮายาเตะจะไปช่วยอะไรลูกะในเมื่อลูกะเองก็เชื่อถือได้ไม่เหมือนนางิ ฮายาเตะยอมรับเพราะนางิจนาดชั้นในตัวเองเก็บอยู่ไหนยังไม่รู้เลย ที่ชาร์ตมือถือก็หาไม่เจอทำเอาทุกคนต่างต้องคอยช่วยนางิ แต่มาเรียก็พอรู้ว่าที่นางิมีดีกว่าลูกะก็ตรงที่ลูกะสุขภาพไม่ค่อยดี ฮายาเตะบอกใช่เขาเลยหวังอยู่ว่าลูกะจะได้ฟื้นตัวขึ้นที่บ่อน้ำร้อนหมู๋บ้านสายรุ้ง
ฮายาเตะเลยบอกเขาจะไปหมู่บ้านสายรุ้งเลยถามมาเรียจะไปด้วยมั้ย มาเรียเลยสงสัยว่าแล้วทำไมจะให้เธอไปด้วย ฮายาเตะบอกก็ถ้านางิไม่อยู่มาเรียก็ไม่มีอะไรจะทำน่ะสิ ได้ยินแบบนี้มาเรียเลยฉุนพูดเลยว่าฮายาเตะพูดเล่นกับเธอแรงไปแล้วนะ ฮายาเตะเลยรีบบอกไม่ใช่แบบนั้นก็แค่มาเรียไม่เคยมีธุระส่วนตัวอะไรเพราะที่ผ่านมาคอยแต่ดูแลนางิ มาเรียเลยบอกเธอเองก็มีธุระของตัวเองเหมือนกันนะเลยบอกให้ฮายาเตะไปดูแลลูกะซะ ฮายาเตะก็เลยขอตัวเลย
พอฮายาเตะไปแล้วมาเรียก็คิดบ่นในใจว่าฮายาเตะไม่เชื่อถือเธอว่าไม่เคยทำอะไรของตัวเองเลยสักนิด คิดเลยว่าตัวเธอเองก็มีสิ่งที่จำทำเหมือนกัน มาเรียก็เลยมานั่ง..... นั่ง..... นั่งมองเพดาน.... จับผมตัวเองเล่น.... เปิดทีวี.... หาว.... แล้วก็นอนกลางวัน
มาเรียเริ่มรู้ตัวแล้วว่าอย่างที่ฮายาเตะพูดเลย เธอไม่มีอะไรจะทำจริงๆ พอนางิไม่อยู่บ้านก็เท่ากับเธอไม่ต้องทำอาหารเย็น ไม่ต้องซักรีด ไม่ต้องมาคอยแก้ปัญหาสรรพัด ไม่ต้องทำอะไรเลย!! ทำเอาคิดแล้วว่านั้นหมายความว่านางิเป็นพวกที่ก่อปัญหาได้ตลอด แต่จะมาหลับกลางวันเพราะดูทีวีตอนกลางวันแบบนี้ก็คิดเลยว่ามันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกนีทกันพอดีสิ มาเรียเลยลุกขึ้นคิดว่าเธอต้องหาอะไรทำสักอย่างแล้ว
ตอนนั้นเองที่มาเรียเห็นทีวีกำลังฉากการแข่งเบสบอลระดับม.ปลาย มาเรียก็คิดเลยว่ากีฬานี่แหละ ใช้เวลาแบบนี้มาออกกำลังกายดีกว่า ด้วยแสงอาทิตย์ส่องประกายแบบนี้เป็นช่วงเวลาฤดูร้อนของวัยรุ่นไม่ใช่เหรอไง(*มาเรียยังอายุ 17 นะอย่าลืม) เมื่อคิดได้แบบนี้ก็ตัดสินใจแล้วว่าเอาแบบนี้แหละ ลุยเลย!!
มาเรียเลยเอาลูกเบสบอลมาเล่นขว้างใส่กำแพงแล้วก็ตกแมะที่พื้น ขว้างใส่กำแพงแล้วก็ตกแมะที่พื้นอีก ขว้างไปสองรอบมาเรียก็คิดได้แล้วว่าไม่ใช่แล้ว แบบนี้ช่วงเวลาวัยรุ่นของเธอมันก็ไม่ส่องประกายกันพอดี มีแต่จะชวนเศร้าเพิ่มขึ้นซะมากกว่า แถมเธอก็ไม่ได้คิดจะไปโคชินเอ็นซะหน่อย
ตอนนั้นเองที่ฮินะเข้ามาถามมาเรียว่าทำอะไรอยู่จนมาเรียตกใจ มาเรียตกใจที่ว่าฮินะก็อยู่ด้วยเหรอ ฮินะบอกเธอพึ่งกลับมา มาเรียเลยถามฮินะว่าอยากให้เธอทำอะไรรึเปล่า จะอาหารหรือซักรีดก็ได้ ฮินะบอกไม่มีเพราะเธอทำอาหารกินเองแล้วและก็ซักรีดเองแล้วด้วยทำเอามาเรียพูดไม่ออกเลย คิดเลยว่าน่าเบื่อจริงๆเลย ฮินะจะขยันเกินไปแล้วเหลือๆให้เธอทำบ้างไม่ได้เหรอไง
มาเรียเลยถามฮินะกำลังคิดจะไปทำอะไรรึเปล่า ฮินะบอกไม่เชิงแต่พอดีเธอถูกนางิเรียกให้ไปขอให้ช่วยวิจารน์อะไรหน่อยก็เลยว่ากำลังจะออกไป แล้วฮินะก็ขอตัวเลย
มาเรียเลยคิดว่าทั้งๆที่เธอกำลังนั่งเฉยไม่มีอะไรทำแต่นางิกลับเรียกฮินะแทนที่จะเป็นเธองั้นเหรอ แต่มาคิดดูก็เข้าใจอยู่เพราะเธอเองก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการ์ตูนเลยสักนิดถึงเรียกเธอไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ นางิไม่อาจพึ่งเธอได้เลย มาเรียที่นึกเสียใจเรื่องนี้ก็เลยคิดแล้วว่า....
มาเรีย: (ถ้างั้นก็...)
มาเรีย: (วาดการ์ตูนของตัวเองเลยเป็นไง!!!)
ว่าแล้วมาเรียก็เอากระดาษเปล่ามาตั้ง เตรียมเครื่องมือ ดินสอ ลุยวาดทันที คิดเลยว่านางิคอยดูเธอเอาทุกอย่างใส่ไว้ในการ์ตูนนี้ให้ดี จะแสดงให้เห็นว่าเธอเองก็ทำได้และจะทำให้ดีกว่าด้วย!!
การ์ตูนของมาเรียเลยออกมาเป็นตัวเองที่เป็นผลไม้ที่ชื่อ ฮอบจัง ที่ขี้อายและจะกลายเป็นสีแดงเวลาที่รู้สึกอาย พอมีกระรอกมาให้ดอกไม้และบอกรักก็อายจนแดงไปทั้งหัว สัตว์อื่นๆก็เช่นกัน ฮอบจังเลยเป็นที่นิยมของคนไปทั่วทั้งป่า ทุกคนต่างรักฮอบจังเลยยิ่งทำให้ฮอบจังแดงมากเข้าไปใหญ่....... และนี้คือเรื่องราวของฮอบจังที่กลายเป็นผู้คุมกฎของจักรวาล
มาเรียที่เขียนก็รู้ตัวแล้วว่าเขียนออกทะเลไปซะแล้ว ความเบื่อหน่ายนั้นทำให้มาเรียรู้แล้วว่าการ์ตูนมันยากจริงๆ
จบตอน
ปล. อาทิตย์นี้พี่เทพงดนะครับ พอดีอาทิตย์ที่แล้วลืมบอก