อืม.... ผมเข้าใจเรื่อง TaG ละ...

จริงๆแล้ว มันคือการละลายพฤติกรรมนั่นเอง

สมาชิกที่นานๆเข้ามาเล่นทีจะไม่รู้สึก เพราะจะตั้งกระทู้ได้ค่อนข้างตรงประเด็น อันนี้ละไว้ฐานที่เข้าใจ
แต่สามชิกที่เล่นประจำๆนี่ดิ่.... จะรู้สึกยึดติดกับห้องที่ตัวเองเล่นประจำ
และในบางปัญหา หรือประเด็นในการตั้งกระทู้  ก็อยากจะเห็นล็อคอินที่คุ้นเคยกันเข้ามาตอบ
หรือสนทนา หรือทักทายกัน แซวกัน อำกัน แบบไม่กลัวจะโกรธ  เพราะก็พอรู้นิสัยกันอยู่บ้าง(ผ่านตัวหนังสือ)
และที่สำคัญ  คือเกิดความคุ้นเคยกับล็อคอินอื่นๆ ที่เล่นในห้องเดียวกัน จนบางท่านเรียกล็อคอินตัวเอง ต่อท้ายด้วยชื่อห้องเลยก็มี

แต่พอมีระบบแท็กเข้ามา  มันทำให้การแยกเล่นเป็นห้อง(เล่นบอร์ดนะ ไม่ใช่กระทู้คำถาม) เริ่มจะถูกแทรกแซง
คล้ายๆกับว่า เมื่อก่อนเคยเล่นกันในห้องเรียน จะคุยข้ามห้องทีจะยุ่งยากนิดนึง
ก็เลยให้เล่นกันในสนาม ตะโกนคุยกัน หรือเดินไปหากันได้ง่ายขึ้น โดยจะมีแค่ป้ายกลุ่มปักเอาไว้เท่านั้นเองในตอนแรกๆ ซึ่งก็มั่วนิดนึง

และหลังจากนั้น ก็ควบคุมแท็กให้ตรงประเด็น ก็เหมือนการล้อมรั้วเตี้ยๆให้กลุ่มแยกกันอย่างชัดเจน
แต่ก็ยังคุยกันได้ เห็นหน้ากันปกติ เป็นระเบียบมากขึ้น หาสิ่งที่เราต้องการได้ง่ายขึ้น แต่ความส่วนตัวเริ่มลดลง

เอาง่ายๆเลยว่า...  เมื่อก่อน ล็อคอินที่เล่นประจำ จะโดนข้อหาขาใหญ่ พวกมาก ไม่เว้นแต่ละวัน
แต่หลังจากมีแท็ก สองคำนี้แทบจะหายไปจากบอร์ดเลย

เดิอนกว่าๆที่ผ่านมา มีหลายประเด็นใหม่ๆที่เห็นได้ชัด เช่น

-ล็อคอินที่เราคุ้นเคยในแต่ละห้อง จะค่อยๆทยอยหายไป หรือตั้งกระทู้น้อยลง อาจเพราะหาแท็กที่ตรงกับเนื้อหาไม่ได้(อาจนะ..อาจ)
-มีล็อคอินใหม่ๆ(ห้องนี้ แต่อาจจะเก่าห้องอื่น)เข้ามาแจมมากขึ้น (ก็แหง๋ล่ะ แท็กห้องไหน มันก็ไปห้องนั้นนี่หว่า)
-ล็อคอินที่แรงๆ ปากกล้าๆ ก็ค่อยๆหายไปเหมือนกัน เพราะเมื่อก่อนอาจมั่นใจ ว่าด่าใคร แล้วใครเห็นมั่ง แต่เดี๋ยวนี้เริ่มไม่มั่นใจ เดี๋ยวจะกลายเป็นคนไม่น่ารักไปซะเปล่าๆ
-กระทู้วิ่งเร็วมาก ทำให้ขี้เกียจลงไปตามอ่านกระทู้ล่างๆ และการตอบหัวข้อในกระทู้ย่อย ทำให้มีความชัดเจนมากขึ้น (แต่หายากจิ๊บเป๋ง)

แต่พอเข้าใจแล้ว ผมกลับชอบนะ..
เพราะจริงๆแล้ว การเล่นในสนามมันสนุกกว่าในห้องเรียนแน่ๆล่ะ เพียงแต่ว่า ผมอาจจะชินกับการเล่นแต่ในห้องเรียนมากเกินไป(มั๊ง)

สรุป...
ความรู้สึกที่ว่ามันเป็นห้องสนทนาที่แบ่งกันเป็นห้องๆนี่คงใช้ไม่ได้ละ เพราะตอนนี้มันเหลือห้องใหญ่อยู่แค่ห้องเดียว
เช่น ถ้าผมอยากเล่าเรื่องความน่ารักของหลานให้เพื่อนในห้องนี้ฟัง ก็ไม่ได้ละ ต้องไปชานเรือน
หรือ น้าออดอยากเล่าเรื่องรถใหม่ ก็ต้องไปเล่าที่รัชดา
น้าจิ้งจอกไฟอยากเล่าเรื่องหรือลงรูปที่ไปตปท.มา ก็ต้องไปห้องบลู แต่น้าจิ้งจอกไม่อยากไปเล่าห้องบลู ก็เลยเปิดหัวเรื่องด้วยปัญหาชีวิต(ฮาา)

เปรียบเทียบง่ายๆก็...  
เมื่อก่อน เหมือนห้องเรียนที่เราเรียนประจำ แล้วมีคุณครูเข้ามาสอนในแต่ละรายวิชาในห้องของเรา ที่มีบรรยากาศเดิมๆ เพื่อนเดิมๆ
แต่ตอนนี้.. เดินเรียน ใครลงวิชาไหน ก็ไปเรียนที่ห้องนั้น เจอเพื่อนใหม่ บรรยากาศใหม่ๆ พักเที่ยงค่อยเจอเพื่อนในกลุ่มกัน

สรุปอีกที....  ผมชอบว่ะ..  และจะไม่บ่นละ โอเคนะ