ลูกดื้อมากค่ะ ตอนอารมณ์ดีๆปกติๆนี่จะพูดง่าย ว่าง่าย แต่อะไรขัดใจนิดนึงจะอารมณ์ร้อนเปลี่ยนไปในทันทีค่ะ อาละวาด ร้อง ไม่ยอมฟังเหตุผลใดๆเลย ความอดทนต่ำ ทนต่อการรอคอยไม่ได้ ทนต่อความเจ็บปวดนิดหน่อยไม่ได้ เรื่มก้าวร้าว เริ่มรังแกเพื่อน เถียงคุณครู อาละวาดที่โรงเรียนจนคุณครูต้องตี เราไม่อยากให้ครูเบื่อลูกเรา เราอยากให้ลูกเป็นเด็กดีของคุณครู อยากให้เป็นเพื่อนที่ดีของเพื่อนๆ แต่ทำไม่ง่ายเลยค่ะ
เคยพาไปหาคุณหมอจิตเวชเด็กที่โรพยาบาลจุฬาฯ มาด้วยนะคะ คุณหมอวิเคราะห์ว่าเป็นเด็กซนตามวัย แต่อาจมากเกินไปนิด ความจำดี พัฒนาการด้านความจำดีเยี่ยม เล่นกับคุณหมอได้นานไม่งอแง แต่เล่าอาการข้างต้นให้คุณหมอฟัง คุณหมอก็ให้ปรับพฤติกรรม ไม่ตามใจ มีบทลงโทษที่ชัดเจน ประมาณว่าถ้าทำผิดจะต้อโดนอะไร จะไม่ได้อะไรถ้าทำไม่ดี ก็พยายามทำตามแนวทางนี้อย่างเหนื่อยใจค่ะ เพราะ พอลูกไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการ เรื่มอาละวาด ที่บ้านก็เริ่มปฏิบัติตามคำแนะนำของคุณหมอคือ ไม่ยอมตามใจ แต่พออาละวาดหนักเข้า เราเป็นแม่ก็สงสารลูกนะคะ แต่พยายามใจแข็งไม่สนใจเขา แต่สุดท้าย 100% ลูกก็โดนตามใจเพราะมีคนยอมอีกแล้ว
ยกตัวอย่างนะคะ เมื่อวานคุณครูฟ้องว่าไปเตะเพื่อนที่โณงเรียน กลับบ้านมาแม่ไม่ลงโทษ แต่คุยกับลูกว่าทำทำไม เพื่อนทำเราก่อนหรือเปล่า ทำเพื่อนไม่ได้นะ ขอโทษเพื่อนหรือยัง ถ้าหนูยังทำแบบนี้จะไม่มีเพื่อนเล่นด้วยนะ ตกลงเข้าใจพากันไปอาบน้ำโดยตกลงว่าวันนี้อาบน้ำแล้วรีบขึ้นเลย แม่ไม่ให้เล่นน้ำต่อเพราะวันนี้หนูทำผิด แม่จะไม่ตามใจหนูนะ ลูกก็โอเคคับ ตกลงกันดิบดี อาบน้ำเสร็จพาไปแต่งตัว ลูกก็อาละวาดว่าจะไปเล่นน้ำต่อให้ได้ ร้องไห้เสียงดัง เราก็ไม่สนใจแต่งตัวให้ แล้วเดินหนีไปแล้วบอกลูกว่า เราตกลงกันแล้วว่าจะไม่เล่นน้ำ ทีนี้ยิ่งอาละวาดค่ะ สุดท้ายคนตามใจคนเดิมก็จูงกันเข้าห้องน้ำไปเล่นน้ำกันจนได้ เราเหนื่อยมากค่ะ จะทำยังไงดี ไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใคร อยากให้ลูกเป็นปกติซักที ลูกเรียนได้เขียนหนังสือได้ รู้ตัวหนังสือ ตัวเลข สี รูปทรง เริ่มเรียนเปียโนที่โรงเรียน ทำอะไรได้หมด มีกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียน มีน้ำใจไม่หวงของแบ่งขนมให้เพื่อน เล่นกับเพื่อนๆได้ปกติ แต่ออกแนวซนกันทั้งกลุ่ม เหลือแต่เรื่องอารมณ์นี่แหล่ะค่ะ เราเริ่มท้อใจเพราะความไม่ร่วมมือกันแก้ปัญหาของที่บ้าน และมักเจอคำเดิมๆคือ สงสารเค้า แล้วเราเป็นแม่ภาษาอะไรไม่สงสารลูก อยากร้องไห้มากเลยค่ะ เราตื่นเช้ามาชงนมให้ลูห ทำอาหารเช้า ปลุกลูกให้ดื่มนม ทานอาหารเช้า ปลุกสามี ชงกาแฟ ให้ลูกอาบน้ำแต่งตัว พยายามอยากให้ลูกทำเอง ก็จะมีคนตามทำให้อีก ลูกไปโรงเรียน แวะซื้อของสด เรากลับบ้านมาซักผ้า ล้างจาน กวาดถูบ้านสุดแต่ว่ามีเวลามากแค่ไหน ทำอาหารเย็น ลูกกลับบ้านมาก็ต้อนให้อาบน้ำ ทำการบ้าน ให้ทานข้าวเย็น ดูดีวีดีด้วยกันหรืออ่านนิทานก่อนนอน เวลาเอาลูกเข้านอนเป็นเวลาที่เราได้คุยกับลูกมากที่สุดค่ะ บางทีถามลูกว่ารักแม่ไหม ลูกตอบว่า รักแม่ที่สุดในโลก แค่นี้ ที่เราเหนื่อยมาทั้งวันมันก็หายหมดแล้วค่ะ แค่ถ้าเราแม่ลูกทะเลาะกัน เคยมีครั้งนึงลูกพูดกับเราว่า แม่ไม่เคยทำอะไรให้เค้าเลย เราเสียใจมากค่ะ
ท้ายนี้กระทู้วกวนนี้ บางท่านอาจอ่านแล้วงง ไม่รู้ว่าเราต้องการสื่ออะไรกันแน่ เราต้องการระบายค่ะว่าเราเหนื่อย เราอยากเปลี่ยนแปลงลูก เราอยากหาวิธีที่ดีในการแก้ปัญหานี้ เราอยากหาเพื่อนร่วมชะตากรรมเพื่อร่วมแบ่งปันความคิดเห็น เราอยากเป็นแม่ที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะเป็นได้เพื่อลูกค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ รับฟัง
ท้อใจในพฤติกรรมลูกชายวัย 4 ขวบ 8 เดือนค่ะ
เคยพาไปหาคุณหมอจิตเวชเด็กที่โรพยาบาลจุฬาฯ มาด้วยนะคะ คุณหมอวิเคราะห์ว่าเป็นเด็กซนตามวัย แต่อาจมากเกินไปนิด ความจำดี พัฒนาการด้านความจำดีเยี่ยม เล่นกับคุณหมอได้นานไม่งอแง แต่เล่าอาการข้างต้นให้คุณหมอฟัง คุณหมอก็ให้ปรับพฤติกรรม ไม่ตามใจ มีบทลงโทษที่ชัดเจน ประมาณว่าถ้าทำผิดจะต้อโดนอะไร จะไม่ได้อะไรถ้าทำไม่ดี ก็พยายามทำตามแนวทางนี้อย่างเหนื่อยใจค่ะ เพราะ พอลูกไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการ เรื่มอาละวาด ที่บ้านก็เริ่มปฏิบัติตามคำแนะนำของคุณหมอคือ ไม่ยอมตามใจ แต่พออาละวาดหนักเข้า เราเป็นแม่ก็สงสารลูกนะคะ แต่พยายามใจแข็งไม่สนใจเขา แต่สุดท้าย 100% ลูกก็โดนตามใจเพราะมีคนยอมอีกแล้ว
ยกตัวอย่างนะคะ เมื่อวานคุณครูฟ้องว่าไปเตะเพื่อนที่โณงเรียน กลับบ้านมาแม่ไม่ลงโทษ แต่คุยกับลูกว่าทำทำไม เพื่อนทำเราก่อนหรือเปล่า ทำเพื่อนไม่ได้นะ ขอโทษเพื่อนหรือยัง ถ้าหนูยังทำแบบนี้จะไม่มีเพื่อนเล่นด้วยนะ ตกลงเข้าใจพากันไปอาบน้ำโดยตกลงว่าวันนี้อาบน้ำแล้วรีบขึ้นเลย แม่ไม่ให้เล่นน้ำต่อเพราะวันนี้หนูทำผิด แม่จะไม่ตามใจหนูนะ ลูกก็โอเคคับ ตกลงกันดิบดี อาบน้ำเสร็จพาไปแต่งตัว ลูกก็อาละวาดว่าจะไปเล่นน้ำต่อให้ได้ ร้องไห้เสียงดัง เราก็ไม่สนใจแต่งตัวให้ แล้วเดินหนีไปแล้วบอกลูกว่า เราตกลงกันแล้วว่าจะไม่เล่นน้ำ ทีนี้ยิ่งอาละวาดค่ะ สุดท้ายคนตามใจคนเดิมก็จูงกันเข้าห้องน้ำไปเล่นน้ำกันจนได้ เราเหนื่อยมากค่ะ จะทำยังไงดี ไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใคร อยากให้ลูกเป็นปกติซักที ลูกเรียนได้เขียนหนังสือได้ รู้ตัวหนังสือ ตัวเลข สี รูปทรง เริ่มเรียนเปียโนที่โรงเรียน ทำอะไรได้หมด มีกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียน มีน้ำใจไม่หวงของแบ่งขนมให้เพื่อน เล่นกับเพื่อนๆได้ปกติ แต่ออกแนวซนกันทั้งกลุ่ม เหลือแต่เรื่องอารมณ์นี่แหล่ะค่ะ เราเริ่มท้อใจเพราะความไม่ร่วมมือกันแก้ปัญหาของที่บ้าน และมักเจอคำเดิมๆคือ สงสารเค้า แล้วเราเป็นแม่ภาษาอะไรไม่สงสารลูก อยากร้องไห้มากเลยค่ะ เราตื่นเช้ามาชงนมให้ลูห ทำอาหารเช้า ปลุกลูกให้ดื่มนม ทานอาหารเช้า ปลุกสามี ชงกาแฟ ให้ลูกอาบน้ำแต่งตัว พยายามอยากให้ลูกทำเอง ก็จะมีคนตามทำให้อีก ลูกไปโรงเรียน แวะซื้อของสด เรากลับบ้านมาซักผ้า ล้างจาน กวาดถูบ้านสุดแต่ว่ามีเวลามากแค่ไหน ทำอาหารเย็น ลูกกลับบ้านมาก็ต้อนให้อาบน้ำ ทำการบ้าน ให้ทานข้าวเย็น ดูดีวีดีด้วยกันหรืออ่านนิทานก่อนนอน เวลาเอาลูกเข้านอนเป็นเวลาที่เราได้คุยกับลูกมากที่สุดค่ะ บางทีถามลูกว่ารักแม่ไหม ลูกตอบว่า รักแม่ที่สุดในโลก แค่นี้ ที่เราเหนื่อยมาทั้งวันมันก็หายหมดแล้วค่ะ แค่ถ้าเราแม่ลูกทะเลาะกัน เคยมีครั้งนึงลูกพูดกับเราว่า แม่ไม่เคยทำอะไรให้เค้าเลย เราเสียใจมากค่ะ
ท้ายนี้กระทู้วกวนนี้ บางท่านอาจอ่านแล้วงง ไม่รู้ว่าเราต้องการสื่ออะไรกันแน่ เราต้องการระบายค่ะว่าเราเหนื่อย เราอยากเปลี่ยนแปลงลูก เราอยากหาวิธีที่ดีในการแก้ปัญหานี้ เราอยากหาเพื่อนร่วมชะตากรรมเพื่อร่วมแบ่งปันความคิดเห็น เราอยากเป็นแม่ที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะเป็นได้เพื่อลูกค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ รับฟัง