เริ่มท้อกับการใช้ชีวิตร่วมกับคนที่มีช่วงอายุห่างกันมาก จะทำยังไงดีคะ?

พี่ก็อายุ 36 สามี 51
คบกันตั้งแต่พี่ 17 สามี 33
ตัวพี่เองไม่เคยมีแฟนมาก่อนในชีวิตนี้
เจอลุงแกเป็นคนแรกนี่แหละค่ะ

ไม่คอมเมนท์ แต่ขอเล่าชีวิตตัวเองให้น้องฟังแล้วกัน

สามีพี่ก็เหมือนกัน อยากได้อะไรก็เอาตังค์ไปหาซื้อเอง
เดินคู่กันไม่มีซะหรอกจะมาจับจะมาจูงมือเราก่อน
ไม่มีของขวัญวันพิเศษ ไม่มีเซอร์ไพรส์ใด ๆ ทั้งสิ้น
อยากได้แหวนได้สร้อย ก็ขอเงินลุง ไปหาซื้อลายทื่ชอบเอาเอง
ไปเที่ยวทะเลกันก็นั่งอยู่ที่เตียงร่ม ร้อน ไม่ชอบออกแดด
พาไปกินอาหารก็ร้านเดิม ๆ ถ้าพี่อยากไปที่อื่นก็บอกได้
มีลูก ก็ไม่เคยซื้อแม้แต่แพมเพิร์สมาฝาก ยื่นแต่เงินให้
พี่กับลูกอยากได้อะไรก็ไปหาซื้อเอาเอง
สามีพี่เดินเซ็นทรัลเกือบทุกวันที่ว่าง กลับบ้าน
แกก็ซื้อแต่หนังสือของตัวเอง
พี่กับลูกนอนห้องนึง ลุงแกก็นอนอีกห้องนึง
โอ้ย ! ยังมีเรื่องแปลก ๆ อีกเยอะเล่าไม่หมด

แต่ทั้งหมดทั้งมวลที่ว่ามานี้ ถึงยังงัยเขาก็คือคนที่พี่เลือกแล้วว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ อยู่ร่วมกัน
เพราะอะไรรู้ไหมค่ะ
เพราะว่าชีวิตจริงของพี่ ไม่เหมือนกับนิยายที่พี่เคยอ่าน

เขาก็เป็นของเขาอย่างนี้
เราก็เป็นของเราอย่างนี้เหมือนกัน ^ ^

พี่เลยเปลี่ยนตัวเองเลยค่ะ จากที่เคยเป็นแต่ผู้รับ ผู้ตาม
คิดว่าทำไมน้า สามีเราไม่โรแมนติกเหมือนผู้ชายคนอื่นบ้าง

พี่เปลี่ยนตัวเองมาเป็นผู้ให้เลยค่ะ
สามีไม่ทำ เราทำเองเลยค่ะ
เขาไม่จับมือ เราจับมือเขาเองเลยค่ะ
เขาไม่หอมเราก่อน เราหอมเองเลยก็ได้
เขาไม่หาข้อมูลพาไปกินร้านอาหารใหม่ ๆ
ไม่เป็นไร เราหาข้อมูลเองก็ได้
และยังมีเรื่องอื่น ๆ อีกมากมายที่พี่เปลี่ยนวิธีคิดตัวเอง
แทนที่จะมานั่งคิดแต่ว่า ทำไม ทำไม เขาไม่ทำอย่างนั้นนะ
ทำไม เขาไม่เป็นอย่างนี้นะ

เชื่อไหมค่ะว่า พอพี่เปลี่ยนความคิดตัวเองใหม่
ความอึดอัดความไม่พอใจที่มีต่อเขาก็ลดลง
กลายเป็นว่าพี่มีความสุขมากขึ้น

เพราะพี่คิดว่าเขามีความดีอีกตั้งมากมายหลายอย่าง ทำไม พี่ไม่เอามาคิดบ้าง
ที่ผ่านมา พี่มองแต่ข้อบกพร่องของเขา
ข้อดีตั้งมากมายนับไม่ถ้วน พี่กลับไม่เอามาคิด
นึกแล้วพี่ก็ได้แต่ละอายใจตัวเอง
พี่เอาแต่ใจตัวเอง อยากให้เขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
อยากให้เขามาคอยแต่เอาอกเอาใจพี่แต่เพียงฝ่ายเดียว
ทุกวันนี้พี่เริ่มก่อนเลยค่ะ ไม่รอให้ใครมาเริ่มแล้ว
ทำก่อนพี่ก็มีความสุขของพี่เอง
อยากกอดอยากหอมลูก หอมสามี พี่ทำเองเลยค่ะ
จากฝ่ายชายเขินอายก็กลายเป็นความเคยชิน
ลูกเป็นหนุ่มแล้วก็ไม่เขินอายที่จะกอดจะหอมจะบอกรักแม่แก่ ๆ คนนี้

ทุกวันนี้พี่มีความสุขตามอัตภาพของพี่ เพราะ...พี่เป็นผู้ให้แล้วค่ะ
พี่ให้โดยไม่หวังอะไรตอบแทน กลับกลายเป็นว่าพี่สบายใจขึ้นเยอะ
มีความสุขดี เพราะไม่คาดหวังกับสิ่งนั้น ๆ
ไม่เหมือนแต่ก่อน คิดถึงแต่ความสุขของตัวเอง
สามีจะเหน็ดเหนื่อยหาเงินทองมาใช้จ่ายในบ้านมากแค่ไหน ฉันไม่สน
ฉันสนแต่ตัวเอง จนลืมนึกไปว่าทุกคนไม่มีใครสมบูรณ์แบบเลย แม้แต่ตัวพี่เอง

พอพี่เป็นผู้ให้บ้าง ไม่เดินตามเขา คอยเต่เขามาคิดให้เหมือนแต่ก่อน
อะไร ๆ ก็ดีขึ้นเอง
จนเหลือเผื่อแผ่ไปถึงคนรอบข้าง

นอกเหนือจากความแปลกประหลาดในตัวสามีพี่
พี่ก็มองเห็นความดีงามมากมายในตัวเขาเหมือนกัน

ความรักแบบโรแมนติกมีวันจืดจางไปเมื่อความสวยงามร่วงโรยไปตามกาลเวลา
เมื่อก่อนเราผอม เราเด็ก เราสวย แต่วันเวลาก็ผ่านไป ผ่านไป
คงเหลือแต่ตาแก่ ยายแก่

ลองดูนะค่ะ ลองเป็นผู้ให้ดูบ้าง
หากตอนนี้น้องก็เป็นผู้ให้อยู่แล้ว
ก็ขอให้ทำต่อไป ให้เยอะๆ ให้ได้กับทุกคนยิ่งดีใหญ่เลย
หากว่าเราเปลี่ยนแปลงใครไม่ได้
ก็เปลี่ยนที่ตัวเรานี่แหละค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ