วันนี้ท้อแท้ถึงที่สุดแล้วค่ะ. ขอพื้นที่ระบาย เพราะพูด ปรึกษากับใครไม่ได้เลย
เรามีลูกคนเดียวค่ะ เป็นลูกชาย อายุ 15 ปี เรียนม ต้นค่ะ
มีปัญหาเรื่องติดเกมมาก เลิกเรียนจะรีบกลับบ้านมาเล่นเกม
ไม่ทำการบ้านส่งเลย ไม่คิดที่จะทำด้วย ทั้ง ๆ ที่พ่อแม่ อาสาจะช่วยคิดช่วยทำ
ก็ไม่ทำ พอเปิดสมุดเรียน หรือเปิดคอมจะทำการบ้าน ก็จะหงุดหงิด ท้อแท้
จนล้มเลิกไปทุกครั้ง
วัน ๆ จะหมกมุ่นที่จะเล่นเกมออนไลน์กับเพื่อน เทอมนี้เป็นหนักมาก
หลาย ๆ ครั้งจะเล่นถึงเที่ยงคืน เช้าตื่นมาก็หงุดหงิด หาเรื่องทะเลาะกับแม่
แล้วก็ไม่ยอมไปเรียน อยู่บ้านเล่นเกม
ครอบครัวเราจัดว่าอบอุ่นมาก เพราะธุรกิจส่วนตัว มีเวลาอยู่กับลูกตลอดเวา
ไปรับส่งลูกตลอด แต่ลูกก็เอาแต่เล่นเกม เอาคอมมานั่งเล่นข้าง ๆ โต๊ะทำงานแม่
ได้ยินเสียงคลิก ๆๆๆ แล้วประสาทเสียมาก ๆ ค่ะ
เคยขอร้องแล้วว่าขอให้เล่นน้อยลง จำกัดเวลาวันละชั่วโมงก็แล้ว แต่ไม่เคยได้ผล
เพราะลูกจะหงุดหงิด หาเรื่องให้เราโมโห แล้วสุดท้ายก็ไปเล่นเกม
ตอนนี้บังคับเรียนพิเศษทุกวันตอนเย็น เพื่อให้มีเวลาว่างน้อยลง ก็ยอมไปเรียนแต่โดยดี
แต่พอกลับบ้านมาก็เล่นเกมเหมือนเดิม
สุดท้าย วันนี้เราขอยกธงขาว ขอย้อมแพ้ให้กับเกม ตัดสินใจแล้วว่า จะปล่อยให้ลูกเล่นเกมไปเรื่อย ๆ
วางข้าวไว้บนโต๊ะ ครบสามมื้อ แล้วก็ปล่อยให้ลูกจมอยู่กับเกมไป เลิกบังคับ เลิกสนใจ
คิดซะว่า เสียลูกไปแล้ว แค่ไม่ได้เสียชีวิตลูก แต่เสียวิญญาณไปแล้ว คิดแค่ว่าลูกเราจากเราไปแล้ว
ไอ้ที่นั่งเล่นเกมอยู่ เป็นแค่เจ้ากรรมนายเวรที่ชดใช้กรรมไป จนกว่าเราจะตายจากไปค่ะ
เสียใจมากมายที่สุดแล้วค่ะ หมดสิ้นแล้วค่ะ ทุกสิ่งในชีวิต ไม่รู้จะทนอยู่ได้แค่ไหนแล้ว เศร้ามากจริง ๆ ค่ะ
บอกใครไม่ได้เลย วันไหนลูกหยุด ก็ต้องหลอกพ่อเค้าว่าวันนี้โรงเรียนหยุด โชคดีที่พ่อต้องออกไปพบลูกค้าตลอด
ออกจากบ้านเช้า กลับมาก็ค่ำ บางวันพ่อก็ไม่รู้ว่าลูก หยุดอยู่บ้านเล่นเกม
ที่ไม่ได้บอกสามี เพราะสามีเครียดมาก เรื่องงานก็เครียดมาก และเรื่องครอบครัวเวลามีปํญหาสามีจะหงุดหงิด
และโมโหแรง เกรงว่าสามีโมโหแล้วจะหุนหันชอบขับรถออกไปจากบ้าน กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ แล้วสามีมีโรคประจำตัว
กลัวเส้นเลือดในสมองแตกอีก
ทั้งหมดก็เลยต้องแบกรับไว้คนเดียว พอสามีกลับมาก็เสแสร้งว่าไม่มีอะไร เสแสร้งงว่าอารมณ์ดี
ยิ่งทำให้เราเครียดค่ะ
ท้อแท้ค่ะ ไม่รู้ทำไงกับชีวิต ใครมีประสบการณ์แบบนี้บ้างคะ เราไม่ไหวแล้วค่ะ เราเหนื่อยมาก ๆ แล้ว
วันนี้เราสูญเสียลูกคนเดียวไปแล้วค่ะ
เรามีลูกคนเดียวค่ะ เป็นลูกชาย อายุ 15 ปี เรียนม ต้นค่ะ
มีปัญหาเรื่องติดเกมมาก เลิกเรียนจะรีบกลับบ้านมาเล่นเกม
ไม่ทำการบ้านส่งเลย ไม่คิดที่จะทำด้วย ทั้ง ๆ ที่พ่อแม่ อาสาจะช่วยคิดช่วยทำ
ก็ไม่ทำ พอเปิดสมุดเรียน หรือเปิดคอมจะทำการบ้าน ก็จะหงุดหงิด ท้อแท้
จนล้มเลิกไปทุกครั้ง
วัน ๆ จะหมกมุ่นที่จะเล่นเกมออนไลน์กับเพื่อน เทอมนี้เป็นหนักมาก
หลาย ๆ ครั้งจะเล่นถึงเที่ยงคืน เช้าตื่นมาก็หงุดหงิด หาเรื่องทะเลาะกับแม่
แล้วก็ไม่ยอมไปเรียน อยู่บ้านเล่นเกม
ครอบครัวเราจัดว่าอบอุ่นมาก เพราะธุรกิจส่วนตัว มีเวลาอยู่กับลูกตลอดเวา
ไปรับส่งลูกตลอด แต่ลูกก็เอาแต่เล่นเกม เอาคอมมานั่งเล่นข้าง ๆ โต๊ะทำงานแม่
ได้ยินเสียงคลิก ๆๆๆ แล้วประสาทเสียมาก ๆ ค่ะ
เคยขอร้องแล้วว่าขอให้เล่นน้อยลง จำกัดเวลาวันละชั่วโมงก็แล้ว แต่ไม่เคยได้ผล
เพราะลูกจะหงุดหงิด หาเรื่องให้เราโมโห แล้วสุดท้ายก็ไปเล่นเกม
ตอนนี้บังคับเรียนพิเศษทุกวันตอนเย็น เพื่อให้มีเวลาว่างน้อยลง ก็ยอมไปเรียนแต่โดยดี
แต่พอกลับบ้านมาก็เล่นเกมเหมือนเดิม
สุดท้าย วันนี้เราขอยกธงขาว ขอย้อมแพ้ให้กับเกม ตัดสินใจแล้วว่า จะปล่อยให้ลูกเล่นเกมไปเรื่อย ๆ
วางข้าวไว้บนโต๊ะ ครบสามมื้อ แล้วก็ปล่อยให้ลูกจมอยู่กับเกมไป เลิกบังคับ เลิกสนใจ
คิดซะว่า เสียลูกไปแล้ว แค่ไม่ได้เสียชีวิตลูก แต่เสียวิญญาณไปแล้ว คิดแค่ว่าลูกเราจากเราไปแล้ว
ไอ้ที่นั่งเล่นเกมอยู่ เป็นแค่เจ้ากรรมนายเวรที่ชดใช้กรรมไป จนกว่าเราจะตายจากไปค่ะ
เสียใจมากมายที่สุดแล้วค่ะ หมดสิ้นแล้วค่ะ ทุกสิ่งในชีวิต ไม่รู้จะทนอยู่ได้แค่ไหนแล้ว เศร้ามากจริง ๆ ค่ะ
บอกใครไม่ได้เลย วันไหนลูกหยุด ก็ต้องหลอกพ่อเค้าว่าวันนี้โรงเรียนหยุด โชคดีที่พ่อต้องออกไปพบลูกค้าตลอด
ออกจากบ้านเช้า กลับมาก็ค่ำ บางวันพ่อก็ไม่รู้ว่าลูก หยุดอยู่บ้านเล่นเกม
ที่ไม่ได้บอกสามี เพราะสามีเครียดมาก เรื่องงานก็เครียดมาก และเรื่องครอบครัวเวลามีปํญหาสามีจะหงุดหงิด
และโมโหแรง เกรงว่าสามีโมโหแล้วจะหุนหันชอบขับรถออกไปจากบ้าน กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ แล้วสามีมีโรคประจำตัว
กลัวเส้นเลือดในสมองแตกอีก
ทั้งหมดก็เลยต้องแบกรับไว้คนเดียว พอสามีกลับมาก็เสแสร้งว่าไม่มีอะไร เสแสร้งงว่าอารมณ์ดี
ยิ่งทำให้เราเครียดค่ะ
ท้อแท้ค่ะ ไม่รู้ทำไงกับชีวิต ใครมีประสบการณ์แบบนี้บ้างคะ เราไม่ไหวแล้วค่ะ เราเหนื่อยมาก ๆ แล้ว