กระทู้นี้ อาจเป็นเรื่องไร้สาระกับคนบางคน c]tอาจจะเป็นเรื่องความรักทั่วๆไปที่ใครๆก็เคยได้ยิน
จริงๆแล้วไม่จำเป็นต้องมาบอกเล่ากันในพันทิปก็ได้ แต่ไม่รู้จะต้องทำยังไง ทำวิธีไหน ถึงจะจะบอกเรื่องราวให้อีกฝ่ายได้รับรู้ได้
สำหรับเรา...เราก็เป็นผู้หญิงคนนึง ที่ใจเสาะ ไม่กล้า แม้แต่จะแหงนหน้ามองเครื่องบิน
.
.
เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง ที่ใช้ชีวิตของนิสิตอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ที่มีโอกาสได้ร่วมกิจกรรมเข้าค่ายกับนักเรียนนายร้อย จปร.
การพบกันสองครั้งของเรากับเค้า ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่ได้เจอกัน เพราะเราต่างก็มีอุดมการณ์เหมือนกัน เลยทำให้ได้เจอกัน
แต่เรื่องราวของฉันกับเค้า มันเป็นเหมือนความฝันมากกว่า...ฝันกลางวัน ฝันลม ๆ แล้ง ๆ
ครั้งแรกที่พบกัน อาจจะยังไม่ได้รู้จักกันเท่าไหร่ (แต่จำได้ เพราะเค้าทำเราเกือบจมน้ำตาย...ประทับใจมากกกกก หึหึหึ!! และที่สำคัญมันทำให้ฉันรู้ว่า "โลกของสุภาพบุรุษนักรบมีอยู่จริง!!"
แต่การพบกันครั้งที่สอง...มันทำให้ฉันรู้จักความเป็นตัวตนของเค้ามากขึ้น เราได้คุยกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน แลกเปลี่ยนความคิดเห็นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน นั่งข้าง ๆ กัน เดินข้าง ๆ กัน และยืนข้าง ๆ กัน
ตอนแรกฉันรู้สึกว่า เราคุยกันถูกคอมาก น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ดีทีเดียวแหละ แต่หลังกลับจากค่าย...
ยิ่งคิด มันก็ยิ่งฟุ้งซ่าน ทำไมนะ ทำไมต้องคิดถึงแต่เรื่องเดิม ๆ ของผู้ชายคนนี้ตลอดเวลา
ฉันรู้...ว่าเป็นคือสิ่งที่เรียกว่า "ความรู้สึกดี ๆ" ที่เกิดขึ้นภายในใจ
แต่ฉันก็พยายามปิดกั้นความรู้สึกนี้ไว้ แล้วพยายามหลอกตัวเองตลอดว่า เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน
ฉันเฝ้าถามตัวเองตลอดว่า...ทำไมล่ะ? แล้วทำไม? ฉันถึงไม่กล้าที่จะเปิดใจ
กลัวหรอ? กับความผิดหวัง กับความเสียใจ...ไม่เลย ฉันตอบตัวเองได้ในวันนึง ว่าฉันไม่กลัวที่จะเสียใจถ้าคิดจะรักใครคนนึง
แต่สิ่งที่ฉันกลัว...มันคือ " ความแตกต่าง " ระยะห่างระหว่างฉันกับเค้ามันมีมากเกินไป
ผู้หญิงธรรมดาคนนึง หน้าตาก็ไม่สวย หุ่นก็ไม่ดี บ้านก็จน มันจะไปเทียบอะไรได้กับนักเรียนนายร้อย ลูกเศรษฐี พ่อเป็นนักบิน มีบ้านที่นิวยอร์ค
มันสูงเกินไป สูงมาก จนมองไม่เห็น "ความเป็นไปได้" ...
ทุก ๆ คืน ฉันมักจะแหงนหน้ามองฟ้าเสมอ มองดูหมู่ดาวที่จับกลุ่มกัน เวลาที่คิดถึง...เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกว่า ถึงแม้จะสูงเพียงไหน เราก็อยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน "เธอจะมองเห็นดาวบนนั้นเหมือนฉันบ้างไหมนะ?" ...
ฉันจะทำอะไรได้บ้าง มีอะไรบ้างที่ฉันจะทำให้เค้าและสามารถแสดงออกได้
เพราะตอนนี้เราก็อยู่ในสถานะของคำว่า "เพื่อน" ถึงแม้จะไม่ได้สนิทกันมากก็ตาม
แต่ Facebook ก็เป็นช่องทางหนึ่งที่เราสามารถติดต่อกันได้ แต่ก็แน่ล่ะ คนเรามักจะมีไม่กล้าเอ่ยแม้แต่คำกล่าว "ทักทาย" กับคนที่เราชอบ
กลัวว่าเค้าจะรู้ความใจใน กลัวแม้แต่จะคิดว่าเราชอบเค้ามากเหลือเกิน
หนึ่งเดือนผ่านมา ฉันเฝ้าบอกสายลมทุกวันว่า "คิดถึง" และอีกไม่นาน วันเสาร์นี้ เค้าก็ต้องไปฝึกภาคสนามแล้ว ฝึกทีนึงก็ 3 เดือนเต็มๆ
เราจะไม่ได้คุยกันอีก จะไม่ได้เห็นไฟเขียวๆขึ้นเวลาออนไลน์ ...3 เดือนที่เค้ากำลังจะหายไป ก่อนที่มันจะถึงเวลานั้น ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจาก ทำใจ...และยอมรับ อย่างน้อย 3 เดือนต่อจากนี้ จะเป็นช่วงเวลาวัดใจ วัดใจตัวฉันเอง ว่าจะกล้าแค่ไหน กล้าที่จะรักเธอไหม กล้าที่จะรอเธอไหม แต่ใจจริง ฉันมีสิทธิ์ไหมที่จะบอกเธอว่า ให้เธอเป็นฝ่ายรอฉันมากกว่า รอจนกว่าฉันจะพร้อม...พร้อมที่จะพูดคำนั้นออกมา...
ขอบคุณครั้งแรก...ที่ทำให้เราได้พบกัน
ขอบคุณช่วงเวลา...ที่ทำให้เราได้รู้จักกัน
ขอบคุณความแตกต่าง...ที่ทำให้ฉันกล้า
ขอบคุณระยะห่าง...ที่ทำให้รู้ว่าคิดถึงเธอขนาดไหน
ขอบคุณความรู้สึกดี ๆ ...ที่ทำให้ฉันยิ้มได้
ขอบคุณดวงดาว...ที่ฝากส่งความคิดถึงไปหาเธอ
ขอบคุณระยะเวลาอีก 3 เดือน...ที่ฉันจะได้วัดใจตัวเอง
และขอขอบคุณทุกคน...ที่อ่านเรื่องของฉัน
อย่างน้อย ๆ สิ่งเดียวที่ฉันอยากให้เธอรับรู้ก็คือ...อยากให้รู้คิดถึงเธอขนาดไหน
)
ผู้หญิงคนไหนเคยรู้สึกเหมือนเป็นหมาวัดเห่าเครื่องบินบ้าง?
จริงๆแล้วไม่จำเป็นต้องมาบอกเล่ากันในพันทิปก็ได้ แต่ไม่รู้จะต้องทำยังไง ทำวิธีไหน ถึงจะจะบอกเรื่องราวให้อีกฝ่ายได้รับรู้ได้
สำหรับเรา...เราก็เป็นผู้หญิงคนนึง ที่ใจเสาะ ไม่กล้า แม้แต่จะแหงนหน้ามองเครื่องบิน
.
.
เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง ที่ใช้ชีวิตของนิสิตอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ที่มีโอกาสได้ร่วมกิจกรรมเข้าค่ายกับนักเรียนนายร้อย จปร.
การพบกันสองครั้งของเรากับเค้า ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่ได้เจอกัน เพราะเราต่างก็มีอุดมการณ์เหมือนกัน เลยทำให้ได้เจอกัน
แต่เรื่องราวของฉันกับเค้า มันเป็นเหมือนความฝันมากกว่า...ฝันกลางวัน ฝันลม ๆ แล้ง ๆ
ครั้งแรกที่พบกัน อาจจะยังไม่ได้รู้จักกันเท่าไหร่ (แต่จำได้ เพราะเค้าทำเราเกือบจมน้ำตาย...ประทับใจมากกกกก หึหึหึ!! และที่สำคัญมันทำให้ฉันรู้ว่า "โลกของสุภาพบุรุษนักรบมีอยู่จริง!!"
แต่การพบกันครั้งที่สอง...มันทำให้ฉันรู้จักความเป็นตัวตนของเค้ามากขึ้น เราได้คุยกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน แลกเปลี่ยนความคิดเห็นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน นั่งข้าง ๆ กัน เดินข้าง ๆ กัน และยืนข้าง ๆ กัน
ตอนแรกฉันรู้สึกว่า เราคุยกันถูกคอมาก น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ดีทีเดียวแหละ แต่หลังกลับจากค่าย...
ยิ่งคิด มันก็ยิ่งฟุ้งซ่าน ทำไมนะ ทำไมต้องคิดถึงแต่เรื่องเดิม ๆ ของผู้ชายคนนี้ตลอดเวลา
ฉันรู้...ว่าเป็นคือสิ่งที่เรียกว่า "ความรู้สึกดี ๆ" ที่เกิดขึ้นภายในใจ
แต่ฉันก็พยายามปิดกั้นความรู้สึกนี้ไว้ แล้วพยายามหลอกตัวเองตลอดว่า เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน
ฉันเฝ้าถามตัวเองตลอดว่า...ทำไมล่ะ? แล้วทำไม? ฉันถึงไม่กล้าที่จะเปิดใจ
กลัวหรอ? กับความผิดหวัง กับความเสียใจ...ไม่เลย ฉันตอบตัวเองได้ในวันนึง ว่าฉันไม่กลัวที่จะเสียใจถ้าคิดจะรักใครคนนึง
แต่สิ่งที่ฉันกลัว...มันคือ " ความแตกต่าง " ระยะห่างระหว่างฉันกับเค้ามันมีมากเกินไป
ผู้หญิงธรรมดาคนนึง หน้าตาก็ไม่สวย หุ่นก็ไม่ดี บ้านก็จน มันจะไปเทียบอะไรได้กับนักเรียนนายร้อย ลูกเศรษฐี พ่อเป็นนักบิน มีบ้านที่นิวยอร์ค
มันสูงเกินไป สูงมาก จนมองไม่เห็น "ความเป็นไปได้" ...
ทุก ๆ คืน ฉันมักจะแหงนหน้ามองฟ้าเสมอ มองดูหมู่ดาวที่จับกลุ่มกัน เวลาที่คิดถึง...เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกว่า ถึงแม้จะสูงเพียงไหน เราก็อยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน "เธอจะมองเห็นดาวบนนั้นเหมือนฉันบ้างไหมนะ?" ...
ฉันจะทำอะไรได้บ้าง มีอะไรบ้างที่ฉันจะทำให้เค้าและสามารถแสดงออกได้
เพราะตอนนี้เราก็อยู่ในสถานะของคำว่า "เพื่อน" ถึงแม้จะไม่ได้สนิทกันมากก็ตาม
แต่ Facebook ก็เป็นช่องทางหนึ่งที่เราสามารถติดต่อกันได้ แต่ก็แน่ล่ะ คนเรามักจะมีไม่กล้าเอ่ยแม้แต่คำกล่าว "ทักทาย" กับคนที่เราชอบ
กลัวว่าเค้าจะรู้ความใจใน กลัวแม้แต่จะคิดว่าเราชอบเค้ามากเหลือเกิน
หนึ่งเดือนผ่านมา ฉันเฝ้าบอกสายลมทุกวันว่า "คิดถึง" และอีกไม่นาน วันเสาร์นี้ เค้าก็ต้องไปฝึกภาคสนามแล้ว ฝึกทีนึงก็ 3 เดือนเต็มๆ
เราจะไม่ได้คุยกันอีก จะไม่ได้เห็นไฟเขียวๆขึ้นเวลาออนไลน์ ...3 เดือนที่เค้ากำลังจะหายไป ก่อนที่มันจะถึงเวลานั้น ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจาก ทำใจ...และยอมรับ อย่างน้อย 3 เดือนต่อจากนี้ จะเป็นช่วงเวลาวัดใจ วัดใจตัวฉันเอง ว่าจะกล้าแค่ไหน กล้าที่จะรักเธอไหม กล้าที่จะรอเธอไหม แต่ใจจริง ฉันมีสิทธิ์ไหมที่จะบอกเธอว่า ให้เธอเป็นฝ่ายรอฉันมากกว่า รอจนกว่าฉันจะพร้อม...พร้อมที่จะพูดคำนั้นออกมา...
ขอบคุณครั้งแรก...ที่ทำให้เราได้พบกัน
ขอบคุณช่วงเวลา...ที่ทำให้เราได้รู้จักกัน
ขอบคุณความแตกต่าง...ที่ทำให้ฉันกล้า
ขอบคุณระยะห่าง...ที่ทำให้รู้ว่าคิดถึงเธอขนาดไหน
ขอบคุณความรู้สึกดี ๆ ...ที่ทำให้ฉันยิ้มได้
ขอบคุณดวงดาว...ที่ฝากส่งความคิดถึงไปหาเธอ
ขอบคุณระยะเวลาอีก 3 เดือน...ที่ฉันจะได้วัดใจตัวเอง
และขอขอบคุณทุกคน...ที่อ่านเรื่องของฉัน
อย่างน้อย ๆ สิ่งเดียวที่ฉันอยากให้เธอรับรู้ก็คือ...อยากให้รู้คิดถึงเธอขนาดไหน