ยาวหน่อยนะคะ พอดีอัดอั้นตันใจมาก ขอมาระบายที่นี่นะคะ
เราเล่นไลน์ของเราอยู่ดีๆ พี่สาวก็มานั่งแล้วก็ยื่นหน้ามาดูมือถือเรา เราก็ปิด ขี้เกียจมานั่งอธิบายว่าใคร เพราะไม่มีสาระอะไร
และก็ไม่ชอบสิ่งที่เค้าอาจทำ เพราะเค้าจะต้องเอาไปเล่าให้แม่ฟัง ซึ่งเราขี้เกียจมานั่งตอบคำถาม เค้าก็มาถามว่าคนๆ นั้นคือใคร
แบบอยากรู้อยากเห็นมาก (ซึ่งมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าถาม) เราก็ไม่ตอบ พี่สาวก็มาคะยั้นคะยอถาม เราก็บอก "ทำไมเมิงชอบมาเกือก
เรื่องกรูจัง" คือคำมันแรง แต่เราใช้น้ำเสียงเหมือนบ่นๆ เบาๆ พี่เราทำตาถทึงหน้าบึ้ง แล้วบอก "งั้นเมิงไม่ต้องมาขึ้นรถกรูเลยนะ"
แล้วเค้าก็เดินไปฟ้องให้แม่ฟังในครัว ได้ยินแว่วๆ ว่าพูดถึงคำว่า "เกือก" ที่เราหลุดไป แล้วแม่กับพี่ก็กลับมาที่ห้องรับแขก เราก็ประชด
ใส่บอกอยากดูมากไม่ใช่เหรอ อ่ะเอาไปดูสิ พี่เราก็บอก กูไม่อยากดูอีกแล้ว แต่พรุ่งนี้เช้าเมิงไม่ต้องเกือกมานั่งรถกรูนะ แล้วเราก็ทะเลาะกัน
คือปกติเราทำงานที่เดียวกับพี่เรา เค้าขับรถไป เราก็จะติดรถเค้าไป แต่ตั้งแต่เราย้ายมาทำที่นี่ เรารู้สึกเหมือนเค้าเป็นเจ้าชีวิตเรา
เราจะไม่พอใจอะไรเค้าไม่ได้เลย เค้าจะใช้เรา จะเข้าอาบน้ำก่อนเค้าก็ยังไม่ได้ (พอดีห้องน้ำใช้ห้องเดียวกันชั้นบน) ถ้าเข้าก่อนก็จะไม่พอใจ
จะโมโหมาก ถ้าบอกว่าปวดห้องน้ำ เค้าก็จะหาว่าเราข้ออ้าง เราห้ามไม่พอใจเค้าสักอย่าง ถ้าเค้าทำงานดึกมากๆ เราก็ต้องทนรอ อันนี้
พอจะเข้าใจ และอาจจะผิดที่บางทีเราหงุดหงิดไปบ้าง แต่เวลาที่เราทำงานดึกต้องเคลียร์งาน เค้าก็จะเร่งๆ ทั้งที่เราบอกว่าให้รอก่อน
เรื่องที่เค้ามาดูมือถือเรา มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่ครั้งที่ผ่านมาเราพยายามสะกดอารมณ์ ไม่อยากหลุดความรู้สึกออกไปทั้งที่เรากำลังโดนละเมิด
เรื่องที่เราทำอะไรไป ถ้าเค้ารู้ เค้าก็จะชอบไปบอกแม่ ทั้งที่มันเป็นเรื่องส่วนตัว เวลาโพสอะไรในเฟซ เค้าก็ชอบเอาไปบอกแม่ ทั้งที่เรื่องของเค้า
มือถือเค้าเราไม่เคยไปยุ่ง ถ้าเค้าไม่ให้เราดูก่อน ที่เค้าเคยไปเที่ยวตจว.กับแฟนเก่าเค้าเราก็ไม่เคยเล่าให้แม่ฟัง ทั้งที่แม่มาคาดคั้นตลอด
เราผิดมากใช่ไหมที่เราคุมอารมณ์ไม่อยู่ หลุดคำนั้นออกไปแล้วทำให้เค้าไม่ให้ขึ้นรถ (บ้านเราอยู่ซอยลึกมากค่ะ และทำงานฝั่งพระนคร
ถ้าเดินทางเองต้องตื่นเช้ามากและหารถนั่งหลายต่อมาก) ถ้าเป็นกับคนอื่น เราจะไม่ทน แต่ที่ผ่านมากับพี่สาวเรา เราทนมาตลอด เพราะแม่
เคยบอกว่าพี่เค้าดีกับเรา บางทีเราอย่าไปพูดอะไรแรงๆ กับเค้า แต่ครั้งนี้เราเหลืออดแล้ว (ตอนที่พิมพ์ไปนี่ร้องไห้ มันเป็นความอัดอั้นจริงๆ)
สรุปเราผิดใช่ไหมคะ
อัดอั้นมากๆๆ ตกลงเราผิดเหรอ??
เราเล่นไลน์ของเราอยู่ดีๆ พี่สาวก็มานั่งแล้วก็ยื่นหน้ามาดูมือถือเรา เราก็ปิด ขี้เกียจมานั่งอธิบายว่าใคร เพราะไม่มีสาระอะไร
และก็ไม่ชอบสิ่งที่เค้าอาจทำ เพราะเค้าจะต้องเอาไปเล่าให้แม่ฟัง ซึ่งเราขี้เกียจมานั่งตอบคำถาม เค้าก็มาถามว่าคนๆ นั้นคือใคร
แบบอยากรู้อยากเห็นมาก (ซึ่งมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าถาม) เราก็ไม่ตอบ พี่สาวก็มาคะยั้นคะยอถาม เราก็บอก "ทำไมเมิงชอบมาเกือก
เรื่องกรูจัง" คือคำมันแรง แต่เราใช้น้ำเสียงเหมือนบ่นๆ เบาๆ พี่เราทำตาถทึงหน้าบึ้ง แล้วบอก "งั้นเมิงไม่ต้องมาขึ้นรถกรูเลยนะ"
แล้วเค้าก็เดินไปฟ้องให้แม่ฟังในครัว ได้ยินแว่วๆ ว่าพูดถึงคำว่า "เกือก" ที่เราหลุดไป แล้วแม่กับพี่ก็กลับมาที่ห้องรับแขก เราก็ประชด
ใส่บอกอยากดูมากไม่ใช่เหรอ อ่ะเอาไปดูสิ พี่เราก็บอก กูไม่อยากดูอีกแล้ว แต่พรุ่งนี้เช้าเมิงไม่ต้องเกือกมานั่งรถกรูนะ แล้วเราก็ทะเลาะกัน
คือปกติเราทำงานที่เดียวกับพี่เรา เค้าขับรถไป เราก็จะติดรถเค้าไป แต่ตั้งแต่เราย้ายมาทำที่นี่ เรารู้สึกเหมือนเค้าเป็นเจ้าชีวิตเรา
เราจะไม่พอใจอะไรเค้าไม่ได้เลย เค้าจะใช้เรา จะเข้าอาบน้ำก่อนเค้าก็ยังไม่ได้ (พอดีห้องน้ำใช้ห้องเดียวกันชั้นบน) ถ้าเข้าก่อนก็จะไม่พอใจ
จะโมโหมาก ถ้าบอกว่าปวดห้องน้ำ เค้าก็จะหาว่าเราข้ออ้าง เราห้ามไม่พอใจเค้าสักอย่าง ถ้าเค้าทำงานดึกมากๆ เราก็ต้องทนรอ อันนี้
พอจะเข้าใจ และอาจจะผิดที่บางทีเราหงุดหงิดไปบ้าง แต่เวลาที่เราทำงานดึกต้องเคลียร์งาน เค้าก็จะเร่งๆ ทั้งที่เราบอกว่าให้รอก่อน
เรื่องที่เค้ามาดูมือถือเรา มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่ครั้งที่ผ่านมาเราพยายามสะกดอารมณ์ ไม่อยากหลุดความรู้สึกออกไปทั้งที่เรากำลังโดนละเมิด
เรื่องที่เราทำอะไรไป ถ้าเค้ารู้ เค้าก็จะชอบไปบอกแม่ ทั้งที่มันเป็นเรื่องส่วนตัว เวลาโพสอะไรในเฟซ เค้าก็ชอบเอาไปบอกแม่ ทั้งที่เรื่องของเค้า
มือถือเค้าเราไม่เคยไปยุ่ง ถ้าเค้าไม่ให้เราดูก่อน ที่เค้าเคยไปเที่ยวตจว.กับแฟนเก่าเค้าเราก็ไม่เคยเล่าให้แม่ฟัง ทั้งที่แม่มาคาดคั้นตลอด
เราผิดมากใช่ไหมที่เราคุมอารมณ์ไม่อยู่ หลุดคำนั้นออกไปแล้วทำให้เค้าไม่ให้ขึ้นรถ (บ้านเราอยู่ซอยลึกมากค่ะ และทำงานฝั่งพระนคร
ถ้าเดินทางเองต้องตื่นเช้ามากและหารถนั่งหลายต่อมาก) ถ้าเป็นกับคนอื่น เราจะไม่ทน แต่ที่ผ่านมากับพี่สาวเรา เราทนมาตลอด เพราะแม่
เคยบอกว่าพี่เค้าดีกับเรา บางทีเราอย่าไปพูดอะไรแรงๆ กับเค้า แต่ครั้งนี้เราเหลืออดแล้ว (ตอนที่พิมพ์ไปนี่ร้องไห้ มันเป็นความอัดอั้นจริงๆ)
สรุปเราผิดใช่ไหมคะ