ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยครับ เพื่อนก็มี พ่อแม่ก็ดี ผมคิดว่าผมเรียนเก่งนะ 3.96 อังกฤษก็พูดได้ดี วาดรูปก็ขายได้เป็นหมื่นๆ
จนกระทั่งปีที่แล้วครับ ผมเหมือนผ่านมรสุมชีวิตจนเกือบ ฆตต.มาเลย ผ่านมาตอนต้นปี เหมือนจะดีครับ จนถึงสองสามเดือนมานี้ ผมรู้สึกผมกลายเป็นพวกชอบหลีกหนีปัญหา ไม่ชอบเจอความทุกข์ ใช้ชีวิตแบบไม่สนสีสนแปดอะไรเลย ปล่อยแบบปล่อยจอยไปเลย เกรดผมดรอปมาอยู่ที่3กว่าๆ และหมดไฟวาดภาพไปเลย ทั้งขี้เกียจและไร้ความรับผิดชอ บ ไปสายทุกวัน ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ตอนนี้ผมเครียดมาก ผมรู้ว่าถ้าผมทำผมทำได้ แต่ร่างกายมันหนักเหลือเกินครับ คือมันมีความสุขนะ แต่เป็นความสุขระยะสั้นครับ ไร้ความภูมิใจที่เคยมี ความเคารพในตัวเองเป็น0 ผมเกลียดตัวเอง ผมอยากจะทำอะไรสักอย่าง แต่ผมรู้สึกเหนื่อยมากครับ มากๆ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมไม่อยากทำอะไรเลย ผมเหนื่อยแล้ว
ผมหมดไฟ(หรือแค่เบื่อ?)
จนกระทั่งปีที่แล้วครับ ผมเหมือนผ่านมรสุมชีวิตจนเกือบ ฆตต.มาเลย ผ่านมาตอนต้นปี เหมือนจะดีครับ จนถึงสองสามเดือนมานี้ ผมรู้สึกผมกลายเป็นพวกชอบหลีกหนีปัญหา ไม่ชอบเจอความทุกข์ ใช้ชีวิตแบบไม่สนสีสนแปดอะไรเลย ปล่อยแบบปล่อยจอยไปเลย เกรดผมดรอปมาอยู่ที่3กว่าๆ และหมดไฟวาดภาพไปเลย ทั้งขี้เกียจและไร้ความรับผิดชอ บ ไปสายทุกวัน ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ตอนนี้ผมเครียดมาก ผมรู้ว่าถ้าผมทำผมทำได้ แต่ร่างกายมันหนักเหลือเกินครับ คือมันมีความสุขนะ แต่เป็นความสุขระยะสั้นครับ ไร้ความภูมิใจที่เคยมี ความเคารพในตัวเองเป็น0 ผมเกลียดตัวเอง ผมอยากจะทำอะไรสักอย่าง แต่ผมรู้สึกเหนื่อยมากครับ มากๆ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมไม่อยากทำอะไรเลย ผมเหนื่อยแล้ว