มีหลายคนพยายมจะรีวิว หรือพยายามจะเขียนบทความหรือบทกลอนตามระเบียบความสอดคล้องของพยางค์ภาษาไทย
หลายคนพยายามมาก ซึ่งผมก็เป็น " คนหนึ่ง " ในจำนวนนั้น
สิ่งที่อยู่ในหัว สิ่งที่อยู่ในจิตใจ บางทีมันก็แยกไม่ออก และไม่ออกจากกัน ไม่ว่า หลักพุทธศาสตร์ จะแยกจิต ออกจากความคิดหรือความรู้สึก ไมว่า หลักจิตวิทยา จะไม่ค่าของคำว่าจิตและให้ค่ากับคำว่า โครงสร้างของความคิด อย่างใดก็ตามนั้น ก็ไม่อาจสะท้อนหรือสนองตอบต่อความต้องการของเหล่าศิลปินได้เลย " สักนิดเดียว "
ผมไม่ใช่คนพวกซ้ายสุดหรือพวกเสรีนิยมแต่อย่างใด หากเพียงว่า ผม รู้จักกับคำว่า ชีวิต ที่มีขอบเขตจำกัด
การเปิดกว้างทางความคิด หรือการไม่ตีกรอบความคิด น่าจะเป็นบทตอนของการเรียนการสอนสมัยใหม่ ซึ่งในยุโรปกระทำการอย่างนี้มาตั้งแต่ศตวรรตที่ 16 ( ยุคกลาง )
ประเทศไทย อยู่ในเอเซีย และเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ เป็นชนเผ่า ที่มีวัฒนธรรม และไม่ถือว่า ด้อยรองใคร ทำไม การเรียนการสอนของนักศึกษาไทยจึงถูกจำกัดขอบเขตความคิด โดยเฉพาะวิชา กฎหหมาย และรัฐศาสตร์ อันยังไม่รวมถึงวิชาวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นวิชาที่ไม่ต้องการกฎเกณฑ์อะไรใดๆสิ้น
เวลานี้ วินาทีนี้ ผมหวังเพียงสิ่งเดียว อันไม่ใช่อุดมคติหรืออุดมการณ์อะไรใดๆสิ้น หากเพียงว่า ปุถุชนหรือผู้ที่คิดจะฝักใฝ่หรือใฝ่หาความรู้ทั่วๆไปในเวปบอร์ดของ " ห้องต่างๆ " จะได้ " ตระหนักถึง " ความเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง
อันด้วย ไม่ต้องเกรงหรือกลัวอะไรใดๆสิ้น ไม่ว่า คำปรามาท หรือคำพูดเสียดสีเสียดแทงใดๆ นั้น จะมากล่ำกลาย ให้จิตใจนั่นหมองหม่น จนทำให้เราไม่สามารถเป็นตัวของตังเองได้ อย่างที่ยืนหรืออย่างที่เป็น
จงยึดมั่นตัวตนและจิตใต้สำนึกที่มันสำแดงออกมา ในเบื่องลึกของภายใน แล้วกระทำการ ออกไปอย่างไม่ขัดแย้ง
และนี่คือ แนวคิดใหม่ และเรื่องราวใหม่ๆ สำหรับผู้เล่นอินเตอร์เนต อันจะไม่หลงมัวเมาไปกับ " กระแส " และการชี้นำ ของสิ่งที่มองเห็นอยู่ทั่วๆไป
จาก
คนที่เคยตายมาหลายครั้ง
ขอให้ทุกๆคน เป็นตัวของตัวเอง อันกระทู้นี้จะแทร๊กไปหลายๆห้อง และเกี่ยวเนื่องกัน
หลายคนพยายามมาก ซึ่งผมก็เป็น " คนหนึ่ง " ในจำนวนนั้น
สิ่งที่อยู่ในหัว สิ่งที่อยู่ในจิตใจ บางทีมันก็แยกไม่ออก และไม่ออกจากกัน ไม่ว่า หลักพุทธศาสตร์ จะแยกจิต ออกจากความคิดหรือความรู้สึก ไมว่า หลักจิตวิทยา จะไม่ค่าของคำว่าจิตและให้ค่ากับคำว่า โครงสร้างของความคิด อย่างใดก็ตามนั้น ก็ไม่อาจสะท้อนหรือสนองตอบต่อความต้องการของเหล่าศิลปินได้เลย " สักนิดเดียว "
ผมไม่ใช่คนพวกซ้ายสุดหรือพวกเสรีนิยมแต่อย่างใด หากเพียงว่า ผม รู้จักกับคำว่า ชีวิต ที่มีขอบเขตจำกัด
การเปิดกว้างทางความคิด หรือการไม่ตีกรอบความคิด น่าจะเป็นบทตอนของการเรียนการสอนสมัยใหม่ ซึ่งในยุโรปกระทำการอย่างนี้มาตั้งแต่ศตวรรตที่ 16 ( ยุคกลาง )
ประเทศไทย อยู่ในเอเซีย และเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ เป็นชนเผ่า ที่มีวัฒนธรรม และไม่ถือว่า ด้อยรองใคร ทำไม การเรียนการสอนของนักศึกษาไทยจึงถูกจำกัดขอบเขตความคิด โดยเฉพาะวิชา กฎหหมาย และรัฐศาสตร์ อันยังไม่รวมถึงวิชาวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นวิชาที่ไม่ต้องการกฎเกณฑ์อะไรใดๆสิ้น
เวลานี้ วินาทีนี้ ผมหวังเพียงสิ่งเดียว อันไม่ใช่อุดมคติหรืออุดมการณ์อะไรใดๆสิ้น หากเพียงว่า ปุถุชนหรือผู้ที่คิดจะฝักใฝ่หรือใฝ่หาความรู้ทั่วๆไปในเวปบอร์ดของ " ห้องต่างๆ " จะได้ " ตระหนักถึง " ความเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง
อันด้วย ไม่ต้องเกรงหรือกลัวอะไรใดๆสิ้น ไม่ว่า คำปรามาท หรือคำพูดเสียดสีเสียดแทงใดๆ นั้น จะมากล่ำกลาย ให้จิตใจนั่นหมองหม่น จนทำให้เราไม่สามารถเป็นตัวของตังเองได้ อย่างที่ยืนหรืออย่างที่เป็น
จงยึดมั่นตัวตนและจิตใต้สำนึกที่มันสำแดงออกมา ในเบื่องลึกของภายใน แล้วกระทำการ ออกไปอย่างไม่ขัดแย้ง
และนี่คือ แนวคิดใหม่ และเรื่องราวใหม่ๆ สำหรับผู้เล่นอินเตอร์เนต อันจะไม่หลงมัวเมาไปกับ " กระแส " และการชี้นำ ของสิ่งที่มองเห็นอยู่ทั่วๆไป
จาก
คนที่เคยตายมาหลายครั้ง