ผมเป็นมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่งครับ มีชีวิตเหมือนกับคนทำงานทั่วๆ ไป มีงานทำที่ (ค่อนข้าง) มั่นคง มีบ้าน มีรถ หาเงินมาก็ใช้เดือนชนเดือน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมภูมิใจในชีวิตก็คือ "บ้าน" ของผมนี่แหละครับ
หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการงานมาทั้งวัน ผมก็รีบเดินทางกลับบ้านทันที เพราะร่างกายมันเรียกร้อง ต้องการการพักผ่อนจากความเหนื่อยล้า
สิ่งที่รอผมอยู่ข้าหน้า คือบ้านหลังเดิม สวนหย่อมหน้าบ้านที่ประดับประดาไปด้วยต้นไม้นานาชนิด ประตูบ้านที่คุ้นชินรอให้ผู้เป็นเจ้าของผลักมันออก เพื่อเข้าไปพบกับความอบอุ่นที่มีอยู่ภายใน
เมื่อผมเข้าไปในบ้าน ผมจะต้องพบกับห้องรับแขกพร้อมโซฟาตัวเก่าที่ผมจะหย่อนตัวลง พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะหยิบรีโมตฯ ทีวี และเครื่องปรับอากาศขึ้นมาเปิดเพื่อพักผ่อนกายาอย่างเต็มที่
ทุกสิ่งต้องเหมือนเดิม....ผมคิดอยู่ในใจระหว่างที่รีบเดินทางกลับบ้าน
แต่วันหนึ่ง...เมื่อผมกลับไปถึงบ้าน...นี่ไม่ใช่บ้านหลังเดิมที่ผมเคยอยู่...แต่เอ๊ะ..มันก็ยังเป็นบ้านของผมอยู่นี่ เพราะมันยังอยู่ตรงนี้ ที่เดิม สวนหน้าบ้าน พร้อมไม้ประดับต่างๆ ดูแปลกตาไป มีทางเดินเพิ่มเข้ามาใหม่ ทำให้ผมรู้สึกไม่คุ้นชิน "ใครกัน...มาทำให้บ้านผมเป็นแบบนี้" ผมคิดอยู่ในใจ
เมื่อพยายามเดินหาทางไปจนถึงประตูบ้าน...นี่มันไม่ใช่ประตูบานเดิมที่ผมเคยจับนี่ ลูกบิดก็เปลี่ยนไป ใครกัน ใครกัน ทำไมมาทำกับผมแบบนี้ ผมต้องใช้ความพยายามอยู่ซักพัก จึงจะเปิดประตูเข้าบ้านไปได้ เมื่อเข้าไปถึง ผมต้องตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่อยู่ในบ้านของผม โซฟา โซฟาตัวเก่าหายไปไหน ที่ผมเห็นกลับเป็นเก้าอี้รับแขกที่ดูแปลกตา และไม่น่าสบาย
แล้วรีโมตฯ ทีวีล่ะ? รีโมตฯ แอร์ล่ะ ใครบังอาจมาย้ายที่ มันควรจะต้องอยู่ที่เดิมสิ ผมใช้เวลาพักใหญ่ จึงจะหาเจ้าของสิ่งนั้นเจอ ผมนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกตัวใหม่ด้วยความไม่คุ้นชิน พร้อมกับหัวใจที่ขุ่นข้องว่า ทำไม? ทำไม? เอาบ้านหลังเก่าของผมคืนมาได้มั๊ย?
คืนนั้น ผมแทบนอนไม่หลับ (เพราะแน่นอน ที่นอนก็เปลี่ยนไป) ได้แต่ครุ่นคิดทั้งคืนว่า เพราะอะไร ทำไม บ้านของผมถึงต้องเปลี่ยนแปลงไปแบบนี้ด้วย มันไม่ถูกใจผมซักนิด ผมอยากได้บ้านหลังเก่าคืนมา
แต่.....
สิ่งที่ผมลืมคิดไปก็คือ "สรรพสิ่ง ย่อมต้องเปลี่ยนแปลง เมื่อถึงเวลาของมัน" สวนหน้าบ้านรกเกินไป งูเงี้ยวเขี้ยวขอเริ่มเข้ามาอาศัยอยู่ในสวนของผม หินที่ปูทางเดินเริ่มแตก เพราะใช้งานมานานนับ 10 ปี ประตูบ้าน เริ่มบวมน้ำ เพราะผ่านฤดูฝนมานาน ลูกบิดประตูสนิมก็เริ่มขึ้น
โซฟาตัวเก่าที่ผมคิดว่ามันนั่งสบายนั้น จริงๆ แล้วเป็นเพราะผม "คุ้นชิน" กับมันมากกว่า ถ้ามองย้อนไปอีกที ผ้าหุ้มเบาะก็เริ่มขาด สปริงก็เริ่มไม่เด้ง รีโมตฯ ควบคุมความบันเทิงทั้งหลาย จริงๆ แล้วเป็นเพราะผมชินกับที่เก็บเดิมของมัน แต่มันกลับ "รกรุงรัง" ในสายตาของ "ผู้ร่วมชายคา"
ใช่แล้วครับ...ผมไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้หรอก ผมยังมีสมาชิกครอบครัวอีกตั้งหลายคน ซึ่งเสียงส่วนใหญ่ในครอบครัวเห็นตรงกันว่า "ควรจะ Renovate บ้านหลังนี้เสียที" มีแต่ผม....ที่ยังรู้สึก "รับไม่ได้" กับความเปลี่ยนแปลง จนทำให้รู้สึก "ต่อต้าน" ต่อการเปลี่ยนแปลงนั้น
วันนี้ ผมเริ่มตั้งสติใหม่ พยายามทำความคุ้นเคยกับบ้าน "หลังเก่า" ที่ได้รับ "การปรับปรุงใหม่" ผมเริ่มคุ้นเคย และรู้สึก "สนุก" กับสิ่งใหม่ๆ ผมได้เรียนรู้ว่า ถ้าเราไม่ยอมเปลี่ยนอะไรเลย ความ "เสื่อมโทรม" จะค่อยๆ กัดกินเรา โดยที่เราไม่รู้ตัว
วันนี้ คุณคุ้นเคยกับ "บ้านหลังเก่า" ที่ได้รับการ "ปรับปรุงใหม่" แล้วหรือยังครับ?
ความเปลี่ยนแปลง...
หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการงานมาทั้งวัน ผมก็รีบเดินทางกลับบ้านทันที เพราะร่างกายมันเรียกร้อง ต้องการการพักผ่อนจากความเหนื่อยล้า
สิ่งที่รอผมอยู่ข้าหน้า คือบ้านหลังเดิม สวนหย่อมหน้าบ้านที่ประดับประดาไปด้วยต้นไม้นานาชนิด ประตูบ้านที่คุ้นชินรอให้ผู้เป็นเจ้าของผลักมันออก เพื่อเข้าไปพบกับความอบอุ่นที่มีอยู่ภายใน
เมื่อผมเข้าไปในบ้าน ผมจะต้องพบกับห้องรับแขกพร้อมโซฟาตัวเก่าที่ผมจะหย่อนตัวลง พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะหยิบรีโมตฯ ทีวี และเครื่องปรับอากาศขึ้นมาเปิดเพื่อพักผ่อนกายาอย่างเต็มที่
ทุกสิ่งต้องเหมือนเดิม....ผมคิดอยู่ในใจระหว่างที่รีบเดินทางกลับบ้าน
แต่วันหนึ่ง...เมื่อผมกลับไปถึงบ้าน...นี่ไม่ใช่บ้านหลังเดิมที่ผมเคยอยู่...แต่เอ๊ะ..มันก็ยังเป็นบ้านของผมอยู่นี่ เพราะมันยังอยู่ตรงนี้ ที่เดิม สวนหน้าบ้าน พร้อมไม้ประดับต่างๆ ดูแปลกตาไป มีทางเดินเพิ่มเข้ามาใหม่ ทำให้ผมรู้สึกไม่คุ้นชิน "ใครกัน...มาทำให้บ้านผมเป็นแบบนี้" ผมคิดอยู่ในใจ
เมื่อพยายามเดินหาทางไปจนถึงประตูบ้าน...นี่มันไม่ใช่ประตูบานเดิมที่ผมเคยจับนี่ ลูกบิดก็เปลี่ยนไป ใครกัน ใครกัน ทำไมมาทำกับผมแบบนี้ ผมต้องใช้ความพยายามอยู่ซักพัก จึงจะเปิดประตูเข้าบ้านไปได้ เมื่อเข้าไปถึง ผมต้องตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่อยู่ในบ้านของผม โซฟา โซฟาตัวเก่าหายไปไหน ที่ผมเห็นกลับเป็นเก้าอี้รับแขกที่ดูแปลกตา และไม่น่าสบาย
แล้วรีโมตฯ ทีวีล่ะ? รีโมตฯ แอร์ล่ะ ใครบังอาจมาย้ายที่ มันควรจะต้องอยู่ที่เดิมสิ ผมใช้เวลาพักใหญ่ จึงจะหาเจ้าของสิ่งนั้นเจอ ผมนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกตัวใหม่ด้วยความไม่คุ้นชิน พร้อมกับหัวใจที่ขุ่นข้องว่า ทำไม? ทำไม? เอาบ้านหลังเก่าของผมคืนมาได้มั๊ย?
คืนนั้น ผมแทบนอนไม่หลับ (เพราะแน่นอน ที่นอนก็เปลี่ยนไป) ได้แต่ครุ่นคิดทั้งคืนว่า เพราะอะไร ทำไม บ้านของผมถึงต้องเปลี่ยนแปลงไปแบบนี้ด้วย มันไม่ถูกใจผมซักนิด ผมอยากได้บ้านหลังเก่าคืนมา
แต่.....
สิ่งที่ผมลืมคิดไปก็คือ "สรรพสิ่ง ย่อมต้องเปลี่ยนแปลง เมื่อถึงเวลาของมัน" สวนหน้าบ้านรกเกินไป งูเงี้ยวเขี้ยวขอเริ่มเข้ามาอาศัยอยู่ในสวนของผม หินที่ปูทางเดินเริ่มแตก เพราะใช้งานมานานนับ 10 ปี ประตูบ้าน เริ่มบวมน้ำ เพราะผ่านฤดูฝนมานาน ลูกบิดประตูสนิมก็เริ่มขึ้น
โซฟาตัวเก่าที่ผมคิดว่ามันนั่งสบายนั้น จริงๆ แล้วเป็นเพราะผม "คุ้นชิน" กับมันมากกว่า ถ้ามองย้อนไปอีกที ผ้าหุ้มเบาะก็เริ่มขาด สปริงก็เริ่มไม่เด้ง รีโมตฯ ควบคุมความบันเทิงทั้งหลาย จริงๆ แล้วเป็นเพราะผมชินกับที่เก็บเดิมของมัน แต่มันกลับ "รกรุงรัง" ในสายตาของ "ผู้ร่วมชายคา"
ใช่แล้วครับ...ผมไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้หรอก ผมยังมีสมาชิกครอบครัวอีกตั้งหลายคน ซึ่งเสียงส่วนใหญ่ในครอบครัวเห็นตรงกันว่า "ควรจะ Renovate บ้านหลังนี้เสียที" มีแต่ผม....ที่ยังรู้สึก "รับไม่ได้" กับความเปลี่ยนแปลง จนทำให้รู้สึก "ต่อต้าน" ต่อการเปลี่ยนแปลงนั้น
วันนี้ ผมเริ่มตั้งสติใหม่ พยายามทำความคุ้นเคยกับบ้าน "หลังเก่า" ที่ได้รับ "การปรับปรุงใหม่" ผมเริ่มคุ้นเคย และรู้สึก "สนุก" กับสิ่งใหม่ๆ ผมได้เรียนรู้ว่า ถ้าเราไม่ยอมเปลี่ยนอะไรเลย ความ "เสื่อมโทรม" จะค่อยๆ กัดกินเรา โดยที่เราไม่รู้ตัว
วันนี้ คุณคุ้นเคยกับ "บ้านหลังเก่า" ที่ได้รับการ "ปรับปรุงใหม่" แล้วหรือยังครับ?