สวัสดีครับ พอดีอึดอัดใจ อยากระบายและมาขอกำลังใจจากชาวพันทิพย์สักหน่อย
เรื่องราวของความรัก เป็นที่ปรึกษามาให้คนอื่นก็เยอะ แนะนำคนอื่นมาก็ไม่น้อย อ่านกระทู้ของหลายๆคนในเรื่องนี้ก็พอสมควร เหมือนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญเลยทีเดียว
แต่เมื่อมาเจอะเจอ สิ่งเหล่านี้ "กับตัวเอง" มันยากกว่าที่คิดจริงๆเนาะ
เข้าเรื่องเลยแล้วกัน.... ผมกับคนที่ผมรัก ได้คบกันมาเป็นระยะเวลา 4 ปี ตลอดเวลา 4 ปีที่คบกันมา ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เรารักกันด้วยดี ไปด้วยกันได้ดีเสมอมา เราต่างคนต่างเทคแคร์กันและกันในทุกๆอย่าง ทุกๆเรื่อง ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาใดๆ
จนกระทั่ง..... คนที่เธอเคยปลื้ม เคยชอบสมัยก่อน ได้ติดต่อมาคุยกับเธอ
( ซึ่งเมื่อก่อน เธอได้พูดคุยกับผู้ชายคนนี้แค่ทางโทรศัพท์ และเคยเจอหน้ากันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่ไม่ได้คบกันนะ
และผู้ชายไม่ได้สนใจเธอมากนัก ในตอนนั้น ทำให้เธอเสียใจอยู่ช่วงระยะเวลานึง
จนมีผมเข้าไปอยู่ในชีวิตเธอ จึงลืมผู้ชายคนนั้นไป )
แต่อยู่มาวันนึง หลังจากเราคบกันไป 4 ปี ผู้ชายคนนั้น(คงจะ)เห็นเธอสวยขึ้นดูดีขึ้น น่ารักขึ้นจึงได้ติดต่อกลับมาหาเธอ
ใช้ความเก่งจากการพูดคุยจนเธออ่อนไหว สุดท้ายเธอก็หักหลังผม ( แอบคบกัน โดยที่ยังคบกับผมอยู่
และ ผู้ชายก็รู้อยู่แล้วว่าเธอมีผมเป็นแฟนอยู่แล้วด้วย )
ปล. เธออยู่กรุงเทพ ผู้ชายคนนั้นอยู่ ตจว ซึ่งไกลกันพอสมควร
จนในที่สุดผมจับได้ เธอก็สารภาพทุกอย่างว่าแอบคบกัน เคยมีอะไรกัน ผมอึ้ง ช๊อค ทำอะไรไม่ถูกวางตัวไม่ถูก
ไม่เคยมีอยู่ในความคิดว่าเธอจะทำแบบนั้นกับผมได้ แต่เพราะผมและเธอต่างเป็นคนแรกของกันและกัน เธอคงอ่อนไหวในประทับใจแรก (คิดแง่ดี)
ผมจึงให้อภัยเธอทุกอย่าง แล้วให้เธอเลือกว่าต้องการที่จะอยู่กับใคร "เธอเลือกผม" ผมจึงบอก "อะไรที่ผ่านไป ผิดพลาดไป คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เรามาเริ่มต้นกันใหม่เนาะ"
และผมให้เธอไปเคลียร์กับอีกฝ่ายให้เรียบร้อย 1 วันผ่านไป ผลสรุปคือ เธอเปลี่ยนใจเลือกอีกคน
คราวนี้ผมอกหักแล้วจริงๆ อกหักเป็นเวลา เกือบๆ 1 เดือน ต่อมาเธอได้โทรมาคุยกับผมจนเรานัดเจอกัน
หลังจากเจอกัน เธอบอกว่าอยู่กับผมแล้วสบายใจกว่า เป็นตัวของตัวเองมากกว่า เธอคิดถึงผมมาก รักผมอยู่
และผมก็เช่นเดียวกันยังคงรักและคิดถึงตลอดเวลา ผมจึงได้ทำบาปคือการแอบคบกับเธอลับหลังคนที่เธอเลือก
ยอมเป็นคนโง่เพราะรัก เราจึงแอบคบกันเป็นเวลา เกือบ 1 ปี ( ผมอยู่กรุงเทพ เธออยู่กรุงเทพ ใช้ชีวิตแทบจะเหมือนคนรักกัน อยู่ด้วยกันปกติ แต่ผู้ชายอีกคนอยู่ ตจว ... เธอจะไปหาผู้ชายคนนั้น เดือนละครั้งเท่านั้น ผมก็ไปรับไปส่งที่สนามบินตลอด พระเอกมาก แต่เจ็บปวดก็ไม่น้อย ) ในระหว่างที่คบกันผู้ชายคนนี้จิตวิทยา หลอกจับผิดเธอ บ่อยมาก ถึงแม้เธอจะเลิกกัยผมไปช่วงนึงก็จับผิดตลอดเวลา เพราะคิดว่าเธอคงทำกับผู้ชายคนนี้เหมือนที่ทำกับผม
จนกระทั่ง ผู้ชายคนนั้นได้มาทำงานในกรุงเทพจึงขอให้ เธอไปอยู่ดว้ยกัน ( ซึ่งเธอไม่ต้องการให้ออกมาในรูปแบบนี้ ไม่ต้องการให้ผู้ชายคนนี้มากรุงเทพ ) แต่ในเมื่อเหตุการณ์เป็นแบบนี้ หากเธอต้องไปอยู่กินกับผู้ชายคนนี้จริงๆ ผมจึงขอจากไป ดีกว่า ทำใจอยู่พอสมควรที่จะเด็ดขาด แต่เพราะเธอรักผมมาก จึงรั้ง อ้อนผมสุดๆ จนอ่อนใจ ที่จะให้ผมอยู่ต่อ ผมไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบแชท เด็ดขาดสุดๆ ( เพระาเหนื่อยกับสิ่งที่เ็ป็นอยู่แต่ก็รักมากอยู่ดี ) เนื่องจากผมไม่รับโทรศัพท์ ไม่แชท ปิดกั้นหมด เธอจึงส่งข้อความผ่าน E-Mail จนผ่านไป 1 เดือน ทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกเปิดเผย ผู้ชายคนนั้นรู้( แอบดักรหัสผ่านโน๊ตบุคแล้วได้พาสเวิดมาเข้าอีเมล์ดู จึงเห็นอีเมล์ที่เธอเคยส่งมาให้ผมหลายฉบับด้วยกัน ) ความจึงแตก เธอจึงสารภาพหมดอีกเช่นกัน
เธอเครียด เครียดที่จะต้องมาเลือกใครสักคนอีกครั้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอบ่นกับผมตลอดว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ดีเท่าผม ไม่เทคแคร์เหมือนผม อยู่แล้วไม่อบอุ่น ไม่มีความสุขไม่ตามใจ และอีกหลายๆอย่าง จนทำให้ผมคิดว่า เธอคงจะเลือกผม แต่แล้วมันไม่ใช่ แต่ครั้งนี้เธอเลือก ผู้ชายคนนั้น"เหมือนเดิม" ผมเจ็บครั้งที่สอง เธอบอกเหตุผลกับผมว่า ผ้ชายคนนี้พูดเก่ง มีความเป็นผู้นำ
ใครๆก็ชมว่าพูดเก่ง เข้ากับผู้ใหญ่ได้เก่ง และ พื้นเพครอบครัวดี เธอจึงคิดว่า ผู้ชายคนนี้น่าจะอยู่กับครอบครัวเขาได้
แต่เธอกลับทิ้ง
คนที่...ยอมตื่นทุกๆเช้า เพื่อรีดผ้าให้เธอก่อนไปทำงาน
คนที่...ไปรับไปส่งเธอทุกครั้งไม่ว่าจะไปที่ไหน
คนที่...ยอมเดินช๊อปปิ้งเป็นเพื่อนเธอและถือของให้ตลอดทั้งวัน
คนที่...นวดให้เธอทุกวันหลังทำงานเพื่อผ่อนคลาย ก่อนนอน
คนที่...นวดเท้า ทาครีมให้เธอเพราะเธอเท้าแตก
คนที่...สม่ำเสมอหรือรักมากขึ้นทุกปีด้วยซ้ำกับเธอมาตลอด 4ปี ( + แอบคบอีก 1 ปี )= 5ปี
คนที่...ไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่นสวยเลยนอกจากเธอ
คนที่...ทำให้เธอทุกๆอย่าง บอกยังไงก็ไม่หมด
***จะว่าผมขี้โม้ไปมะ แต่ผมเป็นงี้จริงๆครับ ไม่ได้โม้***
สิ่งดีๆที่ทำให้ทุกอย่าง สุดท้ายก็แพ้ พื้นเพทางสังคม หน้าตาทางสังคม พูดหวานพูดเก่งชวนคล้อยตาม คือสิ่งที่ผมไม่มี แต่ผู้ชายคนนั้น "มี"
เราทั้งคู่ต่างรักกันมากมาย ความดีที่มีให้ มันยังไม่เพียงพอ
สำหรับความรักเธอใช่ไหม? ทั้งๆที่รักกันมาก หากมั่งคงในความรักกันจริงๆ ต้องฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกันใช่มั๊ย?
เรื่องราวทั้งหมดผ่านมาแล้ว 1 เดือน เธอคิดถึงผมแล้วได้โทรมาหา ผมถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เธอตอบว่า "ยังคงไปด้วยกันได้ดีกับผู้ชายคนนี้ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะไม่ทำอะไรให้มาก แต่เธอบอกเธอไปด้วยกันได้ดี"
แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่เธอคิดถึงผมอยู่ตลอดเวลา เพราะผู้ชายคนนี้ไม่ทำเหมือนอย่างที่ผมทำให้ เปรียบเทียบเสมอ เธอบอกยังคงรักผมมากแต่เธอเลือกผู้ชายคนนี้เพราะอยากให้พ่อแม่ยอมรับเพราะมีหน้าตาทางสังคมดีกว่า ยุคสมัยนี้มันเป็นแบบนี้ เธอบอกมาว่างั้น ผมไม่เข้าใจเธอเร้ยยย คงต้องให้เธอหาในสิ่งที่ต้องการไปก่อน ไว้นึกได้ว่าสิ่งที่มีหล่นหายโน้นแหละถึงกลับมา
ทุกสิ่งทุกอย่างผมไม่โกรธเธอนะ ผมยังคงรักเธอเหมือนเดิม ที่เธอทำแบบนั้นเพราะเธออยากเอาใจพ่อแม่ ชีวิตเธอโดนพ่อแม่ขีดกรอบให้เสมอ เธอไม่สามารถทำอะไรได้ดั่งใจ ไม่ว่าจะ คณะที่ชอบ รถที่ซื้อ เธอไม่มีอำนาจตัดสินใจ พ่อแม่เธอยอมรับผมนะ เพราะผมเข้าทางผู้ใหญ่ เข้ากับครอบครัว ญาติๆเธอได้ดี แต่ติดตรง หน้าที่การงานผมมีเงินเดือนยังไม่สูง ( ผมทำงานด้านไอที ) + พื้นเพทางบ้านอีก
ตอนนี้ผมปล่อยให้เธอคนที่ผมรัก ได้ค้นหาในสิ่งที่เค้าต้องการ ว่ามันคือความสุขที่แท้จริงหรือป่าว
ไม่รู้ว่าผมโง่หรือเปล่า แต่ผมยังรอคอยเธอเสมอ ถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอทำจะหนักหนา แต่ความดีเธอก็มีเยอะ จนผมไม่ได้มองสิ่งแย่ๆที่เธอทำไว้เลย
ณ ตอนนี้ผมบอกให้เธออย่าโทรมาหาผมอีก คิดถึงให้รู้ว่าคิดถึงแล้วเก็บไว้ในใจ ถ้าเธอค้นพบแล้วว่าถ้าไม่มีความสุขกับทางที่เลือกไว้ก็ค่อยกลับมานะ กลับมาเริ่มต้นกันใหม่ ... สงสัยอาการเริ่มแรกของคนที่ยังตัดใจไม่ได้ จึงเป็นแบบนี้ละมั้ง
ในระหว่างที่รอ ผมไม่รู้ว่า เธอจะกลับมาเมื่อไหร่ นี่คงเป็นกรรมที่ก่อไว้ในชาติปางก่อนใช่ไหม ตอนนี้ผมได้ชดใช้กรรมแล้ว หากมีบุญ วาสนา พรหมลิขิตต่อกัน คงจะนำพาให้เรากลับมาคบกันอีกใช่ไหม?
แต่ในระหว่างที่รอ ผมมีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น
ผมจะต้อง พัฒนาตัวเองให้ดียิ่งขึ้น ( แอบคิดลบหน่อยๆ **คือจะดีให้เธอเสียดายเลย **) มันคงเป็นแรงผลักดันอย่างนึงมั้งที่ีเจอแบบนี้
"ในวันนี้ ผมต้องยอมรับความจริงเท่านั้นกับสิ่งที่เจอ
คงเป็นบทเรียนที่ดีอย่างนึง และ เป็นความทรงจำดีๆช่วงนึงของชีวิตละนะ"
พยายามเตือนสติตัวเองให้คิดแบบนี้แล้ว แต่มันยากจริงๆ
พี่ๆน้องๆ ชาวพันทิพย์
จะเข้ามาด่า เพื่อเตือนสติ
จะเข้ามาเพื่อให้กำลังใจ
จะเข้ามาเพื่อแนะนำแนวทาง
เต็มที่เลยครับ สมองผมตื้อแล้วจริงๆ
จากคุณ Balloon ( Ticket ID : 387156)
ไม่ง่ายเลย กับความรัก
เรื่องราวของความรัก เป็นที่ปรึกษามาให้คนอื่นก็เยอะ แนะนำคนอื่นมาก็ไม่น้อย อ่านกระทู้ของหลายๆคนในเรื่องนี้ก็พอสมควร เหมือนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญเลยทีเดียว
แต่เมื่อมาเจอะเจอ สิ่งเหล่านี้ "กับตัวเอง" มันยากกว่าที่คิดจริงๆเนาะ
เข้าเรื่องเลยแล้วกัน.... ผมกับคนที่ผมรัก ได้คบกันมาเป็นระยะเวลา 4 ปี ตลอดเวลา 4 ปีที่คบกันมา ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เรารักกันด้วยดี ไปด้วยกันได้ดีเสมอมา เราต่างคนต่างเทคแคร์กันและกันในทุกๆอย่าง ทุกๆเรื่อง ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาใดๆ
จนกระทั่ง..... คนที่เธอเคยปลื้ม เคยชอบสมัยก่อน ได้ติดต่อมาคุยกับเธอ
( ซึ่งเมื่อก่อน เธอได้พูดคุยกับผู้ชายคนนี้แค่ทางโทรศัพท์ และเคยเจอหน้ากันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่ไม่ได้คบกันนะ
และผู้ชายไม่ได้สนใจเธอมากนัก ในตอนนั้น ทำให้เธอเสียใจอยู่ช่วงระยะเวลานึง
จนมีผมเข้าไปอยู่ในชีวิตเธอ จึงลืมผู้ชายคนนั้นไป )
แต่อยู่มาวันนึง หลังจากเราคบกันไป 4 ปี ผู้ชายคนนั้น(คงจะ)เห็นเธอสวยขึ้นดูดีขึ้น น่ารักขึ้นจึงได้ติดต่อกลับมาหาเธอ
ใช้ความเก่งจากการพูดคุยจนเธออ่อนไหว สุดท้ายเธอก็หักหลังผม ( แอบคบกัน โดยที่ยังคบกับผมอยู่
และ ผู้ชายก็รู้อยู่แล้วว่าเธอมีผมเป็นแฟนอยู่แล้วด้วย )
ปล. เธออยู่กรุงเทพ ผู้ชายคนนั้นอยู่ ตจว ซึ่งไกลกันพอสมควร
จนในที่สุดผมจับได้ เธอก็สารภาพทุกอย่างว่าแอบคบกัน เคยมีอะไรกัน ผมอึ้ง ช๊อค ทำอะไรไม่ถูกวางตัวไม่ถูก
ไม่เคยมีอยู่ในความคิดว่าเธอจะทำแบบนั้นกับผมได้ แต่เพราะผมและเธอต่างเป็นคนแรกของกันและกัน เธอคงอ่อนไหวในประทับใจแรก (คิดแง่ดี)
ผมจึงให้อภัยเธอทุกอย่าง แล้วให้เธอเลือกว่าต้องการที่จะอยู่กับใคร "เธอเลือกผม" ผมจึงบอก "อะไรที่ผ่านไป ผิดพลาดไป คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เรามาเริ่มต้นกันใหม่เนาะ"
และผมให้เธอไปเคลียร์กับอีกฝ่ายให้เรียบร้อย 1 วันผ่านไป ผลสรุปคือ เธอเปลี่ยนใจเลือกอีกคน
คราวนี้ผมอกหักแล้วจริงๆ อกหักเป็นเวลา เกือบๆ 1 เดือน ต่อมาเธอได้โทรมาคุยกับผมจนเรานัดเจอกัน
หลังจากเจอกัน เธอบอกว่าอยู่กับผมแล้วสบายใจกว่า เป็นตัวของตัวเองมากกว่า เธอคิดถึงผมมาก รักผมอยู่
และผมก็เช่นเดียวกันยังคงรักและคิดถึงตลอดเวลา ผมจึงได้ทำบาปคือการแอบคบกับเธอลับหลังคนที่เธอเลือก
ยอมเป็นคนโง่เพราะรัก เราจึงแอบคบกันเป็นเวลา เกือบ 1 ปี ( ผมอยู่กรุงเทพ เธออยู่กรุงเทพ ใช้ชีวิตแทบจะเหมือนคนรักกัน อยู่ด้วยกันปกติ แต่ผู้ชายอีกคนอยู่ ตจว ... เธอจะไปหาผู้ชายคนนั้น เดือนละครั้งเท่านั้น ผมก็ไปรับไปส่งที่สนามบินตลอด พระเอกมาก แต่เจ็บปวดก็ไม่น้อย ) ในระหว่างที่คบกันผู้ชายคนนี้จิตวิทยา หลอกจับผิดเธอ บ่อยมาก ถึงแม้เธอจะเลิกกัยผมไปช่วงนึงก็จับผิดตลอดเวลา เพราะคิดว่าเธอคงทำกับผู้ชายคนนี้เหมือนที่ทำกับผม
จนกระทั่ง ผู้ชายคนนั้นได้มาทำงานในกรุงเทพจึงขอให้ เธอไปอยู่ดว้ยกัน ( ซึ่งเธอไม่ต้องการให้ออกมาในรูปแบบนี้ ไม่ต้องการให้ผู้ชายคนนี้มากรุงเทพ ) แต่ในเมื่อเหตุการณ์เป็นแบบนี้ หากเธอต้องไปอยู่กินกับผู้ชายคนนี้จริงๆ ผมจึงขอจากไป ดีกว่า ทำใจอยู่พอสมควรที่จะเด็ดขาด แต่เพราะเธอรักผมมาก จึงรั้ง อ้อนผมสุดๆ จนอ่อนใจ ที่จะให้ผมอยู่ต่อ ผมไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบแชท เด็ดขาดสุดๆ ( เพระาเหนื่อยกับสิ่งที่เ็ป็นอยู่แต่ก็รักมากอยู่ดี ) เนื่องจากผมไม่รับโทรศัพท์ ไม่แชท ปิดกั้นหมด เธอจึงส่งข้อความผ่าน E-Mail จนผ่านไป 1 เดือน ทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกเปิดเผย ผู้ชายคนนั้นรู้( แอบดักรหัสผ่านโน๊ตบุคแล้วได้พาสเวิดมาเข้าอีเมล์ดู จึงเห็นอีเมล์ที่เธอเคยส่งมาให้ผมหลายฉบับด้วยกัน ) ความจึงแตก เธอจึงสารภาพหมดอีกเช่นกัน
เธอเครียด เครียดที่จะต้องมาเลือกใครสักคนอีกครั้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอบ่นกับผมตลอดว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ดีเท่าผม ไม่เทคแคร์เหมือนผม อยู่แล้วไม่อบอุ่น ไม่มีความสุขไม่ตามใจ และอีกหลายๆอย่าง จนทำให้ผมคิดว่า เธอคงจะเลือกผม แต่แล้วมันไม่ใช่ แต่ครั้งนี้เธอเลือก ผู้ชายคนนั้น"เหมือนเดิม" ผมเจ็บครั้งที่สอง เธอบอกเหตุผลกับผมว่า ผ้ชายคนนี้พูดเก่ง มีความเป็นผู้นำ
ใครๆก็ชมว่าพูดเก่ง เข้ากับผู้ใหญ่ได้เก่ง และ พื้นเพครอบครัวดี เธอจึงคิดว่า ผู้ชายคนนี้น่าจะอยู่กับครอบครัวเขาได้
แต่เธอกลับทิ้ง
คนที่...ยอมตื่นทุกๆเช้า เพื่อรีดผ้าให้เธอก่อนไปทำงาน
คนที่...ไปรับไปส่งเธอทุกครั้งไม่ว่าจะไปที่ไหน
คนที่...ยอมเดินช๊อปปิ้งเป็นเพื่อนเธอและถือของให้ตลอดทั้งวัน
คนที่...นวดให้เธอทุกวันหลังทำงานเพื่อผ่อนคลาย ก่อนนอน
คนที่...นวดเท้า ทาครีมให้เธอเพราะเธอเท้าแตก
คนที่...สม่ำเสมอหรือรักมากขึ้นทุกปีด้วยซ้ำกับเธอมาตลอด 4ปี ( + แอบคบอีก 1 ปี )= 5ปี
คนที่...ไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่นสวยเลยนอกจากเธอ
คนที่...ทำให้เธอทุกๆอย่าง บอกยังไงก็ไม่หมด
***จะว่าผมขี้โม้ไปมะ แต่ผมเป็นงี้จริงๆครับ ไม่ได้โม้***
สิ่งดีๆที่ทำให้ทุกอย่าง สุดท้ายก็แพ้ พื้นเพทางสังคม หน้าตาทางสังคม พูดหวานพูดเก่งชวนคล้อยตาม คือสิ่งที่ผมไม่มี แต่ผู้ชายคนนั้น "มี"
เราทั้งคู่ต่างรักกันมากมาย ความดีที่มีให้ มันยังไม่เพียงพอ
สำหรับความรักเธอใช่ไหม? ทั้งๆที่รักกันมาก หากมั่งคงในความรักกันจริงๆ ต้องฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกันใช่มั๊ย?
เรื่องราวทั้งหมดผ่านมาแล้ว 1 เดือน เธอคิดถึงผมแล้วได้โทรมาหา ผมถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เธอตอบว่า "ยังคงไปด้วยกันได้ดีกับผู้ชายคนนี้ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะไม่ทำอะไรให้มาก แต่เธอบอกเธอไปด้วยกันได้ดี"
แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่เธอคิดถึงผมอยู่ตลอดเวลา เพราะผู้ชายคนนี้ไม่ทำเหมือนอย่างที่ผมทำให้ เปรียบเทียบเสมอ เธอบอกยังคงรักผมมากแต่เธอเลือกผู้ชายคนนี้เพราะอยากให้พ่อแม่ยอมรับเพราะมีหน้าตาทางสังคมดีกว่า ยุคสมัยนี้มันเป็นแบบนี้ เธอบอกมาว่างั้น ผมไม่เข้าใจเธอเร้ยยย คงต้องให้เธอหาในสิ่งที่ต้องการไปก่อน ไว้นึกได้ว่าสิ่งที่มีหล่นหายโน้นแหละถึงกลับมา
ทุกสิ่งทุกอย่างผมไม่โกรธเธอนะ ผมยังคงรักเธอเหมือนเดิม ที่เธอทำแบบนั้นเพราะเธออยากเอาใจพ่อแม่ ชีวิตเธอโดนพ่อแม่ขีดกรอบให้เสมอ เธอไม่สามารถทำอะไรได้ดั่งใจ ไม่ว่าจะ คณะที่ชอบ รถที่ซื้อ เธอไม่มีอำนาจตัดสินใจ พ่อแม่เธอยอมรับผมนะ เพราะผมเข้าทางผู้ใหญ่ เข้ากับครอบครัว ญาติๆเธอได้ดี แต่ติดตรง หน้าที่การงานผมมีเงินเดือนยังไม่สูง ( ผมทำงานด้านไอที ) + พื้นเพทางบ้านอีก
ตอนนี้ผมปล่อยให้เธอคนที่ผมรัก ได้ค้นหาในสิ่งที่เค้าต้องการ ว่ามันคือความสุขที่แท้จริงหรือป่าว
ไม่รู้ว่าผมโง่หรือเปล่า แต่ผมยังรอคอยเธอเสมอ ถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอทำจะหนักหนา แต่ความดีเธอก็มีเยอะ จนผมไม่ได้มองสิ่งแย่ๆที่เธอทำไว้เลย
ณ ตอนนี้ผมบอกให้เธออย่าโทรมาหาผมอีก คิดถึงให้รู้ว่าคิดถึงแล้วเก็บไว้ในใจ ถ้าเธอค้นพบแล้วว่าถ้าไม่มีความสุขกับทางที่เลือกไว้ก็ค่อยกลับมานะ กลับมาเริ่มต้นกันใหม่ ... สงสัยอาการเริ่มแรกของคนที่ยังตัดใจไม่ได้ จึงเป็นแบบนี้ละมั้ง
ในระหว่างที่รอ ผมไม่รู้ว่า เธอจะกลับมาเมื่อไหร่ นี่คงเป็นกรรมที่ก่อไว้ในชาติปางก่อนใช่ไหม ตอนนี้ผมได้ชดใช้กรรมแล้ว หากมีบุญ วาสนา พรหมลิขิตต่อกัน คงจะนำพาให้เรากลับมาคบกันอีกใช่ไหม?
แต่ในระหว่างที่รอ ผมมีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น
ผมจะต้อง พัฒนาตัวเองให้ดียิ่งขึ้น ( แอบคิดลบหน่อยๆ **คือจะดีให้เธอเสียดายเลย **) มันคงเป็นแรงผลักดันอย่างนึงมั้งที่ีเจอแบบนี้
"ในวันนี้ ผมต้องยอมรับความจริงเท่านั้นกับสิ่งที่เจอ
คงเป็นบทเรียนที่ดีอย่างนึง และ เป็นความทรงจำดีๆช่วงนึงของชีวิตละนะ"
พยายามเตือนสติตัวเองให้คิดแบบนี้แล้ว แต่มันยากจริงๆ
พี่ๆน้องๆ ชาวพันทิพย์
จะเข้ามาด่า เพื่อเตือนสติ
จะเข้ามาเพื่อให้กำลังใจ
จะเข้ามาเพื่อแนะนำแนวทาง
เต็มที่เลยครับ สมองผมตื้อแล้วจริงๆ
จากคุณ Balloon ( Ticket ID : 387156)