สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยเราอยากจะระบายความรู้สึกที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ และอยากได้รับคำแนะนำจากพี่ๆในนี้ แต่ขอบอกก่อนว่าช่วงนี้เราค่อนข้างที่จะอ่อนไหวจึงขอคำแนะนำที่ไม่ฮาร์ดคอมากเกินไปนะคะ

อย่างแรกเลยค่ะเราเพิ่งเรียนจบเป็น first jobber ตอนนี้รู้สึกว่าอะไรในชีวิตมันก็ใหม่ทั้งหมด มันช่างต่างจากตอนเรียนแบบหาที่เปรียบไม่ได้ทั้งสังคม และงานที่ทำ เราเป็นคนที่ค่อนข้างกดดันตัวเอง ซึ่งก็พยายามลดความกดดันนี้ลงและบอกตัวเองเสมอว่าไม่มีใครเก่งตั้งแต่ครั้งแรกที่ทำหรอก
ซึ่งตลอดระยะเวลาเดือนที่เราเริ่มงานมา เราตัวคนเดียวอยู่ต่างจังหวัดเรารู้สึกเคว้งคว้างมากต้องโทรคุยกับเพื่อนตลอด เราเข้างานใหม่พร้อมกับเพื่อน 2 คน ทุกวันที่เรานั่งกินข้าวเที่ยงหรือเลิกงานเพื่อนจะมีพ่อแม่คอยโทรถามตลอดบอกตามตรงว่าเราอิจฉามาก เพราะพ่อแม่ของเราไม่เคยถามเลยสักคำตั้งแต่เริ่มทำงานมา บางทีเราท้อเพราะปรับตัวไม่ได้เราก็อยากจะบอกพวกท่านอยากได้กำลังใจหรือคำแนะนำ แต่พวกท่านไม่เคยสนใจเลยไม่แม้แต่จะถามไถ่และยังเอาแต่พูดเรื่องปัญหาของคนอื่นให้เราฟังจนเราต้องขอวางสาย เราโทรคุยกับเพื่อนแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเพียงแต่ความเหงาลดลง เราคิดถึงพ่อกับแม่มากแต่เราไม่อยากโทรไปหรือทักไปหาเพราะไม่อยากฟังเรื่องคนอื่น
ความรู้สึกของเรามันเหมือนกับอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ บางวันเราทำงานพลาดเราเสียใจมากแต่ทำได้แค่นอนร้องไห้คนเดียวเพราะเราทักไปบอกแม่แม่ก็ส่งเพียงอีโมจิกดไลค์กลับมา ทุกครั้งที่เราเหนื่อยหรือท้อเรากดเข้าไปเพื่อที่จะส่งข้อความหาท่านแต่เราก็เจอข้อความเก่าๆที่เราเคยส่งหามันทำให้เราร้องไห้ตลอด เพราะเราจะคอยรายงานว่าวันนี้เลิกงานแล้วนะ วันนี้ทำโอเลิกดึก วันนี้ไปดูงาน เราจะได้รับแค่อีโมจิกดไลค์ ไม่มีการถามไถ่ใดๆ บางทีเราก็อยากได้ยินแค่คำว่า สู้ๆ ก็เท่านั้น

เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เรารู้สึกมันไร้สาระไหม แต่สำหรับลูกคนหนึ่งที่พยายามเติบโตมาอย่างดีเพื่อให้พ่อแม่ภาคภูมิใจบางครั้งเราก็อยากได้ยินเพียงคำชม หรือกำลังใจเล็กๆน้อยๆเหมือนที่เพื่อนคนอื่นๆเขาได้รับกันก็เท่านั้น ตั้งเด็กกจนโตเราตั้งใจเรียนเพื่อไม่ให้พ่อกับแม่มีปัญกับโรงเรียน หรือตอนมหาลัยเราก็เลือกเข้าคณะดีๆเพื่อให้มีงานดีๆทำและกู้กยศ.เพื่อไม่ให้พวกท่านลำบากหาเงินมาส่งเราเรียน เราพยายามเป็นลูกที่ดีเพื่อไม่ให้พวกท่านลำบากใจเหมือนที่ท่านบ่นเสมอว่าเป็นห่วงพี่ๆของเรา แต่ทุกครั้งที่เราเจอปัญหาหรือความทุกข์ใจไม่มีใครอยู่ข้างเราเลย เราต้องหาเพื่อนหรือญาติคนอื่นให้ช่วยตลอด แต่กลับกันถ้าพี่ของเรามีปัญหาพ่อกับแม่จะโทรหาเราเพื่อขอยืมเงินช่วยพี่เสมอ บางครั้งเราไม่มีเราก็ขอยืมเพื่อนมาให้  

ชีวิตตอนนี้ทั้งเครียด กดดัน ไม่มีความสุขแต่มันหันหาใครไม่ได้เลยเราไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่มีอยู่ ณ ตอนนี้ได้ยังไง เราเชื่อสุดหัวใจว่าพ่อแม่รักเราแต่อาจจะน้อยกว่าพี่ๆ หรืออาจจะเพราะคิดว่าเราเอาตัวรอดเลยไม่ห่วงมากนัก แต่เรารู้สึกอ่อนแอเหลือเกินเป็นความอ่อนแอที่แสดงออกให้ใครเห็นไม่ได้นอกจากมาตั้งกระทู้ระบายบนโลกอินเทอร์เน็ต

หากใครมีคำแนะนำดีๆ หรือประสบการณ์ในการผ่านความรู้สึกเหล่านี้มาสามารถแชร์สู่กันฟังได้นะคะ เราจะพยายามเข้ามาเปิดอ่านเพื่อนำไปปรับมายเซ็ตของเราให้ใช้ชีวิตได้มีความสุขมากกว่านี้

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกระทู้ของเด็ก 22 คนนี้ค่ะ