โดยปกติไม่ค่อยได้แวะเข้ามาห้องนี้สักเท่าไร แต่คิดว่าเพื่อนๆ พี่ๆ หรือใครก็ตามในห้องนี้อาจจะพอช่วยแนะนำอะไรได้บ้าง
โดยปกติเราเป็นคนตรงๆ คุยกะคนอื่นง่าย แต่บางครั้งอาจจะพูดตรงไปบ้าง เมื่อก่อนกลุ่มที่ทำงานเราเป็นกลุ่มใหญ่ไปทีหลายคน พอทำงานนานไปเพื่อนหลายคนก็ลาออกไปบ้าง เหลือก็อยู่แค่ 3 - 4 คน นับว่าทำงานด้วยกันมานานแล้ว อย่างต่ำก็ 5 ปี
ปกติที่ทำงานจะคุยกันตลอดคะ จะเรียกว่าเม้าท์ก็ได้ แต่ก็เป็นเรื่องทั่วๆไป แต่มาพักหลังๆ เรามีความรู้สึกว่าเรารู้เรื่องต่างๆน้อยลง คุยกับใครก็ไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เค้ากำลังพูดคืออะไร พูดถึงใคร หมายถึงอะไร เราก็มาคิดดูว่า อาจจะเป็นเพราะเราหยุดงานบ่อยเพราะต้องพาพ่อไปหาหมอ และช่วงนั้นก็พอดีกับการที่ต้องไปทำงานต่างจังหวัดด้วย เราก็พยายามคุยกับคนอื่นๆให้มากขึ้น
เนื่องจากสุขภาพพ่อท่านแย่ แล้วคุณพ่อก็มาด่วนจากเราไป เราเป็นลูกคนโต ภาระต่างๆที่เราต้องจัดการก็มีมาก ทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกับใครเท่าไร ก็จะมีแค่เพื่อนที่ที่อยู่ใกล้บ้าน ที่คุยเยอะ ปรึกษาเรื่องการจัดการต่างๆในช่วงนั้น
หลังจากเรากลับมาทำงาน เราเริ่มรู้สึกว่าเรายิ่งห่างเพื่อนๆ ที่ทำงาน ชวนไปกินข้าวก็ไม่ไป ยิ่งเวลาเค้าคุยก็จะคุยกันแค่ 3 คน เราก็ไม่อะไร จนมีบางครั้งเพื่อนจะเอางานที่เรา ถามไปถามมา เพื่อนว่าบอกแล้ว ก็เลยถามว่าบอกแล้วได้บอกเราหรือป่าว สรุปคือไม่ได้บอกคิดเอาเองว่าเรารู้แล้ว....เราก็ไม่เป็นไรเดี่ยวเรารีบทำให้ ก็ทำให้เพื่อนไป
อย่างวันนี้มีเรื่องมาถามว่าจะไปงานกีฬาไหม เราก็ว่าต้องไปไหมเค้าบังคับหรือป่าว ใครไปบ้าง???
เพื่อนตอบว่า จะไปก็ไป ไม่ไปก็ไม่ต้องไป.....เราเลยอ้าว ...ที่ถามหมายถึงว่าถ้ามีคนอยากไปหรือสนใจจะไปก็จะไปมีเพื่อนไปกัน หรือถ้าบังคับก้ว่ากันไป...
เราก็ลองมาคิดๆดูว่ามันเป็นเพราะการใช้ชีวิตของเราหรือป่าว ปกติเราไม่ค่อยฟังเพลงไทย หรือเพลงลูกทุ่ง ไม่ใช่ว่าโก้หรู เพียงแต่เราว่าเพลงไทยเดียวนี้มันไม่เพราะเหมือนเมื่อก่อน เพลงลูกทุ่งเราฟังได้เพียงแต่ไม่ใช่พวกที่เปิดช่องนี้มาเพื่อฟัง
ที่บ้านเราก็ทำธรรมดา แต่เพื่อนชอบแซวว่าเราลูกคุณหนู เพราะพ่อเราเป็นนายทหาร....แต่เราว่าเราธรรมดา นั่งรถเมล์ไปทำงาน โทรศัพท์ก็ธรรมดาแอพไรก็ไม่มี ...
เพื่อนชอบมองว่าบ้านเรามีเงิน เพราะเราผ่อนคอนโด ทั้งๆที่เงินเดือนไม่ได้มากมาย ...ในความเป็นจริงจ่ายโน่นนี่เราก็เดือนชนเดือนเหมือนกัน
เราก็มาคิดว่ามันเป็นเพราะอะไร พวกเค้าเปลี่ยนไป....หรือว่าเราคิดมากไปเอง.........
พอเรารู้สึกว่าเราตามใครไม่ทันเวลาเค้าคุยกัน เราก็เลยเลือกเป็นฝ่ายที่เงียบเพื่อฟัง...พอฟังมากมันกลายเป็นเงียบ พอเค้าเม้าท์อะไรเราเลยรู้สึกว่าเราเบื่อกับเรื่องแบบนี้..ไม่อยากได้ยิน กลับบ้านไปเราก็อยู่ของเราไป คุยกับเพื่อนในเพสบ้าง ดูซีรี่ย์บ้าง ทำงานฝีมือบ้าง....นานเข้าๆ เรารู้สึกว่าเราอย่างอยู่คนเดียวมากขึ้น ไม่อยากมาทำงานเลยโดยงานทำที่บ้านก็ได้ บางครั้งก็ป่วยอยู่บ้านแล้วก็ทำงานส่งมาทางเมล์แทน....
เวลาคุยกับเพื่อน เอาที่เป็นตัวเป็นตน รู้จักเคยเห็นหน้าเป็นตากันเป็นๆ ก็มีไม่เกิน 10 คน .....
เราควรคุยกับเพื่อนคนอื่นให้มากขึ้นดีไหมคะ หรือว่าช่างมัน เฉยๆไปซะ.....ตอนนี้เครียดคะ...ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี เราไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยคะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ....
ไปหาจิตแพทย์ดีไหมคะ???
โดยปกติเราเป็นคนตรงๆ คุยกะคนอื่นง่าย แต่บางครั้งอาจจะพูดตรงไปบ้าง เมื่อก่อนกลุ่มที่ทำงานเราเป็นกลุ่มใหญ่ไปทีหลายคน พอทำงานนานไปเพื่อนหลายคนก็ลาออกไปบ้าง เหลือก็อยู่แค่ 3 - 4 คน นับว่าทำงานด้วยกันมานานแล้ว อย่างต่ำก็ 5 ปี
ปกติที่ทำงานจะคุยกันตลอดคะ จะเรียกว่าเม้าท์ก็ได้ แต่ก็เป็นเรื่องทั่วๆไป แต่มาพักหลังๆ เรามีความรู้สึกว่าเรารู้เรื่องต่างๆน้อยลง คุยกับใครก็ไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เค้ากำลังพูดคืออะไร พูดถึงใคร หมายถึงอะไร เราก็มาคิดดูว่า อาจจะเป็นเพราะเราหยุดงานบ่อยเพราะต้องพาพ่อไปหาหมอ และช่วงนั้นก็พอดีกับการที่ต้องไปทำงานต่างจังหวัดด้วย เราก็พยายามคุยกับคนอื่นๆให้มากขึ้น
เนื่องจากสุขภาพพ่อท่านแย่ แล้วคุณพ่อก็มาด่วนจากเราไป เราเป็นลูกคนโต ภาระต่างๆที่เราต้องจัดการก็มีมาก ทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกับใครเท่าไร ก็จะมีแค่เพื่อนที่ที่อยู่ใกล้บ้าน ที่คุยเยอะ ปรึกษาเรื่องการจัดการต่างๆในช่วงนั้น
หลังจากเรากลับมาทำงาน เราเริ่มรู้สึกว่าเรายิ่งห่างเพื่อนๆ ที่ทำงาน ชวนไปกินข้าวก็ไม่ไป ยิ่งเวลาเค้าคุยก็จะคุยกันแค่ 3 คน เราก็ไม่อะไร จนมีบางครั้งเพื่อนจะเอางานที่เรา ถามไปถามมา เพื่อนว่าบอกแล้ว ก็เลยถามว่าบอกแล้วได้บอกเราหรือป่าว สรุปคือไม่ได้บอกคิดเอาเองว่าเรารู้แล้ว....เราก็ไม่เป็นไรเดี่ยวเรารีบทำให้ ก็ทำให้เพื่อนไป
อย่างวันนี้มีเรื่องมาถามว่าจะไปงานกีฬาไหม เราก็ว่าต้องไปไหมเค้าบังคับหรือป่าว ใครไปบ้าง???
เพื่อนตอบว่า จะไปก็ไป ไม่ไปก็ไม่ต้องไป.....เราเลยอ้าว ...ที่ถามหมายถึงว่าถ้ามีคนอยากไปหรือสนใจจะไปก็จะไปมีเพื่อนไปกัน หรือถ้าบังคับก้ว่ากันไป...
เราก็ลองมาคิดๆดูว่ามันเป็นเพราะการใช้ชีวิตของเราหรือป่าว ปกติเราไม่ค่อยฟังเพลงไทย หรือเพลงลูกทุ่ง ไม่ใช่ว่าโก้หรู เพียงแต่เราว่าเพลงไทยเดียวนี้มันไม่เพราะเหมือนเมื่อก่อน เพลงลูกทุ่งเราฟังได้เพียงแต่ไม่ใช่พวกที่เปิดช่องนี้มาเพื่อฟัง
ที่บ้านเราก็ทำธรรมดา แต่เพื่อนชอบแซวว่าเราลูกคุณหนู เพราะพ่อเราเป็นนายทหาร....แต่เราว่าเราธรรมดา นั่งรถเมล์ไปทำงาน โทรศัพท์ก็ธรรมดาแอพไรก็ไม่มี ...
เพื่อนชอบมองว่าบ้านเรามีเงิน เพราะเราผ่อนคอนโด ทั้งๆที่เงินเดือนไม่ได้มากมาย ...ในความเป็นจริงจ่ายโน่นนี่เราก็เดือนชนเดือนเหมือนกัน
เราก็มาคิดว่ามันเป็นเพราะอะไร พวกเค้าเปลี่ยนไป....หรือว่าเราคิดมากไปเอง.........
พอเรารู้สึกว่าเราตามใครไม่ทันเวลาเค้าคุยกัน เราก็เลยเลือกเป็นฝ่ายที่เงียบเพื่อฟัง...พอฟังมากมันกลายเป็นเงียบ พอเค้าเม้าท์อะไรเราเลยรู้สึกว่าเราเบื่อกับเรื่องแบบนี้..ไม่อยากได้ยิน กลับบ้านไปเราก็อยู่ของเราไป คุยกับเพื่อนในเพสบ้าง ดูซีรี่ย์บ้าง ทำงานฝีมือบ้าง....นานเข้าๆ เรารู้สึกว่าเราอย่างอยู่คนเดียวมากขึ้น ไม่อยากมาทำงานเลยโดยงานทำที่บ้านก็ได้ บางครั้งก็ป่วยอยู่บ้านแล้วก็ทำงานส่งมาทางเมล์แทน....
เวลาคุยกับเพื่อน เอาที่เป็นตัวเป็นตน รู้จักเคยเห็นหน้าเป็นตากันเป็นๆ ก็มีไม่เกิน 10 คน .....
เราควรคุยกับเพื่อนคนอื่นให้มากขึ้นดีไหมคะ หรือว่าช่างมัน เฉยๆไปซะ.....ตอนนี้เครียดคะ...ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี เราไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยคะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ....