โกสฮันเตอร์ ตอน สมุดบันทึกของคนตาย (๒. ชมรม)
ผิดพลาดตรงไหนแนะนำได้นะครับ เชิญอ่านตอน ชมรม ต่อได้เลยนะครับ
เขียน : อัศวิน
๑. ชมรม
“วันนี้วันเปิดเรียนวันแรกนะ”
“ใช่ ทำไมเหรอ นายอัศวิน” เสียงถามเชิงเหน็บแหนมดังขึ้น
“มันไม่ใช่วันที่ต้องมีรายงานนะ มันเป็นวันให้เตรียมพร้อมกับการเรียนไม่ใช่เหรอ” วินครางเบาๆ กับหนังสือกองโตที่พวกเขาขนมาจากห้องสมุด
ทั้งคู่เลือกโต๊ะไม้หินอ่อนใต้ร่มสะเดาต้นใหญ่ เพราะชั่วโมงนี้ ห้องเรียนส่วนใหญ่มักจะทำกิจกรรมในห้อง ทำให้พวกเขามีที่เงียบๆพอที่จดรายละเอียดของรายงาน
“เอาน่า ไม่เห็นต้องเครียดเลย”
“แหงละอ้อม เธอไม่เคยเครียดกับอะไรอยู่แล้วนี่”เขาหยิบหนังสือภูมิศาสตร์มากางออก แต่ไม่ได้สนใจเนื้อหาในหน้ากระดาษเลย “แล้วไตรไปไหน”
“ไปลงทะเบียนชมรม ปีนี้เขาเป็นหัวหน้าชมรมแล้วนี่”
“เขาไม่ยอมแพ้เลยนะ”
“แหงละ น้องเขาตายไปคนหนึ่งแล้วนี่นา ถ้าเป็นฉันก็จะทำแบบเขา” อ้อมคว้าหนังสือมาจากมือของวิน ก่อนที่เขาจะทำน้ำหกใส่มัน “นายเลิกกินน้ำตอนที่หนังสือเปิดค้างอยู่ได้ไหม”
“แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันเกือบยี่สิบปีแล้วนะ” วินพูดโดยไม่สนใจสายตาตัดพ้อของอ้อม ที่กำลังบรรจงเช็ดหยดน้ำออกจากปกหนังสือ “แม้แต่ตำรวจหรือพวกครูอาจารย์เองก็หาคำตอบไม่ได้เลย ว่าทำไมมีเด็กนักเรียนตายทุกๆปี แล้วพวกเราจะหาสาเหตุได้ยังไง ปีหน้าเราก็ออกจากโรงเรียนแล้วนี่”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ยังไงปีนี้ เราก็ต้องรับคนเข้าชมรมเพิ่ม”
“แหงละ ทั้งชมรมมีสี่คน” เขาหันซ้ายหันขวา เหมือนมองหาอะไรบางอย่าง
“หาอะไร”
“โน่นไง มาแล้ว” เขากำลังมองเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังเดินมาหาพวกเขา “อ้อม ถามไรอย่าง”
“ว่า”
“เธอว่า ปีนี้ใครจะต้องตาย”
“ฉันจะไปรู้ได้ไง” อ้อมเงยหน้าขึ้น เมื่อเพื่อนของเขาเดินมาถึงโต๊ะหินอ่อน “เป็นไง ชมรม”
“มานั่งทำไมตั้งไกล ทำไมไม่ไปทำที่ห้องสมุด” นั้นเป็นคำแรกเมื่อเขานั่งลง
“ตรงนี้แหละดีแล้ว ในนั้นคนเยอะ ไม่มีสมาธิ”
“นายต้องการสมาธิด้วยเหรอ” อ้อมเหน็บ แล้วหันมาทางไตร “ชมรมว่าไง”
“ตอนแรกอาจารย์จะให้เปลี่ยนชมรมใหม่ แต่ฉันบอกว่าชมรมนี้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร มันเป็นกิจกรรมยามว่างทั้งนั้น ไม่ได้กระทบกับการเรียนเลย”
“อืม.. กิจกรรมยามว่าง จดบันทึกข้อมูลคนตาย สืบประวัตินักเรียนที่ตาย และถ่ายรูปสถานที่ที่นักเรียนตาย วู้...กิจกรรมยามว่าง เป็นอะไรที่เยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยทำมา” วินพูดเชิงล้อเลียน
“แล้วเรื่องอะไรฉันต้องบอกกับพวกเขาละ ว่าพวกเราทำอะไรบ้าง ฉันก็แค่บอกไปว่ามันก็เหมือนชมรมถ่ายภาพทั่วไปเท่านั้น” ไตรพูด แล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา ก่อนจะเปิดดูสารบัญ
“ภาพทั่วไป อืม.. ปกติคนเราก็มักจะถ่ายภาพพวกนั้นไว้ดูเล่น”
“พอเหอะน่าวิน นายเลิกกระแหนะกระแหนชมรมเราสักที” อ้อมติ
“ก็มันน่าขำเท่านั้นนี่นา” วินแย้งเบาๆ แต่ก็ดูเหมือนจะยอมหยุด
“แต่ยังไงก็แล้วแต่ ชมรมโกสฮันเตอร์ก็ยังจะอยู่ต่อ” ไตรสรุป “ไหน ใครเจอข้อมูลทะเลแปซิฟิก เอามาให้ฉันหน่อย จะเพิ่มลงไปอีก ที่เรามีมันยังน้อยไป”
“อืม.. ฉันมี ทะเลแถวนั้นคลื่นลมแรง ทำให้ปลาแซลมอนแถวนั้นอร่อย เพราะได้ออกกำลังกายทุกวัน”
“อย่ามั่ว ไม่เกี่ยวสักหน่อย” อ้อมยืนหนังสือในมือเธอให้ไตร
วินไม่ได้ฟัง เพราะเขาฟุบหมอบลงกับตั้งหนังสือ
“ขอพักสายตาเดียวนะ”
“ทั้งปี”
โกส ฮันเตอร์ ตอน สมุดบันทึกของคนตาย (๒.ชมรม)
๒. ชมรม http://pantip.com/topic/34272775
๓. เงาสะท้อนในกระจก http://pantip.com/topic/34277076
๔. เรื่องเล่าของโรงเรียน http://pantip.com/topic/34291238
ผิดพลาดตรงไหนแนะนำได้นะครับ เชิญอ่านตอน ชมรม ต่อได้เลยนะครับ
เขียน : อัศวิน
๑. ชมรม
“วันนี้วันเปิดเรียนวันแรกนะ”
“ใช่ ทำไมเหรอ นายอัศวิน” เสียงถามเชิงเหน็บแหนมดังขึ้น
“มันไม่ใช่วันที่ต้องมีรายงานนะ มันเป็นวันให้เตรียมพร้อมกับการเรียนไม่ใช่เหรอ” วินครางเบาๆ กับหนังสือกองโตที่พวกเขาขนมาจากห้องสมุด
ทั้งคู่เลือกโต๊ะไม้หินอ่อนใต้ร่มสะเดาต้นใหญ่ เพราะชั่วโมงนี้ ห้องเรียนส่วนใหญ่มักจะทำกิจกรรมในห้อง ทำให้พวกเขามีที่เงียบๆพอที่จดรายละเอียดของรายงาน
“เอาน่า ไม่เห็นต้องเครียดเลย”
“แหงละอ้อม เธอไม่เคยเครียดกับอะไรอยู่แล้วนี่”เขาหยิบหนังสือภูมิศาสตร์มากางออก แต่ไม่ได้สนใจเนื้อหาในหน้ากระดาษเลย “แล้วไตรไปไหน”
“ไปลงทะเบียนชมรม ปีนี้เขาเป็นหัวหน้าชมรมแล้วนี่”
“เขาไม่ยอมแพ้เลยนะ”
“แหงละ น้องเขาตายไปคนหนึ่งแล้วนี่นา ถ้าเป็นฉันก็จะทำแบบเขา” อ้อมคว้าหนังสือมาจากมือของวิน ก่อนที่เขาจะทำน้ำหกใส่มัน “นายเลิกกินน้ำตอนที่หนังสือเปิดค้างอยู่ได้ไหม”
“แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันเกือบยี่สิบปีแล้วนะ” วินพูดโดยไม่สนใจสายตาตัดพ้อของอ้อม ที่กำลังบรรจงเช็ดหยดน้ำออกจากปกหนังสือ “แม้แต่ตำรวจหรือพวกครูอาจารย์เองก็หาคำตอบไม่ได้เลย ว่าทำไมมีเด็กนักเรียนตายทุกๆปี แล้วพวกเราจะหาสาเหตุได้ยังไง ปีหน้าเราก็ออกจากโรงเรียนแล้วนี่”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ยังไงปีนี้ เราก็ต้องรับคนเข้าชมรมเพิ่ม”
“แหงละ ทั้งชมรมมีสี่คน” เขาหันซ้ายหันขวา เหมือนมองหาอะไรบางอย่าง
“หาอะไร”
“โน่นไง มาแล้ว” เขากำลังมองเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังเดินมาหาพวกเขา “อ้อม ถามไรอย่าง”
“ว่า”
“เธอว่า ปีนี้ใครจะต้องตาย”
“ฉันจะไปรู้ได้ไง” อ้อมเงยหน้าขึ้น เมื่อเพื่อนของเขาเดินมาถึงโต๊ะหินอ่อน “เป็นไง ชมรม”
“มานั่งทำไมตั้งไกล ทำไมไม่ไปทำที่ห้องสมุด” นั้นเป็นคำแรกเมื่อเขานั่งลง
“ตรงนี้แหละดีแล้ว ในนั้นคนเยอะ ไม่มีสมาธิ”
“นายต้องการสมาธิด้วยเหรอ” อ้อมเหน็บ แล้วหันมาทางไตร “ชมรมว่าไง”
“ตอนแรกอาจารย์จะให้เปลี่ยนชมรมใหม่ แต่ฉันบอกว่าชมรมนี้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร มันเป็นกิจกรรมยามว่างทั้งนั้น ไม่ได้กระทบกับการเรียนเลย”
“อืม.. กิจกรรมยามว่าง จดบันทึกข้อมูลคนตาย สืบประวัตินักเรียนที่ตาย และถ่ายรูปสถานที่ที่นักเรียนตาย วู้...กิจกรรมยามว่าง เป็นอะไรที่เยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยทำมา” วินพูดเชิงล้อเลียน
“แล้วเรื่องอะไรฉันต้องบอกกับพวกเขาละ ว่าพวกเราทำอะไรบ้าง ฉันก็แค่บอกไปว่ามันก็เหมือนชมรมถ่ายภาพทั่วไปเท่านั้น” ไตรพูด แล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา ก่อนจะเปิดดูสารบัญ
“ภาพทั่วไป อืม.. ปกติคนเราก็มักจะถ่ายภาพพวกนั้นไว้ดูเล่น”
“พอเหอะน่าวิน นายเลิกกระแหนะกระแหนชมรมเราสักที” อ้อมติ
“ก็มันน่าขำเท่านั้นนี่นา” วินแย้งเบาๆ แต่ก็ดูเหมือนจะยอมหยุด
“แต่ยังไงก็แล้วแต่ ชมรมโกสฮันเตอร์ก็ยังจะอยู่ต่อ” ไตรสรุป “ไหน ใครเจอข้อมูลทะเลแปซิฟิก เอามาให้ฉันหน่อย จะเพิ่มลงไปอีก ที่เรามีมันยังน้อยไป”
“อืม.. ฉันมี ทะเลแถวนั้นคลื่นลมแรง ทำให้ปลาแซลมอนแถวนั้นอร่อย เพราะได้ออกกำลังกายทุกวัน”
“อย่ามั่ว ไม่เกี่ยวสักหน่อย” อ้อมยืนหนังสือในมือเธอให้ไตร
วินไม่ได้ฟัง เพราะเขาฟุบหมอบลงกับตั้งหนังสือ
“ขอพักสายตาเดียวนะ”
“ทั้งปี”