http://pantip.com/topic/33465161
บทที่ 13
'เอ๊ะ' เสียงอุทานผิดสังเกตที่ผุดขึ้นในใจดึงฝีเท้าของพยาบาลราศีก้าวฉับๆ ไปชิดเสากลมต้นหนึ่งหน้าร้านค้าซึ่งตั้งอยู่สุดปลายถนน ข้ามฟากไปก็จะถึงบ้านพักหลังกะทัดรัดของ 'คุณกาญจนา' แต่ครั้นจะให้โผล่หน้าออกไปตอนนี้ก็คงไม่เหมาะแน่
"นายชมทองมาทำอะไรที่นี่"
หล่อนงึมงำพลางมือก็ล้วงกระเป๋าสะพาย ตั้งใจหยิบโทรศัพท์มาบันทึกภาพไว้เป็นหลักฐาน สมัยนี้ผู้ร้ายปากแข็งได้แข็งกว่าในอดีตเพราะย่ามใจว่าไม่มีอะไรมาประจานผูกมัด แต่หล่อนไม่ใช่พยาบาลโง่ๆ หรอก
"อุ๊ย แหม ไอ้รถตู้บ้า"
หล่อนนิ่วหน้ากัดปากไปด้วยขณะลดโทรศัพท์ลงอย่างหงุดหงิด งึมงำด่าคนขับรถตู้ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ แค่ว่าเคลื่อนมาจอดบดบังภาพสำคัญไปอย่างหวุดหวิดเท่านั้นเอง
ใช่ หวุดหวิดและชวนตระหนกไม่น้อยสำหรับชมทอง เขาห่อปากพร้อมกับตาโตขึ้น หมวกผ้าที่หาซื้อแบบฉุกเฉินตามร้านชำทั่วไปไม่ช่วยอะไรได้มากหรอก แย่แล้ว ร่องรอยของเขาถูกตาสับปะรดคู่หนึ่งของฤกษ์สุรัตน์พบเห็นเข้าแล้ว
"หนีไปหลบซอยข้างหน้า" พิมพ์เช้าบอกเส้นทาง "ในซอยนั้นมีตรอกแยกไปเชื่อมกับอีกซอยถัดไปด้วย"
"ทันหรือเปล่าก็ไม่รู้ เธอวิ่งตามผมมาแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ"
"อย่าโอดครวญนายชมทอง วิ่งเร็วเข้า"
"โธ่ คุณเช้า นี่ก็เต็มฝีเท้าแล้ว อุ๊บ ตายชัก" เขาอุทานกึ่งละล้าละลังกับฉุนเฉียว
"เกิดอะไรขึ้น" พิมพ์เช้าในห้องพักบนบ้านภูไหมก็รีบซักผ่านน้ำเสียงกังวลแกมรนๆ ไปด้วย
"หมวกปลิว ลมแรงน่ะ เท่านี้ก่อนนะครับ"
ชมทองคิดว่าคงไม่คล่องแน่ถ้าจะให้วิ่งไปโทรรายงานสถานการณ์ไปพลางอยู่แบบนี้ เขาเลี้ยวเข้าไปหลบอยู่หลังเสาไฟฟ้าต้นหนึ่ง เลือกมันเพราะด้านหน้ามีดงกล้วยขึ้นแน่น อาศัยความรกค่อยขยับฝีเท้าอย่างระมัดระวัง ลอดตาตามช่องก็พอเห็นหุ่นบางของพยาบาลนักล่าวิ่งผ่านวูบไป
"ตายๆ ทำไมกัดไม่ปล่อยอย่างนี้นะคุณพยาบาลราศี"
เขาครางขัดใจตอนเกือบจะโผล่เท้าออกไป แล้วพลันกระตุกกลับอย่างใจหายใจคว่ำ เพราะคุณพยาบาลนักล่าเท้าสะเอวหันรีหันขวางกลางถนนซีเมนต์กว้างไม่ถึงอึดใจก็หมุนตัวกลับ สาดสายตาสำรวจทะลวงทะลุฝ่าความแน่นรกของดงกล้วยอย่างมีเป้าหมาย
"ตายชัก ทำยังไงดี"
คราวนี้ชมทองร้อนรุ่มจริงจัง หล่อนสาวเท้าตรงมาโน่นแล้ว เขาต้องหาทางย้ายตัวเองไปซ่อนที่อื่น แต่นอกจากตรงนี้ก็ไม่มีตรงไหนมิดชิดอีกแล้วละ ทำยังไงดี ชมทองเอ๊ย รีบคิดสิ รีบคิด
"ว้าย ใครก็ได้ช่วยจับที ช่วยด้วยค่ะ จับที ช่วยจับที"
"ว้าย ไอ้หมาบ้า ออกไปนะ ออกไป"
ชมทองเลียปากอย่างลิงโลด ไม่ขอคิดมากความว่าฟ้าเมตตาเปิดช่องให้หนี หรือเป็นเพราะสุนัขบ้านใครก็ไม่ทราบละที่แหกกรงมุ่งหน้าสูดกลิ่นอิสรภาพ มันเห่าดุร้ายใส่คุณพยาบาลที่หน้าซีดเผือดลงพร้อมกับถอยหลังกรูดๆ ปากก็ร้องไล่อย่างหวาดกลัวแข่งกับเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือของเจ้าของสุนัขที่วิ่งหน้าตื่นออกมาสมทบ
เอ๊ะ แต่บางทีคุณพยาบาลจรรยาบรรณต่ำอาจไม่กลัวสุนัขกัดก็ได้นะ หล่อนอาจกังวลว่าต้องฉีดยารอบสะดือเสียมากกว่า ทายว่ามันอาจไม่ใช่ริ้วรอยที่ฤกษ์สุรัตน์พึงปรารถนาเห็นนักหรอกตอนบรรเลงเพลงสวาทอย่างชั่วๆ น่ะ
แต่ก็ช่างเถอะ ปล่อยหล่อนไว้กับชะตาสุนัขทักทายแบบไม่คาดฝันไปก่อน เขาต้องรีบเผ่นให้ไกลจากสถานการณ์ล่อแหลมตรงนี้ อ้อ โน่นแน่ะ รถรับจ้างโผล่มาพอดี สำหรับเขาแล้ว เรื่องกระโจนพรวดขึ้นไปไม่ใช่ของยาก ดังนั้น เจ้ารถคันเก่งไม่จำเป็นต้องชะลอจอดรับให้เสียเวลาหลบปีกหลีกหาง
"นายชมทอง" พยาบาลราศีตะโกนเรียก เหมือนอยากยืนยันเบื้องต้นก่อนว่าหล่อนพบเห็นร่องรอยเขาจริงๆ นะ
"ผู้หญิงคนนั้นกวักมือเรียกคุณหรือเปล่า" ผู้โดยสารชายสูงวัยคนหนึ่งสะกิดแขนแล้วบอกมากกว่าถาม
"อ้อ ไม่ใช่หรอกครับ เราไม่รู้จักกัน เธอคงกวักมือให้ใครช่วยไล่หมาตัวนั้นมากกว่า"
ชมทองปั้นรอยยิ้มได้ซื่อมาก เขาเลียปากแห้งๆ ขณะเจ้ารถแสนดีพาเขาไกลจากจุดล่อแหลมและผ่านหน้าบ้านพักของคุณกาญจนา ท่านยืนเหมือนรอชมผลลัพธ์ที่ไม่อาจคาดเดา เขาต้องเอี้ยวตัวชะโงกหน้าออกไปพร้อมโบกมือเป็นเชิงส่งข่าว เห็นท่านคลี่ยิ้มกับทาบอกคล้ายโล่งใจ แล้วตามด้วยโบกมืออำลาหยอยๆ
เรียบร้อยแล้วภารกิจที่ได้รับมอบหมาย อันที่จริงมันก็ราบรื่นมาตั้งแต่ต้นนะ จะมาพลาดอย่างไม่น่าพลาดก็ตอนเปิดประตูรั้วแล้วจ๊ะเอ๋เข้ากับคุณพยาบาลราศีนั่นแหละ แม้หล่อนจะปราดไปหลบหลังเสา แต่เขาก็ทันเห็นก่อนอยู่ดีละน่า
เอ.. หล่อนบันทึกภาพด้วยนะ ไม่แน่ใจว่าจะทำได้สำเร็จหรือเปล่า ถ้าไม่ก็แล้วไป ถึงตอนนั้นถ้าโดนซักไซ้คาดคั้นให้คอหอยแตก เขาก็จะปักหลักยืนกรานโป้ปดให้หัวทิ่ม แต่ถ้าหล่อนมีหลักฐานมัดตัวแน่นหนาเล่า จะแถยังไงดี อันนี้ก็ต้องรีบคิดอย่าได้ชะล่าใจ ทุกย่างก้าวบนเส้นทางอันตรายสายนี้ เขาต้องไม่ประมาทหรือมองข้ามความราบรื่นไม่ว่าจะเฉพาะกิจหรือเฉพาะหน้า ที่ต้องทำคือเตรียมตัวเองให้พร้อมรับกับ 'ทุกสถานการณ์'
ทุกคนมารวมตัวกันในห้องโถง และด้วยความผิดฉกรรจ์ข้อหาหลับเพลินตอนกลางวันจนไม่ได้ยินว่าพยาบาลราศีโทรเข้ามาจิกๆ ถี่ๆ ทุกคนจึงต้องนั่งคอตกรอรับโทษบนพื้น
"มีอย่างที่ไหน ฉันจ้างให้มาดูแลคุณเช้า แต่อะไรได้ กลับสุมหัวกันนอน ทำเหมือนตัวเป็นเจ้าของบ้าน แห่กันมาพักผ่อนหน้าหนาว ถ้าคุณเช้าเป็นอะไรไปขึ้นมา จะรับผิดชอบยังไง"
ฤกษ์สุรัตน์เอ็ดตะโรลั่น หน้าแดงก่ำก็ว่าดุแล้ว แต่ท่าเท้าสะเอวกับสาวเท้าก้าวยาวๆ ผ่านหน้าเหล่าจำเลยคอตกทั้งหลายก็ยิ่งน่าสะพรึงกลัวกว่า พยาบาลแจ้วไม่กล้าแม้แต่จะกลืนน้ำลายด้วยซ้ำตอนเจ้านายอารมณ์เดือดมาหยุดกึกตรงหน้า
"โดยเฉพาะพยาบาลแจ้วนะ น่าจะไล่ออก ให้ชดใช้ค่าเสียหายทุกนาทีที่หลับเป็นเงินนาทีละหมื่นสองหมื่นเสียเลย"
"อุ๊ย คุณฤกษ์"
"ยังกล้าเงยหน้าขึ้นมาอีกหรือ"
พยาบาลหน้าเผือดรีบก้มงุดหลังสิ้นเสียงตวาดดุร้าย พยาบาลราศีหงุดหงิดมาก หล่อนก็เอะใจแล้วเชียวว่าทำไมโทรหาใครก็ไม่ยอมรับสายสักคน แม้แต่ยามชมทองผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง แต่รายนี้ก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะก็เจอกันแล้วอย่างจะจะ แค่ว่าสกัดไม่ได้คาหนังคาเขาเท่านั้นเอง หล่อนก็แค่ทำทีโทรเข้ามาหวังทดสอบดูเท่านั้นเอง ดังนั้น ถ้าเขารับสายสิถึงค่อยประหลาดใจว่าทำไม 'ช่างกล้า'
"เธอลงไปทำอะไรข้างล่าง" พยาบาลราศีถามเจาะจงยามชมทองเพราะอดกลั้นความค้างคาใจไม่ไหวจริงๆ
"ผม.. "
"อย่าปฏิเสธว่าเปล่านะ ฉันเห็นเธอกับตา ถ่ายรูปไว้ด้วย แม้จะติดนิดเดียวแค่แผ่นหลังก็เถอะ ดู"
ชมทองเตรียมพร้อมมาอย่างดีแล้วตั้งแต่รีบรุดกลับขึ้นบ้านภูไหม จึงอย่าหวังว่าเจ้านายหนุ่มกับพยาบาลคู่ขาจะได้เจอได้เห็นปฏิกิริยาเงอะงะอึกอัก หรือที่อีกฝ่ายอาจรอเรียกมันว่า 'พิรุธ'
"ไม่เหมือนผมสักนิด" เขาทำทีชะเง้อดู ไม่ใช่ดูธรรมดาด้วยนะ ดูแบบตั้งอกตั้งใจเชียวละ
"ว่าไงนะ" พยาบาลจรรยาบรรณต่ำนิ่วหน้ากระชากเสียงต่ำๆ
"ไม่ใช่ผมหรอกครับ คุณพยาบาลราศีคงจำคนผิดแล้ว"
"นายชมทอง"
"ยุคนี้นะครับ การศัลยกรรมกำลังเฟื่อง คนหน้าตาเหมือนกันเดินสวนชนไหล่ปัดแข้งปัดขากันออกเกลื่อนถนน"
"นายชมทอง"
"จริงนะครับคุณฤกษ์" ชมทองต้องหันหาเป้าหมายใหญ่กว่า "ไม่ใช่ผมแน่ๆ เพราะผมไม่รู้จักถนนหนทางในตัวเมืองสักนิด ยิ่งตอนนี้ด้วยแล้ว เส้นทางจากสถานีรถไฟไปคฤหาสน์ยุรวัฒน์ผมยังจำไม่ได้เลย แล้วผมจะลงไปเตร่ในเมืองได้ยังไง"
ฤกษ์สุรัตน์เม้มปากอ้ำอึ้ง จะติเตียนใดๆ ก็ไม่ถนัดปาก เหตุผลของยามรูปหล่อก็ใช่ว่าจะผ่านหูไปได้ นี่ยังไม่นับท่าทางขึงขังมั่นใจในความไม่ผิดของตนนักหนาที่อีกฝ่ายแสดงโต้งๆ อีก วูบหนึ่ง ก็อยากลังเลใจจังว่าพยาบาลคู่ขาอาจตาฝาดไปจริงๆ
"อีกอย่างนะครับ" พ่อยามรูปหล่อไม่เปิดโอกาสให้เจ้านายหนุ่มได้ใคร่ครวญนาน ต้องสกัดความคิดกันหน่อย "ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าผมเป็นยาม คุณฤกษ์ไม่อนุญาตให้ลงจากที่นี่เว้นแต่จะได้รับอนุญาตก่อน ผมจำคำสั่งนี้ได้แม่นเลย ไม่กล้าขัดด้วย"
"นายชมทอง" พยาบาลราศีหน้าแดงเข้มขึ้นทุกที หล่อนมั่นใจว่าตาไม่ฝาดแม้เหตุผลอีกฝ่ายจะเลอเลิศแค่ไหนก็เถอะ "ไม่ต้องมาชักแม่น้ำทั้งห้าหรอก ฉันเห็นเองกับตา แล้วฉันก็มั่นใจว่าต้องเป็นเธอแน่ๆ "
"เอ.. ถ้าอย่างนั้นผมถามหน่อยเถอะ ไอ้สถานที่ในรูปน่ะมันที่ไหนครับ ทำไมถึงได้มั่นอกมั่นใจว่าต้องเป็นผมแน่ๆ "
"ก็ที่หน้าบ้านคุณ.. "
"เอาละ พอแล้ว"
ฤกษ์สุรัตน์ต้องรีบโบกมือ เสียงตัดบทเข้มๆ กับวิถีปรายตาแข็งๆ ไปประสานกับพยาบาลราศีแวบหนึ่งย่อมไม่รอดหูพ้นตาที่คอยท่าอยู่แล้วของชมทองไปได้ เขาแปลกิริยานั้นออกตามประสาหนุ่มฉลาดนั่นละ ในใจจึงค่อนขอดเย้ยหยันทำนองว่า 'อ้อ รีบเตือนสติหรือ กลัวความลับตัวจะโดนกระชากโฉมออกมาจากเงาละสิท่า'
"คุณฤกษ์ แต่ฉัน.. "
"คุณเข้าไปดูแลคุณเช้าเถอะ ป่านนี้คงตื่นแล้ว ผมขอจัดการชำระโทษทางนี้ให้เรียบร้อย แล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไป"
พยาบาลราศีกัดปากหงุดหงิด หล่อนปรายตาขุ่นไปขึงใส่ชมทองที่ปั้นตาซื่อขึ้นประสาน เขายิ้มแป้นคล้ายยั่วตอนหล่อนถลึงใส่แล้วสะบัดหน้าผละไปอย่างไม่ค่อยยินยอมพร้อมใจ กระทั่งหุบกึกลงตอนย้ายกลับมาชนปังเข้ากับตาขรึมแกมขุ่นของเจ้านายหนุ่ม ไม่ทราบจะแก้เก้อยังไงดี จึงได้แต่ลูบต้นคอไปอย่างแกนๆ
"บอกมาซิว่าทำไมถึงพร้อมใจกันหลับอุตุ ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงโทรศัพท์ที่พยาบาลราศีบอกปาวๆ ว่าโทรจิกๆ ถี่ๆ น่ะ"
ทุกคนก้มหน้างุด ไม่มีคำตอบที่เจ้านายหนุ่มคาดคั้นเสียงแข็งดุ ชมทองเป็นเจ้าของผลงาน แต่ก็ไม่สะดวกจะชี้แจงเพื่อช่วยเหลือ ทำงานใหญ่ก็ต้องจำใจเสียสละงานหยุมหยิมสักหน่อย อีกอย่าง ดูจากท่าทางฮึดฮัดของฤกษ์สุรัตน์ตอนนี้ คิดว่าเจ้าตัวคงไม่ติดใจเอาความนานนัก แค่ว่าจำต้องขู่ๆ ให้กลัวสักหน่อยเท่านั้น
"ผมไม่มีข้อแก้ตัวครับ" นายแสแสดงความกล้าหาญก่อนใคร แกเงยหน้าตอบไปตามความเป็นจริง "ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ปกติก็เคยง่วง แต่เต็มที่ก็แค่งีบๆ ไม่ถึงกับหลับผล็อยเหมือนโดนวางยาแบบวันนี้เลย"
"จริงด้วยค่ะ เหมือนโดนวางยาจริงๆ " อีกสองสาวต่างวัยก็รีบเงยหน้าเห็นพ้องพร้อมเพรียง
"ใครจะทำแบบนั้นกับเราครับ" ชมทองจำต้องรีบสกัดความคิดเจ้านายหนุ่มอีกแล้ว "แล้วทำไปทำไม จะว่าโจรก็ไม่น่าจะใช่นะ ในบ้านหลังนี้ก็ไม่มีของมีค่าให้ปล้นสักหน่อย เท่าที่มีเยอะกว่าอย่างอื่นก็หยูกยาของคุณพิมพ์เช้าทั้งนั้น"
ฤกษ์สุรัตน์เม้มปากและวางหน้าเรียบเฉย หากในใจกลับเริ่มตงิดๆ กับเหตุผลฉะฉานของพ่อยามเจ้าปัญหาคนนี้มากขึ้นทุกที พยาบาลราศีพูดถูกทุกอย่าง หล่อนเตือนว่า
"นายคนนี้มีพฤติกรรมน่าสงสัยหลายหนหลายทีแล้วนะคะ ตั้งแต่อยู่บ้านใหญ่แล้ว จุ้นจ้านเกินหน้าที่ ล่วงล้ำเขตหวงห้าม แล้วที่สำคัญ เหมือนว่าจะสนใจเรื่องของคุณเช้าเป็นพิเศษ ก็ตามที่ฉันเคยเล่าๆ นั่นแหละค่ะ"
"ปัญหามันอยู่ตรงที่ฝ่ายเราไม่มีหลักฐาน ก็คิดๆ เดาๆ กันไปเอง"
"ไม่คิดไม่เดาไปเองหรอกค่ะ สัญชาตญาณของฉันไม่เคยพลาดนะคะ นายยามคนนี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคุณเช้าก็คงไม่เอะอะมัดมือชกให้เป็นหมอข้างตัวโดยไม่มีเหตุผลชัดๆ มาอธิบายให้เราหายข้องใจได้หรอกค่ะ"
นั่นสินะ เหตุผลนี้เข้าเค้าเสียจนหักล้างไม่ลงเช่นกัน แล้วยิ่งได้เห็นรูปในโทรศัพท์มือถือด้วยแล้ว ใช่แต่หล่อนหรอกที่มั่นใจหมดทรวง เขาเห็นแวบเดียวก็เชื่อสนิทเหมือนกัน
อืม คงต้องเฝ้าจับตาดูนายยามจอมจุ้นจ้านคนนี้ให้จริงจังกันสักหน่อยแล้ว ไอ้หมอนี่นะ ดูจากภายนอกก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษหรอก ค่อนไปทาซื่อเซ่อเสียด้วยซ้ำ หากแต่วาจาฉะฉานที่ผลักรุนเขาไปชนฝานิ่งตั้งหลายหนนั่นน่ะสิกลับให้มาแต่ความรู้สึก 'คมในฝัก'
เงาอลวน - บทที่ 13 - รักษ์คำ
บทที่ 13
'เอ๊ะ' เสียงอุทานผิดสังเกตที่ผุดขึ้นในใจดึงฝีเท้าของพยาบาลราศีก้าวฉับๆ ไปชิดเสากลมต้นหนึ่งหน้าร้านค้าซึ่งตั้งอยู่สุดปลายถนน ข้ามฟากไปก็จะถึงบ้านพักหลังกะทัดรัดของ 'คุณกาญจนา' แต่ครั้นจะให้โผล่หน้าออกไปตอนนี้ก็คงไม่เหมาะแน่
"นายชมทองมาทำอะไรที่นี่"
หล่อนงึมงำพลางมือก็ล้วงกระเป๋าสะพาย ตั้งใจหยิบโทรศัพท์มาบันทึกภาพไว้เป็นหลักฐาน สมัยนี้ผู้ร้ายปากแข็งได้แข็งกว่าในอดีตเพราะย่ามใจว่าไม่มีอะไรมาประจานผูกมัด แต่หล่อนไม่ใช่พยาบาลโง่ๆ หรอก
"อุ๊ย แหม ไอ้รถตู้บ้า"
หล่อนนิ่วหน้ากัดปากไปด้วยขณะลดโทรศัพท์ลงอย่างหงุดหงิด งึมงำด่าคนขับรถตู้ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ แค่ว่าเคลื่อนมาจอดบดบังภาพสำคัญไปอย่างหวุดหวิดเท่านั้นเอง
ใช่ หวุดหวิดและชวนตระหนกไม่น้อยสำหรับชมทอง เขาห่อปากพร้อมกับตาโตขึ้น หมวกผ้าที่หาซื้อแบบฉุกเฉินตามร้านชำทั่วไปไม่ช่วยอะไรได้มากหรอก แย่แล้ว ร่องรอยของเขาถูกตาสับปะรดคู่หนึ่งของฤกษ์สุรัตน์พบเห็นเข้าแล้ว
"หนีไปหลบซอยข้างหน้า" พิมพ์เช้าบอกเส้นทาง "ในซอยนั้นมีตรอกแยกไปเชื่อมกับอีกซอยถัดไปด้วย"
"ทันหรือเปล่าก็ไม่รู้ เธอวิ่งตามผมมาแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ"
"อย่าโอดครวญนายชมทอง วิ่งเร็วเข้า"
"โธ่ คุณเช้า นี่ก็เต็มฝีเท้าแล้ว อุ๊บ ตายชัก" เขาอุทานกึ่งละล้าละลังกับฉุนเฉียว
"เกิดอะไรขึ้น" พิมพ์เช้าในห้องพักบนบ้านภูไหมก็รีบซักผ่านน้ำเสียงกังวลแกมรนๆ ไปด้วย
"หมวกปลิว ลมแรงน่ะ เท่านี้ก่อนนะครับ"
ชมทองคิดว่าคงไม่คล่องแน่ถ้าจะให้วิ่งไปโทรรายงานสถานการณ์ไปพลางอยู่แบบนี้ เขาเลี้ยวเข้าไปหลบอยู่หลังเสาไฟฟ้าต้นหนึ่ง เลือกมันเพราะด้านหน้ามีดงกล้วยขึ้นแน่น อาศัยความรกค่อยขยับฝีเท้าอย่างระมัดระวัง ลอดตาตามช่องก็พอเห็นหุ่นบางของพยาบาลนักล่าวิ่งผ่านวูบไป
"ตายๆ ทำไมกัดไม่ปล่อยอย่างนี้นะคุณพยาบาลราศี"
เขาครางขัดใจตอนเกือบจะโผล่เท้าออกไป แล้วพลันกระตุกกลับอย่างใจหายใจคว่ำ เพราะคุณพยาบาลนักล่าเท้าสะเอวหันรีหันขวางกลางถนนซีเมนต์กว้างไม่ถึงอึดใจก็หมุนตัวกลับ สาดสายตาสำรวจทะลวงทะลุฝ่าความแน่นรกของดงกล้วยอย่างมีเป้าหมาย
"ตายชัก ทำยังไงดี"
คราวนี้ชมทองร้อนรุ่มจริงจัง หล่อนสาวเท้าตรงมาโน่นแล้ว เขาต้องหาทางย้ายตัวเองไปซ่อนที่อื่น แต่นอกจากตรงนี้ก็ไม่มีตรงไหนมิดชิดอีกแล้วละ ทำยังไงดี ชมทองเอ๊ย รีบคิดสิ รีบคิด
"ว้าย ใครก็ได้ช่วยจับที ช่วยด้วยค่ะ จับที ช่วยจับที"
"ว้าย ไอ้หมาบ้า ออกไปนะ ออกไป"
ชมทองเลียปากอย่างลิงโลด ไม่ขอคิดมากความว่าฟ้าเมตตาเปิดช่องให้หนี หรือเป็นเพราะสุนัขบ้านใครก็ไม่ทราบละที่แหกกรงมุ่งหน้าสูดกลิ่นอิสรภาพ มันเห่าดุร้ายใส่คุณพยาบาลที่หน้าซีดเผือดลงพร้อมกับถอยหลังกรูดๆ ปากก็ร้องไล่อย่างหวาดกลัวแข่งกับเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือของเจ้าของสุนัขที่วิ่งหน้าตื่นออกมาสมทบ
เอ๊ะ แต่บางทีคุณพยาบาลจรรยาบรรณต่ำอาจไม่กลัวสุนัขกัดก็ได้นะ หล่อนอาจกังวลว่าต้องฉีดยารอบสะดือเสียมากกว่า ทายว่ามันอาจไม่ใช่ริ้วรอยที่ฤกษ์สุรัตน์พึงปรารถนาเห็นนักหรอกตอนบรรเลงเพลงสวาทอย่างชั่วๆ น่ะ
แต่ก็ช่างเถอะ ปล่อยหล่อนไว้กับชะตาสุนัขทักทายแบบไม่คาดฝันไปก่อน เขาต้องรีบเผ่นให้ไกลจากสถานการณ์ล่อแหลมตรงนี้ อ้อ โน่นแน่ะ รถรับจ้างโผล่มาพอดี สำหรับเขาแล้ว เรื่องกระโจนพรวดขึ้นไปไม่ใช่ของยาก ดังนั้น เจ้ารถคันเก่งไม่จำเป็นต้องชะลอจอดรับให้เสียเวลาหลบปีกหลีกหาง
"นายชมทอง" พยาบาลราศีตะโกนเรียก เหมือนอยากยืนยันเบื้องต้นก่อนว่าหล่อนพบเห็นร่องรอยเขาจริงๆ นะ
"ผู้หญิงคนนั้นกวักมือเรียกคุณหรือเปล่า" ผู้โดยสารชายสูงวัยคนหนึ่งสะกิดแขนแล้วบอกมากกว่าถาม
"อ้อ ไม่ใช่หรอกครับ เราไม่รู้จักกัน เธอคงกวักมือให้ใครช่วยไล่หมาตัวนั้นมากกว่า"
ชมทองปั้นรอยยิ้มได้ซื่อมาก เขาเลียปากแห้งๆ ขณะเจ้ารถแสนดีพาเขาไกลจากจุดล่อแหลมและผ่านหน้าบ้านพักของคุณกาญจนา ท่านยืนเหมือนรอชมผลลัพธ์ที่ไม่อาจคาดเดา เขาต้องเอี้ยวตัวชะโงกหน้าออกไปพร้อมโบกมือเป็นเชิงส่งข่าว เห็นท่านคลี่ยิ้มกับทาบอกคล้ายโล่งใจ แล้วตามด้วยโบกมืออำลาหยอยๆ
เรียบร้อยแล้วภารกิจที่ได้รับมอบหมาย อันที่จริงมันก็ราบรื่นมาตั้งแต่ต้นนะ จะมาพลาดอย่างไม่น่าพลาดก็ตอนเปิดประตูรั้วแล้วจ๊ะเอ๋เข้ากับคุณพยาบาลราศีนั่นแหละ แม้หล่อนจะปราดไปหลบหลังเสา แต่เขาก็ทันเห็นก่อนอยู่ดีละน่า
เอ.. หล่อนบันทึกภาพด้วยนะ ไม่แน่ใจว่าจะทำได้สำเร็จหรือเปล่า ถ้าไม่ก็แล้วไป ถึงตอนนั้นถ้าโดนซักไซ้คาดคั้นให้คอหอยแตก เขาก็จะปักหลักยืนกรานโป้ปดให้หัวทิ่ม แต่ถ้าหล่อนมีหลักฐานมัดตัวแน่นหนาเล่า จะแถยังไงดี อันนี้ก็ต้องรีบคิดอย่าได้ชะล่าใจ ทุกย่างก้าวบนเส้นทางอันตรายสายนี้ เขาต้องไม่ประมาทหรือมองข้ามความราบรื่นไม่ว่าจะเฉพาะกิจหรือเฉพาะหน้า ที่ต้องทำคือเตรียมตัวเองให้พร้อมรับกับ 'ทุกสถานการณ์'
ทุกคนมารวมตัวกันในห้องโถง และด้วยความผิดฉกรรจ์ข้อหาหลับเพลินตอนกลางวันจนไม่ได้ยินว่าพยาบาลราศีโทรเข้ามาจิกๆ ถี่ๆ ทุกคนจึงต้องนั่งคอตกรอรับโทษบนพื้น
"มีอย่างที่ไหน ฉันจ้างให้มาดูแลคุณเช้า แต่อะไรได้ กลับสุมหัวกันนอน ทำเหมือนตัวเป็นเจ้าของบ้าน แห่กันมาพักผ่อนหน้าหนาว ถ้าคุณเช้าเป็นอะไรไปขึ้นมา จะรับผิดชอบยังไง"
ฤกษ์สุรัตน์เอ็ดตะโรลั่น หน้าแดงก่ำก็ว่าดุแล้ว แต่ท่าเท้าสะเอวกับสาวเท้าก้าวยาวๆ ผ่านหน้าเหล่าจำเลยคอตกทั้งหลายก็ยิ่งน่าสะพรึงกลัวกว่า พยาบาลแจ้วไม่กล้าแม้แต่จะกลืนน้ำลายด้วยซ้ำตอนเจ้านายอารมณ์เดือดมาหยุดกึกตรงหน้า
"โดยเฉพาะพยาบาลแจ้วนะ น่าจะไล่ออก ให้ชดใช้ค่าเสียหายทุกนาทีที่หลับเป็นเงินนาทีละหมื่นสองหมื่นเสียเลย"
"อุ๊ย คุณฤกษ์"
"ยังกล้าเงยหน้าขึ้นมาอีกหรือ"
พยาบาลหน้าเผือดรีบก้มงุดหลังสิ้นเสียงตวาดดุร้าย พยาบาลราศีหงุดหงิดมาก หล่อนก็เอะใจแล้วเชียวว่าทำไมโทรหาใครก็ไม่ยอมรับสายสักคน แม้แต่ยามชมทองผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง แต่รายนี้ก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะก็เจอกันแล้วอย่างจะจะ แค่ว่าสกัดไม่ได้คาหนังคาเขาเท่านั้นเอง หล่อนก็แค่ทำทีโทรเข้ามาหวังทดสอบดูเท่านั้นเอง ดังนั้น ถ้าเขารับสายสิถึงค่อยประหลาดใจว่าทำไม 'ช่างกล้า'
"เธอลงไปทำอะไรข้างล่าง" พยาบาลราศีถามเจาะจงยามชมทองเพราะอดกลั้นความค้างคาใจไม่ไหวจริงๆ
"ผม.. "
"อย่าปฏิเสธว่าเปล่านะ ฉันเห็นเธอกับตา ถ่ายรูปไว้ด้วย แม้จะติดนิดเดียวแค่แผ่นหลังก็เถอะ ดู"
ชมทองเตรียมพร้อมมาอย่างดีแล้วตั้งแต่รีบรุดกลับขึ้นบ้านภูไหม จึงอย่าหวังว่าเจ้านายหนุ่มกับพยาบาลคู่ขาจะได้เจอได้เห็นปฏิกิริยาเงอะงะอึกอัก หรือที่อีกฝ่ายอาจรอเรียกมันว่า 'พิรุธ'
"ไม่เหมือนผมสักนิด" เขาทำทีชะเง้อดู ไม่ใช่ดูธรรมดาด้วยนะ ดูแบบตั้งอกตั้งใจเชียวละ
"ว่าไงนะ" พยาบาลจรรยาบรรณต่ำนิ่วหน้ากระชากเสียงต่ำๆ
"ไม่ใช่ผมหรอกครับ คุณพยาบาลราศีคงจำคนผิดแล้ว"
"นายชมทอง"
"ยุคนี้นะครับ การศัลยกรรมกำลังเฟื่อง คนหน้าตาเหมือนกันเดินสวนชนไหล่ปัดแข้งปัดขากันออกเกลื่อนถนน"
"นายชมทอง"
"จริงนะครับคุณฤกษ์" ชมทองต้องหันหาเป้าหมายใหญ่กว่า "ไม่ใช่ผมแน่ๆ เพราะผมไม่รู้จักถนนหนทางในตัวเมืองสักนิด ยิ่งตอนนี้ด้วยแล้ว เส้นทางจากสถานีรถไฟไปคฤหาสน์ยุรวัฒน์ผมยังจำไม่ได้เลย แล้วผมจะลงไปเตร่ในเมืองได้ยังไง"
ฤกษ์สุรัตน์เม้มปากอ้ำอึ้ง จะติเตียนใดๆ ก็ไม่ถนัดปาก เหตุผลของยามรูปหล่อก็ใช่ว่าจะผ่านหูไปได้ นี่ยังไม่นับท่าทางขึงขังมั่นใจในความไม่ผิดของตนนักหนาที่อีกฝ่ายแสดงโต้งๆ อีก วูบหนึ่ง ก็อยากลังเลใจจังว่าพยาบาลคู่ขาอาจตาฝาดไปจริงๆ
"อีกอย่างนะครับ" พ่อยามรูปหล่อไม่เปิดโอกาสให้เจ้านายหนุ่มได้ใคร่ครวญนาน ต้องสกัดความคิดกันหน่อย "ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าผมเป็นยาม คุณฤกษ์ไม่อนุญาตให้ลงจากที่นี่เว้นแต่จะได้รับอนุญาตก่อน ผมจำคำสั่งนี้ได้แม่นเลย ไม่กล้าขัดด้วย"
"นายชมทอง" พยาบาลราศีหน้าแดงเข้มขึ้นทุกที หล่อนมั่นใจว่าตาไม่ฝาดแม้เหตุผลอีกฝ่ายจะเลอเลิศแค่ไหนก็เถอะ "ไม่ต้องมาชักแม่น้ำทั้งห้าหรอก ฉันเห็นเองกับตา แล้วฉันก็มั่นใจว่าต้องเป็นเธอแน่ๆ "
"เอ.. ถ้าอย่างนั้นผมถามหน่อยเถอะ ไอ้สถานที่ในรูปน่ะมันที่ไหนครับ ทำไมถึงได้มั่นอกมั่นใจว่าต้องเป็นผมแน่ๆ "
"ก็ที่หน้าบ้านคุณ.. "
"เอาละ พอแล้ว"
ฤกษ์สุรัตน์ต้องรีบโบกมือ เสียงตัดบทเข้มๆ กับวิถีปรายตาแข็งๆ ไปประสานกับพยาบาลราศีแวบหนึ่งย่อมไม่รอดหูพ้นตาที่คอยท่าอยู่แล้วของชมทองไปได้ เขาแปลกิริยานั้นออกตามประสาหนุ่มฉลาดนั่นละ ในใจจึงค่อนขอดเย้ยหยันทำนองว่า 'อ้อ รีบเตือนสติหรือ กลัวความลับตัวจะโดนกระชากโฉมออกมาจากเงาละสิท่า'
"คุณฤกษ์ แต่ฉัน.. "
"คุณเข้าไปดูแลคุณเช้าเถอะ ป่านนี้คงตื่นแล้ว ผมขอจัดการชำระโทษทางนี้ให้เรียบร้อย แล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไป"
พยาบาลราศีกัดปากหงุดหงิด หล่อนปรายตาขุ่นไปขึงใส่ชมทองที่ปั้นตาซื่อขึ้นประสาน เขายิ้มแป้นคล้ายยั่วตอนหล่อนถลึงใส่แล้วสะบัดหน้าผละไปอย่างไม่ค่อยยินยอมพร้อมใจ กระทั่งหุบกึกลงตอนย้ายกลับมาชนปังเข้ากับตาขรึมแกมขุ่นของเจ้านายหนุ่ม ไม่ทราบจะแก้เก้อยังไงดี จึงได้แต่ลูบต้นคอไปอย่างแกนๆ
"บอกมาซิว่าทำไมถึงพร้อมใจกันหลับอุตุ ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงโทรศัพท์ที่พยาบาลราศีบอกปาวๆ ว่าโทรจิกๆ ถี่ๆ น่ะ"
ทุกคนก้มหน้างุด ไม่มีคำตอบที่เจ้านายหนุ่มคาดคั้นเสียงแข็งดุ ชมทองเป็นเจ้าของผลงาน แต่ก็ไม่สะดวกจะชี้แจงเพื่อช่วยเหลือ ทำงานใหญ่ก็ต้องจำใจเสียสละงานหยุมหยิมสักหน่อย อีกอย่าง ดูจากท่าทางฮึดฮัดของฤกษ์สุรัตน์ตอนนี้ คิดว่าเจ้าตัวคงไม่ติดใจเอาความนานนัก แค่ว่าจำต้องขู่ๆ ให้กลัวสักหน่อยเท่านั้น
"ผมไม่มีข้อแก้ตัวครับ" นายแสแสดงความกล้าหาญก่อนใคร แกเงยหน้าตอบไปตามความเป็นจริง "ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ปกติก็เคยง่วง แต่เต็มที่ก็แค่งีบๆ ไม่ถึงกับหลับผล็อยเหมือนโดนวางยาแบบวันนี้เลย"
"จริงด้วยค่ะ เหมือนโดนวางยาจริงๆ " อีกสองสาวต่างวัยก็รีบเงยหน้าเห็นพ้องพร้อมเพรียง
"ใครจะทำแบบนั้นกับเราครับ" ชมทองจำต้องรีบสกัดความคิดเจ้านายหนุ่มอีกแล้ว "แล้วทำไปทำไม จะว่าโจรก็ไม่น่าจะใช่นะ ในบ้านหลังนี้ก็ไม่มีของมีค่าให้ปล้นสักหน่อย เท่าที่มีเยอะกว่าอย่างอื่นก็หยูกยาของคุณพิมพ์เช้าทั้งนั้น"
ฤกษ์สุรัตน์เม้มปากและวางหน้าเรียบเฉย หากในใจกลับเริ่มตงิดๆ กับเหตุผลฉะฉานของพ่อยามเจ้าปัญหาคนนี้มากขึ้นทุกที พยาบาลราศีพูดถูกทุกอย่าง หล่อนเตือนว่า
"นายคนนี้มีพฤติกรรมน่าสงสัยหลายหนหลายทีแล้วนะคะ ตั้งแต่อยู่บ้านใหญ่แล้ว จุ้นจ้านเกินหน้าที่ ล่วงล้ำเขตหวงห้าม แล้วที่สำคัญ เหมือนว่าจะสนใจเรื่องของคุณเช้าเป็นพิเศษ ก็ตามที่ฉันเคยเล่าๆ นั่นแหละค่ะ"
"ปัญหามันอยู่ตรงที่ฝ่ายเราไม่มีหลักฐาน ก็คิดๆ เดาๆ กันไปเอง"
"ไม่คิดไม่เดาไปเองหรอกค่ะ สัญชาตญาณของฉันไม่เคยพลาดนะคะ นายยามคนนี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคุณเช้าก็คงไม่เอะอะมัดมือชกให้เป็นหมอข้างตัวโดยไม่มีเหตุผลชัดๆ มาอธิบายให้เราหายข้องใจได้หรอกค่ะ"
นั่นสินะ เหตุผลนี้เข้าเค้าเสียจนหักล้างไม่ลงเช่นกัน แล้วยิ่งได้เห็นรูปในโทรศัพท์มือถือด้วยแล้ว ใช่แต่หล่อนหรอกที่มั่นใจหมดทรวง เขาเห็นแวบเดียวก็เชื่อสนิทเหมือนกัน
อืม คงต้องเฝ้าจับตาดูนายยามจอมจุ้นจ้านคนนี้ให้จริงจังกันสักหน่อยแล้ว ไอ้หมอนี่นะ ดูจากภายนอกก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษหรอก ค่อนไปทาซื่อเซ่อเสียด้วยซ้ำ หากแต่วาจาฉะฉานที่ผลักรุนเขาไปชนฝานิ่งตั้งหลายหนนั่นน่ะสิกลับให้มาแต่ความรู้สึก 'คมในฝัก'