เห็นพ่อแม่มีอะไรกันตอนโต

หนูอายุ 21 ค่ะ ปกติอยู่หอพักที่มหาลัย ตอนนี้ต้องกลับบ้าน 1 อาทิตย์และมีเหตุจำเป็นที่ไม่ได้นอนห้องตัวเอง มานอนกับพ่อแม่ที่ห้องพ่อแม่ คืนวันที่ 3 ก็คือเมื่อคืน หนูได้เข้านอนตอนตี 1 ครึ่ง (นอนเวลานี้ประจำ) ซึ่งปกติพ่อแม่นอนไว 3-4 ทุ่มก็หลับ พอปิดไอแพดหลับตานอน ได้ยินเสียงพ่อแม่กระซิบคุยกัน ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะนึกว่าเล่นกับแมว แต่สักพักก็ยังได้ยินเสียงคุยแบบกระซิบ ก็เริ่มเอะใจว่าทำไมยังไม่นอนกันอีก ก็เลยนอนหันหน้าไปทางที่พ่อแม่นอนเพื่อจะดูว่านอนกันยัง พ่อนอนหันหลังให้อยู่และหันไปทางแม่ สรุปคือเห็นเงาผ้าห่มมันขยับ แต่เห็นไม่ชัด เลยพยายามมองว่าใช่อย่างที่สมองคิดไหม สักพักพ่อเปลี่ยนมานอนหงาย เลยเห็นเงามือแม่ กำลังทำอย่างว่าให้พ่ออยู่ คือตอนนั้นโกรธมาก แต่ทำอะไรไม่ได้ ตัวแข็งทื่อ น้ำตาไหล อยากตะโกนออกไปมากว่าน่าเกลียด ให้รู้กันไปเลย แต่ไม่กล้าพอ สักพักหนูไม่ไหวละ ก็เลยพลิกตัวไปเปิดโทรศัพท์เล่นเลย เปิดแสงจ้าๆ ให้รู้ว่ายังไม่นอนนะ แล้วก็ใส่แอร์พอด ไม่อยากได้ยินไม่อยากเห็นอีก รู้สึกโกรธ ขยะขแยง หรือจนกระทั่งรู้สึกเกลียดพ่อแม่ แค่ 7 วัน ทนไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วห้องน้ำก็มี ทำไมไม่ไปทำ แล้วหนูโตขนาดนี้แล้ว ยังคิดว่า innocent อยู่อีกหรือ มันโกรธจนนอนร้องไห้แบบไม่สามารถหยุดได้ถึงตี 3-4 อยากออกไปจากตรงนั้น อยากออกไปจากบ้านหลังนี้แล้วไม่กลับมาอีกเลย ไม่อยากคุยกับพ่อแม่อีกถ้าทำได้ (แต่รู้ในใจว่าทำไม่ได้ ยังต้องพึ่งเงินพ่อแม่อยู่) เลยคิดว่าพรุ่งนี้ตอนเช้าจะขอกลับหอเลย
    มาวันนี้ตอนเช้า หนูก็รีบบอกแม่ว่าขอกลับหอวันนี้เลยได้ไหม ไปส่งหนูหน่อย (กลับเองไม่ได้ ของเยอะ+รถมอไซค์) แม่บอกจะรีบกลับทำไม เพิ่งมาอยู่ได้กี่วันเอง อยู่กับพ่อแม่บ้าง หนูไม่กล้าพูดออกไปว่าเมื่อคืนเห็นอะไร ทั้งๆที่เตรียมคำพูด soft ๆ ไว้แล้ว หนูก็ตื๊อจะกลับให้ได้ จนแม่พูดออกมาว่า สาเหตุที่อยากกลับขนาดนี้คืออะไร บอกหน่อยสิ เลยรวบรวมความกล้าและพูดว่า เมื่อคืนหนูเห็นหมดเลยว่าแม่ทำอะไร อาจจะพูดไม่ชัดเพราะกลัว แม่ไม่ค่อยได้ยินเลยพูดอีกรอบ แม่ตอบกลับเสียงแข็งว่า ทำอะไร! ไม่ได้ทำอะไรเลย! แล้วก็เดินออกจากห้อง ทำให้รู้สึกสับสน เสียใจอีกครั้ง กลับก็ไม่ได้ โดนรั้งไว้ให้อึดอัดอีก แล้วคืนนี้จะอยู่ยังไง
    คือมันมีคำถามในหัวเต็มไปหมด ทำไมถึงกล้าทำ ทำไมถึงไม่นึกถึงลูกบ้าง ลูกไม่ได้อยากเห็นเลย ไม่อยากรับรู้
    ปกติชีวิตมหาลัยโลกก็ใจร้ายกับฉันมากพอแล้ว ตอนนั้นคิดว่าที่พึ่งทางเดียวคือพ่อแม่ แต่ตอนนี้มันสลายหมดแล้ว เหมือนไม่มีใครใกล้ๆอีกเลย ถ้าวันหนึ่งเป็นแม่คน จะไม่ทำตัวแบบพ่อแม่ตัวเองแน่นอน