ไม่มีอารายมาก >>>> แค่อยากเล่าว่า.... ไปเมืองนอกมา อิ อิ
เรื่องทั้งเรื่อง เป็นเรื่องราวของคนแก่ชายขอบประเทศ 6 คน ในนามกลุ่มโลเล (คือตกลงไรไม่เคยได้) ที่อยากไปเมืองนอกแบบ Bag Pack (ไม่ได้ไปแบบ Back Pack นะ) ก่อนที่กล้ามเนื้อจะอ่อนแรงและสมองจะฝ่อในช่วงบั้นปลายของชีวิต
เดิมที่ จุดหมายแรกที่เลือก เป็นเกาะฟุก๊วก เวียดนาม เพราะมีเพื่อนในกลุ่ม มีญาติที่เคยอยู่ที่นั่นแต่ต้องทิ้งบ้านเกิดไปอยู่ออสเตเลีย ด้วยเหตุผลบางประการ
ดูไปดูมา ----- >ฟุก๊วก = เกาะช้าง เกาะกูด เหมือนกันป่ะ เออ !!! บ้านอยู่ตราด พวกแกไม่ต้องไป
จุดหมายใหม่-->โฮจิมิน - ยาตรัง - ดาลัด โดยการตัดสินใจของ จขกท.และห้ามใครขัด จึงจัดการจองตั๋วที่ถูกที่สุด ที่สามารถหาได้ (เราใช้บริการหางแดงครับ เหมาะกับคนรายได้น้อยอย่างเรา)
เรียบร้อยแล้วครับ กับตั๋วไปกลับ ตามวันและเวลาดังกล่าว ด้วยราคาไปกลับ คนละ 2,689 บาท บวกโหลดกระเป๋าเพิ่ม รวมทั้งกลุ่ม 500 บาท อันไหนไม่จำเป็นสำหรับเรา อย่างประกันภัย อาหาร จองที่ >>> เราตัดทิ้ง ใกล้ถึงวันเดินทาง เราทำการเช็คอินทางเวบ และซื้อโหลดน้ำหนักเพิ่ม โดยจ่ายค่าโหลดเพิ่มวันเดินทางที่สนามบิน วันเดินทางพวกเราจะได้ไม่ต้องต่อแถวนาน เพราะไขข้อเริ่มเสื่อมกันบ้างแล้ว กับคนพวกนี้ เดี๋ยวจะบ่นโอดโอยกันก่อนถึงปลายทาง
วันแรก : และแล้ววันเดินทางก็มาถึง ไม่มีใครตื่นเต้นแต่อย่างใดกับการขึ้นเครื่องหรือการท่องเที่ยว สิ่งที่ตื่นเต้นกว่าคือ น้ำหนักกระเป๋าเกินป่าววะ ?
เราเริ่มต้นจากบ้านที่ กทม.>>> เป็นธรรมเนียมของการเดินทาง ที่ต้องโชว์รองเท้า (ซึ่งเราคิดว่าสภาพดีกว่าหน้าตา)
วันเดินทางต้องออกจากบ้าน 04.30 น. เพื่อไปดอนเมืองก่อนตี 5 (เนื่องจากเป็นช่วงเคอร์ฟิวส์ 22.00 - 04.00 น.ต้องเผื่อเวลาไว้ก่อน) ใจกลัวกล้าๆ ว่าจะโดนทหารจับกลางทาง เพราะแต่ละคนหน้าตาขอบแดนมากกก >>> สุดท้ายบรรลุไปด้วยดี ด้วยแท็กซี่ 1 คัน 6 คน เนื่องจากมีคันเดียวที่หลงกลเรา
ถึงดอนเมือง เราทำการจ่ายค่าโหลดน้ำหนักเพิ่ม และโหลดกระเป๋าเพื่อรอขึ้นเครื่อง (ไม่ต้องไปยืนรอเชคอิน เพราะจัดการทางเวบเรียบร้อย)
ระหว่างรอ เราเก็บเงินกองกลางคนละ 6,000 บาท 6 คน เป็นเงิน 36,000 บาท พอเหรอว่ะ ????? เดี๋ยวเรามาดูกันว่าพอหรือไม่
จัดการแลกเงินเป็นดอลล่าร์ที่สนามบินนี่แหล่ะ ตามอัตรา
แลกเงินเสร็จก็ผ่านด่านพิธีตรวจคนออกเมือง ใจเต้น !!!! จะผ่านได้ป่าว เพราะหน้าตาดูผิดกฎหมายทุกคน
ระหว่างทางเข้าประตูขึ้นเครื่อง ซะหน่อยนะ ออกโทรภาพกันซะหน่อย !!!
เครื่องกำลังจะร่อนแว้ววววว ไม่ทันได้ตื่นเต้น ขึ้นเครื่องได้ก็หลับ เมฆ ฝน นก หน้าตาแอร์ ก็ไม่ทันได้ดู ชั่วโมงกว่าๆ ถึงแล้วครับ โฮจิมิน ต่างประเทศ ตามที่ฝันไว้
ทางเดินออกหน้าสนามบิน
รับกระเป๋า ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองเรียบร้อย ซึ่งระหว่างตรวจเสียวสันหลังกันวูบๆๆๆๆๆ เพราะคนบางคน หมวยมาก กลัวเค้าไม่ให้เข้าเมือง เนื่องจากเป็นช่วงที่เวียดนามมีปัญหากับจีนอยู่พอดี
ก่อนอื่นซื้อซิมโทรศัพท์ครับ ที่สนามบิน 300 กว่าบาท 3G ไม่อั้นโทรได้เท่าไหร่ไม่รู้ เพราะไม่ได้ใช้โทร เร็วด้วย ใช้ได้ทุกที่ที่เราไปเที่ยว
แลกเงินดองกันตรงที่ซื้อซิมนี่แหล่ะ One stop service กันเลยทีเดียว คนแลกเงินเธอเก่งมาก ใจเย็น ค่อยๆ แกะ ค่อยถอด ค่อยๆ ใส่ บริการเสร็จสรรพ จนเราใช้งานโทรศัพท์ได้
สำหรับอัตราแลกเงิน เราไม่ได้เดินถามเคาท์เตอร์อื่น เพราะขี้เกียจเดิน ให้แค่ไหนแค่นั้น เอาเงินดอลลาร์แลกไปครึ่งหนึ่งจากที่แลกมาจากไทย มีพี่คนไทยที่มาไฟล์ทเดียวกัน ถามว่าได้เท่าไหร่ พี่เค้าเดินถามทุกเค้าเตอร์ ไม่เหมือนกัน เค้าแนะนำให้ไปแลกในตลาด ซึ่งเรา>>>> ไม่ (เพราะขี้เกียจ)
สำหรับอัตราการคิดเป็นเงินไทย อย่าไปคำนึงถึงเลขศูนย์ 3 ตัวหลังนะ ตัดศูนย์ออก 3 ตัว คูณด้วย 1.5 จะเป็นอัตราเงินไทยโดนประมาณ เช่น 50,000 ดอง ก็ประมาณ 75 บาท (เข้าใจตรงกันนะ ว่าโดยประมาณ ซึ่งอาจเป็นการกระทำโดยประมาท)
ภายหลังเราลองเอาเอทีเอ็มกด ที่เป็น Visa กด ปรากฎว่า กดได้ด้วย อิ อิ คิดเป็นอัตราค่าบริการถูกกว่าแลกที่เวียดนามอีก แต่เวลากดต้องตั้งสติดี ดี หากต้องกดเป็นล้านดอง กลัวจะตกใจสิ้นสติ กดเงินทีเป็นล้านนนน แม่เจ้าา !!!!!
ออกมาหน้าสนามบิน หันขวานะครับ จะเจอรถเมล์ 152 ขึ้นรถเลยจร้า ไม่ต้องรอ ซื้อตั๋วตอนขึ้นนั่นแหล่ะ คนขับกะกระเป๋ารถเมลล์คนเดียวกัน ไม่ต้องกังวล เค้าไม่โกงเรา บริการดีมากกกกก
ค่ารถเมล์ เค้าคิดเรา 5,000 ดอง (ประมาณ 7 บาท) ได้ตั๋วด้วยเออ !!!! แต่ไม่มีตำรวจรถเมล์นะที่นี่
นั่งรอ 5 นาที มีคนประมาณ 10 คน รถก็ออกครับ
ที่นี่เค้ามีที่นั่งสำรองสำหรับมินนี่เม้าส์ด้วยนะ
นั่งไปเรื่อยๆ ครับ ประมาณ 30 นาที ความจริงระยะทางไม่ไกล แต่เสียเวลาตรงบีบแตรรถ แป๊นนนน แป๊น !!!! ผ่าน เอ ที เอ็ม ยังกดแตร
ที่นี่ต้นไม้กลางเมืองต้นใหญ่ๆ ดีเนาะ ไม่เกะกะ เป็นระเบียบ สวยงาม
นั่งไปเรื่อยๆ ครับไม่ต้องกลัวหลง ผ่านวงเวียน เบนถาน (พวกเราเรียกวงเวียนเบนเทน เพราะจำง่ายกว่ากันเยอะ) นั่งจนสุดป้ายครับ จนเค้าไล่เราลง
จุดหมายต่อไป เราต้องตามหา ถนน ฟาม งู เหล่า ถาม เด็ก นักเรียนบนรถ พูดภาษาอังกฤษเก่งมาก บอกว่าลงรถแล้วให้เดินไปเรื่อยๆ อืมมมม เห้นภาพเลย ได้รายละเอียดเยอะมาก เราก็เลยเดินผ่านหน้ารถสุ่มไปเรื่อยๆ
เห็นท่าไม่ดี ด้วยไขข้อ สังขาร และปอดที่เริ่มเสื่อม เดินได้นิดเดียว เจอ Mcdonald แสดงว่าเพื่อนๆ มาถูกทางแล้วนะครับ พวกเราแวะพักที่นี่ ตากแอร์ก่อน อยู่ใกล้สวนสาธารณะ ต้นไม้ใหญ่มากกกกกกก (เป็นบ้านเราโดนตัดหมดไปแร่ะ อ่อ สวนที่นี่ไม่ต้นขนุนน่ะฮ้า !!!!!) หาไรยัดเข้าท้อง
มื้อแรกกะเวียดนามหมดไป 374,000 ดอง ก็ ประมาณ 560 บาท อิ่มก็นั่งพักกันไปก่อนนะ
ส่งตัวแทนไป ถนน ฟาม งู หล่าว เพื่อหาตั๋วไป ยาตรัง ถนน ฟาม งู หล่าว เดินตรงไปเรียบด้านซ้ายของแมค ไปเรื่อยๆ ครับ ประมาณ 500 เมตร ถามเค้าเอา เพราะเราก็ งม งม ไป ขนาดอ่านรีวิวไปเยอะ จนแทบจะเดินหลับตาได้ แต่ไหง ไปฟามงูหล่าว ไม่ถูกหว่า
ถึง ฟาม งู หล่าว เราก็ตามหา บริษัททัวร์ในตำนาน ครั้งแรกตามหา บริษัทเวียตซีครับ หาไม่เจอ เจอแต่ บ.ซินทัวร์ ก็จัดการถามหาเที่ยวรถไป ยาตรัง ได้ความว่า 1 วัน วิ่งแค่ 2 รอบ รอบเช้าไม่แน่ใจครับ น่าจะประมาณ 7 โมง กับรอบ 20.00 น. ก็จัดการจองตั๋วไว้ก่อน 6 คน รอบ 20.00 น. ในราคาคนละ 219,000 ดอง (ประมาณคนละ 330 บาท)
จองตั๋วเรียบร้อย ชิหายแล้ววววว !!!! กลับ Mc ไม่ถูก เดินหลงครับขอบอก ทั้งๆ ที่ตอนไปก็พยายามจำร้านโน่น นี่นั่น ลืมพกกากอ้อยไปเนาะ ไม่งั้นโรยตามทาง จะได้กลับถูก ก็งมมาเรื่อยๆ จนกลับมาเจอเพื่อน ก็ให้เพื่อนที่เหลือเอากระเป๋ามาฝากไว้ที่ซินทัวร์ นี่เราต้องเดินกลับไปอีกหรือนี่ แม่เจ้า !!! แต่ที่น่าเจ็บใจที่สุด ขาลับไปซินทัวร์ อีนี่หลงอีกรอบ (คือนอกจากสังขารจะไม่ดี สมองยังเริ่มฝ่อกันแล้วนะ)
ก็เจอซินทัวร์จนได้ครับ และที่น่าประทับใจคือ นอกจากเราจะกลับไปเจอซินทัวร์แล้ว เรายังค้นพบว่า บ.เวียตซี อยู่ข้างๆ อิ อิ โง่หลาย ฝากกระเป๋าเสร็จ เราก็จัดการ ถามเรื่องที่พักยาตรัง บ.ซินทัวร์แนะนำเราที่เดียว เลยไม่เอาเราก็เกินมาที่ บ.เวียตซี ที่นี่บริการดีมาก พนักงานพูดอังกฤษระดับดีเยี่ยม เราก็จัดถามหาที่พัก ที่ยาตรังมีให้เราเลือกเยอะมาก จนเลือกไม่ถูก แต่ส่วนใหญ่จะเต็ม ก็ได้มาที่นึง ชื่อ คาทู เราก็เอาอันนี้แหล่ะ จองเลยขี้เกียจเลือกแล้ว ราคาห้องละ 22 ดอลล่า อันนี้เราจ่ายเป็นเงินเหรียญเพราะขี้เกียจนับ
มีเสียงกระซิบข้างๆ หูว่า จะจองที่พักดาลัดไปเลยมั๊ยค่ะ !!! นั่นงะ เหยื่อการบริการ บริการดี มีน้ำเดิม เราก็หลงกลครับ ได้ที่พักที่ดาลัดอีก 2 คืน ราคาคืนละ 19 เหรียญ (ห้องจริงประทับใจมาก) ได้ที่พัก 3 คืน สบายใจแล้วครับ มีที่ซุกหัวนอน ซึ่งตอนแรกตามแพลน เราตั้งใจจะถีงที่แล้วเดินหาเอา แต่อย่างที่บอกอายุก็ไม่ใช้น้อยกันแล้ว (Trip นี้ก็เลยไม่ใช่ Back pack กลายเป็น Bag pack อย่างที่บอกไปตอนต้น)
แล้ววันนี้ล่ะ เราทำไรกัน เดินเที่ยวมั๊ย ? เสียงตอบกลับมาว่าไม่ ทำไรดีล่ะ หันไปถามพนักงาน เวียตซี แนะนำ Half day trip เที่ยวในเมือง คนละ 120,000 ดอง (คิดเรทเงินไทยกันเองนะครับ ขี้เกียจกดเครื่องคิดเลข) พร้อม Minin Bus และ ไกด์
ทัวร์เริ่มบ่ายโมงครับ ต้องมารอรถ 12.45 น. ระหว่างรอรถ มา sale มาขายพัด มาเป็นแพ๊คเลย เสนอราคามา มนุษย์ป้าจัดการต่อราคาทันที เหลือครึ่งนึง คุยไปคุยมา ตกลงลดแล้ว ไม่เอาคร่า !!!!! ขอบอก เกือบโดนกลุ่มแม่ค้ารุม สักพักรถก็มารับ
ไกด์แนะนำตัว ถามชื่อ แซ่ คนทั้งคันรถ มีกรุ๊ปจาก ฟิลิปปินส์ พาครอบครัวมาเที่ยว 9 คน กับสาวเกากลีมาเดี่ยว 1 คน ทั้ง trip แค่ 16 คน
ที่แรกเป็นพิพิธภัณฑ์โฮจิมินครับ ที่เดิมทีเคยเป็นอาคารรัฐสภาของเวียตนาม ที่นี่เราต้องซื้อตั๋วเข้าชมเอง ราคาถูกมาครับ ไม่ต้องกลัวไป
คืออย่าถามนะ ทำไมได้รูปมาแค่นี้ ถ่ายตามประสานะครับ มือถือ มุมกล้องอะไรก็ไม่เป็นกะเค้า ถ้าอยากชมรูปดี รายละเอียดเยอะ แอบเห็นของกระทู้อื่น ถ่ายสวยกันเยอะ เก็บทุกรายละเอียด พวกเราเอาแค่นี้พอ อิ อิ
ที่ที่ 2 เป็นสถานที่ทำศิลปะจากเปลือกไข่ครับ ฝีมือดีมาก สวยครับ ยอมรับ เป็นงานฝีมือของกลุ่มผู้พิการ ก่อนเข้าชมไกด์ให้เราได้พบกับผู้แนะนำ เจ้าของสถานที่ เค้าแนะนำ เกี่ยวกับศิลปะจากมุกและก็เปลือกไข่ จากนั้นก็ปล่อยพวกเราชมผลงาน และซื้อผลงานของเค้า (เท่าที่เห็น ไม่มีใครซื้อ คงด้วยเพราะงานชิ้นใหญ่ และขี้เกียจหอบกัน)
หมดพื้นที่ พบกัน EP 2 นะครับ (งมก่อน ทำยังไง)
[CR] Viet ^v^ Dream
ไม่มีอารายมาก >>>> แค่อยากเล่าว่า.... ไปเมืองนอกมา อิ อิ
เรื่องทั้งเรื่อง เป็นเรื่องราวของคนแก่ชายขอบประเทศ 6 คน ในนามกลุ่มโลเล (คือตกลงไรไม่เคยได้) ที่อยากไปเมืองนอกแบบ Bag Pack (ไม่ได้ไปแบบ Back Pack นะ) ก่อนที่กล้ามเนื้อจะอ่อนแรงและสมองจะฝ่อในช่วงบั้นปลายของชีวิต
เดิมที่ จุดหมายแรกที่เลือก เป็นเกาะฟุก๊วก เวียดนาม เพราะมีเพื่อนในกลุ่ม มีญาติที่เคยอยู่ที่นั่นแต่ต้องทิ้งบ้านเกิดไปอยู่ออสเตเลีย ด้วยเหตุผลบางประการ
ดูไปดูมา ----- >ฟุก๊วก = เกาะช้าง เกาะกูด เหมือนกันป่ะ เออ !!! บ้านอยู่ตราด พวกแกไม่ต้องไป
จุดหมายใหม่-->โฮจิมิน - ยาตรัง - ดาลัด โดยการตัดสินใจของ จขกท.และห้ามใครขัด จึงจัดการจองตั๋วที่ถูกที่สุด ที่สามารถหาได้ (เราใช้บริการหางแดงครับ เหมาะกับคนรายได้น้อยอย่างเรา)
เรียบร้อยแล้วครับ กับตั๋วไปกลับ ตามวันและเวลาดังกล่าว ด้วยราคาไปกลับ คนละ 2,689 บาท บวกโหลดกระเป๋าเพิ่ม รวมทั้งกลุ่ม 500 บาท อันไหนไม่จำเป็นสำหรับเรา อย่างประกันภัย อาหาร จองที่ >>> เราตัดทิ้ง ใกล้ถึงวันเดินทาง เราทำการเช็คอินทางเวบ และซื้อโหลดน้ำหนักเพิ่ม โดยจ่ายค่าโหลดเพิ่มวันเดินทางที่สนามบิน วันเดินทางพวกเราจะได้ไม่ต้องต่อแถวนาน เพราะไขข้อเริ่มเสื่อมกันบ้างแล้ว กับคนพวกนี้ เดี๋ยวจะบ่นโอดโอยกันก่อนถึงปลายทาง
วันแรก : และแล้ววันเดินทางก็มาถึง ไม่มีใครตื่นเต้นแต่อย่างใดกับการขึ้นเครื่องหรือการท่องเที่ยว สิ่งที่ตื่นเต้นกว่าคือ น้ำหนักกระเป๋าเกินป่าววะ ?
เราเริ่มต้นจากบ้านที่ กทม.>>> เป็นธรรมเนียมของการเดินทาง ที่ต้องโชว์รองเท้า (ซึ่งเราคิดว่าสภาพดีกว่าหน้าตา)
วันเดินทางต้องออกจากบ้าน 04.30 น. เพื่อไปดอนเมืองก่อนตี 5 (เนื่องจากเป็นช่วงเคอร์ฟิวส์ 22.00 - 04.00 น.ต้องเผื่อเวลาไว้ก่อน) ใจกลัวกล้าๆ ว่าจะโดนทหารจับกลางทาง เพราะแต่ละคนหน้าตาขอบแดนมากกก >>> สุดท้ายบรรลุไปด้วยดี ด้วยแท็กซี่ 1 คัน 6 คน เนื่องจากมีคันเดียวที่หลงกลเรา
ถึงดอนเมือง เราทำการจ่ายค่าโหลดน้ำหนักเพิ่ม และโหลดกระเป๋าเพื่อรอขึ้นเครื่อง (ไม่ต้องไปยืนรอเชคอิน เพราะจัดการทางเวบเรียบร้อย)
ระหว่างรอ เราเก็บเงินกองกลางคนละ 6,000 บาท 6 คน เป็นเงิน 36,000 บาท พอเหรอว่ะ ????? เดี๋ยวเรามาดูกันว่าพอหรือไม่
จัดการแลกเงินเป็นดอลล่าร์ที่สนามบินนี่แหล่ะ ตามอัตรา
แลกเงินเสร็จก็ผ่านด่านพิธีตรวจคนออกเมือง ใจเต้น !!!! จะผ่านได้ป่าว เพราะหน้าตาดูผิดกฎหมายทุกคน
ระหว่างทางเข้าประตูขึ้นเครื่อง ซะหน่อยนะ ออกโทรภาพกันซะหน่อย !!!
เครื่องกำลังจะร่อนแว้ววววว ไม่ทันได้ตื่นเต้น ขึ้นเครื่องได้ก็หลับ เมฆ ฝน นก หน้าตาแอร์ ก็ไม่ทันได้ดู ชั่วโมงกว่าๆ ถึงแล้วครับ โฮจิมิน ต่างประเทศ ตามที่ฝันไว้
ทางเดินออกหน้าสนามบิน
รับกระเป๋า ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองเรียบร้อย ซึ่งระหว่างตรวจเสียวสันหลังกันวูบๆๆๆๆๆ เพราะคนบางคน หมวยมาก กลัวเค้าไม่ให้เข้าเมือง เนื่องจากเป็นช่วงที่เวียดนามมีปัญหากับจีนอยู่พอดี
ก่อนอื่นซื้อซิมโทรศัพท์ครับ ที่สนามบิน 300 กว่าบาท 3G ไม่อั้นโทรได้เท่าไหร่ไม่รู้ เพราะไม่ได้ใช้โทร เร็วด้วย ใช้ได้ทุกที่ที่เราไปเที่ยว
แลกเงินดองกันตรงที่ซื้อซิมนี่แหล่ะ One stop service กันเลยทีเดียว คนแลกเงินเธอเก่งมาก ใจเย็น ค่อยๆ แกะ ค่อยถอด ค่อยๆ ใส่ บริการเสร็จสรรพ จนเราใช้งานโทรศัพท์ได้
สำหรับอัตราแลกเงิน เราไม่ได้เดินถามเคาท์เตอร์อื่น เพราะขี้เกียจเดิน ให้แค่ไหนแค่นั้น เอาเงินดอลลาร์แลกไปครึ่งหนึ่งจากที่แลกมาจากไทย มีพี่คนไทยที่มาไฟล์ทเดียวกัน ถามว่าได้เท่าไหร่ พี่เค้าเดินถามทุกเค้าเตอร์ ไม่เหมือนกัน เค้าแนะนำให้ไปแลกในตลาด ซึ่งเรา>>>> ไม่ (เพราะขี้เกียจ)
สำหรับอัตราการคิดเป็นเงินไทย อย่าไปคำนึงถึงเลขศูนย์ 3 ตัวหลังนะ ตัดศูนย์ออก 3 ตัว คูณด้วย 1.5 จะเป็นอัตราเงินไทยโดนประมาณ เช่น 50,000 ดอง ก็ประมาณ 75 บาท (เข้าใจตรงกันนะ ว่าโดยประมาณ ซึ่งอาจเป็นการกระทำโดยประมาท)
ภายหลังเราลองเอาเอทีเอ็มกด ที่เป็น Visa กด ปรากฎว่า กดได้ด้วย อิ อิ คิดเป็นอัตราค่าบริการถูกกว่าแลกที่เวียดนามอีก แต่เวลากดต้องตั้งสติดี ดี หากต้องกดเป็นล้านดอง กลัวจะตกใจสิ้นสติ กดเงินทีเป็นล้านนนน แม่เจ้าา !!!!!
ออกมาหน้าสนามบิน หันขวานะครับ จะเจอรถเมล์ 152 ขึ้นรถเลยจร้า ไม่ต้องรอ ซื้อตั๋วตอนขึ้นนั่นแหล่ะ คนขับกะกระเป๋ารถเมลล์คนเดียวกัน ไม่ต้องกังวล เค้าไม่โกงเรา บริการดีมากกกกก
ค่ารถเมล์ เค้าคิดเรา 5,000 ดอง (ประมาณ 7 บาท) ได้ตั๋วด้วยเออ !!!! แต่ไม่มีตำรวจรถเมล์นะที่นี่
นั่งรอ 5 นาที มีคนประมาณ 10 คน รถก็ออกครับ
ที่นี่เค้ามีที่นั่งสำรองสำหรับมินนี่เม้าส์ด้วยนะ
นั่งไปเรื่อยๆ ครับ ประมาณ 30 นาที ความจริงระยะทางไม่ไกล แต่เสียเวลาตรงบีบแตรรถ แป๊นนนน แป๊น !!!! ผ่าน เอ ที เอ็ม ยังกดแตร
ที่นี่ต้นไม้กลางเมืองต้นใหญ่ๆ ดีเนาะ ไม่เกะกะ เป็นระเบียบ สวยงาม
นั่งไปเรื่อยๆ ครับไม่ต้องกลัวหลง ผ่านวงเวียน เบนถาน (พวกเราเรียกวงเวียนเบนเทน เพราะจำง่ายกว่ากันเยอะ) นั่งจนสุดป้ายครับ จนเค้าไล่เราลง
จุดหมายต่อไป เราต้องตามหา ถนน ฟาม งู เหล่า ถาม เด็ก นักเรียนบนรถ พูดภาษาอังกฤษเก่งมาก บอกว่าลงรถแล้วให้เดินไปเรื่อยๆ อืมมมม เห้นภาพเลย ได้รายละเอียดเยอะมาก เราก็เลยเดินผ่านหน้ารถสุ่มไปเรื่อยๆ
เห็นท่าไม่ดี ด้วยไขข้อ สังขาร และปอดที่เริ่มเสื่อม เดินได้นิดเดียว เจอ Mcdonald แสดงว่าเพื่อนๆ มาถูกทางแล้วนะครับ พวกเราแวะพักที่นี่ ตากแอร์ก่อน อยู่ใกล้สวนสาธารณะ ต้นไม้ใหญ่มากกกกกกก (เป็นบ้านเราโดนตัดหมดไปแร่ะ อ่อ สวนที่นี่ไม่ต้นขนุนน่ะฮ้า !!!!!) หาไรยัดเข้าท้อง
มื้อแรกกะเวียดนามหมดไป 374,000 ดอง ก็ ประมาณ 560 บาท อิ่มก็นั่งพักกันไปก่อนนะ
ส่งตัวแทนไป ถนน ฟาม งู หล่าว เพื่อหาตั๋วไป ยาตรัง ถนน ฟาม งู หล่าว เดินตรงไปเรียบด้านซ้ายของแมค ไปเรื่อยๆ ครับ ประมาณ 500 เมตร ถามเค้าเอา เพราะเราก็ งม งม ไป ขนาดอ่านรีวิวไปเยอะ จนแทบจะเดินหลับตาได้ แต่ไหง ไปฟามงูหล่าว ไม่ถูกหว่า
ถึง ฟาม งู หล่าว เราก็ตามหา บริษัททัวร์ในตำนาน ครั้งแรกตามหา บริษัทเวียตซีครับ หาไม่เจอ เจอแต่ บ.ซินทัวร์ ก็จัดการถามหาเที่ยวรถไป ยาตรัง ได้ความว่า 1 วัน วิ่งแค่ 2 รอบ รอบเช้าไม่แน่ใจครับ น่าจะประมาณ 7 โมง กับรอบ 20.00 น. ก็จัดการจองตั๋วไว้ก่อน 6 คน รอบ 20.00 น. ในราคาคนละ 219,000 ดอง (ประมาณคนละ 330 บาท)
จองตั๋วเรียบร้อย ชิหายแล้ววววว !!!! กลับ Mc ไม่ถูก เดินหลงครับขอบอก ทั้งๆ ที่ตอนไปก็พยายามจำร้านโน่น นี่นั่น ลืมพกกากอ้อยไปเนาะ ไม่งั้นโรยตามทาง จะได้กลับถูก ก็งมมาเรื่อยๆ จนกลับมาเจอเพื่อน ก็ให้เพื่อนที่เหลือเอากระเป๋ามาฝากไว้ที่ซินทัวร์ นี่เราต้องเดินกลับไปอีกหรือนี่ แม่เจ้า !!! แต่ที่น่าเจ็บใจที่สุด ขาลับไปซินทัวร์ อีนี่หลงอีกรอบ (คือนอกจากสังขารจะไม่ดี สมองยังเริ่มฝ่อกันแล้วนะ)
ก็เจอซินทัวร์จนได้ครับ และที่น่าประทับใจคือ นอกจากเราจะกลับไปเจอซินทัวร์แล้ว เรายังค้นพบว่า บ.เวียตซี อยู่ข้างๆ อิ อิ โง่หลาย ฝากกระเป๋าเสร็จ เราก็จัดการ ถามเรื่องที่พักยาตรัง บ.ซินทัวร์แนะนำเราที่เดียว เลยไม่เอาเราก็เกินมาที่ บ.เวียตซี ที่นี่บริการดีมาก พนักงานพูดอังกฤษระดับดีเยี่ยม เราก็จัดถามหาที่พัก ที่ยาตรังมีให้เราเลือกเยอะมาก จนเลือกไม่ถูก แต่ส่วนใหญ่จะเต็ม ก็ได้มาที่นึง ชื่อ คาทู เราก็เอาอันนี้แหล่ะ จองเลยขี้เกียจเลือกแล้ว ราคาห้องละ 22 ดอลล่า อันนี้เราจ่ายเป็นเงินเหรียญเพราะขี้เกียจนับ
มีเสียงกระซิบข้างๆ หูว่า จะจองที่พักดาลัดไปเลยมั๊ยค่ะ !!! นั่นงะ เหยื่อการบริการ บริการดี มีน้ำเดิม เราก็หลงกลครับ ได้ที่พักที่ดาลัดอีก 2 คืน ราคาคืนละ 19 เหรียญ (ห้องจริงประทับใจมาก) ได้ที่พัก 3 คืน สบายใจแล้วครับ มีที่ซุกหัวนอน ซึ่งตอนแรกตามแพลน เราตั้งใจจะถีงที่แล้วเดินหาเอา แต่อย่างที่บอกอายุก็ไม่ใช้น้อยกันแล้ว (Trip นี้ก็เลยไม่ใช่ Back pack กลายเป็น Bag pack อย่างที่บอกไปตอนต้น)
แล้ววันนี้ล่ะ เราทำไรกัน เดินเที่ยวมั๊ย ? เสียงตอบกลับมาว่าไม่ ทำไรดีล่ะ หันไปถามพนักงาน เวียตซี แนะนำ Half day trip เที่ยวในเมือง คนละ 120,000 ดอง (คิดเรทเงินไทยกันเองนะครับ ขี้เกียจกดเครื่องคิดเลข) พร้อม Minin Bus และ ไกด์
ทัวร์เริ่มบ่ายโมงครับ ต้องมารอรถ 12.45 น. ระหว่างรอรถ มา sale มาขายพัด มาเป็นแพ๊คเลย เสนอราคามา มนุษย์ป้าจัดการต่อราคาทันที เหลือครึ่งนึง คุยไปคุยมา ตกลงลดแล้ว ไม่เอาคร่า !!!!! ขอบอก เกือบโดนกลุ่มแม่ค้ารุม สักพักรถก็มารับ
ไกด์แนะนำตัว ถามชื่อ แซ่ คนทั้งคันรถ มีกรุ๊ปจาก ฟิลิปปินส์ พาครอบครัวมาเที่ยว 9 คน กับสาวเกากลีมาเดี่ยว 1 คน ทั้ง trip แค่ 16 คน
ที่แรกเป็นพิพิธภัณฑ์โฮจิมินครับ ที่เดิมทีเคยเป็นอาคารรัฐสภาของเวียตนาม ที่นี่เราต้องซื้อตั๋วเข้าชมเอง ราคาถูกมาครับ ไม่ต้องกลัวไป
คืออย่าถามนะ ทำไมได้รูปมาแค่นี้ ถ่ายตามประสานะครับ มือถือ มุมกล้องอะไรก็ไม่เป็นกะเค้า ถ้าอยากชมรูปดี รายละเอียดเยอะ แอบเห็นของกระทู้อื่น ถ่ายสวยกันเยอะ เก็บทุกรายละเอียด พวกเราเอาแค่นี้พอ อิ อิ
ที่ที่ 2 เป็นสถานที่ทำศิลปะจากเปลือกไข่ครับ ฝีมือดีมาก สวยครับ ยอมรับ เป็นงานฝีมือของกลุ่มผู้พิการ ก่อนเข้าชมไกด์ให้เราได้พบกับผู้แนะนำ เจ้าของสถานที่ เค้าแนะนำ เกี่ยวกับศิลปะจากมุกและก็เปลือกไข่ จากนั้นก็ปล่อยพวกเราชมผลงาน และซื้อผลงานของเค้า (เท่าที่เห็น ไม่มีใครซื้อ คงด้วยเพราะงานชิ้นใหญ่ และขี้เกียจหอบกัน)
หมดพื้นที่ พบกัน EP 2 นะครับ (งมก่อน ทำยังไง)