ภูผาอาถรรพ์ ตอนที่ ๑๒ เงาพราง
http://pantip.com/topic/32082991
ทัดดาวยื่นกิ่งไม้ขนาดยาวเกือบสองเมตรลงไปให้คนที่ตกอยู่ก้นหลุม สายแพรกัดฟันแข็งใจลุกขึ้นยืนจนสำเร็จ มือข้างที่ไม่เจ็บกำท่อนไม้ไว้แน่น ขณะที่คนบนพื้นดินออกแรงดึงสุดชีวิต
จนในที่สุดทัดดาวก็ช่วยสายแพรก็ขึ้นมายังหลุมพรางดักสัตว์อย่างทุลักทุเลได้สำเร็จ หญิงสาวได้แต่นอนหอบกระเส่าอยู่แทบพื้นดิน เนื้อตัวและใบหน้าเปรอะเปื้อนด้วยดินที่ชื้นแฉะก้นหลุม ทัดดาวตรงเข้ามาใกล้ก่อนพยุงร่างสายแพรให้ลุกขึ้นยืน
“เธอจะพาฉันไปไหน...” สายแพรถามเสียงกระซิบ เหงื่อไหลท่วมร่าง คนข้างกายหันมามองหน้าด้วยความกังวล
“อยู่แถวนี้ไม่ดีค่ะ เราไปหลบที่อื่นดีกว่า...” พูดจบ ทัดดาวก็หันซ้ายขวา ก่อนจะเหลือบไปเห็นหินก้อนใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลนัก พอพาสายแพรเดินเข้าไปใกล้จึงรู้ว่าที่ตรงนั้นเป็นโพรงใหญ่คล้ายกับถ้ำ
สายแพรอ่อนเปลี้ยไปทั้งร่าง เธอไม่มีแรงพอที่จะก้าวขาไปไหนได้อีกแล้ว หากแต่จุดหมายเบื้องหน้าที่อยู่ห่างเพียงไม่กี่สิบเมตรก็ทำให้เธอฮึดสู้ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย ภาพวันที่เธอวิ่งหนีตายไปพร้อมกับทัดดาวฉายวาบขึ้นมาในห้วงคำนึง เธอให้สัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งหญิงสาวคนนี้ และมาตอนนี้ อีกฝ่ายก็กลับมาช่วยเธอไว้แทน...
“ถึงแล้ว” ทัดดาวว่าพร้อมกับถอนหายใจยาว พาร่างสายแพรเข้ามายังปากถ้ำที่สูงเกือบสามเมตร สายแพรทรุดลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรง กลืนน้ำลายลงคอก่อนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“คุณตกลงไปในหลุมนั่นได้ยังไง...” พอนั่งพักไม่ทันจะหายเหนื่อย ทัดดาวก็โพล่งถามขึ้น นั่นทำให้สายแพรต้องหันไปมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความเคลือบแคลงไม่แพ้กัน
“มันเป็นอุบัติเหตุค่ะ... อันที่จริง ฉัน... ฉันพักอยู่บนห้างกับฝนทิพย์ เจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่หลงเข้ามาในป่านี้เหมือนกัน แต่เกิดเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย...”
“ฝนทิพย์... เจ้าหน้าที่ป่าไม้เหรอคะ เธอเข้ามาตามหาพวกเราเหรอ? แล้วทำไมคุณถึงบอกว่าเธอหลงป่าเหมือนกับพวกเราล่ะ” ใบหน้าของทัดดาวเจือไปด้วยความสับสน สายแพรจ้องหน้าเธอคล้ายกำลังจับพิรุด
“ใช่ค่ะ...เธอหลงป่า เพราะถูกตามฆ่า...”
“ถ้าอย่างนั้น...เราต้องกลับไปหาเธอนะคะ คุณพอจะจำได้มั้ยว่าห้างที่พวกคุณพักอยู่ตรงไหน”
“ฉันจำไม่ได้หรอกค่ะ คืนนี้เป็นคืนวันเพ็ญก็จริง แต่ป่ามันก็...ทั้งรกทั้งกว้างใหญ่เสียเหลือเกิน ขนาดตอนกลางวันฉันยังจำแทบไม่ได้ว่าผ่านอะไรมาบ้าง นับประสาอะไรกับตอนกลางคืน มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้เหมือนๆ กันหมด” สายแพรก้มหน้าด้วยความทดท้อ ก่อนที่ทัดดาวจะร้องขึ้นเสียงหลง
“ตายจริง...หน้าผากคุณมีเลือดออก” พูดจบ ทัดดาวก็เอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของสายแพร ก่อนที่เลือดสีแดงสดจะติดนิ้วเธอมา พอสายแพรยกมือขึ้นคลำศีรษะตัวเองถึงได้รู้ ว่าหัวคงไปกระแทกอะไรซักอย่างตอนตกลงไปในหลุม
“ดูเนื้อตัวคุณมีแผลเต็มไปหมด เดี๋ยวฉันจะออกไปหาสมุนไพรแถวๆ นี้ดูนะคะ ทิ้งไว้เลือดอาจไหลไม่หยุดเดี๋ยวจะเป็นอันตราย” คำพูดของทัดดาวทำให้สายแพรใจแป้ว
“อย่าไปเลยนะคะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แผลแค่นี้เอง... ฉัน... ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว”
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกค่ะ ฉันไปไม่ไกล และก็คงไม่หลงด้วย คุณรอฉันอยู่ที่นี่นะคะ เดี๋ยวฉันจะกลับมา” ทัดดาวกำชับเสียงเข้ม ก่อนรีบสาวเท้าเดินจากไป สายแพรจ้องมองร่างนั้นเดินผ่านแสงจันทร์ก่อนหายเข้าไปในเงาไม้ด้วยความกังวลใจ เพิ่งจะได้พบกันหยกๆ ทัดดาวก็หนีเธอไปอีกแล้ว เธอยังไม่ทันจะได้ถามในเรื่องที่ยังคาใจอยู่เลย โดยเฉพาะเรื่องนั้น เรื่องที่ฝนทิพย์เล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับทัดดาว... มันเป็นความจริงหรือไม่ ?
ภูผาอาถรรพ์ ตอนที่ ๑๓ ศพที่ถูกลืม
http://pantip.com/topic/32082991
ทัดดาวยื่นกิ่งไม้ขนาดยาวเกือบสองเมตรลงไปให้คนที่ตกอยู่ก้นหลุม สายแพรกัดฟันแข็งใจลุกขึ้นยืนจนสำเร็จ มือข้างที่ไม่เจ็บกำท่อนไม้ไว้แน่น ขณะที่คนบนพื้นดินออกแรงดึงสุดชีวิต
จนในที่สุดทัดดาวก็ช่วยสายแพรก็ขึ้นมายังหลุมพรางดักสัตว์อย่างทุลักทุเลได้สำเร็จ หญิงสาวได้แต่นอนหอบกระเส่าอยู่แทบพื้นดิน เนื้อตัวและใบหน้าเปรอะเปื้อนด้วยดินที่ชื้นแฉะก้นหลุม ทัดดาวตรงเข้ามาใกล้ก่อนพยุงร่างสายแพรให้ลุกขึ้นยืน
“เธอจะพาฉันไปไหน...” สายแพรถามเสียงกระซิบ เหงื่อไหลท่วมร่าง คนข้างกายหันมามองหน้าด้วยความกังวล
“อยู่แถวนี้ไม่ดีค่ะ เราไปหลบที่อื่นดีกว่า...” พูดจบ ทัดดาวก็หันซ้ายขวา ก่อนจะเหลือบไปเห็นหินก้อนใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลนัก พอพาสายแพรเดินเข้าไปใกล้จึงรู้ว่าที่ตรงนั้นเป็นโพรงใหญ่คล้ายกับถ้ำ
สายแพรอ่อนเปลี้ยไปทั้งร่าง เธอไม่มีแรงพอที่จะก้าวขาไปไหนได้อีกแล้ว หากแต่จุดหมายเบื้องหน้าที่อยู่ห่างเพียงไม่กี่สิบเมตรก็ทำให้เธอฮึดสู้ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย ภาพวันที่เธอวิ่งหนีตายไปพร้อมกับทัดดาวฉายวาบขึ้นมาในห้วงคำนึง เธอให้สัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งหญิงสาวคนนี้ และมาตอนนี้ อีกฝ่ายก็กลับมาช่วยเธอไว้แทน...
“ถึงแล้ว” ทัดดาวว่าพร้อมกับถอนหายใจยาว พาร่างสายแพรเข้ามายังปากถ้ำที่สูงเกือบสามเมตร สายแพรทรุดลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรง กลืนน้ำลายลงคอก่อนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“คุณตกลงไปในหลุมนั่นได้ยังไง...” พอนั่งพักไม่ทันจะหายเหนื่อย ทัดดาวก็โพล่งถามขึ้น นั่นทำให้สายแพรต้องหันไปมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความเคลือบแคลงไม่แพ้กัน
“มันเป็นอุบัติเหตุค่ะ... อันที่จริง ฉัน... ฉันพักอยู่บนห้างกับฝนทิพย์ เจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่หลงเข้ามาในป่านี้เหมือนกัน แต่เกิดเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย...”
“ฝนทิพย์... เจ้าหน้าที่ป่าไม้เหรอคะ เธอเข้ามาตามหาพวกเราเหรอ? แล้วทำไมคุณถึงบอกว่าเธอหลงป่าเหมือนกับพวกเราล่ะ” ใบหน้าของทัดดาวเจือไปด้วยความสับสน สายแพรจ้องหน้าเธอคล้ายกำลังจับพิรุด
“ใช่ค่ะ...เธอหลงป่า เพราะถูกตามฆ่า...”
“ถ้าอย่างนั้น...เราต้องกลับไปหาเธอนะคะ คุณพอจะจำได้มั้ยว่าห้างที่พวกคุณพักอยู่ตรงไหน”
“ฉันจำไม่ได้หรอกค่ะ คืนนี้เป็นคืนวันเพ็ญก็จริง แต่ป่ามันก็...ทั้งรกทั้งกว้างใหญ่เสียเหลือเกิน ขนาดตอนกลางวันฉันยังจำแทบไม่ได้ว่าผ่านอะไรมาบ้าง นับประสาอะไรกับตอนกลางคืน มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้เหมือนๆ กันหมด” สายแพรก้มหน้าด้วยความทดท้อ ก่อนที่ทัดดาวจะร้องขึ้นเสียงหลง
“ตายจริง...หน้าผากคุณมีเลือดออก” พูดจบ ทัดดาวก็เอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของสายแพร ก่อนที่เลือดสีแดงสดจะติดนิ้วเธอมา พอสายแพรยกมือขึ้นคลำศีรษะตัวเองถึงได้รู้ ว่าหัวคงไปกระแทกอะไรซักอย่างตอนตกลงไปในหลุม
“ดูเนื้อตัวคุณมีแผลเต็มไปหมด เดี๋ยวฉันจะออกไปหาสมุนไพรแถวๆ นี้ดูนะคะ ทิ้งไว้เลือดอาจไหลไม่หยุดเดี๋ยวจะเป็นอันตราย” คำพูดของทัดดาวทำให้สายแพรใจแป้ว
“อย่าไปเลยนะคะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แผลแค่นี้เอง... ฉัน... ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว”
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกค่ะ ฉันไปไม่ไกล และก็คงไม่หลงด้วย คุณรอฉันอยู่ที่นี่นะคะ เดี๋ยวฉันจะกลับมา” ทัดดาวกำชับเสียงเข้ม ก่อนรีบสาวเท้าเดินจากไป สายแพรจ้องมองร่างนั้นเดินผ่านแสงจันทร์ก่อนหายเข้าไปในเงาไม้ด้วยความกังวลใจ เพิ่งจะได้พบกันหยกๆ ทัดดาวก็หนีเธอไปอีกแล้ว เธอยังไม่ทันจะได้ถามในเรื่องที่ยังคาใจอยู่เลย โดยเฉพาะเรื่องนั้น เรื่องที่ฝนทิพย์เล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับทัดดาว... มันเป็นความจริงหรือไม่ ?