เรื่องย่อ
ธนามหาเศรษฐีผู้มีความหลัง เขาต้องการจะดัดนิสัยของธนูลูกชายอารมณ์ร้อน  ด้วยการให้ธนูเดิมพันกับเขา  ด้วยการทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งรักเขาให้ได้ภายใน 6 เดือน  โดยแลกกับทรัพย์สมบัติที่มีอยู่ทั้งหมด  และหมากตัวหลักของเขาก็คือ  น้ำค้าง  เด็กสาวผู้มีชีวิตเสรีอยู่ในโลกแห่งศิลปะ  แต่เหมือนตายเมื่ออยู่ในโลกแห่งความจริง


ธนู  
หนุ่มหล่อ พ่อรวย สาวกรี๊ด ทำอะไรก็ดูจะดีไปเสียหมด เสียแต่เรียนไม่ได้เรื่อง เขาจึงถูกพ่อส่งให้ไปเรียนหนังสือและด้วยความที่มีนิสียเย่อหยิ่ง  จองหอง  ชอบเอาชนะคนอื่น  จึงทำให้เขาอยากได้บางอย่าง เพื่อเล่นเกมส์กับผู้หญิงคนหนึ่ง

  
น้ำค้าง  
หญิงสาวผู้เหมือนมีหมอกดำปกคลุมอยู่ตลอดเวลา  หน้าที่ขาวซีด รอยยิ้มที่หม่นหมอง ทำให้เธอไม่มีเพื่อน และหมกหมุ่นอยู่กับการวาดภาพ  ทว่าเธอกลับกลายเป็นเหยื่อของเกมส์บ้าคลั่งของผู้ชาย
และเมื่อเกมส์ได้เริ่มต้นขึ้น ใครกันที่จะอยู่เหนือเกมส์ ใครจะเป็นผู้ชนะ และใครบ้างจะเป็นฝ่ายแพ้  ติดตามชมได้เลยขอรับ

                                                                                                                           .....  ขลุ่ยพลิ้วใบไม้พลิ .....

……………………………………………………….

ตอนที่  1

    สายลมหนาวพัดผ่าน  พัดพาให้ใบไม้ร่วงหล่นลงสู่ผืนน้ำ  ศาลาไม้อันงามสง่า  ตั้งตระหง่านอยู่ริมตลิ่ง ความสวยงามนั้นเพียงเศษเสี้ยวของคฤหาสน์ที่อยู่ด้านในเลยสวนไม้นานาพันธุ์ไป  ธนาชายหนุ่มวัยกลางคน กำลังนั่งพักผ่อนบนศาลาริมน้ำอันเงียบสงบ  เขาจิบกาแฟพลางเปิดไดอารี่เก่าแก่ทีละหน้า ๆ อ่านไปก็ยิ้มไประลึกถึงความหลังในวัยหนุ่ม  ความทรงจำที่มีแต่ความสุข เว้นแต่ว่า  มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ยังคงค้างคาในหัวใจ เขาปิดหนังสือและถอนหายใจอย่างช้า ๆ สายตาเต็มไปด้วยความกังวล  และดูท่าว่าเขาจะต้องรีบจัดการให้มันจบลงโดยเร็ว  ก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสอีกเลยในชีวิต  เขารีบกดโทรศัพท์หาลูกชายเพียงคนเดียวของเขา
……………………………………………………….
    ณ สนามแข่งรถ บรรยากาศในสนามเปี่ยมไปด้วยความครึกครื้น เสียงกรีดร้องของกองเชียร์ที่กำลังส่งเสียงเชียร์นักแข่งรถขวัญใจของตนเองทำให้สนามดูมีสีสัน  ธนู  ชายหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาล รูปร่างสูงใหญ่กำยำ ใบหน้าเรียวยาว ผู้มีรอยยิ้มเป็นประกาย นักแข่งรถฝีเท้าฉมังกระชากใจของสาว ๆ  กำลังเดินไปที่รถของตัวเองที่จอดประจำการอยู่ที่เส้น START  เพียงแค่เขาปรากฏกายเท่านั้น เสียงร้องเชียร์ก็ดังกึกก้อง ธนูโบกมือให้กองเชียร์ช้า ๆ แล้วมุ่งตรงดิ่งไปที่รถ  โค้ชตบบ่าเขาราวว่าเขาเป็นความหวัง
    “ทำให้เต็มที่นะ ธนู”
    “แน่นอนครับ ผมไม่พลาดอยู่แล้ว”
    ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะรับหมวกจากเพื่อนมาสวมแล้วก้าวขึ้นรถ เขาตรวจอุปกรณ์รอบตัวก่อนจะจับพวงมาลัยแน่น เหยียบคันเร่งและเบรกอย่างเตรียมพร้อม และเมื่อได้ยินเสียงปล่อยจากจุดสตาร์ท  รถของเขาก็วิ่งโจนทะยานออกไปราวกับม้าแข่งที่กำลังลอยตัวอยู่เหนือเครื่องกีดขวาง  ความงดงามนั้นสาดส่องเป็นประกาย  ความเร็วของรถแข่งยังไม่อาจเทียบเท่ากับความเร็วและร้อนแรงของชายหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยพละกำลัง  เสียงกรี๊ดเชียร์ของบรรดาสาว ๆ ต่างเทใจให้กับเขา  ชายหนุ่มนักแข่งรถชั้นนำ ที่มีชื่อว่า  ธนู  ไม่มีสนามไหนที่ทำให้เขาแพ้  ไม่มีสนามไหนที่จะทำให้เขาผิดหวัง และสนามนี้ก็เช่นกัน  รถยนต์สีขาวโจนทะยานเข้าสู่เส้นชัย  เพื่อนพ้องต่างรีบเข้าไปแสดงความยินดีกับหนุ่มน้อยหน้ามน เขาก้าวออกมาจากรถอย่างมีพลัง  ทันทีที่เขาถอดหมวกกันน็อคออก  ราวกับเรียกเสียงกรีดร้องของบรรดาสาว ๆ สาวกที่ติดกำแพงหัวใจของเขา  ชายหนุ่มโปรยยิ้มไปทั่วสนาม  จนคู่แข่งแทบอยากจะแทรกมุดดินหนีที่แพ้ไปเสียหมดทุกอย่าง  ทั้งฝีมือและหน้าตา ธนูรับช่อดอกไม้จากแฟนคลับที่มาดักรอเขาอย่างหนาแน่น  เพื่อนร่วมทีมชมธนูไม่ขาดปากว่าเขาทำได้ดีทั้งในสนามและนอกสนาม ธนูยิ้ม แล้วเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น  ธนูส่งดอกไม้ให้เพื่อนและรับสาย เสียงที่ดังก้องออกมานั้น    ทำให้เขาหงุดหงิดใจขึ้นมาในทันที
    “พ่อครับ  ผมติดธุระอยู่เดี๋ยวผมโทรกลับนะครับ”
    “ไม่ได้...แกต้องฟังฉันก่อน  ถ้าแกไม่ฟังฉันจะตัดแกออกจากกองมรดกทันที”
    “เอาอีกแล้ว...พูดเรื่องนี้อีกแล้ว  เอะอะก็เอาแต่ตัดออกจากกองมรดก  ผมไม่เชื่อพ่อแล้ว  แค่นี้นะครับ”
    ธนูสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มทน  เขากำลังจะตัดสายธนาทิ้ง
    “ห้ามวางสายนะ ... เอาล่ะ งั้นฉันเปลี่ยนคำพูดใหม่  ฉันจะยกสมบัติให้แกทั้งหมดทุกบาททุกสตางค์ทันที”
    “หา... ว่าไงนะครับ”  ธนูพูดย้ำแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
    “นี่พ่อจะเล่นเกมส์อะไรกับผมอีก  คราวก่อนผมก็โดนหลอกไปทีแล้ว  สมบัติอะไร หึ  ได้แค่หีบไม้เก่า ๆ มาใบเดียว”
    “เออน่า... คราวนี้ของจริง ฉันไม่หลอกแกอีกแน่ รับรอง”
    “เฮ้อ...ช่างเถอะ  พ่อเดี๋ยวกลับไปค่อยคุยกันนะครับ  ผมไม่มีเวลาแล้ว แค่นี้นะครับ”
    เขาตัดสายของธนาทิ้งแล้ว  แม้ว่าธนาจะเรียกเสียงดังสักกี่ครั้ง  แต่ดูเหมือนว่าธนูจะไม่สนใจฟังเลย  
    “เฮ้อ.... เจ้าลูกบ้า  นี่ถ้าฉันยังหนุ่ม ก็คงไม่ต้องพึ่งแกหรอก  เชอะ... เอาเถอะ ฉันจะวางแผนการให้แกเองก็แล้วกัน  ให้แกเล่นสนุกไปก่อน  รับรองเกมส์ของฉันสนุกกว่าของแกเยอะ”  
    เขาทำสีหน้ามีเลศนัย  แต่ดูมีความสุขกับการคิดตึกตรองแผนการนี้เหลือเกิน    
................................................................................................
    แน่นอนว่า ผู้ชายหน้าตาดีมีฐานะ เพียบพร้อมไปเสียทุกด้าน  สิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือ ผู้หญิง ธนูไม่เคยควงผู้หญิงซ้ำหน้า  เช่นเดียวกับปาร์ตี้ฉลองความสำเร็จของการแข่งขันในคืนนี้  ร้านอาหารสุดหรูสมกับราคาชนชั้นอย่างเขา  ผู้หญิงที่เขาควงย่อมมีความงามและฐานะเท่าเทียมกัน  เขาคลอเคลียสาวงามอย่างเป็นสุข  ท่ามกลางหมู่เพื่อนที่ร่วมเมากันในทุกสถานการณ์  ทุกคนมีความสุขมากจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปในอีกวัน  
    รถหรูคันงามของธนูกลับมาถึงบ้าน  เขาเดินโซซัดโซเซเข้ามา  ทันทีที่คนงานเห็นก็รีบวอร์ส่งสัญญาณแจ้งเจ้านาย
    “วอ 2 วอ 2 อินทรีย์เรียกพยัคฆ์ อินทรีย์เรียกพยัคฆ์  ขณะนี้ มังกรเขียวกลับมาแล้ว กำลังเข้ากรง มังกรเขียวกลับมาแล้วกำลังเข้ากรง ทราบแล้วเปลี่ยน”
    “พยัคฆ์ รับทราบ พยัคฆ์รับทราบ  ดำเนินการแผนต่อไปได้  วอ 11  28”   ธนาที่ซุ่มอยู่ด้านในวอร์ตอบแต่ดูเหมือนคนงานจะไม่เข้าใจตรงรหัสวอร์ในประโยคหลัง ถึงจะงง ๆ แต่ก็รีบวิ่งไปทำแผนขั้นต่อไป   เมื่อธนูเดินเปิดประตูเข้าบ้าน เขาก็คลำหาไฟทางเดิน  แต่คลำอย่างไรก็ไม่พบ  เพราะธนาเอาผ้าไปคลุมไว้  แล้วแกล้งทำเสียงครางราวกับเสียงร้องอันโหยหวนของหญิงสาว  
    “เอ๊ะ...เสียงอะไร”
    “ฮือ....ฮือ....ฮึ ฮึ ฮือ......ช่วยด้วย.....ช่วยฉันด้วย....”
    เสียงร้องอันโหยหวนในยามดึกแทบจะทำให้เขาสร่าง  ธนูกลืนน้ำลาย แล้วตั้งสติ ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด ผีไม่มีจริงในโลก  ก็แค่เสียงลมเสียงใบไม้   คำพูดของเขาราวเหมือนกับดูถูก ธนาทนฟังไม่ได้
    “หึ... เสียงลมเสียงใบไม้งั้นเรอะ  เหอะ ไอ้ลูกบ้า ฉันจะทำให้แกได้รู้สึก พยัคฆ์เรียกอินทรีย์ พยัคฆ์เรียกอินทรีย์ ดำเนินการได้เลยเปลี่ยน... หึ หึ ....ฮือ.....ฮือ.....ช่วยด้วย....”  เขาพูดส่งสัญญาณจบก็ทำเสียงครวญคราวแบบแปลก ๆ อีก ยิ่งฟังก็ยิ่งรับไม้ได้   ธนูชักเอ๊ะใจในเสียงผีกระเทย จนแทบจะคลั่ง เพราะเขาทั้งง่วงและปวดหัวเพราะแฮงค์ไม่หาย  และในวินาทีนั้นเอง   สิ่งแปลกประหลาดก็โผล่เข้ามาจนทำให้ธนูหงายหลังล้มลงไปกองกับพื้น  ผีสาวผมยาวสยายกระโดดโผล่มาปาดหน้าธนู จนทำให้หัวใจของเขาเกือบจะหยุดเต้น  
    “เฮ้ย...ผี   ออกไป  ออกไป ฉันกลัวแล้ว  ไป๊...”  ธนูกรีดร้องสุดเสียงโบกไม้โบกมือไปถอยร่นหนีไป ท่าทีหวาดกลัวของลูกชายทำให้ธนาพอใจเป็นยิ่งนัก  เขาส่งสัญญาณให้ผีสาวร่างยักษ์รุกต่อ  ผีสาวพยักหน้า  หล่อนแลบลิ้นปลิ้นตาออกมาจนแทบจะปิดหน้าของธนู  เขายิ่งกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว  ทั้งผีทั้งคนยิ่งดีใจใหญ่  ธนูไม่รู้จำทำอย่างไร  เขาใช้มือคลำหาอุปกรณ์แถวนั้น จนได้ไม้เบสบอลใต้โซฟา  เขาใช้มันหลับหูหลับตาฟาดผีสาวไม่ยั้ง  ยิ่งฟาดเสียงร้องโหยหวนของผีก็เปลี่ยนไปเป็นเสียงร้อง  โอ๊ย  อย่างมนุษย์  
    “โอ๊ย  โอ๊ย...  ไม่ไหวแล้วครับ  คุณธนา ช่วยด้วย   ช่วยม่อมด้วย  โอ๊ย”   เมื่อได้ยินเสียงผี ธนูก็หูผึ่ง ตาเริ่มสว่าง
    “เอ๊ย...ผีพูดว่าอะไรนะ   อ๋อ...ผีกระเทยเหรอ  ที่แท้มันก็เป็นอย่างนี้เอง นี่แน่ะ  นี่แน่ะ ฉันกลัวเหลือเกิน  กลัวมากเลย  นี่แน่ะ ไอ้ผีบ้า ตายซะเถอะ ไปผุดไปเกิดซะที นี่แน่ะ”  เขาตีจนผีสาววิ่งหนี  ไปหลบอยู่หลังนาย ที่ชื่อว่า ธนา  ธนูยกไม้สูงขึ้นจ้องหน้าพ่อของตัวเองอย่างโกธา  สีหน้าเคร่งขรึมราวกับว่าหนนี้ไม่มีคำว่าพ่อหรือลูก   ธนาเมื่อรู้ว่าพ่ายก็ทำหน้าตาเหลอหรา  ไม่รู้ไม่ชี้ เดินผิวปากหนีไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ธนูมองตามอย่างไม่สบอารมณ์
    “เฮ้อ... นี่ผมยังไม่แก่  หรือพ่อยังไม่โตกันแน่เนี่ย  โอ๊ย...เหนื่อยโว้ย...”  พูดจบเขาก็ทรุดลงนอนกับโซฟาอย่างหมดแรง
……………………………………………………….