ตอนเก่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้บทนำ http://pantip.com/topic/31487949
ตอนที่ 1 http://pantip.com/topic/31490758
เนื่องจากเป็นวันเปิดเรียน อาจารย์ของแต่ละวิชาจึงทำได้แต่แนะนำชื่อ เกณฑ์การให้คะแนน และบ่นเรื่องของตัวเองจนหมดชั่วโมง มันเป็นประเพณีอย่างหนึ่งรึไงเนี่ย มาถึงก็สอน ๆ เลยไม่ได้รึไง เราเองก็ไม่ได้หัวไบรท์อะไรขนาดที่ว่าจะรับความรู้ได้หมดหรอกนะ เพียงแต่เบื่อเท่านั้นเอง
สิ่งเดียวที่ผมทำขณะอาจารย์แต่ละวิชาบ่นอยู่นั้น ไม่ใช่การจดโน้ต หรืองีบหลับแต่อย่างใด
ผมแค่นั่งมองแผ่นหลังของออทั่มเท่านั้น...
... ...
ช่วงพักเที่ยง เสียงผู้หญิงในห้องเจี๊ยวจ๊าวไปหมด ยิ่งกว่านกกระจอกแตกรัง ผมซึ่งพกเข้ากล่องมาจากที่บ้านจึงไม่อยากเดินไปไหนเลยกะว่าจะนั่งกินในห้องนี่แหละ
ผมเอาผ้าฟูกสีชมพูที่พันข้าวกล่องตั้งไว้บนโต๊ะ แกะอย่างไม่รีบร้อน พอเปิดฝาออกมาก็พบว่าเป็นบะหมี่แห้งลูกชิ้นหมู 1 ใน 8 ของชอบของผม ผมเริ่มหยิบตะเกียบพร้อมคีบเตรียมนำเส้นบะหมี่เข้าปาก
แล้วตอนนั้นเอง
"เอ่อ....คือว่า"
ผมหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็รู้สึกประหลาดใจ เพราะเจ้าของเสียงนั่นคือ
ออทั่มนั่นเอง
"มีอะไรเหรอ"
"ก็เอ่อ......รู้สึกว่าเธอจ้องฉันแทบตลอดเลยอะค่ะ ตอนเรียนอยู่ก็รู้สึกเหมือนโดนจ้องด้วยค่ะ เธอเองเหรอคะ? ทำไมล่ะคะ?" เธอถามผมด้วยสีหน้างุนงง เล่นถามแบบนี้เลยเหรอ แล้วเราจะตอบกลับไปยังไงดีฟะเนี่ย แล้วคะเนี่ย ทำไมต้องลงท้ายแทบจะจะทุกประโยคด้วย
"ก...ก็ไม่มีอะไรพิเศษหรอก เบื่ออาจารย์บ่นน่ะ" ผมตอบออกไป รู้สึกเหมือนตัวเราเองจะเขินๆ ด้วยแฮะ
"งั้นเหรอ....ริกุสินะคะ เอ่อ.....ริกุ" เธอเว้นช่วง สูดหายใจแล้วพูดออกมา "ขอนั่งกินข้าวด้วยคนนะคะ"
"เอ๋" ผมเผลอทำตะเกียบวืดตกลงกล่องบะหมี่
เฮ้ ๆ อะไรกันเนี่ย จู่ ๆ มาวันแรกก็เจอแบบนี้เลยเหรอ ยังไม่ได้เตรียมใจเลยนะ
"เชิญครับ นั่งข้างๆ ก็ได้" ไอ้บ้าเอ๊ย!! นี่ตรูพูดอะไรออกไปเนี่ยยยยย
"จะดีเหรอ แต่ก็ไม่ขัดข้องหรอกค่ะ รบกวนด้วยนะคะ" เธอยิ้มให้ผมอีกแล้ว
เอาล่ะสิ อยู่ดีๆ ก็ถูกจู่โจมสายฟ้าแลบเลย ถ้าคุณเป็นผม คุณจะทำยังไง ใครก็ได้บอกที สถานการณ์แบบนี้ควรจะทำยังไง
แต่ตอนนั้นเอง
"อ๊ะ!! นั่นยัยออทั่มนี่นา จี๊ปมานี่ซิ"
ผมเห็นออทั่มมองไปทางเจ้าของเสียง ผมเองก็มองตาม ตรงหน้าประตูเข้าห้องเรียนนั้นมีสาวแว่นที่ใส่แว่นกรอบใหญ่เกินลูกตาตัวเอง แต่ก็ดูดีเข้ากับหน้าไปอีกแบบ และอีกคนที่ดูเหมือนสาวเรียบร้อยนัยตาเหมือนอยากจะบอกว่ายิ้มได้แต่ไม่เเสดงออก คนนี้เป็นผู้หญิงที่เรียกอืกคนมา แสดงว่าชื่อจี๊ป แล้วอีกคนชื่ออะไรหว่า??
"ใบหยก" ออทั่มเอ่ยขึ้น "นี่เธออยู่นี่ด้วยเหรอ" เธอพูดด้วยเสียงที่เหมือนเกลียดมาแต่ชาติปางก่อน นี่เป็นอีกด้านของออทั่มที่เราจะได้เห็นสินะ
"ก็ใช่น่ะสิ แหม ๆๆ มาถึงก็มาเกาะแกะอยู่กับหนุ่มหล่อคนนี้เลยเหรอ ไวไฟจังน้า" ใบหยกพูดด้วยเสียงเย้ยหยัน "ถ้าอย่างนั้นเธอคงรู้แล้วใช่มั้ยล่ะ"
อะไร รู้อะไร จะพูดอะไรกัน จะทำอะไรออทั่มเหรอ อีกอย่างฉันก็ไม่เห็นหล่อตรงไหน เป็นแค่หนุ่มแว่นขยันเรียนที่หาได้ทั่วไปเท่านั้นเองนะ
"ใช่ เพราะอย่างนั้นไงถึงปล่อยไปอยู่กับเธอไม่ได้" ออทั่มพูด
เฮ้ นี่มันเรื่องอะไร มึนตึ้บไปหมดแล้ว อธิบายให้เก็ตหน่อยได้มั้ย อยากรู้ว่าเธอสองคนพูดกำลังพูดอะไรอยู่กันแน่
"ไปกันก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเข้าเรียนแล้ว" จี๊ปเริ่มเอ่ยปากพูดขึ้นมั่ง ดูจากท่าทางจะเป็นคนพูดน้อยแฮะ
ทั้งสองผละออกจากไป เหตุการณ์ทุกอย่างเริ่มกลับเป็นปกติ ผมเริ่มโซ้ยบะหมี่อย่างรวดเร็วเพราะจะถึงเวลาเรียนแล้ว ไม่น่าเสียเวลานั่งจ้องเลยแฮะ
"ริกุคะ" ออทั่มเอ่ยขึ้น "จากนี้ไประวังตัวให้ดีกว่านี้นะคะ"
"อื้อ" ถึงจะไม่รู้ว่าให้ระวังอะไรก็เหอะ แต่ก็เอาเหอะ ควรระวังจริง ๆ นั่นแหละ
เพราะสัญชาตญาณผมมันเริ่มทำงานแล้วว่า ต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่
...........
ขอคำติชมดังเช่นเคยด้วยครับ ต่อจากนี้ไปจะเริ่มของจริงแล้ว!! ว่าแต่ ลงตอน 3 ก่อนตอน 2 ไปได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
Rikuro.
Glass @ School : โรงเรียนนี้มีแต่(สาว)แว่น ตอนที่ 2: ใบหยกกับจี๊ป
เนื่องจากเป็นวันเปิดเรียน อาจารย์ของแต่ละวิชาจึงทำได้แต่แนะนำชื่อ เกณฑ์การให้คะแนน และบ่นเรื่องของตัวเองจนหมดชั่วโมง มันเป็นประเพณีอย่างหนึ่งรึไงเนี่ย มาถึงก็สอน ๆ เลยไม่ได้รึไง เราเองก็ไม่ได้หัวไบรท์อะไรขนาดที่ว่าจะรับความรู้ได้หมดหรอกนะ เพียงแต่เบื่อเท่านั้นเอง
สิ่งเดียวที่ผมทำขณะอาจารย์แต่ละวิชาบ่นอยู่นั้น ไม่ใช่การจดโน้ต หรืองีบหลับแต่อย่างใด
ผมแค่นั่งมองแผ่นหลังของออทั่มเท่านั้น...
... ...
ช่วงพักเที่ยง เสียงผู้หญิงในห้องเจี๊ยวจ๊าวไปหมด ยิ่งกว่านกกระจอกแตกรัง ผมซึ่งพกเข้ากล่องมาจากที่บ้านจึงไม่อยากเดินไปไหนเลยกะว่าจะนั่งกินในห้องนี่แหละ
ผมเอาผ้าฟูกสีชมพูที่พันข้าวกล่องตั้งไว้บนโต๊ะ แกะอย่างไม่รีบร้อน พอเปิดฝาออกมาก็พบว่าเป็นบะหมี่แห้งลูกชิ้นหมู 1 ใน 8 ของชอบของผม ผมเริ่มหยิบตะเกียบพร้อมคีบเตรียมนำเส้นบะหมี่เข้าปาก
แล้วตอนนั้นเอง
"เอ่อ....คือว่า"
ผมหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็รู้สึกประหลาดใจ เพราะเจ้าของเสียงนั่นคือ
ออทั่มนั่นเอง
"มีอะไรเหรอ"
"ก็เอ่อ......รู้สึกว่าเธอจ้องฉันแทบตลอดเลยอะค่ะ ตอนเรียนอยู่ก็รู้สึกเหมือนโดนจ้องด้วยค่ะ เธอเองเหรอคะ? ทำไมล่ะคะ?" เธอถามผมด้วยสีหน้างุนงง เล่นถามแบบนี้เลยเหรอ แล้วเราจะตอบกลับไปยังไงดีฟะเนี่ย แล้วคะเนี่ย ทำไมต้องลงท้ายแทบจะจะทุกประโยคด้วย
"ก...ก็ไม่มีอะไรพิเศษหรอก เบื่ออาจารย์บ่นน่ะ" ผมตอบออกไป รู้สึกเหมือนตัวเราเองจะเขินๆ ด้วยแฮะ
"งั้นเหรอ....ริกุสินะคะ เอ่อ.....ริกุ" เธอเว้นช่วง สูดหายใจแล้วพูดออกมา "ขอนั่งกินข้าวด้วยคนนะคะ"
"เอ๋" ผมเผลอทำตะเกียบวืดตกลงกล่องบะหมี่
เฮ้ ๆ อะไรกันเนี่ย จู่ ๆ มาวันแรกก็เจอแบบนี้เลยเหรอ ยังไม่ได้เตรียมใจเลยนะ
"เชิญครับ นั่งข้างๆ ก็ได้" ไอ้บ้าเอ๊ย!! นี่ตรูพูดอะไรออกไปเนี่ยยยยย
"จะดีเหรอ แต่ก็ไม่ขัดข้องหรอกค่ะ รบกวนด้วยนะคะ" เธอยิ้มให้ผมอีกแล้ว
เอาล่ะสิ อยู่ดีๆ ก็ถูกจู่โจมสายฟ้าแลบเลย ถ้าคุณเป็นผม คุณจะทำยังไง ใครก็ได้บอกที สถานการณ์แบบนี้ควรจะทำยังไง
แต่ตอนนั้นเอง
"อ๊ะ!! นั่นยัยออทั่มนี่นา จี๊ปมานี่ซิ"
ผมเห็นออทั่มมองไปทางเจ้าของเสียง ผมเองก็มองตาม ตรงหน้าประตูเข้าห้องเรียนนั้นมีสาวแว่นที่ใส่แว่นกรอบใหญ่เกินลูกตาตัวเอง แต่ก็ดูดีเข้ากับหน้าไปอีกแบบ และอีกคนที่ดูเหมือนสาวเรียบร้อยนัยตาเหมือนอยากจะบอกว่ายิ้มได้แต่ไม่เเสดงออก คนนี้เป็นผู้หญิงที่เรียกอืกคนมา แสดงว่าชื่อจี๊ป แล้วอีกคนชื่ออะไรหว่า??
"ใบหยก" ออทั่มเอ่ยขึ้น "นี่เธออยู่นี่ด้วยเหรอ" เธอพูดด้วยเสียงที่เหมือนเกลียดมาแต่ชาติปางก่อน นี่เป็นอีกด้านของออทั่มที่เราจะได้เห็นสินะ
"ก็ใช่น่ะสิ แหม ๆๆ มาถึงก็มาเกาะแกะอยู่กับหนุ่มหล่อคนนี้เลยเหรอ ไวไฟจังน้า" ใบหยกพูดด้วยเสียงเย้ยหยัน "ถ้าอย่างนั้นเธอคงรู้แล้วใช่มั้ยล่ะ"
อะไร รู้อะไร จะพูดอะไรกัน จะทำอะไรออทั่มเหรอ อีกอย่างฉันก็ไม่เห็นหล่อตรงไหน เป็นแค่หนุ่มแว่นขยันเรียนที่หาได้ทั่วไปเท่านั้นเองนะ
"ใช่ เพราะอย่างนั้นไงถึงปล่อยไปอยู่กับเธอไม่ได้" ออทั่มพูด
เฮ้ นี่มันเรื่องอะไร มึนตึ้บไปหมดแล้ว อธิบายให้เก็ตหน่อยได้มั้ย อยากรู้ว่าเธอสองคนพูดกำลังพูดอะไรอยู่กันแน่
"ไปกันก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเข้าเรียนแล้ว" จี๊ปเริ่มเอ่ยปากพูดขึ้นมั่ง ดูจากท่าทางจะเป็นคนพูดน้อยแฮะ
ทั้งสองผละออกจากไป เหตุการณ์ทุกอย่างเริ่มกลับเป็นปกติ ผมเริ่มโซ้ยบะหมี่อย่างรวดเร็วเพราะจะถึงเวลาเรียนแล้ว ไม่น่าเสียเวลานั่งจ้องเลยแฮะ
"ริกุคะ" ออทั่มเอ่ยขึ้น "จากนี้ไประวังตัวให้ดีกว่านี้นะคะ"
"อื้อ" ถึงจะไม่รู้ว่าให้ระวังอะไรก็เหอะ แต่ก็เอาเหอะ ควรระวังจริง ๆ นั่นแหละ
เพราะสัญชาตญาณผมมันเริ่มทำงานแล้วว่า ต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่
...........
ขอคำติชมดังเช่นเคยด้วยครับ ต่อจากนี้ไปจะเริ่มของจริงแล้ว!! ว่าแต่ ลงตอน 3 ก่อนตอน 2 ไปได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
Rikuro.