ผมได้มีโอกาสย้ายที่ทำงานมาอยู่บริษัทแห่งหนึ่ง ย่านถนนเพชรบุรีตัดใหม่ ผมทำงานที่นี่มาได้ระยะหนึ่ง จนผมได้ไปสะดุดเห็นผู้หญิงคนนึ่งเข้า เธอเป็นผู้หญิงผิวขาว หน้าหมวยๆ ตัวเล็กๆ เดาได้ว่าเธอเด็กกว่าผมแน่ๆ
ที่ตึกที่ผมทำงานอยู่ จะมีเซเว่นอีเลเว้นอยู่บริเวณชั้นหนึ่งของตึก ผมมักเจอเธอในช่วงเวลาเช้าๆ บางครั้งก็เจอในลิฟ บางครั้งก็เจอระหว่างทางเดินของตึก ซึ่งเข้าใจได้ว่าเธอต้องลงมาตอนเช้าๆของทุกๆวันเพื่อหาของกินสำหรับมื้อเช้า ผมจับได้ว่าเธอมักจะลงมาในช่วงประมาณ 9 โมงเช้า ดังนั้นทุกๆวันผมจะรีบมาให้ถึงที่ทำงานก่อน 9 โมง เพื่อที่จะลงไปเซเว่นอีเลเว่น โดยหวังว่าจะได้เจอเธอคนนั้นบ้าง(ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าการได้เห็นหน้าเธอ)
ผมทำอย่างนี้เป็นประจำมาสักพักหนึ่ง จนกระทั่งวันหนึ่งระหว่างที่ผมรอลิฟเพื่อลงไปเซนเว่นเหมือนเคย เป็นวันที่ผมกำลังคิดว่า วันนี้ก็คงไม่เจอเธออีก เหมือนทุกๆวั้นที่ผ่านมา เป็นวันที่ผมไม่ได้ตั้งตัวเลยจริงๆ ลิฟเปิดออกมาตรงหน้าผม โดยที่มีน้องคนนั้นอยู่ในลิฟเพียงคนเดียว จากนั้นก็กลายเป็นผมอีกคนที่อยู่ในลิฟ ใจผมเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา แต่เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ^ ^ ผมเดินตามเธอไปที่เซเว่น ในใจกลัวกว่าเธออาจจะคิดว่าเราเป็นพวกโรคจิต ผมจึงรีบซื้ออะไรสักอย่างแล้วรีบเดินออกมาก่อน โดยแกล้งทำเป็นไม่สนใจเธอ
หลังจากวันนั้นผ่านไปผมก็เฝ้ารอที่จะเจอเธออีก แต่ก็ไม่มีเลยสักครั้ง ถึงกระนั้นทุกๆวันตอน 9 โมง ผมก็ยังคงมารอลิฟเหมือนเดิม จนกระทั่งวันหนึ่งผมกำลังอยู่ในเซเว่น ผมก็เหลือบไปเห็นเธอกำลังเลือกซื้อของกินสำหรับมื้อเช้าอยู่ ผมดีใจมาก ใจเต้นแรงอีกครั้ง ผมรีบเดินออกมาอยู่หน้าเซเว่น ในใจคิดเพียงแค่อยากเห็นหน้าเธอ จากนั้นเธอก็เดินออกมา แล้วก็เดินผ่านหน้าผมไปโดยที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับผมเลย นาทีที่เธอเดินผ่านผมออกไป ผมสำรวจตัวเองว่า "แล้วยังไงว่ะ" "น้องเค้าเดินไปแล้วโน้น" ผมเห็นเธอเดินไปอีกทางหนึง ที่ไม่ใช่ทางไปขึ้นลิฟ
นาทีต่อจากนี้ ผมแทบไม่รู้ตัวเองว่ากำลังอะไรอยู่ ขาผม มันก้าวออกไป ตรงปรี่เข้าไปหาเธอ ผมเรียกเธอ "ขอโทษครับ" ผมยิ้ม พร้อมกับที่เธอตกใจจนเห็นได้ชัด ผมกล่าว "ขอโทษครับที่ทำให้ตกใจ" ผมแนะนำตัวเองและถามชื่อเธอ เธอยิ้มและตอบกลับมา ผมขอเบอร์เธอ เธอยิ้มแล้วตอบว่า "ไม่สะดวกค่ะ" ผมนิ่งไปแปปหนึ่งเพราะถูกปฎิเสษ แว๊บนั้นสมองผมบอกว่าไม่เป็นไร และจะกล่าวลาและยิ้มให้เธอ แต่ด้วยอะไรก็มิทราบครับ ดันพูดออกไปว่า "งั้นขอเป็น facebook ได้ไหมครับ" เธอตอบว่า "facebook หรออ อืมม ก็ได้ค่ะ" ระหว่างเธอพิพชื่อ facebook ของเธอ ผมเหลือบไปเห็นในมือเธอ ถือพวกมาลัยจึงชวนเธอคุย ก็ได้ความว่าเธอกำลังจะไปไหว้ศาลพระภูมิของตึกซึ่งเธอจะไปไหว้เป็นประจำเดือนละครั้ง แล้วเธอก็ถามผมกลับว่าผมทำงานบริษัทอะไร ผมจึงชี้ให้ดูที่ logo ที่หน้าอกเสื้อของผมพร้อมกับตอบเธอไป จากนั้นผมจึงขอตัวเพื่อให้เธอได้ไปไหว้ศาล
ผมเดินออกมาทั้งๆที่มือทั้งสองข้างยังสั่นหงักๆด้วยความตื่นเต้นอยู่เลย
บ่ายๆของวันนั้นผมก็แอ๊ด facebook เธอ แล้วเธอก็รับแอ๊ดผมในตอนเย็นของวันเดียวกัน ผมชวนเธอคุยอยู่ไม่กี่ประโยคแล้วจึงปล่อยให้เธอได้ทำงานต่อ หลังจากวันนั้น เราก็ได้คุยกันแค่วันละแปปๆ เนื่องจากเป็นเวลางานผมกลัวจะไปรบกวนงานของเธอ แต่ทุกครั้งที่เราได้คุยกันผมรู้สึกได้ถึงความเป็นมิตรอย่างดี ในช่วงเวลานั้นผมแอบภาวนาว่าขอให้เธอยังไม่มีแฟน แต่ก็ไม่อาจคิดเองเอ่อเองได้ จึงตัดสินใจถามเธอไปตรงๆว่ามีแฟนรึยัง เธอตอบมาด้วยประโยคง่ายๆ แต่รู้สึกได้ถึงความเป็นกันเอง "มีแล้วจร้า"
แม้จะไม่ตรงกับคำตอบที่ผมคาดหวัง แต่ผมก็ไม่ได้เศร้ากับคำตอบ ยังรู้สึกแอบชื่นชมที่เธอบอกตรงๆ ในใจยังแอบยิ้มให้เธอเแบบอยากให้เธอมีความสุข
"นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมอกหักจากเธอ"
3 ครั้ง ที่ผมอกหักจากผู้หญิง 1 คน (ครั้งแรก)
ที่ตึกที่ผมทำงานอยู่ จะมีเซเว่นอีเลเว้นอยู่บริเวณชั้นหนึ่งของตึก ผมมักเจอเธอในช่วงเวลาเช้าๆ บางครั้งก็เจอในลิฟ บางครั้งก็เจอระหว่างทางเดินของตึก ซึ่งเข้าใจได้ว่าเธอต้องลงมาตอนเช้าๆของทุกๆวันเพื่อหาของกินสำหรับมื้อเช้า ผมจับได้ว่าเธอมักจะลงมาในช่วงประมาณ 9 โมงเช้า ดังนั้นทุกๆวันผมจะรีบมาให้ถึงที่ทำงานก่อน 9 โมง เพื่อที่จะลงไปเซเว่นอีเลเว่น โดยหวังว่าจะได้เจอเธอคนนั้นบ้าง(ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าการได้เห็นหน้าเธอ)
ผมทำอย่างนี้เป็นประจำมาสักพักหนึ่ง จนกระทั่งวันหนึ่งระหว่างที่ผมรอลิฟเพื่อลงไปเซนเว่นเหมือนเคย เป็นวันที่ผมกำลังคิดว่า วันนี้ก็คงไม่เจอเธออีก เหมือนทุกๆวั้นที่ผ่านมา เป็นวันที่ผมไม่ได้ตั้งตัวเลยจริงๆ ลิฟเปิดออกมาตรงหน้าผม โดยที่มีน้องคนนั้นอยู่ในลิฟเพียงคนเดียว จากนั้นก็กลายเป็นผมอีกคนที่อยู่ในลิฟ ใจผมเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา แต่เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ^ ^ ผมเดินตามเธอไปที่เซเว่น ในใจกลัวกว่าเธออาจจะคิดว่าเราเป็นพวกโรคจิต ผมจึงรีบซื้ออะไรสักอย่างแล้วรีบเดินออกมาก่อน โดยแกล้งทำเป็นไม่สนใจเธอ
หลังจากวันนั้นผ่านไปผมก็เฝ้ารอที่จะเจอเธออีก แต่ก็ไม่มีเลยสักครั้ง ถึงกระนั้นทุกๆวันตอน 9 โมง ผมก็ยังคงมารอลิฟเหมือนเดิม จนกระทั่งวันหนึ่งผมกำลังอยู่ในเซเว่น ผมก็เหลือบไปเห็นเธอกำลังเลือกซื้อของกินสำหรับมื้อเช้าอยู่ ผมดีใจมาก ใจเต้นแรงอีกครั้ง ผมรีบเดินออกมาอยู่หน้าเซเว่น ในใจคิดเพียงแค่อยากเห็นหน้าเธอ จากนั้นเธอก็เดินออกมา แล้วก็เดินผ่านหน้าผมไปโดยที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับผมเลย นาทีที่เธอเดินผ่านผมออกไป ผมสำรวจตัวเองว่า "แล้วยังไงว่ะ" "น้องเค้าเดินไปแล้วโน้น" ผมเห็นเธอเดินไปอีกทางหนึง ที่ไม่ใช่ทางไปขึ้นลิฟ
นาทีต่อจากนี้ ผมแทบไม่รู้ตัวเองว่ากำลังอะไรอยู่ ขาผม มันก้าวออกไป ตรงปรี่เข้าไปหาเธอ ผมเรียกเธอ "ขอโทษครับ" ผมยิ้ม พร้อมกับที่เธอตกใจจนเห็นได้ชัด ผมกล่าว "ขอโทษครับที่ทำให้ตกใจ" ผมแนะนำตัวเองและถามชื่อเธอ เธอยิ้มและตอบกลับมา ผมขอเบอร์เธอ เธอยิ้มแล้วตอบว่า "ไม่สะดวกค่ะ" ผมนิ่งไปแปปหนึ่งเพราะถูกปฎิเสษ แว๊บนั้นสมองผมบอกว่าไม่เป็นไร และจะกล่าวลาและยิ้มให้เธอ แต่ด้วยอะไรก็มิทราบครับ ดันพูดออกไปว่า "งั้นขอเป็น facebook ได้ไหมครับ" เธอตอบว่า "facebook หรออ อืมม ก็ได้ค่ะ" ระหว่างเธอพิพชื่อ facebook ของเธอ ผมเหลือบไปเห็นในมือเธอ ถือพวกมาลัยจึงชวนเธอคุย ก็ได้ความว่าเธอกำลังจะไปไหว้ศาลพระภูมิของตึกซึ่งเธอจะไปไหว้เป็นประจำเดือนละครั้ง แล้วเธอก็ถามผมกลับว่าผมทำงานบริษัทอะไร ผมจึงชี้ให้ดูที่ logo ที่หน้าอกเสื้อของผมพร้อมกับตอบเธอไป จากนั้นผมจึงขอตัวเพื่อให้เธอได้ไปไหว้ศาล
ผมเดินออกมาทั้งๆที่มือทั้งสองข้างยังสั่นหงักๆด้วยความตื่นเต้นอยู่เลย
แม้จะไม่ตรงกับคำตอบที่ผมคาดหวัง แต่ผมก็ไม่ได้เศร้ากับคำตอบ ยังรู้สึกแอบชื่นชมที่เธอบอกตรงๆ ในใจยังแอบยิ้มให้เธอเแบบอยากให้เธอมีความสุข
"นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมอกหักจากเธอ"