ทุกคนเคยคิดว่าบ้านไม่ใช่เซฟโซนมั้ยคะ

ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าพอดีหนูเรียนในเมือง บ้านหนูอยู่ต่างอำเภอ หนูก็เคยมีแฟนปกติตามประสาวัยรุ่นเลยค่ะ ปัจจุปันหนูโสดนะคะแต่คือช่วงที่มีแฟนหนูก็ไม่ได้ปิดบังครอบครัวพามาเล่นบ้านบ้างค่ะ พอแม่รับรู้โอเคกันค่ะ แล้วหนูก็เลิกกันแฟน หนูก็ยังเรียนปกติแต่ย้ายไปอยู่หอเพราะบ้านหนูห่างจากในเมือง30กิโลไม่มีคนมารับมาส่ง ช่วงแรกๆหนูกลับมาบ้านปกติไม่เคยกลัวการกลับบ้านไม่เคยอึดอัด จนกระทั่งมีเพื่อนที่ย้ายไปเรียนต่างจังหวัดกลับมาบ้านเขาพูดให้หนูฟังว่า ได้ยินคนแถวบ้านบอกว่าหนูไปหาเอาผู้ชายไปทั่วไม่เรียนแล้วบ้านไม่ค่อยกลับสาระพัด แต่เพื่อนก็พูดปกป้องหนูนะคะว่ามันไปเรียนรึป่าว หนูอยู่หอหนูอยู่คนเดียวนะคะจะมีเพื่อนมาขอนอนด้วยบ้างช่วงกิจกรรม หนูเลิกเรียนหนูกลับหอเลยตลอดตอนเย็นค่อยไปกินข้าวกับเพื่อน หนูไม่เข้าใจทำไมมองหนูแบบนั่น ทั้งๆที่หนูไม่เคยทำเลย หนูกลับบ้านทีไรมแต่ความรู้สึกกังวลกลัวระแวงไม่กล้าเจอใครเหมือนบ้านไม่ใช่เซฟโซนเลยหนูไม่สบายใจทุกรอบเวลาจะกลับบ้านจะรู้สึกกลัว ครอบครัวไม่มีคนปกป้องหนูเลย มีเรื่องอะไรก็บอกก็คุยกับครอบครัวไม่ได้ เวลามีปัญหาก็คุยไม่ได้หนูรู้สึกโดดเดี่ยวมาก สุขภาพจิตหนูรู้สึกแย่มาก ทุกวันนี้เป็นคนเซนซิทีพมากอะไรกระทบจิตใจนิดหน่อยหนูร้องไห้หนูรู้สึกไม่มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจรู้สึกไม่ไว้ใจใครเลย ปัญหาบางอย่างบางทีหนูรับคนเดียวไม่ไหวจนบางทีหนูอยากตายหลายรอบมากเพราะหนูไม่มีคนช่วยแก้ปัญหาหรือคอยรับฟังหนูจะบอกว่าหนูไร้สาระไม่มีสมองก็ได้ค่ะ แต่หนูเหนื่อยกับสุขภาพจิตตัวเองมากๆมันอ่อนแอมากๆ มันเหนื่อยใจมากๆหนูเหนื่อยกายหนูทนไหวแต่หนูเหนื่อยใจเหนื่อยสุขภาพจิตหนูไม่ไหวเลยค่ะทนมาหลายๆปีโดดดเดี่ยวโดนคนที่บ้านพูดกระทบจิตใจหลายอย่าง โดนป้าตบปากยังไม่มีตนห้ามจนเลือดกลบปาก (ตอนนั้นทะเลาะกันเรื่องรักษาฟันหนูค่ะรากฟันเป็นหนองต้องรีบรักษาแต่ไม่มีใครสนใจเหตุผลหนูเลย) ตอนนี้หนูอ่อนแอมากๆทางจิตใจ ไว้ใจใครไม่ได้เลย