หนูอยากรู้ว่าครูทำร่ายร่างกายนักเรียนผิดมั้ย หนูอายุ15 เรื่อเกิดขึ้นเมื่อว◌ันศุกร์ที 12/12/68
ทุกอย่างเริ่มจากความผิดพลาดเล็กๆ แค่ชุดที่ใส่ไม่ตรงกับตารางเรียน
มันควรเป็นเรื่องเล็ก น้อยจนแทบไม่ควรมีใครโกรธด้วยซ้ำ
แต่ไม่ใช่สำหรับครูคนนั้น
หนูเดินเข้าไปในห้องสมุดเหมือนทุกครั้ง โต๊ะไม้ที่หนูชอบนั่งอยู่หน้ทีวีวันนั้นในห้องมีหลายคนครูกินข้าวกันอยู่ มีรอง ครูกอ ครูขอ ครูคอ และครูที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้น
หนูนั่งลง หันหลังให้เขา พยายามทำตัวเงียบที่สุด
แต่เสียงเก้าอี้เลื่อนที่ดังข้างหลังกลับทำให้หัวใจเต้นแรง
“นินิว มานี่ดิ ใส่ชุดผิดอีกแล้วหรอ”
น้ำเสียงไม่ใช่แค่ตำหนิ แต่มันเหมือนคำขู่ที่คุ้นเคย
หนูสูดลมหายใจ “ถ้าจะทำโทษ หนูขอไปเรียกเพื่อนก่อนได้ไหมหนูไม่ใช่คนเดียวที่ใส่ผิด”
คำขอของหนูเหมือนไม่ได้เข้าหูเขาเลย
เพราะวินาทีต่อมา มือแข็งๆ นั่นก็ ดึงผมหนูจนศีรษะสะบัด
เจ็บแปลบเหมือนหนังศีรษะจะหลุดออกมา
“โอ๊ย หนูเจ็บค่ะ หยุดได้มั้ย”
แต่เขาไม่หยุด
เขาดึงหูซ้ำอีกครั้ง
แรงพอให้มันแดงจี๊ดขึ้นทันที
“กูก็สอนแล้วไงว่าอย่าทำตัวแบบนี้”
เสียงนั้นเต็มไปด้วยคำหยาบ คำที่ไม่ควรมาจากครู ไม่ควรมาจากใครเลย
น้ำตามันขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว
ในห้องสมุดเงียบจนได้ยินเสียงสะอื้นของตัวเอง
แต่ไม่มีครูคนไหนหยุดสิ่งนี้ ไม่มีใครบอกว่า ‘พอแล้ว’
มันเหมือนหนูอยู่คนเดียวทั้งที่มีผู้ใหญ่หลายคนล้อมรอบ
หนูหยิบโทรศัพท์ โทรหาพี่ให้มารับ
หนูไม่ไหวแล้ว หนูกลับบ้านด้วยหัวใจที่ปวดมากกว่าหูที่โดนดึง
พอกลับถึงบ้าน พี่ถาม หนูก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม
พอป้าได้ยิน ป้าก็ไม่รออะไรเลยพาหนูกลับไปโรงเรียนทันที
ในห้องพักครู หนูยืนอยู่ระหว่างป้ากับครูคนนั้น
หัวใจหนูเต้นแรงเหมือนตอนที่โดนดึงผม แต่น้ำตากลับหมดแล้ว
“คุณครูคิดว่าที่คุณครูทำ มันเกินกว่าเหตุไหมคะ”
ป้าถามชัดทุกคำ นิ่ง แต่น่ากลัวสำหรับคนผิดจริงๆ
ครูคนนั้นถอนหายใจ
“ครูไม่ผิด ครูหวังดี ครุรักนินิว ครูบอกว่าหนูสนิทกับครู เขามีความคิดเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาน่าจะไม่คิดมากแค่นี้”
หวังดี
รัก
สนิท
คำพูดที่ไม่เข้ากับภาพตอนที่เขาดึงผมหนูเลยสักนิดเดียว
ป้ามองเขานานมาก ก่อนถามกลับเสียงเย็น
“ถ้าฉันหวังดีกับคุณครูบ้าง ขอฉันตบหน้าครูทีนึงได้มั้ยคะ แบบนี้หวังดีไง”
ครูเงียบ
แต่ยังยืนยันว่า “ไม่ผิด”
และครูได้ถามหนูว่า "นินิวเธอเจ◌็บมากหรอไปโรงบาลมั้ยครูจะพาไป"
ป้าตอบขึ้นทันทีว่า"มันจะไม่จบแค่โรงพยาบาลสิคะน่าจะไปต่อที่โรงพัก"
หนูยืนอยู่ตรงนั้น รู้สึกแปลกเหมือนโลกมันเอียง
เหมือนทุกอย่างกำลังบอกว่า
คนผิดกล้าพูดว่าตัวเองถูก คนเจ็บกลับต้องอดทน
หนูมองมือที่ตัวเองกำแน่น
มันยังสั่นอยู่
สั่นเพราะเจ็บ
เพราะหวาดกลัว
และเพราะรู้สึกโดนทรยศจากคนที่บอกว่ารัก
วันนั้นหนูกลับบ้านพร้อมแผลแดงที่หู
และแผลในใจที่ใหญ่กว่า
ใหญ่พอให้หนูรับรู้ว่า
ความหวังดีที่ทำให้ใครสักคนเจ็บมันไม่ใช่ความหวังดีเลย
ครูสามารถทำร้ายร่างกายนักเรียนได้มั้ย
ทุกอย่างเริ่มจากความผิดพลาดเล็กๆ แค่ชุดที่ใส่ไม่ตรงกับตารางเรียน
มันควรเป็นเรื่องเล็ก น้อยจนแทบไม่ควรมีใครโกรธด้วยซ้ำ
แต่ไม่ใช่สำหรับครูคนนั้น
หนูเดินเข้าไปในห้องสมุดเหมือนทุกครั้ง โต๊ะไม้ที่หนูชอบนั่งอยู่หน้ทีวีวันนั้นในห้องมีหลายคนครูกินข้าวกันอยู่ มีรอง ครูกอ ครูขอ ครูคอ และครูที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้น
หนูนั่งลง หันหลังให้เขา พยายามทำตัวเงียบที่สุด
แต่เสียงเก้าอี้เลื่อนที่ดังข้างหลังกลับทำให้หัวใจเต้นแรง
“นินิว มานี่ดิ ใส่ชุดผิดอีกแล้วหรอ”
น้ำเสียงไม่ใช่แค่ตำหนิ แต่มันเหมือนคำขู่ที่คุ้นเคย
หนูสูดลมหายใจ “ถ้าจะทำโทษ หนูขอไปเรียกเพื่อนก่อนได้ไหมหนูไม่ใช่คนเดียวที่ใส่ผิด”
คำขอของหนูเหมือนไม่ได้เข้าหูเขาเลย
เพราะวินาทีต่อมา มือแข็งๆ นั่นก็ ดึงผมหนูจนศีรษะสะบัด
เจ็บแปลบเหมือนหนังศีรษะจะหลุดออกมา
“โอ๊ย หนูเจ็บค่ะ หยุดได้มั้ย”
แต่เขาไม่หยุด
เขาดึงหูซ้ำอีกครั้ง
แรงพอให้มันแดงจี๊ดขึ้นทันที
“กูก็สอนแล้วไงว่าอย่าทำตัวแบบนี้”
เสียงนั้นเต็มไปด้วยคำหยาบ คำที่ไม่ควรมาจากครู ไม่ควรมาจากใครเลย
น้ำตามันขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว
ในห้องสมุดเงียบจนได้ยินเสียงสะอื้นของตัวเอง
แต่ไม่มีครูคนไหนหยุดสิ่งนี้ ไม่มีใครบอกว่า ‘พอแล้ว’
มันเหมือนหนูอยู่คนเดียวทั้งที่มีผู้ใหญ่หลายคนล้อมรอบ
หนูหยิบโทรศัพท์ โทรหาพี่ให้มารับ
หนูไม่ไหวแล้ว หนูกลับบ้านด้วยหัวใจที่ปวดมากกว่าหูที่โดนดึง
พอกลับถึงบ้าน พี่ถาม หนูก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม
พอป้าได้ยิน ป้าก็ไม่รออะไรเลยพาหนูกลับไปโรงเรียนทันที
ในห้องพักครู หนูยืนอยู่ระหว่างป้ากับครูคนนั้น
หัวใจหนูเต้นแรงเหมือนตอนที่โดนดึงผม แต่น้ำตากลับหมดแล้ว
“คุณครูคิดว่าที่คุณครูทำ มันเกินกว่าเหตุไหมคะ”
ป้าถามชัดทุกคำ นิ่ง แต่น่ากลัวสำหรับคนผิดจริงๆ
ครูคนนั้นถอนหายใจ
“ครูไม่ผิด ครูหวังดี ครุรักนินิว ครูบอกว่าหนูสนิทกับครู เขามีความคิดเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาน่าจะไม่คิดมากแค่นี้”
หวังดี
รัก
สนิท
คำพูดที่ไม่เข้ากับภาพตอนที่เขาดึงผมหนูเลยสักนิดเดียว
ป้ามองเขานานมาก ก่อนถามกลับเสียงเย็น
“ถ้าฉันหวังดีกับคุณครูบ้าง ขอฉันตบหน้าครูทีนึงได้มั้ยคะ แบบนี้หวังดีไง”
ครูเงียบ
แต่ยังยืนยันว่า “ไม่ผิด”
และครูได้ถามหนูว่า "นินิวเธอเจ◌็บมากหรอไปโรงบาลมั้ยครูจะพาไป"
ป้าตอบขึ้นทันทีว่า"มันจะไม่จบแค่โรงพยาบาลสิคะน่าจะไปต่อที่โรงพัก"
หนูยืนอยู่ตรงนั้น รู้สึกแปลกเหมือนโลกมันเอียง
เหมือนทุกอย่างกำลังบอกว่า
คนผิดกล้าพูดว่าตัวเองถูก คนเจ็บกลับต้องอดทน
หนูมองมือที่ตัวเองกำแน่น
มันยังสั่นอยู่
สั่นเพราะเจ็บ
เพราะหวาดกลัว
และเพราะรู้สึกโดนทรยศจากคนที่บอกว่ารัก
วันนั้นหนูกลับบ้านพร้อมแผลแดงที่หู
และแผลในใจที่ใหญ่กว่า
ใหญ่พอให้หนูรับรู้ว่า
ความหวังดีที่ทำให้ใครสักคนเจ็บมันไม่ใช่ความหวังดีเลย