คนหน้าสิวจัดการสภาพจิตใจตัวเองยังไงคะ

สวัสดีค่ะ เกริ่น ก่อนว่าเราอายุ 20 เป็นสิว+รอยสิวมาตั้งแต่อายุ 15 เริ่มมาเป็นหนักตอน 18 ปมคือที่บ้านไม่มีใครเป็นสิวเลย พอเราเป็น คนที่บ้านก็ทัก โดยเฉพาะแม่ ไปทำอะไรมา กดสิวทำไม(สิวหัวหนองยังไงก็ต้องกดออกป่ะ) หน้าเราเป็นทั้งสิวทั้งรอยสิว ไปรรใส่แมสทุกวันแม้จะร้อนมาก เพื่อนที่รรไม่มีใครทักหน้าเราเลยยกเว้นคนที่บ้าน ยิ่งตอนไปเยี่ยมญาติยิ่งโดนทักหนัก แต่ไม่มีใครซักคนยื่นความช่วยเหลือหรือวิธีรักษามาให้เราเลย เราก็ได้แต่ตอบว่าเป็นเพราะฮอร์โมนเพราะเราก็ไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร จนเราตัดสินใจพูดกับแม่ว่าถ้าอยากให้หายก็เอาเงินมาสิจะไปเข้าคลินิก จากนั้นแม่ก็ไม่ทักอีกเลย เราเปิดใจบอกแม่ตรงๆว่าเราไม่อยากไปเยี่ยมญาติแล้วเพราะไปก็โดนทัก จากนั้นก็นานๆทีไปครั้ง เวลาเจอคนที่บ้านมองเราเราก็คิดว่าเค้าจ้องสิวเราหรือเปล่าทำให้เราชอบหลบหน้าอยู่แต่ในห้อง ไม่อยากออกไปข้างนอก ไม่เข้ากิจกรรมที่โรงเรียน มันทำให้เราเสียโอกาสเยอะมาก จนพอเราขึ้นมหาลัยได้มาอยู่หอคนเดียวดีใจมากเพราะไม่ต้องคอยหลบที่บ้าน พอเป็นสังคมมหาลัยก็ไม่มีใครสนใจใคร เราก็เลิกใส่แมสแล้ว ออกไปข้างนอกทำกิจกรรมได้ปกติ 2ปีที่มหาลัยไม่มีใครทักเรื่องหน้าเราเลยมันอเมซิ่งมาก แต่ด้วยความที่2ปีมานี้หน้าเราแย่กว่าเดิมทั้งสิวทั้งรอยสิว เราก็รักษาตามอาการ ทาครีมเบสิค ทายาที่เภสัชแนะนำ ไปกดสิว ทำเท่าที่งบเราไหว หลายครั้งเราคิดถึงบ้านมากแต่ไม่อยากกลับเพราะกลัวคนที่บ้านทัก มันก็เป็นความรู้สึกเศร้าที่อยากกลับแต่ถ้ากลับเราจะถูกทำให้น้อยใจอีก มันเป็นความรู้สึกปนๆกัน บวกกับทุกครั้งที่สิวหาย ก็เป็นรอย ซักพักพอหน้าเริ่มดี สิวก็กลับมาขึ้นอีก เป็นรอยอีกวนๆ ยิ่งเป็นตอนอายุเท่านี้คือหลุมสิวก็มาละ คือมันไม่หายไปซักที เราทั้งเหนื่อยจะทาครีม เหนื่อยจะต่อสู้กับจิตใจตัวเอง เห็นใครหน้าใสก็อิจฉาเค้าไปหมด เวลาแต่งหน้ากลบรอยสิวก็ต้องแต่งหนาๆ อิจฉาคนแต่งเบาๆก็สวย ตอนนี้เราเหนื่อยมากยังหาหนทางจัดการความรู้สึกในใจไม่ได้ซักที เป็นเพราะเราไม่เคยเข้าคลินิกรึเปล่ามันเลยไม่หาย แต่เราก็ไม่มีปัญหาจ่ายเดือนละ1-2พันขนาดนั้น ตอนนี้ขอแค่วิธีจัดการอารมณ์ความรู้สึกกับกำลังใจแค่นี้ค่ะ พี่ๆเพื่อนๆท่านไหนมีอะไรอยากแชร์หรือแนะนำได้เลยค่ะ ขอบคุณค่ะ