หาวิธีก้าวข้ามความกลัว เรารู้สึกว่ามันปกปิดความสามารถในตัวเอง

ก่อนอื่นนะคะ ตอนเด็กเราเป็นคนกล้าแสดงออก แต่ไม่ชอบคุย ถามคำตอบคำ ไม่ปฏิเสษคน ตอนเรียน เวลามีงานกิจกรรมเราจะเป็นตัวแทนอยู่เรื่อยๆ แต่การเป็นตัวแทนนี้ไม่ใช่เพราะเราเสนอตัวนะคะ จะเป็นเพื่อนๆหรือคนที่มองเห็นความสามารถในตัวเราเสนอมากกว่า เราก็ยินดีทำ ส่วนมากก็ทำได้ดี เพราะเราตั้งใจกลัวเพื่อนผิดหวัง เราเป็นเชียร์รีสในงานกีฬาสี เป็นนักแสดงนำในงานรอบกองไฟ เป็นตัวละครในงานวันสุนทรภู่ เป็นคนอ่านหรือเขียนหน้ากระดานแทนครู เราทำได้ดีมาตลอด แต่พอโตขึ้นระหว่างทาง เรามีเรื่องผิดหวังมากมาย ทั้งที่ตั้งใจมาตลอด ไม่มีอะไรสำเร็จหรือดีเป็นชิ้นอันได้เลย นานเข้ากลายเป็นกลัวทุกอย่าง เปิดใจเข้ากับคนอื่นได้ยาก ตัวอย่าง เราไม่โดนตัวใครเลยในหลายๆครั้ง เพื่อนร่วมงาน หรือใครที่เดินผ่าน เราจะเลือกเดินอ้อมไกลๆ  แต่ถ้าใครเปิดใจกับเราก่อน เราเป็นคนคุยเก่งมาก รุ่นน้องๆพี่ๆจะชอบเรา เห็นเราตลก  
  เราอายุ 35 ว่ายน้ำไม่เป็น ตอนนี้อยากลองก้าวข้ามความกลัวโดยการลองกระโดดลงสระน้ำดูว่าจะกล้าไหม เรากลัวทุกอย่างที่ทำรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย ยอมไม่ไปเที่ยวเพราะกลัวการเดินทาง ไม่ไปเหนือกลัวทางโค้งๆทั้งที่ไม่เคยไป เรารู้ว่าเราทนไม่ได้แน่ เพราะขนาดทางที่โคราชข้ามเขาเรากลัวแทบ อ้วกแตก ไม่นั่งเครื่องบินเพราะกลัวเครื่องตก ไม่หัดขับรถยนต์เพราะคิดว่ามันยาก ทั้งๆที่ไม่เคยลอง เราบอกก่อนนะคะ เราไม่กลัวที่จะถามผู้คน เรากล้าถามนะว่าเราทำอะไรไม่เป็น ช่วยหน่อยได้ไหมคะ (ข้อนี้สลับกับตอนเด็ก ตอนเด็กเราจะไม่ถามใครเลย ไม่รู้ทางก็จะเดินหาเองไม่ยอมถาม)
   เราควรพบจิตแพทย์ไหมคะ เราเป็นแพนิคไหม แต่มีเห็นการคนทะเราะวิวาท เราอยู่ในเห็นการ เราจะตกใจมาก 2-3 เดือนจะสดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตึงตัง หลังๆอาการเริ่มดีขึ้นค่ะไม่สดุ้ง