สวัสดีค่ะทุกคน
ดิฉัน “หญิงใบไม้ปลิว” คนเดิม เพิ่มเติมคือหัวใจยังเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึงเขา 😳
วันนี้จะมาเล่าเรื่องรักที่ผูกกับ „สถานที่ท่องเที่ยว“ แต่จริง ๆ ก็ผูกกับ „สถานที่ธรรมดา ๆ ในเมือง“ เหมือนกันค่ะ
🌄 จุดเริ่มต้น : หลงทางบนเขา แต่โชคชะตาจงใจ
สองปีก่อน
ฉันขับรถไปเที่ยวเขาภูลมเย็นคนเดียวด้วยความมั่นใจเต็มร้อย
แต่ GPS คงเห็นว่าฉันเหงาเลยพาเลี้ยวผิดไม่หยุด
สุดท้ายหลงจนต้องจอดรถถอนหายใจแรง ๆ
ตอนนั้นเอง ผู้ชายคนหนึ่งขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมา
เหมือนพระเอกซีรีส์ที่หลงขึ้นเขามาผิดเรื่อง เขาหยุดแล้วถามว่า
“หลงเหรอครับ?”
ค่ะ… ดูหน้าก็รู้ 😂
เขาชื่อ “พัฒน์” เป็นคนพื้นที่
ไม่ได้พูดเยอะ แต่ยิ้มทีนี่ลืมวิธีหายใจไปแป๊บ
เขาอาสาขับนำทางให้จนถึงทางขึ้นจริง ๆ
ซึ่งอยู่ไกลจากจุดที่ฉันงงอยู่นั้นประมาณเกิน 7–8 กม.
ก่อนจะแยก เขาพูดว่า
“ถ้าลงเขาแล้วหลงอีก ก็หลงมาหาผมได้นะครับ”
โอ้โห… คำนี้ไม่ควรปล่อยให้คนหัวใจอ่อนได้ยินค่ะ 😳
🌅 จุดเปลี่ยน : สถานที่เดิม แต่ความรู้สึกไม่เดิมแล้ว
หลังจากวันนั้น เราก็คุยกันประปราย
เรื่องเที่ยวบ้าง เรื่องกาแฟบ้าง
เรื่องชีวิตประจำวันเล็ก ๆ น้อย ๆ
จนวันหนึ่งเขาชวนไปเที่ยวอีกครั้ง
ที่เดิมเลยค่ะ เขาภูลมเย็น
พระอาทิตย์ตกวันนั้นสวยมาก
ลมเย็นจนผมปลิวไปหมด
พอฉันจะล้มเขาก็ยื่นมือมาให้แล้วพูดว่า
“จับไว้ก็ได้ครับ เดี๋ยวลมพัดไปไกล”
สาบานเลยว่าฉันไม่ใช่คนขี้เขิน
แต่ตอนนั้นหน้าแดงเหมือนหม้อสุกี้ต้มเดือด 555
☕ จุดที่ทำให้ยิ่งรัก : ม้านั่งหน้าคลินิกเล็ก ๆ
ช่วงที่เริ่มสนิทกันใหม่ ๆ
ฉันมักจะแวะไปหาเขาหลังเลิกงานบ้าง
แล้วก็ลงมานั่งคุยกันหน้าคลินิกเล็ก ๆ ในตัวเมืองที่เปิดดึก
เพราะมีเก้าอี้ยาวให้นั่งพักแบบสงบ ๆ
ร้านนั้นไม่ใช่คาเฟ่ ไม่ใช่ร้านอาหาร
เป็น คลินิกสุขภาพแนวอบอุ่น ๆ
มีไฟสีอุ่นหน้าร้านกับกลิ่นสมุนไพรโชยออกมา
(เหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่ช่วยให้คนรอใครสักคนรู้สึกดีขึ้นแฮะ)
ชื่อเหมือนจะเป็น Gwellness อะไรสักอย่างนี่แหละ
แต่ตอนนั้นฉันจำไม่ค่อยได้เพราะใจมันไปอยู่กับคนข้าง ๆ มากกว่า 😅
เรานั่งคุยกันตรงม้านั่งยาวหน้าคลินิกนั้นหลายครั้งมาก
บางทีก็รอเขาเลิกงาน บางทีก็แค่แวะมานั่งเฉย ๆ
กลายเป็นจุดนัดพบประจำโดยไม่รู้ตัว
ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรโรแมนติกเลย
แต่กลับอบอุ่นกว่าคาเฟ่สวย ๆ หลายที่ที่เคยไปด้วยกันอีก
เวลาผ่านไป ถนนหน้าเมืองเปลี่ยนไป
แต่ฉันยังจำม้านั่งตรงนั้นได้แม่น
เพราะมันคือที่ที่ฉันรู้สึกว่า…
“โอเค เรากำลังชอบผู้ชายคนนี้แบบจริงจังแล้วล่ะ”
💙 ทุกวันนี้…
เราคบกันมาปีกว่าแล้ว
ไปเที่ยวด้วยกันทุกเดือน
กลับไปเขาภูลมเย็นบ่อยจนเจ้าหน้าที่จำหน้าได้ละ 555
และที่ตลกคือ
ตอนนี้เวลาไปในเมืองด้วยกัน
เขายังแซวว่า
“จะไปนั่งที่เก่าไหม?”
ซึ่งมันก็คือ…
ม้านั่งหน้าคลินิก Gwellness นั่นแหละ 😅
แต่ฉันก็ยังชอบนะ
ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความรักโดยตรง
แต่กลับกลายเป็นอีกหนึ่ง „สถานที่ความทรงจำ“ ของเรา
เพราะบางครั้ง
ความรักไม่ได้เกิดบนยอดเขาเสมอไป
บางทีก็เกิดบนม้านั่งหน้าคลินิกเล็ก ๆ เงียบ ๆ นี่เองค่ะ
ความรักที่เริ่มจากการหลงทาง… และจบลงที่ม้านั่งหน้าคลินิกเล็ก ๆ
ดิฉัน “หญิงใบไม้ปลิว” คนเดิม เพิ่มเติมคือหัวใจยังเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึงเขา 😳
วันนี้จะมาเล่าเรื่องรักที่ผูกกับ „สถานที่ท่องเที่ยว“ แต่จริง ๆ ก็ผูกกับ „สถานที่ธรรมดา ๆ ในเมือง“ เหมือนกันค่ะ
🌄 จุดเริ่มต้น : หลงทางบนเขา แต่โชคชะตาจงใจ
สองปีก่อน
ฉันขับรถไปเที่ยวเขาภูลมเย็นคนเดียวด้วยความมั่นใจเต็มร้อย
แต่ GPS คงเห็นว่าฉันเหงาเลยพาเลี้ยวผิดไม่หยุด
สุดท้ายหลงจนต้องจอดรถถอนหายใจแรง ๆ
ตอนนั้นเอง ผู้ชายคนหนึ่งขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมา
เหมือนพระเอกซีรีส์ที่หลงขึ้นเขามาผิดเรื่อง เขาหยุดแล้วถามว่า
“หลงเหรอครับ?”
ค่ะ… ดูหน้าก็รู้ 😂
เขาชื่อ “พัฒน์” เป็นคนพื้นที่
ไม่ได้พูดเยอะ แต่ยิ้มทีนี่ลืมวิธีหายใจไปแป๊บ
เขาอาสาขับนำทางให้จนถึงทางขึ้นจริง ๆ
ซึ่งอยู่ไกลจากจุดที่ฉันงงอยู่นั้นประมาณเกิน 7–8 กม.
ก่อนจะแยก เขาพูดว่า
“ถ้าลงเขาแล้วหลงอีก ก็หลงมาหาผมได้นะครับ”
โอ้โห… คำนี้ไม่ควรปล่อยให้คนหัวใจอ่อนได้ยินค่ะ 😳
🌅 จุดเปลี่ยน : สถานที่เดิม แต่ความรู้สึกไม่เดิมแล้ว
หลังจากวันนั้น เราก็คุยกันประปราย
เรื่องเที่ยวบ้าง เรื่องกาแฟบ้าง
เรื่องชีวิตประจำวันเล็ก ๆ น้อย ๆ
จนวันหนึ่งเขาชวนไปเที่ยวอีกครั้ง
ที่เดิมเลยค่ะ เขาภูลมเย็น
พระอาทิตย์ตกวันนั้นสวยมาก
ลมเย็นจนผมปลิวไปหมด
พอฉันจะล้มเขาก็ยื่นมือมาให้แล้วพูดว่า
“จับไว้ก็ได้ครับ เดี๋ยวลมพัดไปไกล”
สาบานเลยว่าฉันไม่ใช่คนขี้เขิน
แต่ตอนนั้นหน้าแดงเหมือนหม้อสุกี้ต้มเดือด 555
☕ จุดที่ทำให้ยิ่งรัก : ม้านั่งหน้าคลินิกเล็ก ๆ
ช่วงที่เริ่มสนิทกันใหม่ ๆ
ฉันมักจะแวะไปหาเขาหลังเลิกงานบ้าง
แล้วก็ลงมานั่งคุยกันหน้าคลินิกเล็ก ๆ ในตัวเมืองที่เปิดดึก
เพราะมีเก้าอี้ยาวให้นั่งพักแบบสงบ ๆ
ร้านนั้นไม่ใช่คาเฟ่ ไม่ใช่ร้านอาหาร
เป็น คลินิกสุขภาพแนวอบอุ่น ๆ
มีไฟสีอุ่นหน้าร้านกับกลิ่นสมุนไพรโชยออกมา
(เหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่ช่วยให้คนรอใครสักคนรู้สึกดีขึ้นแฮะ)
ชื่อเหมือนจะเป็น Gwellness อะไรสักอย่างนี่แหละ
แต่ตอนนั้นฉันจำไม่ค่อยได้เพราะใจมันไปอยู่กับคนข้าง ๆ มากกว่า 😅
เรานั่งคุยกันตรงม้านั่งยาวหน้าคลินิกนั้นหลายครั้งมาก
บางทีก็รอเขาเลิกงาน บางทีก็แค่แวะมานั่งเฉย ๆ
กลายเป็นจุดนัดพบประจำโดยไม่รู้ตัว
ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรโรแมนติกเลย
แต่กลับอบอุ่นกว่าคาเฟ่สวย ๆ หลายที่ที่เคยไปด้วยกันอีก
เวลาผ่านไป ถนนหน้าเมืองเปลี่ยนไป
แต่ฉันยังจำม้านั่งตรงนั้นได้แม่น
เพราะมันคือที่ที่ฉันรู้สึกว่า…
“โอเค เรากำลังชอบผู้ชายคนนี้แบบจริงจังแล้วล่ะ”
💙 ทุกวันนี้…
เราคบกันมาปีกว่าแล้ว
ไปเที่ยวด้วยกันทุกเดือน
กลับไปเขาภูลมเย็นบ่อยจนเจ้าหน้าที่จำหน้าได้ละ 555
และที่ตลกคือ
ตอนนี้เวลาไปในเมืองด้วยกัน
เขายังแซวว่า
“จะไปนั่งที่เก่าไหม?”
ซึ่งมันก็คือ…
ม้านั่งหน้าคลินิก Gwellness นั่นแหละ 😅
แต่ฉันก็ยังชอบนะ
ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความรักโดยตรง
แต่กลับกลายเป็นอีกหนึ่ง „สถานที่ความทรงจำ“ ของเรา
เพราะบางครั้ง
ความรักไม่ได้เกิดบนยอดเขาเสมอไป
บางทีก็เกิดบนม้านั่งหน้าคลินิกเล็ก ๆ เงียบ ๆ นี่เองค่ะ