“ข้อพิรุธ ชำรุด แห่งคำศัพท์ ตามบาทพระคาถา ตามบทพระคาถา ของ ชื่อ ‘เล่ม,ข้อ,หน้า’ ตามพระไตรปิฎก ฉบับแห่งพระภิกษุ ของพระพุทธเจ้าหลวง รัชกาล ที่ ๔, แด่ความที่จะวัฒนา และเจริญยิ่งขึ้น ของคติ! ในวันนี้ จะเป็นคำศัพท์ข้อไหน เป็นคำไหนกันต่อไป, ที่จะ ยกขึ้นสถิต จะกระทำความสมบูรณ์บริบูรณ์ สถิต สถาปนา เป็นอัปเดต เป็นความตรึกนึก เป็นบริกรรมที่ตราตรึง เถลิงลงไว้ดังนี้ ให้ได้สถาปนา มากยิ่ง ๆ ขึ้นไปเรื่อย ๆ, อันจะได้ ยกขึ้น และกระทำความพิจารณานำไป อย่างนี้เสมอ
เพราะความรู้ ความฝึกหัด แก่นักภาวนา ที่ยังไม่ได้เป็นภาวนิก ในชนทั้งผอง ในชนทั้งหลาย ท่านสอน ท่านบอกให้อาจกระทำกันเรื่อย ๆ มา อย่างนี้, คือ มุ่งการ ที่จะ ได้สร้างคำบริกรรม สร้างบทบริกรรม ขึ้นเอง หรือได้ยกมาเอง ตามชอบ, หรือจดจำคำบริกรรม มาสัก ๑ คำศัพท์ ตามที่ใจชอบ ในการที่ นักภาวนา นั้น ๆ จะได้กำหนดไปถึงความติดต่อแห่งสัญญา ที่กำหนดเป็นนิจ ที่กำหนดอยู่เสมอ ในคลองแห่งมโนทวาร
โดย ตัวอย่าง อย่างใหญ่ ดัง ที่ ก็ได้มีมาแล้ว เช่นว่า ให้จง ทำการอยู่ หรือเป็นอยู่ประจำพิภพมนุษย์ ด้วย
*ศัพท์บริกรรม นั้น ๆ เช่น ว่า พุทโธ เป็นต้น, แก่ความ แก่เเรื่อง ในแต่ละผู้ละคน สำหรับ ผู้ที่เป็นนักภาวนา ที่ยังไม่ได้เป็นภาวนิก จึงค้นหาคำศัพท์ ที่จะทำความชอบตามใจนึก นั้น แล้วจะพึงทำความสมบูรณ์บริบูรณ์ เช่นนั้น ในการที่จะตรึกอย่างแรง และทำความต่อ แต่เจตจำนง สำหรับการที่จะกั้นความเสื่อม นั้น และทำแต่ความเจริญของ คำศัพท์พยัญชนะ นั้น
แล้ว ดังนั้นเอง พวกที่ จะเข้ากระทำความสมบูรณ์บริบูรณ์ พระคัมภีร์ ฉบับ ของ พระอาจารย์ระแบบ ก็ด้วยเช่นกัน และ กับด้วย พระไตรปิฎกฉบับอื่น ๆ เช่นนั้น ก็เช่นกัน, คือ ท่านเหล่านั้น ย่อมที่ จะประณามคำศัพท์ ประณามบท ประณามคาถาเหล่านั้น ขึ้น เป็น บริกรรม!, ในแต่ละวัน ๆ ด้วย อักขระพยัญชนะ วันละคำศัพท์ ๆ เป็นขั้นต่ำ อย่างน้อย ทุกเมื่อไป, ซึ่ง ว่า แสดง ให้เป็นการ ได้กระทำการสำทับว่า, ใน วันหนึ่ง ๆ นั้น ได้ยก ข้อพิรุธ ชำรุด บกพร่อง ดังกล่าว นั้น ขึ้นมากระทำความสมบูรณ์บริบูรณ์แล้ว”
☺ ข้อพิรุธ ชำรุด บกพร่อง ดังกล่าว นั้น กระทำความสมบูรณ์บริบูรณ์แล้ว {๑}