เราทะเลาะกันจนต้องห่างกันสักพักกับเเฟนที่รู้จักกันมา6ปี

เรื่องทั้งหมดต้นเหตุมาจากเราค่ะ เราเป็นคนทำให้ความสัมพัมธ์นี้เป็นแบบนี้เองเราผิดค่ะเรายอมรับ เราเป็นคนขี้หึงขี้หวงค่ะมีอยู่วันนึงเราอัพสตอรี่เเท็กแฟนแต่ลงในเพื่อนสนิท ปรากฏว่าเราไม่เห็นสตอรี่ของเเฟนเลยถามเค้าไปว่าได้ลงรึยังเพราะไม่เห็นเลย เค้าเลยบอกว่าลงแล้วเราเลยถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์มาดูกลับเจอว่าเราไม่ได้อยู่ในเพื่อนสนิทเค้าค่ะ แต่เราเจอแอ็คของผู้หญิงคนนึงในนั้นเค้าบอกว่าเป็นรุ่นน้องแฟนของเพื่อน ด้วยความอยากรู้และความขี้หึงเราเลยเอาเเอ็คของเราเองไปส่อง และกดใจโดยที่เราไม่ได้คิดอะไรเเต่ก็ลืมคิดว่าฝั่งนั้นจะคิดยังไง และใช่ค่ะทางผู้หญิงคนนั้นไม่โอเคมากและเขาเข้าใจว่าเราเข้าไปหาเรื่องและก้าวก่ายจนเเฟนของคนนั้นที่เป็นเพื่อนกับเเฟนเราผิดใจกันทะเลาะกันค่ะ เรายอมรับว่าเราไม่ได้คิดก่อนทำเราทำให้เเฟนเดือดร้อนจนต้องทะเลาะกับเพื่อน และเพื่อนของเเฟนเราก็ทักเรามาว่ามีปัญหาอะไรกับเเฟนเขารึป่าว ซึ้งเราก็ขอโทษไปว่าเราไม่ได้คิดอะไรไม่ได้ก้าวก่าย เเฟนผู้หญิงคนนั้นก็ถามว่าหึงหรอที่เเฟนเขาไปสนิทกับเเฟนเรา เขาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันในคณะแค่นี้หึงทำไม เเล้วก็พิมอะไรมาเยอะมากๆ แล้วบอกว่าจะพาเเฟนเราไปเที่ยวพับกินเหล้ากลับเช้า ให้เราปล่อยเเฟนเราไปจอคนที่ดีกว่าเราก็เสียใจนะคะที่เขาพิมอะไรแบบนี้มา ทั้งๆที่เราไม่ได้ทักไปหาใครเลยแล้วเราก็ขอโทษไปแล้ว และเเฟนเรามาขอห่างกับเรา2อาทิตย์ เราเข้าใจว่าเค้าเหนื่อยกับงานแล้วยังต้องมาทะเลาะกับเพื่อนอีก เราคบกันมา3ปี เรายอมรับว่าเราทำใจไม่ได้เลยขาดเค้าไม่ได้เลยแต่เรารักเค้ามากๆ ครั้งนี้เราผิดเราเลยไม่พูดหรือพิมอะไรเค้าต้องการแบบไหนเรายอมหมด ขอแค่ไม่ไปไหนจากเรา ตอนนี้ไม่ได้คุยกัน4วันแล้วแต่เราทักไปทุกวันเลยเราอยู่ไม่ได้ ทักไปเเบบประโยคบอกเล่าแต่เค้าใจเเข็งมาก

: อยากจะถามคนที่เข้ามาอ่านว่าเราควรหยุดทักหรือหยุดตื้อเขามั้ยคะเรากลัวว่าวันไหนสักวันตื่นมาแล้วเค้าจะไปจากชีวิตเรามากๆ รู้สึกว่าโอกาสมีน้อยด้วยค่ะที่จะกลับมาคืนดีกัน